คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ep.11
Blend’s ep.11 :
“ไอ้เถามึงก็รู้ว่าแบคฮยอนเป็นแฟนกูมึงยังจะยุ่งทำไมว่ะ!
“ก็เพื่อนกันป่ะว่ะ ? มึงจะคิดมากทำไมว่ะ ”เถาลุกขึ้นมาแล้วเดินไปตบไหล่ไค เพื่อที่จะให้อีกคนใจเย็นๆ
“ทำอะไรให้มันมีขอบเขตหน่อยดิว่ะ”
“ไคอย่าว่าเถาแบบนั้นดิ ไคคิดอะไรเนี๊ยะ?”
“ถ้ามึงสองคนนั้นจะแอบมีอะไรกัน ก็ทำให้มันเนียนๆ หน่อยดิว่ะ จะมาทำให้กูเห็นทำไม”
ไคไม่ได้ฟังคำพูดของเถาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขาโกรธละลานไปหมด
แบคฮยอนยืนเงียบงัน ..
เขาไม่ผิด ตอนที่เขาตกลงคบกับไค เพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
คนที่เขาชอบคือเถา
“มึงเห็นว่ากูเป็นคนแบบนั้นเหรอว่ะ?” เถาเองก็เริ่มจะอารมณ์ครุกรุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว
“กูจะรู้ไหมล่ะ?”
“มึงคิดมากไปหรือเปล่า? เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน แม่งคิดได้แค่นี้หรอว่ะ?”
“กูก็คิดได้แค่นี้ล่ะ”
“ไอ้ไค..”เถากดเสียงอย่างไม่พอใจ
“มึงอย่ามายุ่งกับของของกูดิ”
“มึงพาลแล้วน่ะ”
“กูก็เป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมว่ะ? “
“มีเหตุผลหน่อยดิว่ะ เพื่อนกันป่ะว่ะ?”
“เพื่อนกันเขาไม่แทงข้างหลังกันหรอก!”
“มึงจะบ้าหรือไงว่ะ! ...พลั่ก” เถาโดนหมัดของไคเข้าไปเต็มๆ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ยอมสองหนุ่มแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แบคฮยอนได้แต่ร้องห้าม ไม่กล้าเข้าไป เสียงดังเอะอ่ะโวยวายไปถึงในห้อง จนคริสต้องออกมาดู
ภาพที่คริสเห็น มันไม่ได้เกิดขึ้นมานานตั้งแต่ตอนม.ปลาย ที่ทั้งเถาและไคต่อยกันเพราะแย่งลูกบอล
เกิดอะไรขึ้น?
ร่างโปร่งเดินเข้าห้องน้ำก่อนที่จะตักน้ำกระแป๋งใหญ่แล้วเอามาสาดใส่ทั้งสองคน
“พวกมึงเป็นบ้าอะไรว่ะ! กัดกันอย่างกับหมา โตแล้วน่ะ ประสาทเสียกันหรือไง!”คริสแผรดเสียงใส่ทั้งสองอย่างโมโห แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปดูเถา
“มันแย่งของกู!”ไคเอ่ยขึ้น
“มึงมันไม่เข้าใจอะไรเลย!”เถาสะบัดแบคฮยอนอย่างรำคาญแล้วเช็ดเลือดที่มุมปาก
“หุบปากทั้งคู่นั่นล่ะ! เลิกพูด”คริสอะละวาด
เขาส่งสายตาไปปรามทั้งสองอย่างโมโห
“กูขอไปสงบสติอารมณ์แปบ”
ไคเอ่ยขึ้น เมื่อสติขอเขาเริ่มกลับคืนมา
“มันเรื่องที่มึงสมควรจะทำไอ้ไค ออกไป!”
