คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ep.5
Blend’s ep.5 :
“มึงพูดให้กูชื่นใจบ้างไม่ได้เหรอว่ะ?”
“ไม่!”
“เดี๋ยวกูจับปล้ำแม่ง เออเดี๋ยวกูไปล่ะไม่กลับมาเลยคอยดู”
“เออดี กูจะได้จีบลู่หานแบบไม่ต้องคิด”
“ลู่หานเขาไม่เอาเคะไปทำผัวหรอก”
“เออ เดี๋ยวมึงจะรู้ กูเมะเป็นน่ะ”
“จ้าๆ แล้วกูจะคอยดูน่ะ”
“เกลียดมึงว่ะ”
“กูรักมึงว่ะ”
“กูเกลียดมึง”
“โอ้ยพวกมึงจะเถียงกันอีกนานไหมว่ะ? กูทนฉากสวีทของไอ้ไคก็จะบ้าตายล่ะ ยังต้องมาดูฉากฮาร์ทคอของพวกมึงเหรอเนี๊ยะ? ฮุนจะบ้า”
เซฮุนที่นอนอยู่บนตักของเถาโวยวายขึ้นอยากขัดจิต
“เอ้า มึงก็อุดหูดิ ฮ่าๆ “
“เออ ไม่ชอบก็อุดหูไปดิว่ะ””
“ไอ้พวกนี้หนิ กูงอนมึงแล้ว”
“ฮ่าๆๆ คุณหมอขี้งอนเว้ยเฮ้ย”
“เออ ง้อกูด้วยไอ้พวกห่า”
“ใครจะง้อมึงว่ะไอ้หมอ” คริสทำหน้านิ่งส่งให้
“เออใช่ดิ กูแม่งชีวิตน่าสงสารว่ะ”
“ฮ่าๆ แม่งดราม่า แล้วนี่สภาพจิตใจมึงปกติหรือยังว่ะไอ้หมอ?” เถาถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่รู้ว่ะ กูก็ควรจะดีใจที่เห็นมันมีความสุขแต่กูก็แอบเฟลว่ะ ถูกป่ะว่ะที่กูพยายามหลบหน้ามัน”
“มันก็ไม่ถูกไอ้ไคมันก็บ่นกับกูน่ะ ว่ามึงเป็นอะไร โกรธอะไรมันหรือเปล่า?”
“กูเนือยๆว่ะ เวลาเห็นพวกมัน ไม่รู้ดิ”
“มึงบอกมันไปตั้งแต่ตอนแรกก็จบ”เถาพูดขึ้น
“มันยากน่ะพวกมึง หวังอะไรที่มันสูงตกลงมาแล้วมันเจ็บชิบหายเลยน่ะมึง”เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า และทำหน้าหงอยลงไปถนัดตา
ถึงแม้ว่าเขาจะร่าเริงเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่พออยู่คนเดียวเขาก็อดเครียดไม่ได้
“ความหวังของมึงยังไม่จบหรอก”
“ยังไงว่ะคริส”
“มันสองคนแค่ประกาศว่าจะดูใจกันอย่างเป็นทางการ มันไม่ได้คบกันนี่หว่า มึงยังมีสิทธิ์ได้มันน่ะ “
“รู้ว่าสู้ไม่ได้จะไปสู้ทำไมว่ะ?”
“มึงก็รู้ตัวมาตั้งนานแล้วนี่หว่า ว่าสู้ไม่ได้ แต่กูก็เห็นมึงสู้มาตลอดไม่ใช่เหรอว่ะ?”
“สถานการณ์มันไม่เหมือนกันนี่หว่า นี่เขาประกาศดูใจกันเลยน่ะ”
“แล้วไงว่ะ? แค่นี้มึงปอดเหรอ?”
