คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : TO ME ' PRAT 4 .end
FIRST SF FIC “ TAORIS”
‘ to me’ part 4 final
วันต่อมา..
วันนี้เป็นวันหนึ่งที่บรรยายกาศแปลกใจจากทุกครั้งสำหรับทุกคนในมหาลัย เพราะว่าไม่เห็นคริสมาวิ่งถามเถาเหมือนทุกวัน แต่กลับเป็นเถาที่เดินมาถึงตึกของปี 4 เขามาเพื่อจะบอกคริส
“พี่ลู่ฮาน พี่คริสล่ะครับ?”
“เฮ้ยๆ กูถึงว่าวันนี้ทำไมฝนตก น้องเถาสุดหล่อเดินมาเหยียบตึกปี 4นี่เอง”เลย์เอ่ยแซะ
“คริสขึ้นไปทำแลปอยู่ชั้นบนน่ะเถา มีอะไรเหรอ?”
“ไม่มีครับ ผมไปล่ะ” เถาขอตัวก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปบนตึกห้องที่คริสทำแลปอยู่ เขาจะบอกความรู้สึกที่มีต่อคริส ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายว่าอะไร แต่ขอก็ลองสักตั้งแล้วกัน แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้อง คริสไม่ได้อยู่คนเดียวแห่ะ แต่อยู่กับ..ไค
“โห่พี่คริส ...อะไรว่ะ? สอนแค่นี้จะคิดเงินน้องหรอ?” ไคว่าก่อนที่จะผลักหัวคริส
อะไรกัน? เถาได้แต่คิดในใจ แล้วแอบดูอยู่เงียบๆ
คริสกับไครู้จักกันด้วยเหรอ?
“โอ้ย ไม่ได้หรอกเวลาเป็นเงินเป็นทอง แล้วนี่อาจารย์สอนไม่เข้าใจหรอ? ถึงมาถึงนี่อ่ะ”
“ไม่เข้าใจอ่ะดิ ถึงต้องมาให้พี่สุดที่รักช่วยสอนเนี๊ยะ”ไคว่าก่อนที่กอดเอวคริสเล่น ตามภาษาพี่น้องกัน ใช่แล้ว เขาทั้งคนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่เขาไม่ได้บอกใครเพราะไม่เคยมีใครถาม มีแค่ลู่หานกับเลย์เท่านั้นที่รู้
เถายืนมองอยู่อย่างงงๆ นี่มันอะไรกันว่ะ?
หรือว่า..
“ แกก็ตั้งใจเรียนสิ มัวแต่เล่นอยู่นั่นล่ะ” คริสจิ้มแก้มน้องชายไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็โดนไคหอมแก้มเข้าจนได้ .. เถายืนมองอยู่ข้างนอกเงียบๆ ชัดเจน
ชัดเจน เขาทั้งสองคนคบกัน .. ทำไมไม่มีใครบอกเขา
“อ้าวเถาเถา เจอคริสหรือยัง?” ลู่หานกับเซฮุนเดินมาทัก คริสได้ยินก็ดีใจขึ้นมาทันที
“เถามาเหรอ??” เขารีบวิ่งออกมาจากห้องแล็ป โดยมีใครตามมาติดๆ
“อ้าว แล้วไอ้ไคมึงมาอยู่นี่ได้ไงว่ะ??” เซฮุนเอ่ยอย่างงๆ เมื่อเห็นไคเดินออกมา
“อ่อ... ก็”
“ก็จะอะไรซะล่ะ? พี่คริสผมจะมาบอกพี่ว่า เมื่อวานที่ผมพูดผมพูดเล่นน่ะ พี่อย่าเก็บไปคริสจริงจังอะไรล่ะ”
“หือ??”
“ที่ผมบอกพี่ว่า ห้ามเลิกชอบผมน่ะ ผมล้อเล่น อย่าเก็บไปฟุ้งซ่านล่ะ” เถาพูดนิ่งๆ จนทุกคนเริ่มสงสัย
“อ้าวอะไรว่ะ? นายเป็นอะไรเนี๊ยะ?”
