คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
“Vancouver kris & Wushu Cowboy”
Chapter 4
คริสมองออกไปนอกหน้าต่างรถตู้.. ที่ถูกส่งมารับ เขา ฮีชอล และฮันเกิง หลังจากที่ลงเครื่องที่เมืองชิงเต่าแล้ว เป็นบรรยากาศที่เขาช่างไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย
คนเยอะ วุ่นวาย มีแต่คนผมดำเต็มไปหมด แดดอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มีแดด
รถค่อยๆ ขับผ่านวิวต่างๆ จากตึกสูงละฟ้า รถติดวุ่นวาย จนกระทั่งเริ่มไม่มีตึก และรถติด ผู้คนเริ่มน้อยลง กลายเป็นบ้านเตี้ยๆ เต็มข้างทาง
“ฮีชอล นายจะพาฉันมาปล่อยเกาะหรือเปล่าเนี๊ยะ?”คริสได้ยินฮันเกิงเอ่ยถามฮีชอล รายนี้ได้แต่ทำหน้าฟินยิ้มไม่หุบ มาตั้งแต่ขึ้นเครื่องแล้ว
เขาคิดผิดหรือเปล่าเนี๊ยะ ที่มาด้วย คริสเริ่มเมารถก่อนที่จะนั่งไปหลับไป เขารู้สึกตัวอีกที เมื่อรถตู้จอดสนิท เขาลืมตาขึ้นช้าๆ
“เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! นี่มันอะไร??”
คริสค่อยๆคืบคลานลงมาพร้อมกับบรรยากาศที่มันผิดแปลกจากเมื่อกี้
ต้นไม้เขียวขจี รอบๆ ห้อมล้อมไปด้วยภูเขา แดดอ่อนๆ ที่ส่องมากระทบกับหน้าเขา
“เป็นไง?? ชอบอ่ะดิ๊-.- ที่เนี๊ยะเป็นหมู่บ้านที่อนุรักษ์ธรรมชาติของชิงเต่า สวยป่ะล๊ะ! อ่อข้างหลังหมู่บ้านมีทะเลน้ำจืดด้วยน่ะ ฮี่ๆ”
“ถือว่าดีทีเดียว55555555555”ฮันเกิงเสริม คริสได้แต่มองไปรอบๆ มันเงียบซะเหลือเกิน เสียงรถยังไม่ค่อยจะมี มีแต่ความเงียบเต็มไปหมด เขาคิดในใจ เป็นไปได้ยังไง ใกล้เมืองวุ่นวาย มีที่แบบนี้อยู่
พวกเขาเดินลัดเลาะตามทุ่งหญ้ามา ภายใต้การนำของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าไกด์ คริสมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้นนิดๆ ที่นี่ดูเงียบสงบ มีบ้านคนเป็นหย่อมๆ ส่วนใหญ่จะเป็นทุ่งหญ้า ป่า และสวนดอกไม้ แต่ถ้าคิดมุมกลับ
ที่นี่มันดูน้ำไฟเจ้าถึงหรือเปล่าเนี๊ยะ? คิดแล้วคริสก็ขำในใจ พี่ฮีชอล นี่หาอะไรแปลกๆ มาอีกล่ะ ..เขาทำงานในกรมอนุรักษ์ธรรมชาติ ก็เลยได้ออกเดินทางไปนั้นไปนี้บ่อยๆ และครั้งนี้ก็เช่นกัน ฮีชอลถูกส่งมาพักผ่อน และดูงาน ที่หมู่บ้านอนุรักษ์ธรรมชาติที่ชิงเต่า แต่โชคดีโชคดีนิดนึง ที่เขามีคนติดตามมาได้
ในที่สุดก็เดินทางมาถึงบ้านพักของฮีชอล ที่เป็นบ้านไม่ใหญ่มากสีน้ำตาล มีลานกว้างๆ ไว้วิ่งเล่นได้ โชคดีที่เขาพกลูกบาสมาด้วย ไม่งั้นเซ็งตาย นอกจากได้ดูวิวดีๆ ที่นี่คงไม่มีอะไรให้ทำ
“สวัสดีครับ^^”
เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังทั้ง3 คน เขาหันไปมองพร้อมๆ กัน ผู้ชายรูปร่างสันทัด ไว้ผมป่ะบ่า หน้าตาเป็นมิตร แอบเลวเล็กๆ โดยรวมจัดว่าหล่อทีเดียว
“อ่ะ นายคงเป็น คิมจองโม! ฉันจำรูปได้ๆ *0*”ฮีชอลเปรยขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ใคร???”ฮันเกิงเอ่ยถามเสียงนิ่งๆ คริสมองพี่ชายตัวเอง นี่มันหึงชัดๆ!