เขาไม่ชอบเวลาที่ทุกคนมีเรื่องกัน แล้วไม่คุยกันให้รู้เรื่อง แต่กลับใช้กำลังตัดสินปัญหา
แต่จากสถานการณ์เขาก็พอจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“กูเตือนมึงแล้วใช่ไหมแบคฮยอน?” คริสส่งสายตาเย็นชาไปให้แบคฮยอนที่หน้าเหมือนจะร้องไห้ เถาตกใจเพราะปกติด คริสไม่ค่อยใช้มึงกูกับแบคฮยอน
“อะไรอ่ะคริส? แบคผิดอะไร?”
“มึงยังจะถามอีกเหรอว่ามึงผิดอะไร กูบอกมึงแล้ว! ว่าไอ้ไคมันเป็นคนยังไง ให้มึงวางตัวให้ดีๆ หน่อยเวลาอยู่กับเถา แล้วนี่เป็นไง ที่ไอ้ห่าสองตัวนี้มันทะเลาะกัน ก็เพราะสมองที่คิดได้น้อยของมึงนี่ไง! ถ้ามึงไม่แคร์มัน ไม่ชอบมัน แค่เสียดายมัน มึงก็เลิกกับมันไปเลยไป มาปล่อยให้มันบ้าแบบนี้ทำไมว่ะ?”คริสกระแทกเสียงใส่แบคฮยอนอย่างโมโห น้ำใสๆ ไหลออกมาจากตาแบคฮยอนตามระเบียบ
“ฮึกกก แบคไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ฮึกกฮืออออออออออ”
“มึงอ่ะใจเย็นๆ ไอ้คริส พูดแรงไปหรือเปล่า?” มึงจะว่าแบคคนเดียวก็ไม่ได้น่ะ ถ้าผิดก็ผิดด้วยกันหมดนี่ล่ะ”เถายังความเป็นกลาง
เถาไม่รู้ว่าคริสกับแบคฮยอนมีเรื่องอะไรกัน แต่เขาไม่ชอบเลยเวลาที่คริสใช้อารมณ์แบบหยุดไม่ได้
“ไม่แรงไปหรอก..ไงล่ะไอ้แบคที่มึงว่า เรื่องของมึงมึงดูแลได้ อย่าให้กูเข้าไปยุ่ง ดูแลได้อะไรล่ะ !ไหนมึงบอกดิ ตรงไหนที่มึงว่ามึงดูแลได้ มึงบอกกูดิ!” คริสยังไม่หยุด
เวลาเขาขึ้นแล้วมันลงยากซะยิ่งกว่าอะไร แบคฮยอนได้แต่งุดหน้าร้องไห้
“คริส บอกให้พอไง”
“กูไม่หยุด! มึงก็อีกคนเป็นไงล่ะ ตามใจมันจนได้เรื่อง ..”
“คริส พอได้ล่ะ!” เถาตะวาดเสียงดัง เพราะเห็นว่าที่คริสทำมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น ดีแต่จะแย่ลง.
“มึงทนฟังไม่ได้มึงก็ออกไปดิ!”
“พอได้แล้วน่า คริส มันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ก็เพราะมึงนี่ล่ะ” เถาพูดด้วยเสียงเรียบ แล้วส่งสายไปปรามคริส
“งั้นเหรอ? ดี งั้นต่อไปนี้ มีอะไรกูก็จะไม่ยุ่งกับพวกมึงล่ะ!”
คริสเดินกลับเข้าห้องไป แล้วไม่สนใจอะไรอีก
คริสก็ยังคงเป็นคริส ยังเป็นเด็กไม่ยอมโตในสายตาเถา
เขารู้ว่าคริสเป็นห่วงเพื่อน แต่ก็ทำไม่ถูกที่จะมาว่าแบคฮยอนคนเดียว
“ฮึกกฮืออออออออออ แบคขอโทษแบคไม่ได้ตั้งใจ ฮือออฮึก แบคไม่ได้คิดอะไรกับเถาน่ะ ฮือออ”
“ใจเย็นน่ะ น่าๆ อย่าคิดมาก ไม่มีอะไรหรอกน่า”เถาลูบหัวเพื่อปลอบใจแบคฮยอน ไม่นานนักไคก็เดินกลับเข้ามา
“ไอ้เถา”
“ว่าไง?”