“ผมก็เป็นของผมแบบนี้ล่ะ? ทนไม่ได้ก็เลิกชอบไปดิ” เถาเริ่มพาลอย่างเห็นได้ชัดจนทุกคนงง
“ได้ยังไงเล่า ก็พี่ชอบนายหนิหว่า จะให้เลิกชอบง่ายๆ ได้ไงล่ะ” คริสพูดแล้วยิ้มร่า
เถาไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาหันหลังก่อนที่จะเดินไป แต่คริสยังไม่เข้าใจเขา จึงวิ่งไปดึงมือเขาไว้
“เป็นอะไรเนี๊ยะ? ไหนบอกก่อนดิ” คริสเอ่ยถามอย่างใจเย็น แต่โดนเถาสะบัดมือออกอย่างไม่ใยดี
“พี่ไม่คิดบ้างหรือไง ว่าตัวเองน่าสมเพช มาวิ่งตามผมได้ทุกวันน่ะ เลิกสักทีเถอะ!” เถาหันมาตะคอดใส่หน้าคริส ทุกคนอึ้งกับกับคำพูดของเถา เพราะเขาไม่เคยพูดแรงขนาดนี้
“เฮ้ย ใจเย็นๆ ไอ้เถามึงเป็นอะไรว่ะ??” เซฮุนรีบวิ่งมาห้าม
“เถานายเป็นอะไรน่ะ” คริสพูดเสียงวั้น ถึงแม้จะโดนพูดใส่อบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ทำไมมันถึงเจ็บกว่าทุกครั้งล่ะ??
“เลิกยุ่งกับผมสักที ผมรำคาญ ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีก พี่ไม่รู้ตัวหรือไง ว่าน่ารำคาญเกินไปแล้วน่ะ!”
“เฮ้ยเหี้ยเถา มึงพูดแรงไปป่ะว่ะ?”
“ฮ่าๆ ช่างเถอะน่าเซฮุน ...โอเคเถา นายพูดแบบนี้พี่ก็จะไม่กวนนาย ไม่ไปให้นายเห็นหน้าอีก..”
“ดี..”
“พี่ข้ามความจริงไปอย่าง คือนายไม่เคยคิดอะไรกับพี่เลย ขอโทษน่ะ..ถ้าที่ผ่านมาทำให้รำคาญ”คริสเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะรู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมาให้ได้ ถึงเขาจะจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่มันก็ชัดเจน .. สิ่งที่เขาควรจะทำมาตั้งนานแล้ว คือยอมรับความจริง ว่าเถาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย คริสเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว
“มึงทำเหี้ยอะไรของมึงว่ะไอ้เถา?” ไคเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด
“มึงชอบพี่เขาทำไมมึงไม่บอกกูว่ะ!” เขาเริ่มอะละวาดมาดึงคอเสื้อไค
“อะไร? ชอบ ใครชอบใคร อะไรของมึง” ไคเอ่ยถามแบบงงๆ
“ไอ้เถา มึงทำเหี้ยอะไรของมึงว่ะ บ้าไปใหญ่ล่ะ มึงคิดอะไรอยู่เนี๊ยะ?” เซฮุนเดินมาห้ามปราม ลู่หานก็อดลนทนไม่ได้ จึงเดินเข้ามา..
“เถา พี่ไม่รู้หรอกน่ะว่านายคิดอะไรอยู่ แต่พูดแบบนั้นไปไม่คิดบ้างเหรอ ว่าคริสจะเสียใจแค่ไหนน่ะ”
“เรื่องของเขาสิ ผมไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย”
“เอ้า ..มึงอย่าพาลดิ พี่ลู่เขาพูดดีๆ น่ะเว้ย” เซฮุนอดทนไม่ไหว
“พี่ว่านายสงบสติอารมณ์ตั้งสติก่อนดีกว่าน่ะเถา ..” ลู่หานตบไหล่เถา ก่อนที่จะดึงเซฮุนกับไคเดินออกไปกับตัวเอง เขาเดินไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ ..เขาเป็นอะไรน่ะ? หึงอยู่เหรอ? แต่ก็ดี ต่อไปนี้จะได้ต้องรำคาญคริสอีก
“ดีใจได้แล้วเถา มึงจะได้ไม่ต้องรำคาญอีกไง” เขาพูดกับตัวเอง
3 วันต่อมา..
