คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep.3
Blend’s ep.3 :
“เถาวันนี้ไปไหนอ่ะ?”แบคฮยอนเอ่ยถามเถาด้วยความงัวเงีย เมื่อเห็นเถายืนแต่งตัวอยู่ในห้อง
“ก็เดี๋ยวจะไปส่งต้นฉบับเป็นเพื่อนคริส แล้วไปดูหนังต่อน่ะ”
“งื้อ อยากไปด้วย”
“อยากไปก็ลุกดิ เดี๋ยวไม่รอน่ะ”แบคฮยอนรีบกระหืดกระหอบไปอาบน้ำ แล้วแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวไอ้แบคไปด้วยน่ะ” เถาเดินเข้ามาในห้องแล้วบอกคริส ที่กำลังเคร่งกับการตรวจต้นฉบับครั้งสุดท้าย
“เออ ออกไป กูใช้สมาธิ”
“โหดสัด” เถากลัวคริสโหมดทำงานเพราะไม่ว่าใครถ้ามาขัดเวลาที่คริสเขียนหนังสือ หรือคิดเกี่ยวกับนิยายเรื่องใหม่มักจะโดนโวยใส่ชนิดห้องแตก
เถากับแบคฮยอนนั่งรอคริสอยู่ในห้องนั่งเล่น แล้วพูดอะไรกันไปเรื่อย คุยกันถึงเรื่องงาน เรื่องชีวิตในช่วงที่ไม่ค่อยได้เจอกัน
“เมื่อไรจะรับรักไอ้ไคมันล่ะ?”
“หื้อ อะไรเหรอ?”
“ก็เมื่อไรจะรับรักไอ้ไคล่ะ มันก็ตามมาหลายปีแล้วน่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ยังอยากโสดอยู่น่ะ” จะให้ไปชอบไคได้ยังไง ในเมื่อเขาชอบเถาอยู่แบบนี้
“อื้ม ระวังเถอะ เดี๋ยวมันเปลี่ยนใจไม่รู้น่ะ ฮ่าๆ”
“งื้อ อะไรเล่า ก็ไม่ได้ชอบไคอ่ะ”
“อ้าวเหรอ?เห็นเข้ากันได้ดีหนิ” คริสเดินมาเสริมเมื่อเห็นแบคฮยอนพูดแบบนั้น
“ก็มันไม่รู้อ่ะ อธิบายไม่ถูก ไปกันหรือยังอ่ะ?”แบคฮยอนปิดประเด็น คริสกับเถาส่ายหัวในความเป็นเด็กของแบคฮยอน ทั้ง3 หนุ่มพากันมาที่ที่ทำงานของคริส คริสสั่งให้เถากับแบคฮยอนนั่งรออยู่ที่ร้านกาแฟข้างล่าง เพราะไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายในที่ทำงานของเขา
“ไม่น่าเชื่อ วันนี้ท่านอู๋มันเข้า ออฟฟิศเว้ยเห้ย”ซิ่วหมินเพื่อนร่วมงานเอ่ยทักเมื่อเห็นคริสเดินเข้ามา
“เอาต้นฉบับมาส่งเนี๊ยะ บก.ฮยองล่ะ อยู่ไหน?”