“กูไม่ได้ปอด แต่มันก็..ไม่รู้ว่ะพูดไม่ถูก”เซฮุนเอาหมอนปิดหน้าตัวเอง แล้วว้ากใส่หมอนดังๆ
“ไอ้คริสพูดก็ถูกน่ะ ตราบใดที่มันยังไม่คบกัน โอกาสของมึงก็เท่ากับแบคฮยอน”
“ถึงแม้ว่าไอ้ไคมันจะชอบแบคฮยอน แต่มันก็เลิกชอบได้นี่หว่า”
“ไม่รู้ว่ะ ไม่รู้ๆๆๆๆๆๆๆเว้ยยยยยยยยยยยย”
มันก็จริงอย่างที่คริสกับเถาว่า
เขาจะสู้ต่อไปแบบที่เคยสู้มาหรือเปล่า? หรือว่าจะพอแค่นี้ดี
-------------------------------40%-------------------------------
ตลอด 2 อาทิตย์ที่เถาไม่อยู่แบคฮยอนตัวติดกับไคอยู่ตลอดเวลา เพราะเขาไม่อยากให้ไคเปลี่ยนใจจากเขาไปชอบเซฮุน
ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย แต่เขาก็ไม่อยากเสียไคไป
“เถาไม่อยู่ห้องเงียบเลยว่ะ” ไคทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหารในยามเย็น ช่วงนี้ในห้องมันเต็มไปด้วยบรรยากาศเต็มไปด้วยความมาคุ
“ก็คิดถึงมันดีเหมือนกันน่ะ แม่งไปได้แหม่มเป็นเมียหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่าๆ”เซฮุนเอ่ยขึ้น เขาเริ่มชินกับฉากสวีทของแบคฮยอนและไค ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บแปลบๆ อยู่ตลอดเวลา แต่ก็ถูกของคริสที่เขายังมีหวังอยู่
เขาจะชอบไคต่อไป ยังไงก็จะรักไคและคอยอยู่ข้างๆ ต่อไป
อย่างที่เคยเป็นมา
“อ้าวไอ้หมอ มึงเป็นปกติแล้วอ่อว่ะ ต่อมพูดมากกลับมาทำงานแล้วเหรอ??”ไคเอ่ยแซว
“เรื่องของกูครับ กูจะพูดมากพูดน้อย ก็ปากกู”
“นู่นๆ ไอ้คริส ไอ้เถาไม่อยู่ ซึมเลยน่ะมึง คิดถึงมันอ่ะดิ๊”
“คิดถึงห่าไร กูเครียดกับนิยายเรื่องใหม่ของกูต่างหาก แต่งตอนจบไม่ลง”คริสแถ
“ไค อยากกินไข่ตุ๋นอ่ะ ตักให้หน่อย”แบคฮยอนเรียกร้องความสนใจจากไค เพราะเห็นว่าไม่มีใครสนใจตัวเอง คริสกับเซฮุนมองหน้ากันเล็กน้อยเหมือนว่ารู้กัน ทั้งๆ ที่ไข่ตุ๋นมันก็ไม่ได้อยู่ไกลจากแบคฮยอนเลย
“มือมึงสั้นหรือไงว่ะไอ้แบค”เซฮุนแซว
“ก็อยากให้ไคตักให้กินอ่ะ!”
“พวกกูล่ะเอียดครับบเอียน มึงจะสวีทกันไปถึงไหน จะอ้วก”
“ง่ะ ไคดูฮุนดิ ฮุนอ่ะ! ทำไมต้องว่าด้วยเล่า”
“เออ ไอ้หมอมาว่าที่รักกูได้ไง อิจฉาล่ะซิไม่มีให้สวีทอ่ะ”
“นี่ไงกูมีไอ้คริสให้สวีท คืนนี้เดี๋ยวกูจะไปกกกับพวกแม่ง กูจะกดกันให้ลั่นห้องไปเลยใช่ไหมคริสที่รัก”
“เหรอ? ใครจะกดกับมึงว่ะ?”