“ไงล่ะมึง? หงอยเชียว เป็นอะไรล่ะ?” ไคเดินเข้ามาแล้วเอ่ยทักเถา ที่นั่งทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์อยู่ทุกวันตั้งแต่เกิดเรื่อง ไม่พูดไม่จากับใคร แถมยังเหม่ออีก
คริสไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลยตลอด 3 วัน ไม่มีแม้แต่เงา
ไม่มีขนม ไม่มีคำพูดอะไรที่มาก่อกวนให้เขารำคาญ ทั้งๆ ที่เขาจะรู้สึกดี
แต่ทำไมมันกลับแย่มากๆ เลย
“เรื่องของกูอย่ามายุ่ง”
“มึงยังพาลไม่เลิกน่ะเถา กูจะบอกอะไรดีๆ ให้เอาไหม?”
“..................กูไม่อยากรู้”
“กูกับพี่คริสเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน กูไม่รู้น่ะว่ามึงเข้าใจผิดอะไร แต่น่าจะถามกันก่อนป่ะวะ? ทีนี่สมใจมึงแล้วดิ ไล่พี่เขาไปเป็นไงล่ะ?”
“แล้วมึงไปกอดไปหอมแก้มเขาทำไมว่ะ?”
“เอ้า ก็กูก็เล่นกันประจำ”
“แล้วมึงทำไมไม่บอกกูว่ะ”
“มึงเคยถามกูที่ไหนล่ะ? แล้วว่าแต่มึงจะเดือดร้อนอะไร ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหนิ
”............กูไม่รู้ว่ะ แต่กูโมโห ไม่รู้” งานนี้เถารู้สึกว่าตัวเองเสียศูนย์อย่างรุนแรง นี่เขาทำอะไรลงไป??
เขาจะไม่ยอมเสียคริสไปด้วยเรื่องแค่นี้
จะรู้สึกอะไรยังไง รักหรือไม่รัก ก็ไม่รู้
แต่ที่รู้ๆ คือคนนี้เสียไปไม่ได้
“ไปง้อกลับมา”
“ง้อบ้าอะไร” เถายังคงกวนตีนไคต่อไป
“ไปตามพี่คริสคืนมา” ไคเอ่ยขึ้น
“ไม่ใช่เรื่องของกูหนิ ..”
“เออ แล้วแต่มึงแล้วกัน กูเห็นพี่ชางมินมาป้วนเปี้ยนๆ ไม่รู้ด้วยน่ะ” ไคเอ่ยอย่างยียวน เถาส่ายหัว ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป..
“อ้าว ไอ้เถา แล้วมึงจะไปไหน?”
“เรื่องของกูครับ”
ร่างสูงเดินมาที่ตึกปี 4 ก่อนที่จะมองหาคริส
“พี่ลู่หาน ไอ้ฮุน พี่คริสล่ะ?? พี่คริสอยู่ไหน?”
“ไง? ใช้เวลาหลายวันน่ะ กว่าจะหายบ้าได้น่ะเราน่ะ” ลู่หานเอ่ยขึ้น
“ไม่ทันแล้วมั่งกูว่า..ง สมน้ำหน้ามึงไอ้เถา”
“ผมขอโทษครับ ผมเข้าใจผิดไป พี่คริสอยู่ไหน?”
“มานู่นแล้วไงน่ะ..”เลย์ชี้คริส ที่กำลังเดินมากับชางมิน เถาเดินเข้าไปหาคริสก่อนที่จะคว้าข้อมือคริส แล้วพาเดินออกไปจากตรงนั้น ..
“อะไร? เจ็บน่ะ มึงดึงทำไมเนี๊ยะ?” คริสว่าแล้วลูบข้อมือป้อยๆ
“ไหนว่าจะไม่เลิกชอบผมไง?”