“กูขอโทษ”ไคพูดอย่างสำนึกผิด เพราะเขาไม่สติ เพราะเขาคิดน้อยเกินไปถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น..
คนอย่างไค เมื่อผิดแล้วเขาจะยอมขอโทษแบบไม่คิดอะไร
“เหมือนกัน แต่กูขอบอกให้มึงรู้น่ะ ว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับแบคฮยอน มึงก็น่าจะรู้น่ะว่าจริงๆ แล้วกูอะไรยังไง”
“เออ กูขอโทษ กูเครียดๆ สติไม่มา..ขอโทษว่ะ กูมันคิดน้อยไป ขอโทษน่ะ”
“เออไม่เป็นไรหรอกน่า”เถาตบไหล่ไค ไคไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป เขาปล่อยให้ไคกับแบคฮยอนได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกัน ส่วนตัวเขามีเรื่องใหญ่ต้องทำ..”คริส”
ร่างสูงเห็นคริสนั่งเล่นคอมอยู่อย่างไม่ใส่ใจ แต่เขารู้ว่ามันคือการระบายความเครียดของคริส
“ทำไม่ถูกน่ะ..ไปคุยกับแบคหน่อยดีไหม”
“กูไม่คุย”
“อย่าดื้อสิ”
“เรื่องของกูออกไป”
“คริส”
“เรียกหาพ่อมึงหรือไง?”
“อย่าพาลดิ กูกับไคเข้าใจกันแล้วน่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้เป็นตัวมึงที่น่าจะคุยกับไอ้แบคหน่อย”
“กู ไม่ คุย!”
“มึงมีอะไรกับแบคฮยอนก่อนหน้านี้ ทำไมไม่เล่าให้ฟัง”
“ช่างมัน ต่อไปกูจะไม่ยุ่ง ไม่สน เรื่องของพวกมึง”
“อย่าประชด คริส”
“เรื่องของกู”
“คริส!”
“อะไร!”คริสหันมาประจันหน้ากับเถาอย่างไม่ยอมความ เขาไม่มีวันไปปรับความเข้าใจกับแบคฮยอนก่อนแน่ ไม่มีทาง! อะไรที่เขาคิดมันมักจะไม่ผิดเรื่องนี้ก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ไม่มีทาง ที่เขาจะไปแถลงความให้รู้ความเป็นมา
ใครทำอะไรคิดอะไร สำหรับเขาก็รู้กันอยู่แก่ใจ
“มีเหตุผลหน่อยไม่ได้หรือไง? เราทั้งหมดก็เพื่อนกันไม่ใช่เหรอว่ะ?”
“แล้วยังไง? จะให้กูไปกราบขอโทษมันเลยไหม”
“กูจะไม่คุยกับมึงแล้วน่ะ ถ้ามึงยังใช้แต่อารมณ์”
“เรื่องของมึง”
“โอเค ไว้อารมณ์ดีเมื่อไร มึงมีเหตุผลเมื่อไร ค่อยเข้ามาคุยกับกูแล้วกัน”
เถาไม่อยากจะเซ้าซี้เพราะเดี๋ยวยิ่งทะเลาะกันไปใหญ่
“เหตุผลของกูมีเสมอ แต่ไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่กูจะต้องไปพูดว่ากูคิดอะไรอยู่”
“อื้ม”
เถาเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่หันมามองคริสอีกเลย..
