คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ep.16
Blend’s ep.16 :
“ไค เหม่ออะไรของมึงว่ะไอ้สัด นี่กูเรียกหลายรอบล่ะ”
“นินทามึงในความคิดอยู่”
“ไอ้ประสาท เดี๋ยวก็ไม่ถึงห้องหรอก ขับให้มันดีๆหน่อยกูยังไม่อยากตาย”
“เออรู้แล้วน่า แล้วนี่จะแวะซื้ออะไรก่อนเปล่า?”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยววันนี้ไอ้หมอมันบอกมันจะโชว์ฝีมือทำอาหาร มันสั่งห้ามทุกคนกินอะไรกลับไป”
“โหดสัด แม่งติดนิสัยกากๆไปจากมึงแน่”
“แล้วไงว่ะ กูไม่สนใจหรอก”
“ครับๆ มึงมันไม่แคร์โลกอยู่แล้วหนิ”
คริสขี้เกียจจะต่อความยามสาวความยืดจึงเลือกที่จะเบ้ปากใส่แล้วนั่งเงียบๆ เมื่อมาถึงห้อง ก็เห็นเซฮุนกำลังจัดแจงอาหารอย่างขะมักเขม้น มันเป็นอาหารที่หลายๆ คนลงความเห็นว่าจะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“แล้วมึงนึกครึ้มอะไรมาทำอาหารให้พวกกูกินว่ะ?”คริสเอ่ยถาม
“กูมีเรื่องจะประกาศล่ะ”เซฮุนทำหน้าเครียด
“เรื่องอะไรน่ะ? คงเป็นเรื่องดีแน่ๆ มึงถึงต้องฉลองแบบนี้”
“เปล่าเลย..เขาจะส่งกูไปอยู่ชายแดน เพราะกูขาดงานบ่อย”เซฮุนตีหน้าเศร้า
“ห๊ะ! มึงจะบ้าอ่ออ อะไรว่ะ”
“ถ้าหน้าอย่างมึงขาดงานบ่อย โอ้ยงั้นไม่มีใครไปทำงานแล้ว”
“อิอิ เชื่อกูเหรอ กูล้อเล่นน่า กูได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกเว้ยยยย เฮ้!”เซฮุนยิ้มหน้าบาน
“อันนี้มั่วแน่ๆ เขาหลอกมึงหรือเปล่า?”
“เอออนั่นดิ สภาพบอยแบนด์แบบนี้เนี๊ยะน่ะ?”
“พวกมึงจะเอายังไงว่ะ กูพูดความจริงก็หาว่ากูหลอก มึงจะเอายังไงครับพี่น้อง”เซฮุนโวยวายทุกคนได้แต่นั่งขำในความรั่วของเขา มีเพียงแบคฮยอนคนเดียวที่นั่งทำหน้าเหมือนไม่อยากจะกลืนอะไรลงไปในท้อง
“กินเยอะๆ ดิ๊ไอ้แบค ไม่เจริญอาหารเลยน่ะ”เซฮุนว่าแล้วตักอาหารใส่จานแบคฮยอน เขายิ้มแหยๆ ส่งให้ทุกคน
“ก็มันไม่ค่อยหิวอ่ะ.. นี่คืนนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมล่ะ”แบคฮยอนเสนอมความคิด
“กูบายละครับ พรุ่งนี้เวรเช้า”
“กูก็บายต้นฉบับไม่เสร็จ”
“บายด้วยคน ช่วงนี้งดเที่ยว”
“............เถาล่ะ? ไปด้วยกันได้ไหมล่ะ ไม่มีใครไปสักคนเลยอ่ะ งื้ออ”แบคฮยอนเกาะแขนของเถา..
“ก็ได้ๆ พรุ่งนี้ยังไงก็ว่างอยู่แล้วอ่ะ”
“เย้ เถาใจดีที่สุดเลยอ่ะ” แบคฮยอนบรรจงหอมแก้มของเถาซ้ายขวาอย่างลั้นล้า
คริสนั่งมองในใจก็เป็นซะแบบนี้ ตามใจกันเข้าไป ใช่ว่าพรุ่งนี้เถาจะไม่มีงาน เขาคุยกันอยู่เมื่อเช้าว่าพรุ่งนี้บริษัทเรียกประชุม แต่คริสเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเถาเลือกที่จะตามใจแบคฮยอน
“มึงจะไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูล้างเอง วันนี้เวรกู”คริสเอ่ยขึ้นในขณะที่ล้างจานกันอยู่
“เออน่า เดี๋ยวช่วย”
“ไม่รีบไปหรือไง เดี๋ยวแบคก็รอนานหรอก”
“ไปดึกๆนู่น”
“เหรอ? แล้วว่าแต่พรุ่งนี้ไม่งานหรือไง ถึงตกลงไปหน่ะ”
“ก็มีแหล่ะ.. แต่ขี้เกียจจะขัดใจ”
“มันถูกไหมหน่ะ?”