คริสทำหน้านิ่งๆ ใส่ พร้อมทั้งเสียงฮาทั้งโต๊ะที่ถูกส่งออกมา ท่ามกลางความหน้าแตกของเซฮุนทีนั่งทำหน้ามุ่ยไปตามระเบียบ ไคดีใจแปลกๆ ที่เซฮุนกลับมาร่าเริงและต่อปากต่อคำกับเขาเหมือนเดิม
เมื่อกินเสร็จเขากับเซฮุนช่วยกันล้างจาน เพราะแบคฮยอนต้องออกไปงานเลี้ยง ส่วนคริสก็อ้างว่าคิดตอนจบนิยายได้แล้วเลยต้องรีบไปเขียน ซึ่งความจริงๆ ใครๆก็รู้ว่าเขาขี้เกียจล้างจาน
“โอ้ยไอ้หมอ มึงล้างจานอะไรของมึงว่ะ? มันจะเกลี้ยงไหมชาตินี้”
“โทษที กูใช้แต่สมองไม่ค่อยได้ใช้แรงงาน”
“กวนตีนเหรอ? เดี๋ยวกูสาดแม่ง”
“มึงมีมือคนเดียวหรือไงว่ะ รีบล้างเร็วๆ เดี๋ยวบอลจะมาล่ะ กูอยากดู”
“มึงไปดูบอลก็ได้ เดี๋ยวกูล้างเอง”
“ไม่เป็นไร กูเป็นคนดี”
“นี่..กูดีใจน่ะ”
“ดีใจอะไร?”
“ดีใจทีมึงกลับมาพูดมากเหมือนเดิม ฮ่าๆ ไม่รู้ดิ พอมึงเงียบแล้วกูรู้สึกว่าแม่งไม่ใช่มึง”
“โห่ บางทีคนเรามันก็ต้องมีช่วงเครียดบ้าง ใครจะไปลั้นล้าทุกวันไม่ใช่คนบ้า”
“เออนั่นล่ะ กูไม่ให้มึงซึม มีอะไรก็ปรึกษากูได้นี่หว่าไม่เห็นต้องเก็บไว้คนเดียวเลย”
ใช่ว่าไม่อยากปรึกษา แต่มันปรึกษาได้ซะที่ไหน เซฮุนคิดในใจ
“เออน่าช่างมัน ผ่านมาล่ะไว้รอบหน้ากูเครียดจะไปปรึกษามึงน่ะครับ”
“เออ แต่งกูคิดค่าปรึกษาน่ะ”
“ไอ้งก นี่เพื่อนป่ะ?”
“ขอเป็นตัวมึงสักคืน กูจะฟัดให้ตายไปเลยสัด”
“ไอ้โรคจิต มึงไปอีหนูโง่ๆ ของมึงนู่น”
“จะว่าไปคืนนี้กูออกเที่ยวดีกว่า กูไม่ได้ฟาดสาวมาหลายวันล่ะ เดี๋ยวของเสื่อม”
“ทุเรศ ล่อนไปล่อนมางานการไม่มีทำหรือไง?”
“มีแต่กูไม่ทำ ฮ่าๆ สนใจไปกับกูเปล่า? เดี๋ยวกูสั่งสวยๆ ให้มึงคนหนึ่งเลย”
“ไม่ล่ะ วันนี้กูจะกกไอ้คริส”
“เดี๋ยวไอ้เถาก็มาเตะมึงหรอกสัด”
“กูไม่กลัว เถาไม่รู้หรอก ฮี่ๆ มึงอ่ะเที่ยวเยอะ มึงระวังเป็นเอดส์น่ะเว้ย กูรักษาให้ไม่ได้น่ะ”
“กูป้องกันดีไม่ต้องห่วง”
“ไอ้บ้ากาม”
“มึง”
“อะไรว่ะ?”
“จุ๊บ” เซฮุนแน่นิ่งไปเพราะริมฝีปากของไค จรดลงที่ริมฝีปากของของเขาอย่างรวดเร็ว และผละออกไปซะง่ายๆ
“ไอ้ไค มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
.
.
-------------------------------------------100%-------------------------------------------
ความคิดเห็น