คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ep.2
Blend’s ep.2 :
“แล้วทำไมว่ะ? ทำไมไม่เป็นแฟนกู?”
.
.
“เป็นเพื่อนกันดีแล้วไง มึงจะไปเอาคำว่าแฟนมาผูกมัดทำไม? น่ารำคาญ กูเห็นเลิกกันก็เสียเพื่อน แค่รู้กันว่า เออกูชอบมึง มึงชอบกู ก็ดูกันไป ไม่ดีกว่าเหรอว่ะ?” คำพูดของคริสทำเอาเถายิ้มไม่หุบ
เพราะถึงแม้มันจะไม่ใช่คำพูดที่อ่อนหวานน่าฟังเท่าไร แต่เขาก็รู้ว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้คิดไปเองคนเดียว
“ยิ้มไรมึง โรคจิตหรือไง?”
“มึงน่ารัก”
“บ้า”
“เอ้าก็มึงน่ารักจริงอ่ะ!”
“บ้า ไปเลยยไป”ไม่บ่อยนักที่เถาจะเห็นคริสเขินออกท่าออกทางขนาดนี้ มือหนาคว้าคออีกคนก่อนที่จะกระหน่ำหอมแก้มอย่างไม่อายใคร คริสได้แต่ดิ้นชลุกๆ แต่ก็สู้แรงเถาไม่ได้
“ไอ้บ้าเถา หยุดเว้ยกูอาย มึงจะบ้าหรือไง”
“เออก็กูไม่อาย ฮ่าๆ”เถาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วพาคริสไปขับรถเล่นแถวชานเมือง ไม่บ่อยนักที่พวกเขาจะมีเวลาอยู่ด้วยกันเท่าไร
ในบรรดาเพื่อน 5 คน คริสจะสนิทกับไคมากที่สุด เพราะเรียนมาด้วยกันตอนมหาลัย แต่ถึงแม้คริสจะเรียนวิศวกรมาเหมือนกับไค แต่พรสวรรค์ของเขาคือการเขียนนิยาย เขาจึงเป็นนักเขียนเพราะขี้เกียจไปเป็นวิศวกรแบบไค
ส่วนเถากับเซฮุนกันมาที่สุดเพราะตอนเด็กๆ ที่บ้านมักจะเอาเซฮุนไปฝากไว้ที่บ้านเถาให้เลี้ยง เพราะต้องเดินทางบ่อยมาก ส่วนแบคฮยอนเป็นคนที่ยุ่งมากที่สุด เพราะงานไม่ตายตัว ต้องเดินทางไปนั่นไปนี่ คนที่เขาสนิทมากที่สุดคือเป็นเถาและไค เพราะชอบให้ช่วยไปรับไปส่งช่วยนั้นเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา
“ฮัลโหลว่าไง?”แบคฮยอนโทรเข้ามาในขณะที่เถาและคริสกำลังขับรถเล่นกันอยู่
-อยู่ไหนอ่ะ! เนี๊ยะ ซื้อหนมมาฝากก กลับมาห้องเร็ว-เสียงหวานรอดมาตามโทรศัพท์
“เออเดี๋ยวกลับน่ะ ขับรถเล่นอยู่ ไคล่ะอยู่ด้วยหรือเปล่า?”
-อื้อ อยู่กับไคอ่ะ รีบมาน่ะ แค่นี้ล่ะ เร็วๆคิดถึง-
“ครับๆ เดี๋ยวกลับน่ะ”
“แบคฮยอนเหรอ?”
“เออ บอกซื้อขนมมาฝากให้รีบกลับไปกิน”
“มึงเหมือนพ่อมันเลย โดนลูกสาวโทรตามอ่อ ฮ่าๆๆ”
“อะไรของมึงเนี๊ยะ? ถ้ากูเป็นพ่อมัน กูจะเอามึงไปเป็นแม่มันคอยดู”
--------------------------------------------------------------
“เฮ้ ไอ้ดีไซเนอร์ในนี้ไม่มีอีเว๊นส์หรือไงถึงได้กลับห้องมาได้”คริสเอ่ยทักผู้ชายร่างเล็กที่นั่งง่วนอยู่กับการถ่ายรูปเค้กอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยมีไคนั่งหน้าเคลิ้มอยู่ข้างๆ
“ไม่มีน่ะซิ ถึงได้โผล่มาเนี๊ยะ เหนื่อยจะตายชัก คิดถึงทุกคนเลยอ่ะ”แบคฮยอนบ่นจ้อยๆ
“พักผ่อนบ้างก็ได้น่ะ เดี๋ยวจะป่วยเอา”เถาว่าพลางเอื้อมมือไปยีหัวแบคฮยอน ที่ได้แต่ยิ้มตาหยีส่งให้
“ซื้อเค้กมาฝากกทุกคนเลย เร็วๆมากินได้ล่ะ แล้วนี่ฮุนยังไม่กลับเหรอ?”
