คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11
“Vancouver kris & Wushu Cowboy”
Chapter 11
2 อาทิตย์ต่อมา
คริสมักจะไปไหนต่อไหน กับเซฮุนในวันหยุด หรือยามเย็น.. เซฮุนสอนเขาเล่นยูโด
เขาสอนเซฮุนเล่นบาส
“โอ้ยยยยยยยย อย่าโกงดิว่ะ!” คริสโวยวาย เมื่อเซฮุนแย่งลูก แล้วชู้ดเข้าห่วง
“5555555555 ก็เซฟไม่ดีเองหนิ เหวยๆๆ ขี้แพ้55555555555555 ดูทำหน้า ” เซฮุนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แล้วขำคนตรงหน้า หน้างอเป็นเด็กๆ ไปได้ ในตอนแรก เซฮุนคิดว่า เขาจะจีบคิดเป็นแฟน แต่มันไม่ใช่ แบบนี้มันเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบเพื่อนมากกว่า เพราะเขาคุยกันถูกกันแบบนั้นมากกว่าที่จะอะไรแบบนั้น อีกทั้งไม่มีการจับมือ หอมแก้มหรือจูบ อีกอย่างเซฮุนก็คิดว่า คริสน่าจะมีคนที่ชอบแล้ว
คริสเองก็คิดแบบนี้เช่นกัน
เซฮุนเป็นสุภาพบรุษที่สาวๆหรือเคะดีๆ สักคนสมควรได้ไป แต่ไม่ใช่เขา..
“มึงเป็นอะไรกับเซฮุนว่ะเฮ้ยยยย!”เลย์วิ่งมากอดไหล่คริส
“พ่องเป็นเพื่อนกันดิมึง.. ไม่มีห่าไร555555555555555 พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรเนี๊ยะจ้องหน้ากูเหมือนกูไปฆ่าใครตาย มึงก็อีกตัวไอ้ลู่เป็นอะไร สะบัดสะโบกอยู่นั่น” คริสแถลงความ แล้วสะกิดลู่หาน
ลู่หานตัวแปลกๆ ใส่เขามาประมาณ 3-4วัน ลู่หานไม่ตอบได้แต่เบ้หน้าใส่อย่างงอนๆ เขาเกิดอาการบางอย่างที่เกี่ยวกับคริสและเซฮุน ความจริงเขาก็มีแฟน แต่เมื่อเห็นคริสกับเซฮุนสนิทกัน มันก็อดอิจฉาไม่ได้ เขาชอบเซฮุนก่อนน่ะ คริสจะมาแย่งไปได้ไง!
บ่ายวันนั้นหลังอาหารกลางวัน คริสเดินเข้าห้องเรียนตามปกติ
และก็ต้องถลึงตาเมื่อเห็นใครสักคนนั่งอยู่ในห้อง ผมดำ ใส่หมวกแก็ป หน้าตาไม่เป็นมิตร
.
.
.
หวง จื่อ เถา ตัวเป็นๆ นั่งอยู่ข้างๆ โต๊ะของเขา เขาขยี้ตาเผื่อตัวเองจะตาฝาด แต่ไม่ใช่!
ช๊อก!
อะไร? ยังไง? มาได้ไง? ไอ้บ้า!
“เถา!”คริสเรียกชื่อเถาดังลั่น ทุกคนมองตาคริสกะพริบๆ ก่อนที่จะรีบไปนั่งที่โดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรกัน อาจารย์มาแนะนำว่า เถาเป็นนักเรียนที่ย้ายมากลางงเทอม จากชิงเต่า
“คริส... มาหาแล้วน่ะ ฮ่าๆ” ช่วงพักเบรกคริสลากเถาออกมาที่บันไดหนีไฟเพื่อถามความเป็นมา
“อะไรมาได้ไง ยังไง? งง ตกใจเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย”เป็นครั้งแรกที่คริสยิ้มและดีใจขนาดนี้
“จองโมย้ายมาทำงานที่สำนักงานเดียวพี่ฮีชอล ก็เลยชวนผมมาด้วย.. บ้านอยู่ใกล้ๆ นายแหล่ะ มีคอกม้าด้วยน่ะ โคล กับโกลก็มา..”เถาพูดให้คริสฟัง
เขาจ้องคริสก่อนที่จะเอื้อมมือไปยีผมนิ่ม
“คิดถึง..ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ แวนคูเวอร์คริส.”เถากระซิบที่ข้างหูคริส ที่รู้สึกว่าของเขากำลังขึ้นสีอย่างแรง เถาผลักหน้าเถาไปห่างๆ แล้วรีบโกยผลักเข้าเรียน ..
คริสแนะนำให้ทุกคนรู้จักเถา และบอกถึงความสามารถของเถา ..แต่ทุกคนพากันขำ เพราะการจับปลาหรือรำวูซูไม่ใช่กิจกรรมสุดเจ๋งของทีนี่ แต่ทุกคนก็ดูตื่นเต้นกับเถา
“แล้วเถากับคริสนี้มึงยังไงกันว่ะ?? แฟน?”เลย์ทำหน้ากรุ่มกริ่มๆ เอ่ยถามเพราะเขาสนใจประเด็นนี้มากกว่า เขาเห็นคริสยิ้มไม่หุบตั้งแต่เห็นหน้าเถา! ชัดดดดดด แบบนี้มันชัด!
“พ่องงงงงงงง เป็นเพื่อนกัน..”คริสรีบตอบ.. ส่วนเถาได้แต้ยิ้มบางๆ ถึงแม้ว่าเขาจะดูแปลก กับทุกคนจากท่าทางของเขา ทั้งการแต่งตัวที่ไม่เหมือนใคร อีกทั้งชอบปีนต้นไม้ในโรงเรียนเล่น วิ่งหนีเสียงรถพยาบาล ทำให้คนในโรงเรียนมองเขาว่า ฮากระจาย ..
เป็นเวลากว่าเกือบอาทิตย์ ที่คริสต้องใช้เวลาให้เถาปรับตัว และแนะนำสิ่งต่างๆ ในโรงเรียนให้กับเถารู้ คริสพาเถาไปตัดผมออก เนื่องจากจองโมวุ่นกับการทำงานมาก ก่อนที่จะพาไปซื้อเครื่องแบบที่ถูกต้อง เขาเปลี่ยนภายนอกเถาได้ แต่เปลี่ยนนิสัยของเถาไม่ได้
และเขาก็ไม่ได้คิดที่จะเปลี่ยน.. เพราะถ้าคนจะมองเถาควรจะมองที่นิสัยมากกว่า ..
“คริส.”เถาเอ่ยเรียกในขณะที่ทั้งสองนั่งเล่นอยู่ที่บ้านในวันหยุด
“หื้มม..”
“นอนตักหน่อย”ไม่ว่าเปล่า เถารีบเสือกไสหัวของตัวเอง ไปที่ตักของคริสแล้วถูไปมา เหมือนลูกแมวอ้อนตัวหนึ่ง คริสส่ายหัวเบา ๆ ก่อนที่จะอ่านหนังสือต่อ พอมองลงมาเจ้าตัวดีหลับไปซะแล้ว.. มือเรียวค่อยๆ เอื้อมไปเสยผมให้คนนอนอยู่ แต่ก็โดนรวบมือ
“อย่าซนดิ”เถาลืมตามอง ก่อนที่จะกุมมือคริสไม่ยอมปล่อย..
เป็นสัญญาณจากเขาคนนี้ที่จะสื่อกับคริสว่า อยากอยู่กับเขา และไม่อยากให้เขาไปไหน
สักพักเถาขอตัวกับไปดูม้าตอนบ่าย และนัดกับคริสไว้ตอนเย็น ว่าจะพาไปดูโคลกับโกล คริสรับปากอย่างดิบดี จนลืมว่า
“คริสสส! วันนี้มีนัดกับฉันน่ะ”เสียงเซฮุนรอดมาตามสาย
“ตายเลยย เฮ้ยย ลืมสนิท..”
“ซื้อบัตรแล้วน่ะ - -รีบมาเลย อย่ามาเบี้ยวๆ รออยู่หน้าโรงแล้วเนี๊ยะ”เซฮุนพูดตามสายมา แล้วชิ่งตัดสาย ด้วยความจำใจ มือเรียวคว้าโทรศัพท์แล้วกดเบอร์เถา
“เถา..ไปไม่ได้แล้วดิ ต้องทำการบ้านว่ะ”คริสพูดใส่ปลายสาย
“ไม่เป็นไร.. ตั้งใจทำการบ้านล่ะ”
“อื้ม.. อย่านอนดึกล่ะ”
“เหมือนกัน แค่นี้ก่อน ..กำลังให้อาหารม้าอยู่น่ะ”
“เออ” ว่าแล้วก็ตัดสายทิ้ง ก่อนที่จะออกไปดูหนังกับเซฮุนอย่างสบายใจเฉิบ ความจริงไม่ได้อยากไป แต่เขานัดเซฮุนไว้ก่อน ถ้าจะให้ผิดนัดมันก็จะกระไรอยู่
วันต่อมา..
คริสเดินมาหาเถาที่นอนอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ที่ริมรั้วของโรงเรียน เถาหันมามองแล้วพยักหน้าก่อนที่จะหันไปอ่านหนังสือต่อโดยไม่สนใจ
“กินอะไรหรือยัง? อ่านอะไรอยู่?” คริสเอ่ยถาม
“เป็นนักข่าว?”
กวนตีนนนนนนนนนนนนนน! คริสโวยในใจ
เถาคงไม่พอใจแน่ๆ ที่คริสเบี้ยวนัดเมื่อวานนี้ คริสได้แต่นั่งเงียบๆ รอให้เถาหายเวิ่นเว่อเอง ความจริงอยากจะตบให้คว่ำ ซัดให้ร่วง แต่ทำไงได้ เขาผิดเองนี่ ผิดก็ยอมๆ ก่อน ในขณะเซฮุนเดินผ่านมาทักทายคริสตามปกติ ว้าวว.. แต่วันนี้คงไม่ปกติแล้วล่ะ
เซฮุนปลายตามองคริสตั้งแต่หัวจรดเท้า “คนนี้ซิน่ะ หวงจื่อเถา” ที่คริสพูดถึงบ่อยๆ
ในขณะเดียวกัน เถามองเขาด้วยหางตาอย่างไม่ถูกโชลก
“เอออ เซฮุนนี่เถาไง ที่เล่าให้ฟัง.. เถานี่เซฮุนเพื่อนฉันเอง”คริสแนะนำ เพราะหวังจะให้สองคนนี้ได้รู้จักกัน แต่ดูเหมือนจะไม่ง่าย ..เซฮุนพยักหน้าส่งๆ ส่วนเถาเองก็มองไปทางอื่น คริสมองสองคนสลับไปมา แล้วไม่รู้จะเปิดประเด็นอะไรอีก แต่เป็นเซฮุนซะเองที่เปิดประเด็น..
“เมื่อวานหนังสนุกดีน่ะ..”เซฮุนพูดขึ้นลอยๆ แล้วยิ้ม
“.............ปรึ่บ!”เสียงหนังสือปิดดังลั่น!
---------------------------------------------------------100%
เซฮุนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน! ตายยยย!
ความคิดเห็น