คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TO ME ' PRAT 1
FIRST SF FIC “ TAORIS”
‘ to me’
“จงอย่าดูถูกคนที่เขามาชอบคุณ เพราะเขาต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการที่จะแสดงให้คุณรู้”
3 ปี
นี่ก็ 3ปีแล้ว เป็นเวลากว่า 3ปี เต็ม ที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในโซล เห็นผู้ชายร่างสูงโปรง วิ่งไล่ตามผู้ชายอีกคนทุกวันไป เป็นกิจวัตรซ้ำๆซาก ที่คนอื่นเห็นต่างพากันท้อใจแทนเขา
“คริส” หนุ่ม(?)หน้าสวย สุดฮอต ที่วิ่งตามไอ้เด็กบื้อ “เถา” ตั้งแต่ที่ตัวเขายังอยู่ปี 2 จนตอนนี้เขาอยู่ ปี4แล้ว แต่ถึงแม้จะถูกด่า ถูกว่า ถูกไล่ทุกวัน ก็ไม่ทำให้เขาท้อใจแม้แต่นิดเดียว
ทุกคนต่างลงความเห็นให้เลิกสักที แต่ความรักของเขาที่มีต่อเถา ก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย อย่างน้อยแค่ได้เห็นหน้า ได้โดนด่าคริสก็มีความสุขแล้ว.
“เถา พี่รักนาย!ๆๆๆ”คริสตะโกนไล่หลังจนอีกคนที่อุดหูอยู่เพราะความรำคาญหยุดเดิน ก่อนที่จะหันมาทำหน้าเซ็งในอารมณ์ส่งให้คริส ที่ได้แต่ยืนยิ้มโชว์เงิง
รำคาญ เขารำคาญจะตายอยู่แล้ว รุ่นพี่ปี 4 ที่มาวิ่งบอกรักเขาตั้งแต่เขาอยู่ปี 1 ถ้าเป็นตัวเขาเองก็คงเลิกทำแบบนี้ไปนานแล้ว แต่เขาเองก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมคริสถึงยังคงทนมาได้ถึงทุกวันนี้
“พี่จะพอได้หรือยังครับ? พี่คริส ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไง?”
“โถ่ ไม่มีอายแล้วรุ่นนี้ ถ้าจะอายอายไม่นานแล้ว~”คริสว่าอย่างร่าเริง ก่อนที่จะส่งยิ้มสู้ให้เถา
“พี่หน้าจะอายได้ตั้งนานแล้วน่ะ เป็นเคะมาวิ่งตามเมะ มันดูดีนักหรือไง”เถาเอ่ยด้วยประโยคเจ็บช้ำน้ำใจแบบเดิมๆ ส่งให้คริส ถึงแม้ว่ามันจะจี๊ดๆ ทุกครั้งไป แต่คริสก็ชินกับมันซะแล้วล่ะ
“ไม่อยากอายก็รับรักสักทีดี”
“พี่จะให้ผมรับรักพี่ได้ไง ในเมื่อผม...ไม่ได้ชอบพี่หนิ”
“ไม่เป็นไร พี่ชอบนายคนเดียวก็พอแล้วเถา” คริสยังคงยิ้มสู้ แม้ว้าในใจมันจะเริ่มไม่ค่อยยิ้มตาม
“ผมล่ะเชื่อพี่เลยจริงๆ พี่ไม่อายแต่ผมอายรู้มั่งไหมครับ?”
“เออขอโทษแล้วกันน่ะ ที่ทำให้อาย แต่พี่ชอบนายหนิ จะให้ทำไงได้ล่ะ~”
“พี่ก็เลิกตามผมแล้วไปชอบคนอื่นซิครับ มันไม่เห็นยากเลย”
“โอ้ย นี่ถ้ามันง่ายฉันทำไปนานล่ะ อ่ะซื้อหนมมาฝาก วันนี้ตั้งใจเรียนล่ะ” คริสว่าก่อนที่จะยัดเยียดขนมใส่มือของเถา ก่อนที่จะเดินจากไปอย่างร่าเริง เถาได้แต่มองตามรุ่นพี่ที่เดินออกไป ก่อนที่จะก้มลงมองขนมในมือ
ถึงปากจะบอกไปว่าไม่ชอบก็เถอะ แต่ก็รับขนมของคริสมาทุกครั้งที่เอามาให้
ถึงปากจะด่าอะไรไปปาวๆ แต่บางทีตัวเขาก็ยังงงๆ ว่าตัวเองรู้สึกอะไรกันแน่?