“เข้าเวรเลิกเที่ยงคืนนู่น”คริสว่า
“โฮ้ยย ฮุนอ่ะนานๆ ทีจะได้อยู่ครบ 5 คนรีบมาหน่อยก็ไม่ได้ เช้ออ”
“ไอ้หมอมันงานยุ่งนี่หว่า”
“มึงนี่ยังไงนั่งไม่มีบทบาทอยู่ได้”คริสเอ่ยทักไค
“บทบาทของกูคือนั่งมองไอ้แบคอยู่นี่ไงว่ะ ฮ่าๆ” ไคว่าก่อนที่จะทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่แบคฮยอน
“บ้า”แบคฮยอนเบ้ปากใส่ไค
“เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน แม่งอย่างร้อน มีใครอยากอาบกับกูไหมครับ”
“กู กูอาบด้วยครับ”
“อาบน้ำน่ะอาบน้ำ” เถาพูดลอยๆ อย่างหมั่นไส้ เมื่อคริสและไคออกไป
เป็นโอกาสดีที่แบคฮยอนจะได้อยู่กับเถา เขาชอบเถามานานมากแล้ว และก็พยายามหาทางอยู่กับเถา 2 คนเสมอ เถาเป็นคนดูแลเขาดีกว่าทุกคน และไม่เคยดุเขาเหมือนคนอื่นๆ
“เถา มากินเค้กเร็ว”แบคฮยอนว่าพลางตักเค้กไปจ่อปากเถา ซึ่งอ้าปากรับโดยง่าย เขามองแบคฮยอนเป็นน้องชายที่น่ารักเสมอ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าแบคฮยอนคิดอะไรด้วย
“แล้วทำงานเป็นไง? เหนื่อยเปล่า”
“ไม่ค่อยอ่ะ แต่ต้องใช้ความคิดเยอะปวดหัว”
“ไมเกรนหรือเปล่า? ไปให้ไอ้หมอตรวจหน่อยไป”
“ไม่เอา เซฮุนเดี๋ยวจับฉีดยาอีกอ่ะ”แบคฮยอนเบ้ปากใส่เถา
“ฮ่าๆ ไม่ฉีดยาแล้วจะหายได้ไงล่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะเจ็บ”
“โตจะป่านนี้แล้วยังจะกลัวเข็มอยู่อีกน่ะ”
“งื้อ เปล่ากลัวสักหน่อย เช้ออ นี่เถา ซื้อนี่มากเถาด้วยแหล่ะ พอเห็นปั้บน่ะแบคว่ามันเหมาะกับเถาอ่ะ คนขายบอกว่ามันเป็นเครื่องรางด้วยล่ะ ไว้ป้องกันสิ่งชั่วร้าย”แบคฮยอนว่าแล้วหยิบกำไลข้อมือที่ทำจากเชือกมาบรรจงใส่ให้เถา ที่ไม่ปฏิเสธอะไร
“สวยดี ขอบใจน่ะ”
“อื้อ”
“ฟอดดดด”เถาบรรจงหอมแก้มแบคฮยอน ก่อนที่จะขอตัวไปอาบน้ำ ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้งตอนเทียงคืนเมื่อเซฮุนกลับมา จึงมีปาร์ตี้เล็กๆ เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้อยู่ครบ 5 คนตรงกันเท่าไร เบียร์แช่เย็นที่เตรียมพร้อมอยู่ในตู้เสมอ ถูกนำออกมาเพื่อดื่มกันให้หายอยาก
“แหม ไอ้คุณหมอ กว่าจะได้ว่างน่ะมึง คนไข้เยอะนักไงว่ะ”ไคเอ่ยแซวเซฮุน
“โอ้ยแล้วใครจะไปว่างล่อนไปล่อนมาอย่างมึงเล่า”
“เขาเรียกว่าบริหารจัดการเวลาได้เว้ย ไม่เหมือนมึงหรอก”ไคว่า เซฮุนได้แต่เบ้ปากใส่ไคอย่างหมั่นไส้ แล้วก็โดนจับหอมแก้มอีกจนได้ ไคชอบแหย่เซฮุนเล่นเพราะเห็นว่าเซฮุนมันน่ารักดี แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเซฮุนคิดอะไรอยู่
“เออนี่ แล้วทุกคนจะว่างยาวๆ เมื่อไรกันอ่ะ เราไปเที่ยวกันไหม”แบคฮยอนเปิดกระเด็น
“กูได้ตลอดแหล่ะ จะว่าก็ดีกูจะได้เปิดหูเปิดตา”คริสว่า
“กูต้องดูก่อนว่ะ งานไม่แน่ไม่นอน”เถาพูดออกมาแล้วทำท่าเนือยๆ
“ได้ทุกเมื่อถ้าแบคอยากให้ไปอ่ะ”ไคว่าแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่แบคฮยอน
“แล้วมึงล่ะไอ้หมอ??”