“ก็ไม่รู้ แล้วทำไมมึงต้องทำเสียงเหวี่ยงด้วยล่ะ หึงเหรอ?”เถาพูดยียวน เขาเดินเข้ามากอดเอวคริส แล้วเอื้อมมือไปช่วยอีกคนล้างจาน พลางเอาคางเกยไหล่ร่างโปร่งไว้
“ก็ไม่ได้หึง แต่มึงก็อย่าไปตามใจมันมากซิ”
“สงสารมันนี่หว่า กูไม่อยากให้มันซึมไปมากกว่านี้”
“สงสารตัวเองก่อนดีไหม ไปเที่ยวมันเมื่อไรก็ได้น่ะมึง เดี๋ยวป่วยมากูจะซ้ำให้”คริสเริ่มบ่นเหมือนคนแก่
“เป็นห่วงหรือไง?”
“ไม่ห่วงมั่ง”
“เดี๋ยวรีบไปรีบกลับน่า”
“เออๆ แล้วมึงมากอดกูทำไมเนี๊ยะ? รำคาญ”
“ขอกอดหน่อยเถอะน่า ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กอดมึงเลย มึงอ้วนขึ้นป่ะว่ะ ฮ่าๆ”
“ปากเสีย กูออกจะหุ่นดี”
“มั่นใจจริงๆเมียกู”
“ใครเมียมึง เดี๋ยวเหอะ”
“ก็คริสไงครับ เมียผม”
“บ้าแล้ว มึงยืนแบบนี้เมื่อไรกูจะล้างจานเสร็จว่ะ?”
“เมื่อไรก็เมื่อนั้นล่ะ จะได้กอดนานๆ”
“ใกล้โรคจิตเข้าไปทุกวันแล้วมึง เก็บกดมากที่หลังก็ให้ไอ้ไคพาเที่ยวซิ”
“กูเคยที่ไหนล่ะ ฮ่าๆ เออล้างไป กูจะกอดมึงแบบนี้แหล่ะ” เถาไม่ยอมล่ะกอดจากคริส แม้ว่าอีกคนจะดูรำคาญแค่ไหน แถมขโมยหอมแก้มไปอีกหลายๆ ที คริสใช้เวลาอยู่นานทีเดียวกว่าจะล้างจานเพราะเถาแกล้งนั่นแกล้งนี่อยู่ได้
“มึงทำกูเสียเวลาเยอะล่ะไอ้เถา ไปจะไปไหนก็ไป ไป”
“ไม่เอา จะอยู่กับมึงก่อน”
“โอย เรื่องของมึงกูจะไปทำงานต่อล่ะ”คริสทำท่าจะเดินหนี แต่โดนเถาดึงไว้ก่อน เขารวบตัวคริสไว้แน่น แล้วจับอีกคนไปพิงกำแพง เขาจ้องไปในตาคู่สวยอยู่นานสองนาน
“อะไรของมึงเนี๊ยะ? จะเอาอะไรว่ะ?”
“เอามึง”
“ไอ้บ้า โรคจิตแล้วมึงอ่ะ”
“กูคิดถึงมึงนี่หว่า ไม่คิดถึงกูบ้างหรือไง”
“คิดถึงอะไรของมึงนักว่ะ อยู่ห้องเดียวกัน เจอกันทุกวัน”
“ไม่รู้ ก็คิดถึงนี่หว่า”เถาทำหน้าหงอยใส่
“หลับตา”
“อะไรน่ะ”
“หลับตาดิ กูจะให้อะไรมึงอย่างหนึ่ง”คริสทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ เถาหลับตาตามที่คริสบอกอย่างว่าง่าย
“ห้ามลืมน่ะ นับ1-10ไว้ซะ”คริสสั่ง
“โอเค กูนับแล้วน่ะ..1 2..”เถานับอย่างใจเย็น คริสใช้โอกาสเพื่อที่จะหนีเถาที่มาอารมณ์ไหนไม่รู้ไปให้ไกล แต่ดูเหมือนเขาจะลืมไปว่า เขาเคยใช้มุขนี้ไปแล้ว เถาลืมตาขึ้นมา แล้วรวบตัวคริสไว้ให้มายืนที่เดิม เขาเอามือกั้นไม่ให้คริสไปไหน คริสยอมอยู่นิ่งๆ เพราะเถามาดนี้มันเดายากไม่รู้จะเอาอะไรจากเขาแน่
“มึงจะเอาไงว่ะเฮ้ย! กูจะทำงานมึงอยากตายไง”
“ไหนล่ะอะไรที่ว่าจะให้กู?”เถาทำหน้าจริงจัง
“ไม่มีหรอก กูหลอกมึงเล่น”
“กูคิดถึงมึงจริงๆน่ะ”
“เออ แล้วยังไง?”
“จูบทีดิ”
“มึงพูดแต่แรกก็จบ จะลีลาอะไรนักว่ะ?”
“กูคิดว่ามึงจะรู้ใจกูบ้างนี่หว่า”
“ไม่รู้หรอก ฮ่าๆ”
“เราไม่ได้จูบกันนานแค่ไหนแล้วว่ะ?”