“ในห้อง รอมึงอยู่แหล่ะ”
“บก.ฮยอง ผมเอาต้นฉบับมาส่งครับ”คริสชอบเรียกบก.แบบนั้น เพราะเขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะของคริส แล้วก็แอบเป็นญาติห่างๆ เขาโคตรจะเอ็นดูคริสแบบออกหน้าออกตา จนบางทีเพื่อนร่วมงานก็แอบอิจฉาเขา แต่คริสไม่สนใจอยู่แล้ว
“แหม กว่าจะเข้ามาน่ะ ร้อยวันพันปี”หนุ่มรูปร่างภูมิฐานนามว่า “ชางมิน”หันมาทำหน้าหมั่นไส้ใส่เขา เขาเพิ่งได้รับตำแหน่งบก.ต่อจากพ่อมา 4-5ปีนี่เอง
“ฮ่าๆ ก็ช่วงนี้ไฟผมไม่ค่อยติดนี่ครับ”
“ต้องให้พี่ช่วยนายหรือเปล่า ถึงจะแต่งบทรักได้”
“หน้าม่อแท้ ฮ่าๆๆ”
“เดี๋ยวหักเงินซะหรอก”
“กล้าทำผมเหรอครับ เดี๋ยวไม่ส่งต้นฉบับซะ”
“ไม่กล้าหรอกครับ คุณ prince ไม่มีหนังสือคุณสำนักพิมพ์ผมก็เจ้งกันพอดี ฮ่าๆ”
“ฮยองผมได้บัตรกำนัลร้านอาบอบนวดมา ไอ้ไคมันเอามาให้ ผมว่าฮยองคงชอบน่ะ ฮ่าๆ”
“มันรู้ใจจริงๆ”
“ผมกลับล่ะ เพื่อนรออยู่ข้างล่าง”
“อ้าวอะไรว่ะ มาแค่เนี๊ยะ? ไอ้บ้า”
“มาแค่นี้ก็ดีแล้วครับ ฮ่าๆ โชคดีกับการทำงานน่ะครับฮยอง”
“จะไม่มีจูบลาหน่อยอ่อ?”
“ไม่มี”
“เออหักเงินแน่ ฮ่าๆ เออนี่เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามีประชุมประจำเดือนน่ะครับ คุณอู๋ฟานช่วยให้เกียรติมาร่วมประชุมด้วยน่ะครับ”
“ส่งการ์ดไปเชิญผมดิ”
“โอ้ยไอ้น้องเวร ไปๆ จะไปไหนก็ไป กวนตีนจริงๆ”
“ครับบ ผมลาน่ะ อย่าลืมเอาบัตรกำนัลไปใช้ด้วย ไม่งั้นผมงอน”
“รู้แล้วน่า”
คริสเดินออกมาจากห้องของบก. พร้อมกับสายตาของเพื่อนร่วมงานบางคนที่อิจฉาเขา เพราะว่าตัวเองไม่ถูกตามใจแบบคริส แต่เขาพยายามที่จะไม่สนใจเสียงนกเสียงกา
“แหม คนเรานี่ดีน่ะ มาถึงก็ประจบแล้วก็กลับ” มีนักเขียนหญิงผู้มีอายุคนหนึ่งเอ่ยขึ้น คริสเดินทำหน้านิ่งไปหยุดที่โต๊ะทำงานของเธอ ท่ามกลางสายตาที่ลุ้นของเพื่อนร่วมงานว่าใครจะชนะ
“เอาเวลาเสวนาเรื่องของคนอื่น ไปพัฒนาหนังสือของตัวเองเถอะ ไม่รู้เหรอครับ ไม่รู้หรอครับ ว่าหนังสือคนอวดผีของตัวเองต้องถูกส่งคืนมากแค่ไหน? ”คริสพูดด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง ทุกคนในออฟฟิศต่างพากันงงว่าคริสรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง ทั้งๆ ที่ไม่ค่อยจะเข้ามาทำงาน
“ปากดีไปเถอะ เด็กใหม่มันจะไปเข้าใจอะไร?”