“คนนี้ล่ะที่จะมาสอนฉันดูงาน เขาเป็นคนชิงเต่านี่แหล่ะ แต่ว่าตอนนี้มีทำวิจัยที่นี้”
“55555555 แนะนำจนผมไม่ต้องแนะนำเลยน่ะ ฮ่าๆ ผมคิมจองโมครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ผมทำงานทำงานวิจัยที่นี่มา2-3ปีแล้ว มีอะไรถามผมได้น่ะครับ บ้านผมเดินถัดไปอีกนิด”จองโมว่าอย่างเป็นมิตรแล้วส่งสายตาผูกมิตรให้คริส ซึ่งปกติดี แต่พอมองไปทางฮันเกิง กลับเจอรังสีอัมหิตส่งมาให้
“ฉันคิมฮีชอล -.- นี่ฮันเกิงเพื่อนฉันเอง แล้วก็นี่คริส นี้น้องฮันเกิงยิ้มเดี่ยวนี้ไอ้สองพี่น้อง อย่าเสียมารยาท!”ฮีชอลเอ็ด ฮันเกิงไอ้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ ส่วนคริสก็ยิ้มนิดๆ ตามสไตล์
“แล้วนี่นายอยู่คนเดียวเหรอ??”ฮีชอลเอ่ยถาม
“ก็อยู่กับน้องชาย แล้วก็เด็กฝึกงานอีก2คนน่ะครับ^^”
“อ้าว แล้วพวกนั้นไปไหนล่ะ??”
“เด็กฝึกงาน2คนไป ประชุมอยู่ในตัวเมืองน่ะครับ ส่วนไอ้น้องตัวดี น่าจะไปจับปลาอยู่ที่ทะเลท้ายหมู่บ้าน ยังไงวันนี้ก็พักผ่อนกันน่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้เริ่มงานกัน^^”
“ฝากตัวด้วยน่ะจองโมม~”ฮีชอลยิ้มกว้างจองโมยิ้มอย่างพอใจนิดๆ ก่อนที่จะเดินจากไป คุณไกค์ก็ลากลับในเวลาต่อมา พร้อมกับบอกว่า มีอะไรโทรมาเรียกได้ คริสทิ้งตัวลงเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง ก่อนที่เขาจะลืมเรื่องเซฮุน ไปซะสนิท
วันต่อมา ..
คริสตกใจสะดุ้งแต่เช้า เพราะเสียงไก่ขัน แน่นอนที่แวนคูเวอร์ไม่มีเสียงไก่แบบนี้
เขาสาวเท้าเลยวิ่งลงมาดูว่า นี่มันไก่ประเภทไหน ?? เขาเดินไปยังต้นเสียง แล้วพบกับไก่ตัวเตี้ยๆ จำนวนหนึ่ง ข้างๆ ลานข้างๆ บ้าน
“ตัวไรว่ะ??? = =”คริสงงก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ ดูไปดูมาไอ้ไก่พวกนี้มันก็น่ารักดี
“ขอโทษฮะ..”
มีเสียงหวานดังขึ้นข้างหลังเขา คริสรีบหันไปมอง ก่อนที่จะพบเด็กหนุ่ม อายุน่าจะประมาณเขา
เขาดูตัวเล็ก น่ารัก ผมกลมๆ รองรับกับหน้ามาก รวมๆ แล้ว น่ารักดี คนนี้น้องพี่จองโมนั่นแน่ๆ
“ครับ??”
“พี่จองโมให้เอาอันนี้มาให้พี่ฮีชอล เมื่อวานลืมหยิบมา ..ขอโทษฮ่ะที่มารบกวนตอนเช้า^^”ร่างเล็กว่าแล้วยื่นแฟ้มบางอย่างให้กับคริส ที่รับมาแล้วยิ้มให้
“นายคงเป็นน้องชายพี่จองโม??”