“ใครมันจะไปจำ เรื่องแบบนั้นว่ะ”
“กูจำน่ะ”
“โรคจิต”
“กูล้อเล่นน่า ..นี่ก็เชื่ออีก”
“มึงมันเลอะเทอะ”
“นี่คริส..” เขาเรียกอีกคนเบาๆ ก่อนที่จะประกบปากเรียวบางน่าจูบนั้น คนขัดขืนดิ้นยุกยิกๆอยู่ได้ไม่นาน แล้วก็เปลี่ยนมาเอามือคล้องคอเขาไว้แทน แลกเปลี่ยนความหวานกันอยู่นานสองนานกว่าที่จะละออกมา
“พอใจหรือยังล่ะ?”คริสเอ่ยถามอย่างหมั่นไส้
“ที่สุดอ่ะ”เถาเลียปากตัวเองอย่างพอใจ แล้วทำหน้าหื่นส่งให้อีกคน
“โรคจิต”
“คริส..”
“อะไรอีกว่ะ?”
“รักคริสน่ะ”
“คิดว่า..เหมือนกัน”คริสยิ้มเขินๆส่งให้
“เฮ้ยมึงเขิน แม่งหน้าฮาว่ะ”
“สัด ไปไกลๆ เลยไป ไปได้ล่ะ สมาธิทำงานกูหมดเพราะมึงนี่ล่ะไอ้ห่า”
“ด่ามากเพราะรักมาก กูรู้ๆ”
“โรคจิต”คริสผลักหัวเถา แล้วรีบเดินหนี เขาต้องผงะเมื่อเห็นแบคฮยอนยืนทำหน้าเหมือนคนเห็นผีอยู่ที่หน้าห้องครัว แบคฮยอนเห็นยืนแอบดูอยู่นานแล้ว ตั้งแต่ที่เถาเข้าไปกอดคริส เขาได้ยินทั้งหมดที่ทั้งสองสนทนากัน
เถากับคริส? แอบคบกันเหรอ? เป็นไปไม่ได้
“นี่ก็เป็นอะไรเนี๊ยะ? เห็นผีหรือไง?”คริสผลักหัวแบคฮยอนไปให้พ้นทาง แล้วดิ่งเข้าห้องไป
“อ้าวแบคฮยอนมายืนทำอะไรตรงนี้น่ะ”เถาทำสีหน้าปกติแล้วเอ่ยถาม
“ว่าจะมาหานมกินอ่ะ เพิ่งล้างจานเสร็จเหรอ?”
“อื้ม เดี๋ยวไปอาบน้ำรอน่ะ จะไปกี่โมงก็เรียกแล้วกัน” เถายิ้มแล้วเดินจากไป แบคฮยอนผงกหัวเขาเดินไปหยิบนมมาอย่างไม่ค่อยมีสติ แล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆ เซฮุนที่ดูบอลอยู่
“เซฮุนถามอะไรอย่างดิ?”
“ถามอะไรล่ะ?”
“คริสกับเถา...มัน..เหรอ?”
“อ้าวไม่รู้หรอว่ะ?”เซฮุนทำหน้าแปลกใจส่งให้ เพราะเขาคิดว่าเถาหน้าจะเล่าเรื่องคริสให้แบคฮยอนฟังบ้าง
แบคฮยอนส่ายหัวไปมา แล้วทำหน้าเหมือนอกหักอีกรอบ
“แต่ก็ไม่ได้คบกันหรอกน่ะ แต่ก็รู้ๆ กันหน่ะว่ามีอะไร”เซฮุนบอกปัดๆ
“แล้วทำไมมีแบคไม่รู้อยู่คนเดียวเนี๊ยะ เง้อ”แบคฮยอนไม่พอใจแล้วโวยวายใส่เซฮุน
“ก็ไม่ถามจะรู้ได้ไงล่ะเอ้อ”
แบคฮยอนไม่พูดอะไรอีก ถ้าเขาไม่ได้ผูกมัดกันโอกาสของเขาก็ยังมี
เขาไม่คิดมาก่อนเลยสำหรับคู่นี้ เพราะว่าเถาเองก็ตามใจเขามาตลอด เถาไม่น่าจะชอบคนแข็งทื่อแบบคริส
นายจะยอมแพ้ไม่ได้แบคฮยอน
เถาจะต้องเป็นของนาย แล้วไคจะต้องเสียดายฉัน
“นี่คิดอะไรอยู่ ถึงได้นั่งเงียบไปน่ะ”
“คิดอยู่ว่าจะใส่ชุดไหนไปเที่ยวดี”
“โอ้ย แค่ชุดนี่มันจะเรื่องเยอะอะไรนักเล่า”เซฮุนบ่น
“เซฮุนจะไปเข้าใจอะไรเล่า รูปลักษณ์ภายนอกน่ะมันสำคัญน่ะ”
“เหรอ ไม่บอกไม่รู้เลยน่ะ!”
“เช้อออออออไปดีกว่า”
“เดี๋ยวเที่ยวเผื่อ ทำงานให้ตายไปเลยไป”
-----------------------------100%---------------------------------
ความคิดเห็น