“เด็กใหม่อย่างผมนี่ไงครับ ที่ทำยอดขายของสำนักพิมพ์พุ่งทะลุมา 2-3ปีแล้ว แล้วคุณล่ะครับ? นอนกอดหนังสือคนอวดผีที่ไร้การพัฒนามากี่ปีแล้วครับ? หุบปากแล้วก้มหน้าก้ามตาทำงานต่อไปเถอะครับ เดี๋ยวคนขี้ประจบประแจงอย่างผม จะเอาไปฟ้องคุณชางมินให้ไล่คุณออกน่ะ”ทุกคนในที่ทำงานต่างพากันสะใจในคำพูดของคริส
เขาเป็นคนที่เชือดนิ่มได้น่ากลัวมาก คนที่มีเรื่องกับคริสคนสุดท้าย ก็เก็บกระเป๋าออกไปเพราะยอดขายห่วยหลายปีติด
“ไอ้เด็กเลว แกมันไม่มีทางเป็นนักเขียนที่ดีได้หรอก”สาวเจ้าเริ่มโวยวาย
“ผมว่าเก็บคำพูดนี้ไว้เตือนตัวเองนี่กว่าน่ะครับคุณป้า จะได้ไม่เป็นพาระของลูกหลาน”
“แกมันไม่มีสัมมาคารวะ หัวหงอกหัวดำให้มันมีมารยาทซะบ้าง”
“ผมจะมีมารยาทกับคนที่สมควรจะมีมารยาทครับ”คริสพูดแล้วยิ้มหล่อให้คุณป้า ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็แอบหงิดเล็กน้อย เขาไม่ชอบเลยเวลาอารมณ์ดีๆ แล้วมีอะไรมาสะกัดดาวรุ่ง
“เรียบร้อยล่ะ ไปกันหรือยังล่ะ?”
“ไป พร้อมแล้ว เย้”แบคฮยอนว่าอย่างลั้นล้า แล้วเดินนำทั้งสองคนไป เถาจับสังเกตได้ว่าคริสมีท่าทางหงุดหงิดแปลกๆ เลยเอ่ยถาม
“เป็นอะไรเปล่า?”
“เปล่าอ่ะ แค่มีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย”
“เออ ๆ ไปดูหนังดีกว่า อย่าเซ็งครับ”
“สองคนช้านักเล่า เดินเร็วๆ ดิ เดี๋ยวคนเยอะน่ะๆๆๆ”แบคฮยอนเดินมาลากทั้งสองคนไปประหนึ่งเป็นเด็กๆ ที่พ่อแม่พามาเที่ยวยังไงยังงั้น แทนที่จะได้เป็นการเดทของสองหนุ่มแต่กลับมีแบคฮยอนมาเป็นตัวเสริม
คริสแอบรำคาญในท่าทางลูกหมาบ๊องแบ้วของแบคฮยอนเวลาอ้อนเถา ทั้งบงการว่าจะดูหนังเรื่องนี้ จะเอาป๊อบคอนรสนั้น จะนั่งตรงกลาง จะซื้อไอ้นั่น จะเอาไอ้นี่
เขาแอบเครียดแทนไคว่าถ้าแบคฮยอนไปเป็นแฟนจริงๆ แม่งน่าสงสารตาย
“เออ เดี๋ยวดูหนังแล้วพวกมึงจะไปไหนกันต่อว่ะ?”คริสเอ่ยถาม
“ไม่รู้อ่ะ”แบคฮยอนว่า
“งั้นพวกมึงไปเที่ยวต่อน่ะ เดี๋ยวกูขอตัวก่อน ว่าจะไปร้านหนังสือหน่อย”
“อ้าว ไหงคริสมาทิ้งกันกลางคันงี้เล่า”แบคฮยอนโวยวายทั้งที่ในใจก็แอบดีใจ เพราะจะได้อยู่ 2คนกับเถา
“เออน่า กูจะไปทำงาน เที่ยวกันไปแล้วกัน บาย”
“จะกลับกี่โมงก็บอก เดี๋ยวจะมารับ”เถาเอ่ย แม้เขาจะเซ็งในอารมณ์เบาๆ ก็ตาม
“อื้ม”
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อดีล่ะเถา?”
“อยากไปไหนล่ะ เดี๋ยวจะพาเที่ยว”
“ไปเดินเล่นกันเถอะ อยากดูเสื้อให้เถาอ่ะ นี่หน้าหนาวแล้วน่ะ”
“เออ ก็ดีน่ะ ซื้อไปให้ทุกคนด้วย ”เถาว่าอย่างเห็นด้วย แบคฮยอนแอบเซ็งเบาๆ เพราะถึงแม้จะได้อยู่กัน 2 คนแต่เถาก็ยังจะคิดถึงแต่คนอื่นอยู่ได้
“คริสน่ะคริส อยู่ดีๆ ก็ทิ้งกันไปเฉย”
“ฮ่าๆ ก็ต้องทำงานนี่น่า แล้วนี่มีงานอีกทีเมื่อไรล่ะ?”
