คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ep.1
Blend’s ep.1 :
“หากมิตรภาพ และความรัก หากต้องเหลือเพียงหนึ่งเดียว สิ่งใดที่จะยั่งยืนไปกับคุณ”
ร่างบางจรดปากกาลงไปบนกระดาษบรรทัดสุดท้าย แล้วบิดขี้เกียจแบบสุดตัว เนื่องจากเมื่อยล้ามาหลายวันกับการปั่นต้นฉบับหนังสือนิยายเรื่องใหม่ของเขา
เขานั่งมองรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา รูปผู้ชาย 5 คนที่ยืนกอดคอกันอย่างมีความสุข มิตรภาพสุดยั่งยืนตั้งแต่สมัยเด็ก พวกเขาอยู่ละแวกเดียวกัน เรียนด้วยกัน เล่นอะไรด้วยกัน ใช้ชีวิตกันมาจนถึงปัจจุบัน จนถึงวันนี้พวกเขาเติบโตเป็นหนุ่มหล่อ มีอาชีพการงานและชีวิตที่แตกต่างกันออกไป แต่สิ่งที่ยังคงอยู่นั่นคือมิตรภาพที่ยังเหนียวแน่น
ผู้ชายคนแรกริมขวาสุดในรูป “ไค”หนุ่มวิศวกรสุดหล่อขี้เล่น เพลย์บอยเจ้าสำราญและทรงเสน่ห์ คนถัดมาคือหนุ่มน้อยหน้าตาขี้เล่น ที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม “เซฮุน” เขาเป็นแพทย์ฝีมือดีถึงแม้ว่าบุคลิกมันจะไม่ได้เลยก็ตาม คนที่อยู่ตรงกลางของรูป ดีไซเนอร์คนเก่ง“แบคฮยอน” คนต่อมา “เถา”สถาปนิกชาวจีนสุดหล่อ ที่ลึกลับหน้าค้นหา และคนสุดท้ายตัวเขา “คริส” หรือ “อู๋ฟาน”นักเขียนนิยายชื่อดังนามปากกา”Princeofemotion”เขาหล่อน่ะ แต่ทำไมยังหาใครไม่ได้สักที
พวกเขาทั้ง 5 อาศัยอยู่ด้วยกันกลางเมืองใหญ่อย่าง”โซล”ภายใต้คอนโดห้องงาม ที่พากันลงขันซื้อไว้ตั้งแต่ตอนที่เรียน ถึงแม้ว่าจะมีอาชีพที่ดีพร้อม และลงตัว แต่สิ่งที่พวกเขายังไม่มี นั่นคือ “ความรัก”
“ที่รักครับ มึงจะขังตัวเองอยู่ในห้องนานแค่ไหนว่ะ?”
ไคตะโกนโวกเวกเดินเข้ามาในห้องของคริส แล้วกระหน่ำหอมแก้มคริสไม่ยั้ง
--------------------------25%------------------------
“ไอ้นี่ อะไรของมึงว่ะ งานการไม่มีทำหรือไง”
“ก็เพิ่งกลับมาเนี๊ยะ เหนื่อยต้องการคนดูแลว่ะ”
“มึงก็ไปหาอีหนูโง่ๆ ของมึงนู่น” คริสพูดแล้วผลักหัวไคอย่างหมั่นไส้
“ไม่ครับ กูต้องการมึง”
“ประสาทแล้ว ออกไป ๆ คนจะทำงานออกไป”
“พักบ้างอะไรบ้างก็ได้น่ะมึง เดี๋ยวแม่งก็ตายหรอก กูเห็นปั่นมาหลายวันล่ะ ล้าแทน ”
“แน่นอนกูเก่ง อันทีจริงกูก็ปิดต้นฉบับแล้ว แต่กูอยากต่อเรื่องสั้นก่อน ”
“พอเลยมึง หยุด ๆออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง เพื่อนแม่งจะลืมหน้ามึงหมดล่ะ”
“เว่อร์ไป แล้วคนอื่นไปไหนกันหมดว่ะ? วันนี้ห้องแม่งเงียบเชียว”
“ไอ้เถาหลับอยู่ในห้อง ไอ้ฮุนเข้าเวร ไอ้แบคที่รักกูยังทำงานอยู่เลย”
“แล้วคืนนี้มึงต้องไปรับไอ้แบคป่ะ?”