“มึงนี่ยังไงว่ะไอ้เถา? เมื่อไรจะรับรักพี่เขาสักทีว่ะ” ไค เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาในห้อง แล้วถามด้วยประโยคเดิมๆ เหมือนทุกวัน และก็จะได้คำตอบเดิมๆ แบบทุกวัน
“รับบ้าอะไรล่ะ กูไม่ได้ชอบพี่เขาหนิ แล้วอีกอย่างกูชอบผู้หญิง”
“เหรอ? กูเห็นมีผู้หญิงกี่คนๆ เข้ามา มึงก็เซย์บายเขาหมดนิ”
“เออน่า เรื่องของกู”
“มึงระวังน่ะเว้ย ถ้าพี่เขาเลิกชอบมึงเมื่อไร มึงนั่นล่ะที่จะวูบ”
“เออดีซิ กูจะได้อยู่อย่างสงบสักที บางทีนะกูก็ไม่เข้าใจพี่เขาน่ะเว้ย กูก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้ว ว่ากูไม่ชอบพี่เขา เขาก็ยังทำเหมือนเดิม ยิ้มแล้วก็เดินไป เขาอยู่ตั้งปี4แล้ว น่าจะมีความคิดหน่อยป่ะว่ะ?”
“มึงคิดว่าเขายิ้มจริงเหรอว่ะ??” เสียงงัวเงียเอ่ยขึ้นพร้อมกับ โอเซฮุน เพื่อนสนิทอีกคนที่นอนฟุบมากับโต๊ะนานแล้ว แต่ก็ได้ยินการสนทนามาตั้งแต่ต้น
“กูจะไปรู้ได้ยังไงว่ะ? กูเห็นแม่งก็ยิ้มตลอด กูละไม่เข้าใจพี่เขาจริงๆว่ะ”
“เขาฝืนอยู่ไง ไอ้ควาย มึงคิดว่ามันง่ายเหรอว่ะ ที่ต้องมาวิ่งตามคนที่ตัวเองชอบทุกวัน บอกรักทุกวัน แต่โดนด่า โดนว่า พูดแบบเจ็บๆ แล้วเขายังยิ้มได้อยู่“
“กูไม่ได้ขอให้เขาฝืนนี่หว่า มึงนี่ยังไงง เพื่อนกูหรือเพื่อนเขาครับไอ้ฮุน”
“เพื่อนมึงนี่ไง ระวังเถอะมึง ถ้าพี่เขาเลิกชอบมึงวันไหนแล้วมึงนั่นล่ะจะรู้สึก”
“ถูกเลย แล้ววันนั้นพวกกูนี่ล่ะ จะคอยสมน้ำหน้ามึงเองคร้าบบบบ” ไคเสริม
“พวกมึงนี่ยังไงว่ะ! เพื่อนกูป่ะเนี๊ยะ ? ล่ะอีกอย่างหนึ่งล่ะ กูไม่ได้รู้สึกอะไรเว้ย กูไม่เสียใจอะไรหรอก..”
แต่ถ้าสมมุติว่าวันไหนพี่คริสเลิกชอบเขาขึ้นมาจริงๆ ตัวเขาเองก็อยากจะรู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง
”โดนว่ามาอีกล่ะซิมึง”
ลู่หานเอ่ยทักเพื่อนของตัวเอง ที่เดินเอือยๆ เข้ามาในห้อง คริสพยักหน้าส่งๆ ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะอย่างหมดพลัง บางทีเขาก็เหนื่อยเป็นน่ะ กับเรื่องของเถาเนี๊ยะ แต่เขาไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก
“นี่กูว่ามึงพอดีไหมว่ะคริส? กูสงสารมึงอ่ะ” เลย์ เพื่อนอีกคนเอ่ยเสริม
“ไม่ล่ะ กูยังไหวอยู่ ยังสู้อยู่เว้ยยยย ”
“มึงเป็นเคะสวยๆ น่ะเว้ย จะวิ่งไปง้อตามไอ้บื้อนั่นทำไมว่ะ? มีอีกหลายคนที่เขาชอบมึงน่ะเว้ย มึงพอเถอะ”
“ก็กูชอบเถานี่หว่า ทำไงได้ว่ะ พวกมึงไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า กูมีความสุขดีเว้ย”
“สุขพ่องมึงดิ กูเห็นมึงเขาว่ามึงมึงก็ยิ้มสู้ พอลับหลัง มึงก็มานั่งเป็นหมาหงอยแบบเนี๊ยะ”
“เออ กูว่าพอเถอะ เชื่อพวกกูดิ พวกกูสงสารมึงจะตายแล้วเนี๊ยะ”
“หยุดๆๆ พวกมึงไม่ต้องมาสงสารกู เก็บความสงสารของพวกมึงไว้ แล้วคอยดูกูต้องจีบน้องเขาให้ได้เว้ย”
“โอ้ยไอ้คริส กูบอกตรงๆ น่ะถ้าน้องเขาคิดจะสนใจมึง เขาสนใจมาตั้งนานล่ะ ไม่ต้องให้มึงไปวิ่งตามต้อยๆหรอก เราโตแล้วน่ะเว้ย ปี4แล้ว ไปวิ่งตามเด็ก เดี๋ยวมันจะดูถูกเอาได้ ไม่ได้หรอก” เลย์พูดอย่างมีความคิด
“โอ้ย กูไม่รักษาแล้วภาพพจน์ มันเละไปนานแล้วเว้ย ตั้งแต่กูชอบมันแล้ววค้าบบ”
--------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น