“โห้ยกูจะว่างไหมล่ะ ช่วงนี้มันไฮซีซั่น คนไข้เยอะทุกวัน”เซฮุนทำหน้าเซ็งโลก
“งั้นเราไปกัน 4 คนแล้วทิ้งฮุนไว้ดีไหมล่ะ ฮ่าๆๆ”แบคฮยอนว่า
เซฮุนได้แต่เบ้ปากแล้วทำหน้าประมาณว่า ถ้าพวกมึงไปกันกูจะโกรธไปอีก 10ปีส่งให้ทุกคน
“ดีจริงว่ะ วันนี้แม่งได้อยู่พร้อมหน้ากันเนี๊ยะ แม่งคาดกันตลอด”ไคเอ่ยออกมา
“คืนนี้ไม่เมาไม่เลิกเว้ย”เซฮุนว่าแล้วยกขวดเบียร์กระดกเข้าปาก
“เดี๋ยวมึงก็เมาคนแรกอ่ะไอ้หมอ”
“กูเก่งงไม่เมาหรอก แข่งกะกูเปล่า?”
การประชันกินเบียร์เริ่มขึ้นระกกว่างไคและเซฮุน ร่วมทั้งแบคฮยอนที่เอากับเขาด้วย แต่คริสกับเถาขอเป็นกรรมการอยู่ห่างๆ ทั้ง 3 หนุ่มกินกันได้ไม่กี่ขวดก็พากันทยอยหลับไป
“กูว่าล่ะ ว่าไอ้หมอกับไอ้แบคแม่งต้องไปก่อน ฮ่าๆ”เถาเอ่ยขึ้น
“ปล่อยแม่งไว้งี้ล่ะ ช่างพวกมันกินเยอะกันเอง” คริสบ่น
“ไปนอนกัน พรุ่งนี้ต้องไปส่งต้นฉบับไม่ใช่หรอ?”
“อื้มม นอนตรงนี้ก็ได้น่ะ ขี้เกียจลุกล่ะ”
“ให้กูอุ้มป่ะ ฮ่าๆๆ”
“ไม่ต้องเลยมึง นอนตรงนี้นี่ล่ะ”
“งั้นกูนอนเลยน่ะ นอนตรงนี้เลย”เถาเสือกสนเอาหัวตัวเองมาไว้บนตักคริสอย่างถือวิสาสะ
“โว้ยหนัก ออกไปเว้ย”
“ไม่อ่ะ นอนล่ะกูขี้เกียจลุกล่ะ”
“แล้วกูจะได้นอนไหมเล่า”
“เออ มึงก็นั่งหลับไปดิ”
“ไอ้ห่า มึงนี่แม่งจริงๆเลย”คริสเคาะหัวเถาอย่างหมั่นไส้ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตักเขามันเป็นที่ประจำของเถาอยู่แล้ว เขาหยิกแก้มเถาด้วยความหมั่นไส้ แล้วขยี้หัวเล่น
“จะยีทำไมว่ะ เดี๋ยวกูไม่หล่อน่ะ”
“ทุกวันนี้กูไม่หล่ออยู่ล่ะ”
“โห่ ถ้าอย่างกูไม่หล่อแล้วใครจะหล่อ”
“กูไง ฮ่าๆๆ”
“แหว่ะ มึงสวยจะมาหล่ออะไรล่ะ”
“เออช่างแม่งเหอะน่า นอนได้ล่ะ”
“ครับ”
“ไปเอากำไรอะไรมาใส่ว่ะ? แบ้วเชียวน่ะมึง”คริสเอ่ยถามเมื่อเหลือบไปเห็นกำไลที่แบคฮยอนเอามาให้เถา
“ไอ้แบคให้มา”
“อ่อ”
“อ้าว พวกมึงไม่ได้เหรอว่ะ กูนึกว่ามันซื้อมาฝากทุกคน”
“ไม่นี่ อ้าวไอ้แบคแม่งหลายมาตรฐานนี่หว่า ฮ่าๆ”คริสทำเป็นติดตลก ทั้งที่ในใจมันตะงิดแปลกๆ เถาเองก็เหมือนกัน เขาคิดว่าแบคฮยอนจะซื้อมาให้ทุกคนซะอีก แต่ก็ช่างเถอะ แบคฮยอนอาจจะเห็นว่ามันเหมาะกับเขาก็ได้