“แน่นอนซิว่ะ กูต้องทำคะแนน จะว่าไปกูไปเลยดีกว่า กูคิดถึงที่รักของกู”ไคทำท่าลั้นล้าก่อนที่จะวิ่งออกห้องไป
“จะมาก็มาจะไปก็ไป ประสาท”คริสตะโกนไล่หลังแต่ไคออกไปแล้ว มันเป็นที่รู้ๆ กัน ว่าถึงแม้ไคจะมันจะเจ้าชู้ยังไง แต่คนที่ไคชอบก็คือแบคฮยอน แต่สิ่งที่เขาคิดว่า มันไม่ทางเกิดขึ้นแน่ๆ ก็คือ แบคฮยอนจะชอบไคกลับ ไม่มีทาง
“เถา.. ”คริสเอ่ยเรียกเถาพลางเคาะประตูห้อง เพื่อที่จะชวนไปกินอะไรด้วยกัน
“เถา กูเข้าไปล่ะน่ะ”คริสเปิดประตูห้องเข้าไป เขาเห็นเถานอนขดอยู่ในผ้าห่ม ห้องมืดสนิทเพราะเถาเอาม่านลงหมดทุกด้าน
เป็นที่รู้ๆ กันอยู่ว่าเถาชอบนอนกลางวัน เพราะเขาบอกว่าช่วงกลางคืนสมองเขาจะแล่นมากกว่า เถาเป็นคนที่คริสเป็นห่วงมากที่สุด เพราะเขาชอบโหมงานหนักๆไม่หลับไม่นอน และเถาก็ล้มเหลวในการบริหารเวลาใช้ชีวิต
“ไอ้เถาลุกเร็ว ไปกินข้าวกัน”คริสเอื้อมมือไปสะกิดคนที่นอนสะลืมสะลืออยู่
“อื้อ”ไม่มีคำตอบอะไรที่มากกว่านี้ แน่นอนว่า "การปลุกเถามันไม่ใช่เรื่องง่าย"
“ลุกได้แล้วมึง นอนเยอะไปแล้วน่ะ”
“ไม่”
“เถา ลุก”
“ไม่เอา กูเพิ่งได้นอนเองน่ะ”
“เพิ่งได้นอนห่าไร มึงนอนมาตั้งแต่หกโมงเย็นของเมื่อวานแล้วน่ะ นี่บ่ายสามอีกวันแล้ว”
“ไม่เอา กูจะนอน”
“อย่าดื้อดิว่ะ ลุก”
“ไม่” คริสไม่ตอบอะไร เขาเดินไปเปิดม่านทั้งห้องที่เถาปิดไว้ ก่อนที่จะแย่งผ้าห่มมาจากเถา ร่างสูงได้แต่นอนปิดพลิกคว่ำลง
“ลุกซิว่ะ ไปหาข้าวกินกัน”
“ไม่เอา มึงนั่นแหล่ะ มานอนกับกู”
“ไม่! ลุกเดี๋ยวนี้”คริสเริ่มลงมือเขย่าเถาอย่างเอาเป็นเอาตาย เถาเริ่มหมดความอดทนกับคริส ร่างสูงลืมตาตื่นขึ้น ก่อนที่จะดึงคริสลงมาให้นอน พร้อมกับขึ้นคร่อมคริสไว้
“มอร์นิ่งคิสสักทีดิ เดี๋ยวกูตื่นเลย”เถาว่าแล้วทำหน้านิ่งๆ ใส่คริส
“มอร์นิ่งพ่ออะไรล่ะนี่บ่ายแล้ว ลุกได้แล้วน่า”คริสหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนก็ไม่รู้ เมื่อโดนเถาจ้องหน้าอยู่
“หน้าแดงด้วย มึงเขินกู แสดงว่ามึงชอบกู เข้าใจล่ะ”
“บ้า! ลุกได้แล้วมึง ไปหาอะไรกินกัน”คริสผลักเขาออกไปห่างๆ แต่ก็โดนชิงหอมแก้มจนได้ เถาลุกขึ้นอย่างอารมณ์ดี ไม่มีท่าทีของคนที่เพิ่งตื่นนอน
“แก้มกูนี่มันเป็นที่เล่นของพวกมึงหรือไงว่ะ ไอ้ห่า” คริสสบถก่อนที่จะถีบเถาอย่างหมั่นไส้
“ก็แก้มมึงมันนิ่มนี่หว่า”
“ไปล้างหน้า กูหิวล่ะ “
“ครับเมีย รอผมสักครู่น่ะครับ”
“ใครเมียมึง? เดี๊ยะๆ”คริสปาหมอนใส่เถา แล้วจัดการเก็บที่นอนให้อีกคน แล้วบ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อย
“โอ้โห เมียน่ารักเก็บที่นอนให้ด้วย” เถาสวมกอดคริสจากด้านหลัง แล้วก็โดนหยิกเข้าให้
“ห้องมึงยังกะรังหนู อยู่กับไอ้หมอก็เกรงใจมันหน่อยดิ”
“ไอ้หมอรกกว่ากูอีกเหอะ”
“เออช่างเหอะ ห้องก็ห้องพวกมึง ไม่เกี่ยวกับกู”
“มึงก็ย้ายมามาอยู่กับกูดิ จะได้เก็บห้องให้กูไงครับเมีย”
“ฝันเถอะ กูอยู่สะอาดๆ กับไอ้ไคดีกว่า”
“เหอๆ แล้วนี่มันไปไหน?”
