คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
“Vancouver kris & Wushu Cowboy 2”
Chapter 3
“สวัสดีครับ..”
มือหนาคว้าโทรศัพท์ไป ก่อนที่จะเอ่ยรับอย่างมีมารยาท
เซฮุนตัวเป็นที่มาพร้อมทรงผมทรงใหม่ เดินเข้ามาในได้ยินช็อตที่ลู่หานพูดพอดี สายตาอายคิลเลอร์ตวัดมองมาที่แฟนตัวเอง อย่างเอาเรื่อง ส่วนลู่หานอ้าปากหว๋อ
“คุณเป็นใครลู่หานไม่อยู่เหรอครับ??” ปลายสายเอ่ยถาม เซฮุนที่ปลายตามองลู่หาน
“แฟนลู่หานครับ..มีธุระอะไร?”
“..ไม่มีครับ แค่นี้น่ะครับ สวัสดี” ปลายสายกดวางไป ..เซฮุนมองลู่หานนิ่งๆ ด้วยสายตาที่เหมือนเด็กกำลังจะอะละวาดที่โดนแย่งของเล่นไป
“ทำไมจะกลับไปรีเทิร์นกันหรือไง??” เซฮุนถามนิ่งๆ
“ไม่ใช่-.- เซฮุนอ่า~ อย่าดุซิ”ลู่หานอ้อน
..คริสมองสองคนสลับกันไปมา ถ้าเซฮุนจะหวงลู่หานขนาดนี้ -.-
“มากันได้ไงเนี๊ยะ ? ไหนว่าจะไปตัดผม?”
คริสกระซิบถามเถาที่เพิ่งเดินตามเข้ามา แล้วนั่งข้างๆ เขา
“ก็ตัดเสร็จก่อน เลยมาเร็ว- -แล้วมีเรื่องอะไรกันล่ะ?” เถาเอ่ยถามอย่างซื่อๆ เพราะเขาประติประต่อเรื่องไม่ได้ คริสบอกให้นั่งดูไป เดี๋ยวก็รู้”
“เซฮุนนนนนนนนนอ่า อย่าโกรธน่ะ ..ก็เฉินโทรมาเองนี่”
“แลกโทรศัพท์กันใช้^^” เซฮุนยิ้มอายคิลเลอร์ให้กับลู่หาน
และเพื่อเป็นสัญญาณว่า ถ้าไม่ทำตามที่บอก เขาจะอะละวาด
“หรือถ้าไม่พอใจ จะกลับไปรีเทิร์นกับมันก็ได้น่ะ..”เซฮุนยักคิ้ว
ลู่หานส่ายหัวยิก ..ไม่ โอเค ชัดแล้ว เขาจะไม่กลับไปรีเทิร์นกับเฉิน เขามีเซฮุนให้ฟินและรักอยู่ขนาดนี้ เขาจะไม่ลังเลอีกต่อไป
เซฮุนไม่ได้อยากใช้มาตรการเด็ดขาด แต่เขารู้ดีว่าลู่หานเป็นคนอ่อนไหวง่ายเกิน
“คนหวงเมีย ฮ่าๆ นั่งๆ.. สั่งอะไรกินกัน หิวล่ะ” เถาพูดเพื่อห้ามสงคราม
เซฮุนทำหน้านิ่งๆ แล้วนั่งลงข้างๆ ลู่หาน
“จะไม่ให้กูหวงได้ไง เมียกูนี่ฮ่ะๆ..” เซฮุนพูดกับเขาเบาๆ สองหนุ่มนี้มีลับลมคมในกันอีกแล้ว บรรยากาศกลับสู่ความสงบ
สุดท้ายลู่หานก็ต้องยอมแลกโทรศัพท์กันใช้กับเซฮุน เพราะกลัวโดนโกรธ
ส่วนคริสได้แต่งง ว่าทำไมเซฮุนถึงได้หวงลู่หานขนาดนั้น?
“เซฮุนหวงไอ้ลู่โคตรๆ เห็นแล้วตกใจ” คริสเอยขึ้นในขณะที่เถาเดินไปส่งที่บ้าน
“อ่าน่ะ ..ก็มันหวงของมันนี่”
“แล้วหวงกันไหมมม” คริสจะถามแบบนั้น .. แต่เก็บไว้ในใจดีกว่า
“คนเราย่อมหวงสิ่งที่ตัวเองได้มาแล้ว เป็นธรรมดา”
“สัจธรรมเกิน..”
“ผมก็หวงน่ะ..”