“อีก 3 วันอ่ะ ว่างๆ ไปเลย เถาล่ะ?”
“ช่วงนี้ก็ว่างๆ ไม่ค่อยมีอารมณ์ทำงาน”
“มัวแต่คิดถึงใครอยู่ล่ะ ถึงไม่มีอารมณ์ทำงานเนี๊ยะ”
“ก็เปล่าหรอก แต่ช่วงนี้ขี้เกียจน่ะ”
“อ่ะไคโทรมา ฮัลโหล”
-อยู่ไหนกันอ่ะ? หายกันไปหมดห้องเลย-
“อยู่กับเถาเนี๊ยะ เอาอะไรเปล่าเดี๋ยวซื้อไปฝาก”
-ไม่เอาอ่ะ รีบกลับมาคิดถึง-
“แหว่ะ แค่นี้น่ะ บาย”
“ซื้อเสื้อร้านนี้น่ะ ร้านประจำต่อได้ ฮ่าๆ”เถาพาแบคฮยอนมาหยุดที่ร้านประจำของเขา แบคฮยอนง่วนอยู่กับการเลือกเสื้ออย่างมากเนื่องจากเขาเป็นดีไซเนอร์จึงพิถีพิถันเว่อร์
“เถาเอาสีอะไรอ่ะ?”
“สีไหนก็ได้ เอาเลย”
“เซฮุนต้องสีโอรส เพราะมันขาววิ้งไปดิ ไอ้ไคต้องสีน้ำตาลมันดำ ฮ่าๆ แล้วคริสล่ะ?”
“สีขาว”เถาสวนออกมาอย่างไม่ต้องคิด เพราะเขาเห็นคริสใส่เสื้อสีขาวประจำ
“อื้อ งั้นเถาเอาสีดำ โอเค๊?”
“ก็ได้ แล้วนายเอาสีอะไร?”
“ไม่รู้อ่ะ ช่วยเลือกหน่อยดิ แบคมีเสื้อกันหนาวทุกสีแล้วอ่ะ ฮ่าๆ”
“สีฟ้าไปแล้วกัน”
“เถาชอบเหรอ?”
“ก็ไม่ได้ชอบหรอก แต่เหมาะกับนายดี”
“ยังไงเนี๊ยะ?”
“ไม่รู้ดิ ฮ่าๆ ชอบตัวไหนก็เอาไป”เถาพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาก็ไม่ได้ถนัดเลือกเสื้อผ้าอะไรขนาดนั้น เขาปล่อยให้แบคฮยอนเลือกเสื้อไป แล้วขอตัวออกมาสูบบุหรี่ข้างนอก
-4ทุ่ม มารับด้วยที่ร้านกาแฟร้านประจำกู- เขาหยิบโทรศัพท์มาดูก็เห็นข้อความของคริส
-ทำอะไรถึง 4ทุ่ม?-
- บาริสต้าคนใหม่หล่อดี กูชอบ ฮ่าๆ-
- ดีๆซิว่ะ เดี๋ยวเถอะมึง -
- อย่ามากความ บอกให้มารับก็มารับ 4ทุ่ม กูจะทำงาน –
“กวนตีนไปเถอะมึง”เถาสบถ แบคฮยอนใช้เวลาพอสมควรกว่าจะเลือกเสื้อให้ทุกคนเสร็จ เถาชวนแบคฮยอนกลับเพราะเริ่มง่วง ถึงแม้ว่าจะอยากเที่ยวต่อแต่แบคฮยอนก็ตามใจเถาเพื่อเอาใจ
----------------------------75%---------------------------------
3 ทุ่ม ณ ร้าน D-coffee
คริสนั่งมองบาริสต้าหน้าหวานคนใหม่ของร้าน พลางเขียนพลอตนิยายเรื่องใหม่ รูปร่างตัวเล็กบวกกับใบหน้าหวานๆ นี่เขาเป็นเมะหล่อๆ จะจีบให้ เพราะคนตรงหน้ามันน่ารักมากจริงๆ
“คริสฮยองแหม จ้องบาริสต้าผมตาจะหลุดออกมาแล้วน่ะฮะ”
คยองซู ผู้จัดการของร้านเอ่ยแซวคริส เขาเห็นคริสมากินกาแฟร้านเขาบ่อยมาก แล้วมาทีก็นั่งแช่เป็นวันๆ เลยได้ทำความรู้จักกัน แถมคยองซูยังแอบเป็นเด็กในสังกัดของไคอีกต่างหาก
“เออก็น่ารักนี่หว่า”คริสแอบกระซิบ
“ลู่หานฮยองครับ มานี่หน่อย”
“ว่าไงหื้มเรา?”