“ฮ่ะๆ ไม่ใช่ ผมเป็นเด็กฝึกงาน ที่อยู่บ้านที่จองโมอ่ะ ผมชื่อ พยอน แบคฮยอน ยินดีที่รู้จักน่ะ^^”
“อ่อ ผมคริสครับ ขอบใจสำหรับแฟ้มน่ะ”
“เสร็จหรือยังอ่ะ! ง่วงน่ะ!”เสียงหนึ่งโวยวายขึ้น คริสมองไปแล้วพบกับผู้ชายอีกคนที่ตัวสูง ผมฟู หน้าตาเอ๋อเร๋อ และพร้อมที่จะหลับได้ทุกเมื่อ ทำหน้างอแล้วสะบัดตัวไปมา
“ปัญญาอ่อน= = พี่คริส นี่ ปาร์ค ชานยอล เด็กฝึกงานอีกคนหนึ่งครับ”
“อ่อครับ ฮ่าๆๆ อย่าเรียกผมพี่เลย ผมคิดว่าผมน่าจะเรียกพวกคุณมากกว่า ผมยังเรียนไฮสคูลอยู่เลยครับ..^^
“เอ้ยยยยยยยย แล้วทำไมตัวสูงจังอ่ะ-.-“แบคฮยอนเอ่ยถาม
“ไม่รู้ซิครับ กลับไปแล้วน่ะครับ ฮ่าๆ ผมว่า คู่หูพี่เขาง่วงแล้วล่ะ”คริสพูดแล้วขำ
“เออ จริง น้องพูดถูก ง่วงเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”เป็นชานยอลเองที่เดินมากระชากแพคฮยอนให้กลับได้แล้ว แบคฮยอนโบกมือบายๆ คริสอย่างน่ารัก ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินจากไป
ช่วงเย็นวันนั้นคริสเดินเพลินๆ ไปตามหลังบ้านเรื่อยๆ และก็พบว่า เขาคิดว่า ตัวเขานี่น่าจะถึง
ไอ้ที่เขาเรียกว่าทะเลน้ำจืด! คริสทำหน้าฟิน ก่อนที่จะค่อยๆ ถอดรองเท้า และเดินเลาะไปตามทะเล น้ำเย็นให้ความรู้สึกดีกับเขามาก และเขามาหยุดนั่งลงที่โคดหิน เป็นเวลาใกล้พลบค่ำ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มได้ยินเสียงเสียงนกร้องเจี๊ยวจ้าว กับเสียงคลื่นทะเลกระทบฝั่ง เขาหลับตาสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ที่นี่อากาศดีเป็นบ้า แตกต่างจากแวนคูเวอร์สิ้นเชิง
“ฝันดีเว้ยยยยยยยยยย ชิงเต่า!!!”คริสตะโกนแล้วฉีกยิ้มออกมา อย่างลั้นล้า ก่อนที่จะขำออกมาอย่างอารมณ์ดี ก เขาจะมองไปออกไปไกลๆ
ลืมหมดล่ะ เรื่อง โอเซฮุน เขาจะก้มลงมองนาฬิกาแล้วตกใจเพราะนี่มันเย็นมากแล้ว
“ไอ้เหี้ย กลับดีกว่าเดี๋ยวหลง”เขาพูดกับตัวเอง ก่อนที่หมุนตัวกลับ
“ใครว่ะ???”
เขาเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ตัวเตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย คริสไม่เห็นหน้าเพราะเขาซ่อนหน้าไว้ใต้หมวกแก๊ป คริสยืนมองอยู่5วิ แล้วหันหนี เพราะเขาหันมา
เขารีบเดินออกจากตรงนั้น เพราะกลัวว่าไอ้นี่อาจจะเป็นคนร้าย หรือพวกปล้นฆ่า
หารู้ไม่ ว่านั่นแหล่ะ พระเอกของเรื่องนี้-..-
----------------------------------------------------100%
สักตอนก่อนไปสอบ คึกคัก ฮ่าๆ
ความคิดเห็น