“หวงอะไรเหรอ?”
“หวงเมีย55555555555555”
“พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง! ใครจะยอมกัน ป้าบบบบบ!” คริสตีแก้เขินไปหลายๆ ที เถายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนที่จะจับมือคริสแล้วพาเดินกลับบ้าน.. ว่าแต่ “คนเราย่อมหวงสิ่งที่ตัวเองได้มาแล้ว เป็นธรรมดา”
ประโยคนี้มันตะงิดๆ อยู่น่ะ..ไม่ไดล่ะ คริสสงสัย
“เถา..ขยายหน่อย ไอ้ที่ว่าคนเราย่อมหวงสิ่งที่ตัวเองได้มาแล้ว เป็นธรรมดา”
“555555555555555 เอาไว้เดี๋ยวก็รู้”
“เฮ้ย ยไม่รู้อะไรว่ะ? อธิบายให้ฟังหน่อย”คริสเขย่าแขนเถาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ให้ผมดิ..แล้วจะอธิบายให้ฟัง”เถายักคิ้วแล้วขำ
“ให้อะไรล่ะ? ตัง? จะเอาเท่าไร บอกมาเลย - -“ คริสกลายเป็นเด็กน้อยไปในสายตาของเถา สำหรับเรื่องอย่างว่า.. สาเหตุที่เซฮุนหวงลู่หานมากน่ะเหรอ
ง่ายๆ .. สองคนนั้นเป็นของกันและกันแล้ว
เซฮุนเล่าให้เถาฟัง ว่าไม่รู้ทำไมมันเกิดอาการแบบนั้นได้..
เขาพลิกทฤษฎี ฟันแล้วทิ้ง เป็นฟันแล้วขี้หวง และหึงมาก.. มากถึงมากที่สุด
ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ คนของเขา.. ไม่อยากให้ลู่หานมองใครทั้งสิ้น นอกจากเขา..
“.............................” เถาไม่ตอบ นอกจากมองกินคริสหัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่แทบจะกินเขาได้
“- - มองอะไรก็ตอบมาดิ??” เถาไม่ตอบได้แต่หัวเราะลั่น
คริสกลายเป็นเด็กน้อยสำหรับเรืองนี้ไปแล้วจริงๆ
เขาทั้งสองคนเดินมาถึงที่หน้าบ้าน เถาจับคริสหอมแก้มแรงๆ ก่อนที่ชิ่งหนี
“ไอ้บ้า!!! - -แม่งงงพรุ่งนี้จะเตะให้!!!” คริสตะโกนไล่หลัง แต่ก็อดยิ้มไม่ได้..
“ฮิ้วววววววววววว น้องกูจะมีผัวแล้วเว้ย”ฮันเกิงแอ่ยแซว
“ผัวบ้าอะไรเฮีย - - แล้วนี่เจ๊ไปไหนล่ะ??” คริสปาหมอนใส่พี่ชายตัวเอง
“ยังไม่กลับๆ ทำงานอยู่”
“เฮียถามอย่างดิ?”
“เอียหวงพี่เจ๊ไหม?”
“หวงดิ เอาไอ้นี่ ถามแปลก.. - -“
“ทำไมถึงหวงล่ะ??”
“ก็รัก ก็เลยหวง.. ทำไมถามทำไม??”
“ได้กันยั้ง??555555555555555555555555555555555555555555555”คริสระเบิดขำ ก่อนที่จะ โดนฮันเกิงยันเข้าให้ เขาพยักหน้า ก่อนที่จะยิ้มเขิน
เป็นครั้งแรกของคริส ที่จะเห็นฮันเกิงเขินอายบิดม้วนขนาดนี้.
“เออ ว่าจะขอฮีชอล แต่งงานว่ะ”
“พ่อง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เอาจริงอ่ะ เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” คริสร้องเสียงหลง ..
“เอาจริงดิ ..- -อยากแต่งล่ะ แก่แล้วเนี๊ยะ”
“-...- ตายล่ะ ผมจะได้เลี้ยงหลาน5555555555” คริสแซว
“หลานพ่องง มีได้ที่ไหนล่ะ ฮ่าๆๆ เลี้ยงแกนี่แหล่ะ”ฮันเกิงยีหัวน้องเล่น อย่างเมาส์มัน คริสสะบัดออกมา แล้วรีบโกยขึ้นห้อง
“จะหวงอะไรกันหนักหนา ~โด่ววววววววววววววว”คริสสบถ
-----------------------------------------------------------------100%
ความคิดเห็น