-ไอ้เถากูคิดว่ามึงเข้าใจกูมากที่สุด แต่สุดท้ายมึงก็ไม่เข้าใจอะไรเลย-
แบคฮยอนไม่กล้าเข้าหาคริส ได้แต่ถามมั่งเป็นครั้งคราว เวลาที่เจอกัน
คริสไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะเขาคิดในใจแล้ว ว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก
เถากับเขาไม่ได้พูดคุยกันในช่วงนี้เลยสักคำ
ศักศรีย์ของคริสมันสูงเกินกว่าที่จะไปทักทายเถาก่อน ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะเข้าไปคุยด้วยจะขาด
“มึงกับไอ้เถายังไม่พูดกันอีกหรือไงว่ะ”ไคเอ่ยถาม
“อื้ม”
“มึงจะเอาเรื่องคนอื่นทำให้พวกมึงทะเลาะกันเพื่อ?”
“ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนี่หว่า ปกติดี..”
“ปกติอะไรล่ะ?”
“เออเรื่องของกู เรื่องของตัวเองเอาให้รอดก่อนเถอะแหม”
“เออ..ไม่รู้ว่ะ แต่ก็ดีขึ้น รู้หรือเปล่าตอนนี้กูคิดอะไร?”
“จะรู้ไหมล่ะ”
“กูคิดถึงไอ้ฮุน”
“เหมือนกัน”
“เมื่อไรมันจะกลับมา?”
“กูก็ไม่รู้ อยากให้มันกลับมาเร็วๆเหมือนกัน
“ว่างป่ะ? ไปข้างนอกด้วยกันหน่อย” เถาโผล่มาแล้วเอ่ยถามคริส นั่นเป็นประโยคแรกหลังจากที่ไม่ได้คุยกันมา 2-3 วัน คริสพยักหน้า แล้วเดินตามเถาออกไป ไคเหล่ตามองคู่นี้ว่าจะดีกันได้ไหม ?
เถาขับรถพาคริสออกมาที่ละแวกบ้านของพวกเขาเองซึ้งอยู่แถวชานเมือง คริสแปลกใจอยู่ไม่ใช่น้อย
“อ้าว..มาบ้านมึงทำไมว่ะ?”
“จะให้มึงไปตั้งชื่อลูกแมวให้หน่อย..แม่กูโทรมาบอกว่าไอ้เหมียวคลอดลูกมาครึ่งโหลเลยอ่ะ”
“โถ่ะไอ้สัด เอาไปเลี้ยงที่ห้องสักตัวดีไหมว่ะ”
“อย่าหาเรื่อง ใครจะดูมันล่ะ”
“นั่นดิ”
“คริส”
“หื้ม”
“วันนั้นขอโทษน่ะ”
“ช่างเถอะ กูลืมไปล่ะ”
“อื้ม อย่าโกรธน่ะ”
“ไม่เคยโกรธอยู่แล้ว”
“จริงเปล่า?”
“เออซิ กลายเป็นโรคจิตไม่ว่างตามไอ้ไคไปอีกคนหรือไงว่ะ”
“ห้ามโกรธด้วยไม่ให้โกรธ”
“เออ แล้วทำไม 2-3วันนี้ไม่พูดกับกูว่ะ”
“กูรู้ว่า วันนี้มึงจะเป็นปกติแล้วกูเลยคุยวันนี้”
“ประสาท เออไม่โกรธไม่อะไรทั้งนั้นล่ะ กับไอ้แบคก็คุยกันบ้างล่ะ เลิกกังวลซะไอ้คนคิดมาก”
“เปล่าคิดมาก”
“เหรอๆ”
“เออ”
“ทำไมไม่ชวนไอ้ไคมาด้วยว่ะเมื่อกี้?”