“ก็นายบอกเองว่าให้เลิกชอบ”
“ก็ผมเข้าใจ ..ผมคิดว่าพี่กับไค เป็นอะไรกัน ใครจะไปรู้ล่ะ” เถาเอ่ยอย่างลำบาก เพราะเขาไม่ชอบการเสียหน้า แต่สำหรับครั่งนี้แล้ว ถ้าเขายังกลัวเสียหน้าอยู่เขาต้องเสียคริสไปแน่ๆ
ฝ่ายคริสเองไม่ได้โกรธอะไรเถาหรอก แต่ในเมื่อเถาบอกไม่ให้ยุ่งเขาก็จะไม่ยุ่ง
แต่เมื่อกี้ที่โดนดึงมา เถามาหาเขาเองแทบจะดิ้นตายอยู่แล้ว เขาก็ทรมานใจไม่ใช่น้อย ที่ไม่ได้เห็นหน้าเถา
เขารักเถา จะให้เลิกรักง่าๆย ได้ไง
“พี่คริส..ผมขอโทษ”
ไม่ได้โกรธอะไรหรอก” ขอวางฟอร์มอีกนิด
“พี่คริส”
“อะไร”
“อย่าไปจากผมน่ะ..ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ แต่ผม...ไม่รู้ดิ ผมเหมือนขาดอะไร พี่ไม่มากวนผม ผมไม่รู้...”เถาพยายามจะเอ่ยอะไรของมา แต่เจอมือของคริสอุดปากไว้ซะก่อน
“อ่ะ...พอแล้ว พูดก็ไม่รู้เรื่อง พี่เลิกชอบนายไม่ได้หรอกเถา ไม่รู้สิน่ะ ถึงนายจะไล่ยังไงพี่ก็จะหายไป แล้วก็จะกลับมาอีก มันเลิกชอบยากแห่ะ พี่ก็ไม่รู้ว่านายมีอะไรดี ฮ่าๆ แต่ก็เลิกชอบใม่ได้”
“พี่คริส...ห้ามเลิกชอบผมน่ะ ไม่เอาน่ะ” เถาในตอนนี้เหมือนลูกแมวขี้อ้อนตัวหนึ่งเลยทีเดียว
“ไม่รู้แหล่ะไม่รับปาก ขึ้นอยู่กับนายว่าจะเป็นเด็กดีหรือเปล่า ฮ่าๆ”
“อย่าแกล้งผมสิครับ ผมเครียดน่ะเนี๊ยะ”
“ทึ่มจริงๆเลยคนเรา”
“ทึ่มแล้วชอบไหมครับ?”
“ไม่ชอบอ่ะ ฮ่าๆ”
“อ้าว..”
แต่รัก”
“ห้ามเลิกรักผมน่ะ เพราะผมเอง ก็กำลังจะรักพี่แล้ว.”
-------------------------------------------------------------------------------
แถม...
“ไอ้คริสสสสสสสสส อยู่ไหนนน”
/ไม่ว่างยุ่งอยู่เว้ย ไอ้เถามันให้มันติวหนังสืออยู่มันจะสอบ/
ไอ่ห่า อยู่กับสามีอีกล่ะ เซ็งงเป็ด มือเรียวไม่ละลดความพยายามกดไปหาลู่หาน
“ที่รักจ๋า มึงอยู่ไหนนนนนน”
/พี่เลย์พี่ลู่เข้าห้องน้ำอยู่ครับ มีอะไรหรือเปล่า??/
“ไม่มีแล้ว โห้ยอะไรว่ะ? มีแต่คนมีแฟนน นอะไรว่ะหล่อเซ็งงง” เขาว่าก่อนที่จะกดวางแล้วนั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ตึกอยู่คนเดียว
“อ้าวพี่เลย์ กราบสวัสดีครับ” ไคเดินเข้ามาแล้วเอ่ยทัก
“แหม ช่างเป็นเด็กที่มีมารยาทดีจริงๆ เลยน่ะนาย”
“แน่นอนซิครับ แล้วเพื่อนพี่ไปไหนกันหมดครับเนี๊ยะ”
“ไปอยู่กับแฟน - -“
“แล้วพี่ไม่ไปอยู่กับแฟนมั่งเหรอครับ?”
“มันไม่มีน่ะซิ บ้าจริง”
“งั้นผมเป็นให้พี่เอาไหมล่ะ??~”
“บ้า!”
“เอ้า จริงงง จริงจังน่ะครับ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า! ไปเลยไปปป”
ความคิดเห็น