“ไปรับไอ้แบค”
“อื้ม งั้นเราไปหาอะไรกินกัน แล้วแวะไปหาไอ้หมอกันดีป่ะ ซื้อขนมไปฝากมันด้วย ต้องเข้าเวรน่าสงสารมัน”
“ก็ดีน่ะ กูไม่ได้ออกจากห้องหลายวันล่ะ แม่งเหนื่อย กว่าจะปิดต้นฉบับได้”
“ก็พักมั่งสิ หักโหมไปล่ะ”
“เออเรื่องของกู มึงดูแลตัวเองให้มันดีๆ ก่อนเถอะ”
“ก็กูห่วงนี่หว่า”เถาพูดลอยๆ ขึ้นมา
“เออ กูก็ห่วงมึงเหมือนกันล่ะ”
“จริง?”เถามองคริสด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เออซิว่ะ ลีลาอยู่นั่นไปได้หรือยังล่ะ?” คริสผลักหน้าเถาก่อนที่จะสะบัดก้นเดินออกไปจากห้อง ทั้งสองหนุ่มพากันแวะกินร้านอาหารเจ้าประจำ ก่อนที่จะขับรถมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
เมื่อสองหนุ่มพากันเดินเข้าไปโรงพยาบาล พยาบาลสาวๆ ให้การต้อนรับคริสกับเถาเป็นอย่างดี เพราะรู้ว่าทั้ง 2 เป็นเพื่อนของหมอเซฮุน แถมความหล่อของทั้ง 2 ก็เรียกว่า กินกันไม่ลง
"คุณคริสกับคุณเถา รอหมอก่อนนะคะ หมอติดคนไข้อยู่ค่ะ" พยาบาลสาวเอ่ยบอก คริสกับเถายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร แล้วพากันมานั่งเล่นรอที่ห้องรับรอง
ไม่นานนัก คุณหมอรูปหล่อ ผมสีรุ้งหน้าตาเป็นมิตรกับทุกอย่างบนโลกนี้ก็เดินออกมา พร้อมกับแย่งถุงของกินในมือจากคริสไปอย่างรวดเร็ว
ใครๆ ก็ไม่เคยคิดว่าเซฮุนจะมาได้ดีทางด้านแพทย์ รูปร่างเขาน่าไปเป็นบอยแบนด์มากกว่า
“ไม่ทักพวกกูสักคำ แดกก่อนเลยน่ะมึง”คริสเอ่ยแซวอย่างหมั่นไส้
“โห่ก็กูยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า หิวจะตายชัก วันนี้คนไข้เยอะเว่อร์”เซฮุนโอดครวญก่อนที่จะทิ้งตัวลงโซฟาอย่างอ่อนล้า
“เออๆ กินให้อิ่ม แล้วนี่ออกเวรกี่โมง”
“เที่ยงคืนนู่น”
“โชคดีน่ะมึง”
“ขอขอบคุณผัวเมียคู่นี้มากน่ะครับที่เมตตาซื้อเบอเกอร์มาให้ผมกิน”
“ทะลึ่งล่ะมึง” คริสเงื้อมือใส่ เถากับเซฮุนขยิบตาใส่กันอย่างรู้เชิง
“แล้วพวกมึงจะไปไหนกันอ่ะ”
“เดท”เถาตอบสั้นๆ
“อะไรของมึงไอ้เถา” คริสเลิกคิ้ว แลเวถามอย่างแปลกใจ
“เดทไง มึงก็รู้ว่าพวกกูงานยุ่งทั้งคู่ไม่ได้สวีทกันมาหลายอาทิตย์ล่ะ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้าเถา อะไรของมึง หุบปากไปสัด”
“คึคึ เออ แล้วไอ้ไคอ่ะ?”