“อยากได้เหรอ? เดี๋ยวกูซื้อให้”
“โอ้ยมึงเคยเห็นกูใส่อ่อ น่ารำคาญจะตายห่า แหวนก็ว่าไปอย่าง”
“อื้มมม งั้นก็..”เถาถอดแหวนที่นิ้วตัวเองก่อนที่จะเอามาสวมให้คริสที่นิ้วนางข้างซ้าย
“อะไรของมึงเนี๊ยะ? ไม่เอาเดี๋ยวทำของมึงหาย”
“เออน่า กูฝาก ถือซะว่าแหวนหมั้น”
“หายอย่ามาด่ากูล่ะกัน”
“เออกูจะไปว่าอะไรมึงล่ะ เอ้านอนๆ พรุ่งนี้เดี๋ยวไม่ตื่นหรอก”
“เออ ฝันดีน่ะมึง”
“ฝันดีอยู่ล่ะ นอนบนตักมึง”
“บ้า”
“เฮ้ย! นี่มันกี่โมงแล้วว่ะ เชี้ยแล้ววววว”เสียงโวกเวกของเซฮุนดังขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นนาฬิกาตอนแปดโมงเช้า ทั้งๆ ที่วันนี้เขามีเวรตอน 9โมง ไคที่ยืนอยู่ในครัวถึงกับตกใจต้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น? เขามักจะตื่นเช้าเสมอต่อให้เมาแค่ไหน
“โวยวายอะไรของมึงเนี๊ยะ มันเพิ่ง..”
“หุบปากไปเลย แม่งเว้ยไม่น่ากินเยอะเลย มึงแม่งทำไมไม่ปลุกกูว่ะ รู้ก็รู้ว่าทำงานเข้าอ่ะ มึงแม่งจริงๆ เลยเชี้ยไค”เซฮุนวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็วป่านแสง ไคยืนมองเซฮุนที่วิ่งวนไปวนมา จับไอ้นั่นไอ้นี่พลางโวยวายใส่เขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เดี๋ยวหยุด! ใจเย็นๆ มึงเข้าเวรกี่โมง?”ไครวบตัวเซฮุนให้อยู่นิ่งๆ แล้วถามช้าๆ
“เก้าโมง”
“แล้วมึงจะโวยวายทำไม นี่มันเพิ่ง หกโมงเช้า”
“หกโมงอะไรของมึง นี่แปดโมงแล้ว มึงแหกตาดูดิ”เซฮุนชี้นาฬิกาดีไซน์เก๋ไก๋ที่แขวนอยู่บนผนัง
“ไอ้ห่า นาฬิกานั่นมันตายมาแปดชาติแล้ว นี่มันเพิ่งหกโมง มึงดูนี่ มึงดู”ไคยกนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองให้ดู
“อ้าว นั่นแหล่ะ แล้วทำไมไม่บอกกูเล่า”เซฮุนรู้สึกหน้าแตกยับเยินเลยด่าไคเพื่อกลับเกลื่อน
“ก็มึงฟังกูไหมล่ะ ฮ่าๆ ไอ้บ้า เพ้อน่ะมึงหน่ะ”
“ไอ้พวกนี่ก็นอนเงียบเลย แม่งกูโวยอย่างดังยังไม่มีใครตื่น”
“ฮ่าๆๆ อย่าพาลซิ มาๆ เดี๋ยวกูปิ้งหนมปังให้กินดีเปล่า”
“หน้าอย่างมึงปิ้งเป็นด้วยอ่อ?”
