ครั้งหนึ่งกับความรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ลองๆเขียนดู

เนื้อเรื่อง

จะบอกว่ารักเธอมั๊ยก็รัก แต่จะบอกว่ารักเค้ามั๊ยก็รัก abnormol ไม่ธรรมดา

วันนี้เป็นวันที่สร้างความฮาและน่าอับอายอีกแล้วจริงๆสำหรับเธอคนนี้ นาภัทร ไอ้โรคชอบช่วยเหลือชาวบ้านทั้งๆที่ยังจะเอาตัวไม่รอด ให้ตายเถอะ โรคหลงทิศ หลงทางก็ยังเป็นอยู่เสมอ ตั้งแต่เด็กจนโตเข้ามหาลัยยันวัยทำงาน ก็ยัง เอ๋อ ซ้าย ขวา เหนือ ใต้ แยกไม่ออกเสียทุกทีเมื่อเจอที่ใหม่ๆที่ไม่คุ้นชิน อย่างวันนี้สิ ชายต่างชาติหน้าตาดีเข้ามาถามทาง

“excuse me can you tell me how I go to BTS ?”

อ้า ฝรั่งหลง หน้าตาดีมาถามทางมีหรือจะไม่ช่วย ฮ่าๆๆ ให้รู้ไปว่าคนไทยน้ำใจงาม

“yeah ok I can tell you but please wait me just moment “

แล้ว นาภัทรสาวน้อยที่เพิ่งลงรถเมล์ผิดป้ายก็ใจดีเดินไปถามทางกับใครก็ไม่รู้ที่นั่งรอรถเมล์อยู่ ถึงหนทางไปbts หมอชิต

หนุ่มสาว หันมองหน้ากันงง พร้อมกับคงคิดในใจว่า นังนี่สงสัยเป็นบ้านนอกเข้ากรุง ก็เอ่อ มันเป็นความจริงเหอะ ไม่ต้องสงสัยมาก รีบๆตอบเหอะ ในใจคิดอย่างนั้นแต่นัยน์ตายิ้มแย้ม และรอคอยคำตอบ มองหน้าซักพัก แล้วคงเป็นเพราะสารรูปของนาภัทรที่คนมองคงคิดว่าคงไม่รู้ทางจริงๆ จึงบอกด้วยความเมตตา

“ อ่า ถ้าพี่จะไปหมอชิต ก็เดินตรงไปเรื่อยๆ ผ่าน jj mallไปนิดนึงก็ถึงละฮะ “ พลันได้ฟังคำตอบรอยยิ้มก็ผุดพรายเพิ่มขึ้นไปยังใบหน้างามที่บัดนี้เหงื่อซกเพราะความร้อนอบอ้าวของอากาศก่อนที่ฝนจะตกในไม่ช้านี้ ฮ่าก็เท่านี้ ขอบคุณนะคะ ยิ้มแล้วพร้อมเดินยิ้ม(เอ่อ)ออกไปอย่างมั่นใจพร้อมเรียกบุคคลผู้จะเข้าร่วมชะตา(กรรม)

“ hey you I will go to BTS mo chit. Will you go together ?”

แล้วฝรั่งหน้าตาดีก็ติดกับ ฮ่า ได้เดินไป BTSด้วยกัน ฮิ้วว แม้จะโชคร้ายที่ถึงจะลงรถเมล์ผิดป้าย อย่างน้อยก็ได้เดินร่วมทางก่ะผู้ชายนะ อิอิ หารู้ไม่ว่า หลังจากนั้น เดินไปสามสิบนาที มันทำไมไกลจังวะ เริ่มชักตะงิดๆใจแต่ยังยิ้มได้อยู่ พ่อผู้ชายหน้าตาเลิศล้ำนี่ ก็ยังเชื่อมั่นในตัวเธอ ส่วนตัวเองกลับเริ่มเหงื่อตก(มากกว่าเดิม) สุดท้ายจึงต้องไปถามทางกับพี่วินมอไซต์ ด้วยถือคติไม่รู้ก็ถามเท่านั้นที่พาตัวรอด( จากการหลงทิศเป็นประจำ )