“ไปรับไอ้แบคมั่ง” คริสพูดตะกุกตะกัก
“อ่อ อื้ม ”หน้าของเซฮุนแอบเซ็งไปถนัดตา แต่ก็ทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน มันเป็นเรื่องที่รู้กันแค่ เถาคริส และเซฮุนว่าเซฮุนแอบชอบไคมาตั้งแต่เรียนม.ปลายแต่ไม่ยอมบอกให้ไครู้ เพราะรู้อยู่ว่าไคชอบแบคฮยอน
“เออ พวกมึงกลับไปได้แล้วไป เดี๋ยวกูจะทำงานต่อแล้ว ขอบใจสำหรับเบอเกอร์ จะให้ดีไปซื้อเปบซี่ฝากพยาบาลไว้ให้กูอีกแก้ว ฮ่าๆ”
“มึงเห็นของกินดีกว่าพวกกูเหรอว่ะ”เถาเอ่ยอย่างหมั่นไส้
“กูเปล่าน่ะเว้ย ไปล่ะน่ะครับ เจอกันที่ห้องเดี๋ยวเอาวิตามินซีไปฝาก”เซฮุนว่าแล้ววิ่งแจ้นกลับเข้าห้องตรวจไป
“ดูมันๆ น่าจะทำตัวให้มันเหมือนหมอหน่อยไม่ได้เหรอว่ะ”เถาบ่น
“กูว่าหน้ามันน่าเป็นนักร้องมากกว่าหมออีก กูละเชื่อจริงๆ แม่งมาเป็นหมอได้ไงว่ะ”คริสเสริม
“ช่างแม่งมัน ไปเดทกัน กูอยากดูหนังว่ะ”
“หนังอะไร ไม่เอากลับไปนอนดีกว่า”
“ไม่เอา กูเพิ่งตื่น”
“แต่กูยังไม่ได้นอนไงเล่า”
“งั้นพรุ่งนี้ไปดูหนังกับกูน่ะ”
“พากูไปส่งต้นฉบับก่อน แล้วจะไปไหนก็ไป”
“ได้เลย ตามนั้นครับเมีย งั้นก็กลับกัน มึงจะได้พักครับ”เถาว่า
“เออเดี๋ยวก่อน.. คุณพยาบาลครับ เดี๋ยวช่วยซื้อน้ำอัดลมไปให้ไอ้ฮุนด้วยน่ะครับ ได้ไหมเอ่ย ”คริสเดินไปบอกพยาบาลสาวที่แอบลอบมองทั้งสามหนุ่มคุยกันตั้งแต่เมื่อกี้
“อ่าค่ะ ๆ ได้ค่ะคุณคริส”ไม้ตายสายตาพิฆาตของคริสมักจะได้ผลเสมอกับพยาบาลของเซฮุน
“หว่านเสน่ห์ไปทั่ว”เถาบ่น
“เออน่า เพื่อน้ำของเพื่อน ฮ่าๆ”
“โถ่ มึงชอบแบบพยาบาลนี่เหรอว่ะคริส”
“บ่นอะไรของมึง”
“วันหลังกูแต่งเป็นพยาบาลไปอ่อยมึงบ้างดีป่ะ?”
“ถุย ทุเรศลูกตากูเปล่าๆ เป็นมึงอยู่เฉยๆนี่ล่ะดีแล้ว”คริสผลักหัวเถาอย่างหมั่นไส้
“มึงว่าไอ้ไคมันจะได้ใคร?”
“หมายความว่า?”
“ระหว่างไอ้หมอกับไอ้แบค?”
“กูไม่รู้ว่ะ แต่กูสงสารไอ้หมอมันว่ะ ที่มันไม่ทำอะไรสักทีก็เพราะรู้ไงว่าไอ้ไคชอบแบค”
“อื้ม กูก็เหมือนกัน แต่ไอ้หมอมันบอกแค่เห็นไอ้ไคมีความสุขมันก็ดีใจล่ะ”
“นางเอกไปหรือเปล่าว่ะ ฮ่าๆ อะไรก็เกิดขึ้นได้ไอ้แบคมันก็ไม่ได้ตกลงรับรักไอ้ไคนี่หว่า”
“ใครจะได้กับใคร ยังไงก็เป็นเพื่อนกันหมดนั่นล่ะ”
“เพราะแม่งเป็นเพื่อนกันนี่ไง บางทีเรื่องนี้มันก็พูดยาก”
“เอาน่า ปล่อยพวกมันไป แล้วมึงกับกูล่ะครับเมีย?”
“มึงกับกูอะไร?”
“เมื่อไรจะได้กันล่ะ”
“ก็เคยได้แล้วนี่หว่า ฮ่าๆ”
“ดูแม่งพูดจาน่าเกลียดจริงๆ”
“มึงน่าเกลียดก่อนนี่”
“แล้วเมื่อไรมึงจะเป็นแฟนกับกูล่ะ?”เถาถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“เป็นเพื่อนดีแล้ว”
“ไม่คิดอะไรกับกูเหรอว่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะ”
“ตอบให้ดี ๆให้กูขื่นใจหน่อยก็ไม่ได้น่ะ”
“เออ ก็คิด”
“แล้วทำไมว่ะ? ทำไมไม่เป็นแฟนกู?”
เถามองหน้าคริสอย่างไม่เข้าใจ
--------------------------100%------------------------
ความคิดเห็น