“มันบอกเดี่ยวมันมีงานตอนเที่ยง ..ล่ะก็แม่บอกว่าอยากเจอมึง ฮ่าๆ สงสัยคิดถึง”
“จะว่าไปไม่ได้เจอบ้านมึงมานานแล้วน่ะ ไปสักหน่อยก็ดี”
เมื่อคริสมาถึงบ้านของเขา แม่ของเถาเข้ามาทั้งทายเป็นการใหญ่ทั้งกอดทั้งหอมสารพัด เมื่อคริสเข้ามาในบ้านก็ต้องแปลกใจ เพราะเจอพี่ชายต่างมารดาของเขานั่งอยู่
“ฮีชอล! มาได้ไงว่ะ!”คริสถามอย่าตกใจ
“มาตามประสาคนหน้าตาดี” นางพญาตอบ.. เขาเป็นพี่น้องต่างมารดากัน แต่มีพ่อคนเดียวกัน เพราะแม่ของคริสเสียไปตั้งแต่เด็ก พ่อเลยแต่งงานใหม่ โดยมีลูกชายติดมาด้วยคนหนึ่ง ชื่อว่า “คิม ฮีชอล” ช่วงแรกๆ ต้องรับว่าคริสกับฮีชอลเขข้ากันได้ค่อนข้างลำบาก เพราะเป็นประเภทอีโก้สูงทั้งคู่ แต่ไปๆมาๆพี่น้องคู่นี้กลับสนิท และเป็นห่วงกันเว่อร์
“อะไรเนี๊ยะ มาได้ไงเนี๊ยะ? บ้านไม่มีอยู่หรือไง”คริสถามกวนประสาท
“พอดีได้หยุดพักอ่ะน่ะ ฉันจะอยู่ส่วนไหนของโลกก็ได้”
“พอดีแม่ให้ฮันเกิงพาฮีชอลมาดูเจ้าเหมียวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะจ้ะ..”
“อ่อออครับ” เข้าก็ลืมไปสนิทว่าฮีชอลเป็นสัตวแพทย์ แล้วก็..เถามีพี่ชายคนโตชื่อว่า “ฮันเกิง”เขาสนิทกับฮีชอลตั้งแต่เด็กๆ เถากับคริสเชื่อเสมอว่า คู่นี้มันมากกว่าเพื่อนแน่นอน
“เดี๋ยวแม่ไปหาของว่างมาให้เด็กๆ ก่อนน่ะ” เถาขอตัวไปช่วยแม่ให้พี่น้องได้คุยกันบ้าง เพราะคู่นี้ไม่ค่อยมีโอกาสจะได้คุยกันเท่าไร
“แหม มาทำคะแนนหรือไง ฮ่าๆ”
“คะแนนบ้าอะไรล่ะ?”
“แล้วนี่ฮันเกิงฮยองไปไหนล่ะ?”
“นอนอยู่ ยังไม่ตื่นไม่รู้จะนอนอะไรหนักหนาไอ้บ้านี่ ช่างหัวมัน แล้วแกสบายดีหรือเปล่า บ้านช่องไม่รู้จักกลับ ขากลับก็แวะไปหาป๊าม๊าหน่อยเซ่”
“เอออย่าบ่นนักเลยน่า เดี๋ยวขากลับแวะไปก็ได้ ชีวิตตอนนี้สบายดีเรื่อยๆๆ”
“แล้วกับเถาล่ะ”ฮีชอลส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้
“ทำไมล่ะ ก็ปกติดีนี่..”
“อ่องั้นเหรอ แล้วนี่ไอ้ 3คนมันไม่มาด้วยหรือไง มันเป็นไงกันมั่ง?”
“มันก็มีงานกันหมดอ่ะ จะไปคิดถึงฮีชอลเหมือนกันน่ะ ไม่ได้เจอตั้งนานตีนกาเต็มเลย”
“ปากดี เดี๋ยวตบให้” ฮีชอลเงื้อมือ คริสหลบอย่างรวดเร็ว แล้วลุกหนีแล้วมาช่วยในห้องครัว คุณแม่ของเถายังคงใจดีกลับเขาเสมอ ตั้งแต่เด็กๆ จนโต พวกเขาชอบมานั่งเล่นเกมส์ที่บ้านเขาบ่อยๆ
------------------100%---------------------
ความคิดเห็น