“พี่ๆ ไป BTS มันไปทางไหนอ่า” หลังจากนั้นก็ฮากร๊ากกในหัวใจ พร้อมความรู้สึกผิดกับผู้ร่วมเดิน(หลง)เข้ามาแทนที่รอยยิ้มเมื่อได้ยินคำบอกกล่าวของคนไทยใจงามผู้ไม่ได้หลงทิศหลงทางเหมือนเธอ

“ น้องมาผิดทางแล้ว ข้างหน้านั่นมัน ขนส่งหมอชิต BTS ไปทางโน้น”

พร้อม ชี้ไม้ชี้มือ ไปอีกทางที่เธอเดินตรงมา โอ้ นาภัทรหนอ นาภัทร พ่อคนดีคงเริ่มได้สติเมื่อเห็นท่าทางอิลักอิเหลื่อ ของคนตัวเล็กเบื้องหน้า

“hey you what does he say? “

พร้อมหน้างงๆ อ่าเอาไงดีวะ คงต้องบอกไปแล้วล่ะพร้อมเงยหน้าไปสบตากับเจ้าของดวงตาฟ้าใสไร้รอยขุ่น พร้อมยิ้ม เจี๋ยมเจี้ยมม

“ we lose again..”

“ก็แล้วใครให้แกไปบอกทางฝรั่งล่ะ เอาแค่ตัวเองยังเอาไม่รอดเล๊ย”

ชมลเพื่อนสาวปริปากบ่นพร้อมนิ้วเรียวงามๆจิ้มลงบนหัวเหม่งของเพื่อนสาวที่นั่งหน้าแป้นแหล๋นอยู่หน้าโน๊ตบุคตัวเก่ง หลังจากทราบวีรกรรมพาชาวบ้านหลงทาง ก็รู้ว่าภาษาอังกฤษของมันไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร คุยกับเขาได้เป็นเรื่องเป็นราว แต่เสียอยู่เรื่องจำทิศจำทางไม่ได้อยู่เรื่องเดียวนี่แหละ ถามทางกับคนขี้หลง มันก็พากันหลงหมดนะซี้

“โอ๊ย ยัยชม ชั้นเจ็บนะยะ หัวคนนะไม่ใช่บ่อนม จิ้มเอาๆอยู่นั่นแหละ”

พูดอย่างขัดใจสะบัดหัวเหม่งหนีแล้วก็พลางเปิดเพลงบนหน้า wall facebook ที่ใครบางคนอัพขึ้น ที่เธอติดตามหน้า วอลของเขาทุกวันเพียงแค่ไม่ได้ทักเจ้าของเฟสอีกเลยหลังจากเกิดเหตุการณ์ในครั้งนั้น

เพลงeverything as once ของนักร้องสาวชาวตุรกี Lenka เสียงใสๆน่ารัก เนื้อเพลงที่เจ้าตัวอย่างเป็นอะไรๆหลายๆอย่าง กับจังหวะสนุกๆที่เป็นเอกลักษณ์

แหมถ้าคนๆเดียวจะเป็นได้ทั้งหมดนั่นก็มหัศจรรย์แล้วล่ะสิ แต่จะว่าไปก็อาจจะเป็นไปได้นะเพราะอารมณ์คนเรา บางทีหัวเราะอยู่ดีดี เผลออีกทีก็ร้องไห้แล้วซะงั้น เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวดีใจ หนักสุดก็ไม่ร็ว่าตัวเองรู้สึกยังไง มันช่างเป็นเรื่องน่าตลกเหมือนกัน ใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง

“เพลงเพราะมากหรือไงจ๊ะถึงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนั้น “