“คริสฮยองอยากรู้จักน่ะครับ คึคึ”คยองซูพูดแล้วชี้มือไปทางคริส ที่ได้แต่ยิ้มอย่างเป็นมิตรส่งให้ ยิ่งมองใกล้ๆ มันยิ่งน่ารัก ลู่หานเองลอบมอบลูกค้าคนนี้มาตั้งนานแล้ว เพราะเห็นนั่งอยู่ตั้งแต่ 5โมงเย็น ไม่ลุกไปไหนสักที
“สวัสดีครับ”
“นี่คริสฮยองครับ เขาเป็นลูกค้าโคตรประจำร้านของเรา ห้ามไล่เวลามานั่งนานๆ น่ะ แล้วก็นี่ลู่หานฮยอง บาริสต้าคนใหม่ของร้าน จะมาประจำการแทนพี่อนยูชั่วคราวครับ พี่อนลาพักร้อน”คยองซูแนะนำอยากเป็นทางการ
“ยินดีที่ได้รู้จักน่ะครับ คงจะได้เจอกันบ่อยๆ”คริสว่าอย่างเป็นมิตร
“ครับ ยินดีเหมือนกันน่ะ คริส”
“ฮยองพักก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมรับลูกค้าเอง”คยองซูว่าแล้วเดินจากไปดูแลลูกค้าที่เพิ่งเข้ามา
“นั่งก่อนซิครับ”
“แล้วคริสทำอะไรอยู่ครับ? ผมเห็นนั่งนานแล้วน่ะ ไม่เมื่อยอ่อ?”
“แต่งหนังสือน่ะครับ ผมชอบมานั่งที่นี่น่ะ เวลามานั่งแล้วสมองมันแล่น”
“เป็นนักเขียนเหรอเนี๊ยะ เจ๋งอ่ะ”
“ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า แล้วจะมาอยู่ที่ร้านตลอดเลยหรือเปล่าครับ?”
“ก็คงสักพักน่ะครับ รออนยูฮยองกลับมาจากพักร้อนก่อน”
“ฝากตัวด้วยน่ะครับ คงต้องให้ชงกาแฟให้กินอีกหลายแก้ว นายชงมอคค่าอร่อยดีน่ะ ชอบๆ”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยววันหลังชงให้กินอีกน่ะ”
“อื้มม นายอายุเท่าไรแล้วล่ะลู่หาน?”
“23แล้วครับ”
“อ้าวเท่ากันเลย ฮ่าๆ หน้าโคตรเด็กอ่ะ นึกว่ารุ่นน้องซะอีก”
“ไม่หรอกน่า อ่ะนี่เดี๋ยวทำงานก่อนน่ะ เดี๋ยวโดนไอ้โด้มันหักเงินเดือนเอา”
“ตามสบายเลยครับ เออ อีกสักพักทำโกโก้เย็นไม่หวานมากมาให้แก้วหนึ่งน่ะ”
“หื้ม? คริสชอบกินโกโก้ไม่หวานหรอครับ?”
“เปล่าหรอก ของเพื่อนน่ะครับ”
“โอเคๆ ได้เลย งั้นขอตัวก่อนน่ะ” คริสมองตามลู่หานไปสุดสายตา นี่ล่ะ ตัวเอกในนิยายเรื่องใหม่ของเขา เขาเป็นคนที่น่ารักมากในสายตาของคริส
เขาจดข้อมูลต่างๆ ของลู่หาน ไว้จนครบถ้วน แล้วก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อย ไม่นานนัก เถาก็เดินเข้ามาในร้านอย่างคุ้นเคยแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขา
“บอกให้มา 4 ทุ่มไงเล่า”
“ก็คิดถึงเลยมาก่อน ไหนว่ะ บาริสต้าที่ว่า?”
คริสชี้มองไปยังลู่หานที่ยืนชงกาแฟอยู่ที่หน้าเค้าเตอร์
“แม่งน่ารักชิบหาย กูชอบ กูจะเอาพวกแม่งมาเป็นพระเอกนิยายกู”คริสสบถ
“เออ น่ารักจริงว่ะ นี่อย่าได้ให้ไอ้ไคเห็น เสร็จมันแน่”
“กูก็ว่างั้นล่ะ อ่ะนี่ค่าจ้างมารับ”คริสดันแก้วโกโก้ให้เถา
“รู้ใจจริงๆ ขอบใจ”
“แล้วนี่ไอ้แบคมันไม่ตามมาด้วยอ่อว่ะ?”
“ไมอ่ะ โดนไอ้ไคกักตัวไว้ ก็ดีล่ะ มันมาแล้วป่วน ฮ่าๆ”
“กูลงสงสารแฟนมันในอนาคต คนอะไรจะขี้อ้อนขนาดนั้นแม่ง”
“ฮ่าๆ มึงยังไม่ชินอีกเหรอ? กูชินแล้วไง อ้อนแบบวันนี้ถือว่าปกติ”
“โอ้ยย ก็มันก็อ้อนอยู่แต่มึงคนเดียว กูก็เลยเห็นว่าแม่งไม่ปกติ ถ้ามาอ้อนกูแบบนั้นเจอกูว้ากแน่”
“ฮ่าๆ อย่าไปดุมันดิ เดี๋ยวมันร้อง ก็งานเข้ากูต้องไปปลอบอีก มึงจำไม่ได้หรือไง ตอนที่ไปเที่ยวกันเมื่อ3 เดือนที่แล้ว ที่มันจะเอานั่นเอานี่แล้วมึงว่ามันไป โห่แม่งกูนั่งปลอบไปไม่รู้กี่ชั่วโมง แต่พวกมึงแม่งไปเล่นน้ำอย่างสบายใจ”
“ใครทำไม่เข้าท่า กูก็ด่าหมดล่ะฮ่าๆ”
“ปากจัดจริงๆน่ะมึง เดี๋ยวกูไม่รักเลย”
“แหว่ะ เกี่ยวอะไรล่ะ เออแล้วตอนนี้ไอ้หมอกลับมาหรือยัง?”
“กลับมานานแล้ว มันบอกกูว่ามันจะไม่ทน”
“ยังไงว่ะ”
“มันบอกว่าพรุ่งนี้มันจะไปบอกชอบไอ้ไค”
“เรื่องใหญ่น่ะนี่”
“เออดิ กูก็จะรอดูเห็นพูดแบบนี้ทีไรก็ไม่เห็นจะบอก”
“หวังว่าคงไม่มีดราม่าน่ะ”
“ก็หวังว่าแบบนั้น เอาเถอะเรื่องของมัน โตๆกันล่ะ แล้วนี่แต่งไปถึงแล้วว่ะ?”
“ก็เพิ่งเริ่ม ไปไม่เท่าไรหรอก มึงขากลับพากูกินไอติมหน่อยดิ”
“ไอติม? อารมณ์ไหนว่ะ”
“อารมณ์นี่ล่ะ อยากกิน”
“อ้อนกูดิ”
“กูจะกินไอติม แล้วมึงก็ต้องพากูไปกิน แค่นั้นล่ะ”
“ห่วย”
------------------------------100%--------------------------------
ความคิดเห็น