คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : TO ME ' PRAT 2
FIRST SF FIC “ TAORIS”
‘ to me’ part 2
โอ้ย กูไม่รักษาแล้วภาพพจน์ มันเละไปนานแล้วเว้ย ตั้งแต่กูชอบมันแล้ววค้าบบ”
“เลิศ เพื่อนกูรู้แต่ยังทำ พลังแห่งรักข้างเดียวนี่มันมีพลังสุดๆ เลยว่ะ”
“กูไม่ดีตรงไหนว่ะ?”
“มึงดีมาก สวย หล่อด้วย เพอร์เฟ็ค แต่มันอยู่อย่างเดียว..”
“ติดอะไรว่ะ??”
“น้องเขาไม่ได้ชอบมึงไง!” ทั้งเลย์และเซฮุนตะโกนส่หูคริส
“เออ พวกมึงนี่มันซ้ำเติมกูจริงๆ เว้ยย มีเพื่อนดีก็งี้แหล่ะ” คริสพูดประชดประชัน
“เพื่อนเป็นห่วงหรอกไอ้เงิง .. เชื่อกู เลิกชอบมัน อยู่นิ่งๆ สวย มึงมีแน่นอนสามี พี่ชางมินก็เล็งมึงอยู่ แต่ติดอยู่ที่มึงไปชอบเถานี่ดิ เขาเลยยังไม่อยากเข้ามาจีบมึง”
“ไม่เอาๆๆ กูชอบเถาเว้ย พวกมึงหยุดดดดดดด เดี๋ยวอาจารย์จะมาล่ะปิดประเด็น”
.
.
“นี่น้องๆ น้องชื่ออะไรครับ??”
“เถาครับ”
“เถาเหรอ?? ดีเถา พี่ชอบนายยย พี่จะจีบนายยย!”
.
.
“ไอ้พี่คริสๆ พี่คริสเว้ยยยยย” เสียงหนึ่งเรียกให้คริสออกจากภวังค์ หลังจากที่เขาเหม่อคิดถึงเรื่องเก่าๆ ตอนที่เจอเถาครั้งแรก งานวันต้อนรับเฟรชชี่ ตอนนั้นเถาเดินเซ่อซ่ามาถามทางจากเขา จากตอนนั้นถึงตอนนี้
3ปีแล้วซิน่ะ ที่เขาวิ่งไล่ตามเถามาตลอด คิดแล้วมันก็แอบเหนื่อยเหมือนกัน
“พี่คริส! ยังไม่เลิกฝันกลางวันอีกหรือไงเนี๊ยะ เฮ้ยยยย”
“เออๆ อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไรว่ะฮุน?”
“มานานแล้วพี่ พี่เหม่ออะไรครับเนี๊ยะ?”
“เปล่าว่ะ ง่วงๆ แล้วนี่เลิกเรียนกันแล้วเหรอ? เถาไปไหนล่ะ”
“เลิกแล้วครับ บ เถายังทำแลปไม่เสร็จอยู่ในห้องอ่ะ ไปช่วยมันดิ เดี๋ยวผมไปล่ะ นัดเมียไว้”
“รีบไปเถอะเดี๋ยวโดนเหวี่ยงจะหาว่าไม่เตือน ฮ่าๆ”
“ครับผมไปล่ะ พี่คริสสู้ๆน่ะ! ห้ามท้อล่ะ” เซฮุนอย่างร่าเริงวิ่งไปจากคริส
เขารู้จักเซฮุนกันพอสมควน เพราะเซฮุนคบกับลู่หานอยู่ เขาคว้ากระเป๋าก่อนที่จะเดินไปยังห้องแลปที่เถาเรียนอยู่
เขาเห็นเถากับลังง่วนอยู่กับการเทสารนั้นสารนี้ เข้าออกในบีกเกอร์ เด็กวิศวะเคมีมันก็ลำบากแบบนี้แหละน่า
“เอาโซเดียมใส่แทนไนโตรเจนดิ เดี๋ยวก็ระเบิดหรอก”คริสเสนอความเห็นแล้วเดินไปนั่งตรงข้ามกับเถา
“พี่มาได้ยังไงเนี๊ยะ?”
“เดินมา”
“พี่นี่น่ะ..” เถาขี้เกียจะสู้รบกับคริสในตอนนี้ เขาทำตามคริสบอก แล้วมันก็ได้ผลเมื่อของเหลวที่เขาผสมเป็นเหมือนของเพื่อนๆ ที่เสร็จกลับบ้านไปหมดแล้ว
“เออรีบทำจะได้รีบกลับบ้านได้แล้ว เย็นแล้วเนี๊ยะ”
“เอ้า แล้วใครใช้ให้พี่มารอผมล่ะครับ?”
“ไม่มีใครใช้หรอก โถ่ก็อยากเดินกลับบ้านด้วยไง เห็นว่าไปทางเดียวกันน่ะ” คริสว่าอย่างร่าเริง เถาส่วยหัวในความแถของคริส ถามแบบนี้ทีไรก็ตอบแบบนี้ทุกทีไป บ้านก็ไม่ได้ใกล้กันเลย ยังจะอ้างแบบนี้ล่ะ
“พอๆ ผมขี้เกียจเถียงพี่ล่ะ เดี๋ยวผมเอางานไปส่งอาจารย์ก่อน เดี๋ยวมาๆ..”
คริสพยักหน้ารับก่อนที่จะคว้าสมุดของเขามาเปิดดูเล่น มือเรียวคว้าปากกามา ก่อนที่จะเขียนลงไปด้วยดินสอว่า
“จงอย่าดูถูกคนที่เขามาชอบคุณ เพราะเขาต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการที่จะแสดงให้คุณรู้”
คำคมของนักปราชญ์คนหนึ่งที่เขาจำได้ขึ้นใจ เขาปิดสมุดของเถาก่อนที่จะวางไว้ที่เดิม
แล้วช่วยล้างพวกอุปกรณ์ไปเก็บไว้ที่เดิม เพื่อที่จะได้ไม่เสียเวลา
“เฮ้ย พี่เอาของไปเก็บหมดแล้วเหรอครับ??”
“เออดิ รีบกลับ เย็นแล้วง่วงงง”
“ใครใช้ให้มารอกันละครับ??”เถาถามแบบกวนๆ คริสยักไหล่แบบส่ง ๆ เขาขี้เกียจจะก่อสงครามกับเถาแล้ววันนี้ อุตส่าห์ได้อยู่กัน 2ต่อ2 แค่นี้เขาก็สุดแสนจะดีใจแล้ว
“แล้ววันนี้ไคไปไหนซะล่ะ ปกติกลับด้วยกันไม่ใช่เหรอ?” คริสเปิดประเด็น
“ช่วงนี้มันอยู่ในช่วงหาเมียหน่ะ เลยทิ้งเพื่อน ”
“อ่ออเหรอ แล้วเมื่อไรนายจะมีเมียกับเขาล่ะเถา 5555555”
“ไม่รู้ดิ ขี้เกียจมี” เถาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง
ระหว่างที่คริสกำลังจะพูดอะไรต่อนั่นเอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาจำได้นิดๆ ว่าคนนี้แหล่ะ “ชิม ชางมิน” คนที่เพื่อนเขาพูดถึง
“คริส ฉันมีเรื่องจะบอกนายน่ะ”ชางมินเอ่ยขึ้น ทั้งคริส และเถาได้แต่เงียบฟัง
“มีอะไรหรอ??”
“คือว่า ฉันชอบนายน่ะ.. ขอจีบได้ไหม?”ชางมินเอ่ยอย่างยากลำบาก เขาชอบคริสมาได้พักหนึ่งแล้ว แต่ก็รู้ดีเรื่องคริสว่าชอบเถา แต่ถ้าไม่ลองสักตั้ง ก็ไม่รู้หรอก
------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น