“มึงไม่รู้จักเชฟไคเหรอว่ะ ฮ่าๆ”
“แหว่ะ จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”ถึงปากจะบอกยังงั้นแต่ก็เดินตามไคเข้าห้องครัวมาอย่างหิวโหย เขามันชอบกินซะยิ่งกว่าอะไร ใครเอาของกินมาล่อ เขาก็จะเอลิร์ทขึ้นมาทันที
“มึงพูดจาให้มันเพราะๆ หน่อยไม่ได้หรือไงว่ะ หมออะไรว่ะ พูดจาไม่น่ารักเลยมึง”ไคบ่นพลางหยิบขนมปังมาวางไว้บนเตา แล้วบรรจงทาเนยลงไป
“ไคจ๋า ปิ้งหนมปังให้ฮุนกินหน่อย”เซฮุนทำท่าสะดีดสะดิ้งสุกชีวิต
“ห่วยสัด ฮ่าๆ อย่าทำเลยมึงแม่งขนลุก”
“กูยังขนลุกเลยสัด อี๋”
“เพี้ยนล่ะมึง ว่างๆรักษาตัวเองบ้างน่ะ นี่จะว่าไปก็ติดต่อพยาบาลเอ๊กซ์ๆให้กูสักคนซิ อยากได้ว่ะดูหนังแล้วอยากได้สัดๆ แบบแต่งชุดพยาบาลมาเลย อยากได้อยากโดนว่ะ”
“แหว่ะไอ้โรคจิต ไอ้สัด ไม่มีหรอกมีแต่ป้าๆ แก่ๆ ถึงมีกูก็ไม่ให้มึงหรอก กูจะเก็บไว้เอง อิอิ”
“โรคจิตกว่ากูอีก เฮ้ยมึงเห็นไอ้เถากับไอ้คริสป่ะแม่งสวีทนอนตักจับมือกันหลับเฉย”
“แม่งเดี่ยวกูว่าได้กันชัวส์ ทำเป็นแอคกันอยู่ได้อีคู่นี้”
“แล้วเมื่อไรมึงจะหาเมียบ้างว่ะ?”
“โห่ ดูแลตัวเองกูยังดูแลไม่รอดมึงจะให้กูไปเอาพาระมาทำไม?”
“ก็หาสาวๆ สักคนมาคอยดูแลดิว่ะ”ไคแนะนำ เซฮุนได้แต่หัวเราะในลำคอ แล้วคิดในใจ
กูจะไปหาใครได้ยังไง ในเมื่อคนที่กูชอบก็คือมึง ไอ้โง่
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ”
“หรือมึงจะชอบผู้ชายว่ะ? แหน่ะ หรือมึงจะหาผัว?”
“เออเรื่องของกูน่า กูโสดๆ หล่อๆแบบนี้ดีล่ะ”
“เออ แม่งบางทีกูก็เริ่มเนือยแล้วน่ะ มึงไม่เข้าใจหรอก เวลาวิ่งตามใครสักคนแล้วแม่งเหนื่อยแค่ไหน?”ไคเอ่ยด้วยสีหน้าที่เบื่อโลก บางครั้งมันก็เหนื่อยที่เขาต้องคอยวิ่งตามแบคฮยอนอยู่คนเดียว โดยที่ไม่รู้ความคิดของอีกคน
“เหอะๆ ทำไมกูจะไม่เข้าใจว่ะ”เซฮุนพูดอย่างหลุดปาก
“ว่าไงนะ”
“เปล่าหรอก หนมปังกูอ่ะ ได้หรือยังกูหิวล่ะเนี๊ยะ”
“รอแปบดิ ของอร่อยก็รอนานๆ”
“รอจนไหม้ล่ะ”
“เออวันนี้เดี่ยวกูไปส่งทำงานเปล่า?”
“จุดประสงค์ของมึงคืออะไร?”
“พยาบาลน่ารักทั้งหลายที่รอกูอยู่ไงครับ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้สัด ไอ้เราก็จะนึกว่าแบบเห็นเพื่อนเหนื่อยเลยอยากไปส่งเพื่อน มึงไม่ต้องไปเลย ฟวย”
“กูอยากได้พยาบาลอ่ะ!”
“กูไม่ให้มึงได้เว้ย ฮ่าๆๆ เอาหนมปังมา หิวแล้วน่ะ!”
--------------------------------------------------------------
จบ 2 ตอนไปแบบเมาๆ -.-
ความคิดเห็น