ชาม สาวน้อยร่างอวบอั๋นมองหน้าเพื่อนที่ทำท่าเคลิ้มสุดฤทธิ์ มันช่างน่าหมั่นไส้เสียจริง สองเดือนก่อนยังมานั่งน้ำตาคลอ ครางฮือกระซิกๆ จนเธอต้องทั้งปลอบ ทั้งต้องเอาของๆ เขา คนนั้นไปซ่อน ต้องลบภาพของ” เขา” ที่เพื่อนรักของเธอที่มันอยากเห็นแต่เธอไม่อยากให้มันเห็น เพราะรำคาญมันที่เห็นที่ไร น้ำตาก็ไหลลงมาทุกทีโดยที่ไม่เคยมีคำพูดใดหลุดออกจากปาก แล้วตอนนี้ก็ยังมาตามข่าวคราวเขาอีก เจ็บแล้วจำเป็นคน แต่ถ้าเจ็บแล้วทนนี่ต้องยกให้มันเป็นเพื่อนยากกับเจ้าทุยเลยทีเดียว

“แหม ชามก็..” ภัทรยังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามคำว่าแต่คราวนี้ไม่แค่ยิ้มยังนั่งบิดไม้บิดมือพลางมองรูปโพรไฟล์ของเจ้าของเฟส “หล่ออ่ะ ขนาดไม่ยิ้มยังหล่อน่ารัก น่ากัดเป็นที่สุด อร๊ายยย”

“เธอๆ เกินไปแล้วย่ะ มันก็หน้าตี๋แบบเดิมกับเดือนที่แล้วแหละ หล่อจริงหล่อจัง”

ก็เค้าหล่อจริงๆนี่เธอมองทางซ้ายก็เท่ มองทางขวาก็น่ารัก มีเสน่ห์ไปหมดเสียทุกอย่าง ถึงแม้ตาจะตี๋ แต่ไม่ได้เป็นประเภทตี๋ขาวใสแต่อย่างใดแต่ใบหน้าคมคายมีเหลี่ยมมุม กับปากอิ่มได้รูปสีคล้ำ กับจมูกโด่งเป็นสัน กับดวงตาสีน้ำตาลเข้มแพรวพราว กับหุ่นนักกีฬาสูงโปร่ง ไหล่กว้าง เอวคอด เห็นแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาที่เคยใช้ด้วยกัน เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่น่าจดจำแม้ว่าจุดจบจะไม่สวยงามแต่มันก็ยังคงความประทับใจในช่วงเวลาดีดีที่มีให้กัน คิดถึงเหลือเกินแม้จะไม่ได้เจอกัน ไม่มีโอกาสที่จะไปทำเหมือนเมื่อก่อน

แม้ทุกวันนี้จะอยู่คนละจังหวัด แต่ไกลแค่ไหนก็เหมือนใกล้เมื่อเรายังติดตามเรื่อราวของเค้าอยู่ คิดถึง คำคำนี้คงสื่อความหมายได้ไม่มากเมื่อเป็นตัวหนังสือ แต่สำหรับความรู้สึกแล้วคุณคงต้องคิดว่ามันเบาๆ ฟุ้งๆ และอบอวลในหัวใจ มีความสุขเหลือเกิน แต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป แต่ละคนต้องเดินไปตามทางที่เลือก เมื่อเลือกแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด จดจำภาพวันดีดีที่ได้ผ่านเข้ามา ให้มันเป็นกำลังใจเป็นพลังในวันที่เราเหงา เราท้อ รอยยิ้มของเค้ามันสามารถช่วยให้เรารู้สึกดีได้มากทีเดียว วันนี้เราใช้ชีวิตคนละทาง ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็ยังคิดถึงกันได้นะ ส่วนลึกของหัวใจแม้ซ่อนเอาไว้ เก็บเอาไว้ มันก็ยังคงอยู่ ยอมรับความรู้สึกตัวเองเหอะว่า เรารักกัน แต่เราไปกันไม่ได้ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง