คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Puppy Love ยุค 90s
ผมื่อิม ผมเิปี 2522 หาปีนี้เป็นปี 2562 ็อายุ 40 ปี พอี ในวัยเ็ ผมมีเพื่อนสนิทเป็นเ็ผู้หิ บ้านเธออยู่้าบ้านผม เธอื่อน้ำหวาน เราอายุเท่าัน บ้านเราอยู่ิัน เราวิ่เล่น้วยันั้แ่เ็ๆ น้ำหวานเป็นเ็ี้โร เธอไม่สบายบ่อยมา เวลาที่เธอไม่สบายไม่สามารถออมาเล่นับผมไ้ ผมะแอบปีนรั้วบ้านเธอ ึ่อยู่ิับบ้านผม แล้วเอาลูอมฮาร์ทบีท รสสรอเบอร์รี่ที่เธออบห่อผ้าเ็หน้าแล้วมัยา านั้น็โยนผ่านทาหน้า่าห้ออเธอเพื่อเอาไปให้เธอ แล้วเธอ็ะโยนระาษสมุที่ถูยำแล้วลมา ภายในนั้นเียน้วยลายเธอึ่เป็นลายมือยุยิ ว่า "อบุนะ"
และเธอ็ะอบแทนผม
้วยารื้อบะหมี่ึ่สำเร็รูปยี่ห้อยำยำ้าน้อยที่ผมอบมาฝาผมเวลาที่เธอลับาโรเรียน
ในอยบ้านผม ไม่มีบ้านอื่นที่มีเ็นอาบ้านเราทัู้่
ผมับน้ำหวานึเล่นันอยู่แ่สอน บารั้ผม็อยามีเพื่อนผู้ายอยู่แถวๆบ้านบ้า
เพราะผมะไ้เะผมบอลพลาสิ เล่นหนุ่นยนร์ หรือเล่นเสม์ เหมือนที่ผมเล่นับเพื่อนผู้ายที่โรเรียน
แ่เพราะผมอบน้ำหวาน็เลยยอมเล่นายอ เล่นุ๊าระาษและเล่นพ่อแม่ลูเป็นเพื่อนเธอ
ไม่ว่าน้ำหวานอยาเล่นอะไร
ผม็ะามใเธอทุอย่า
ผมยัำไ้ี
ว่าหัวใผมพอโมา เวลาที่ผมเล่นพ่อแม่ลูับน้ำหวาน โยผมสมมุิเป็นพ่อ
น้ำหวานเป็นแม่ และ*น้อเน่าเป็นลู
(*ุ๊าหมีสีาวอน้ำหวาน
ึ่น้ำหวานิมา อุ้มไปเล่นโน่นนี่ นุ๊าสีาวลายเป็นสีเทา
น้ำหวานเลยเรียว่าน้อเน่า)
ผมรู้สึอินับบทบาท
เวลาที่น้ำหวานเล่นสมมุิว่าเป็นภรรยาอผม และเรียผมว่า พ่อ…อย่านั้น พ่ออย่านี้ …และปรนนิบัิเอาใผม
ึ่เป็นสามีอเธอามบทสมมิ้วยารทำับ้าวให้ิน และพูเพราะๆ้วย เ่น
“วันนี้ทำานเหนื่อยไหมะ
เี๊ยวแม่ะทำอาหารให้พ่อินนะ” แล้วน้ำหวานึ่็เล่นสมบทบาท
เธอ้มม่ามา้าน้อยที่ผมอบับเาถ่านเล็ ึ่ๆเป็นเาอเล่นที่ใุ้ไฟไ้ริ
และเอาออันันมาำับรไม้อันเล็แล้วิ่าว่าเป็นน้ำพริะปิ
และบัับให้ผมินเ้าไปริๆ ม่ามา้าน้อยที่้มสุริ ผมินไ้สบายมา
แ่ออันันิบที่ำนเหม็นเียวนี่สิ ผมินเ้าไปริๆไม่ไ้ ผมเลยินแ่ม่ามา้าน้อย
น้ำหวานเห็นผมไม่ินน้ำพริะปิสมมุิเ้าไปริๆ เธอเลยสวมบทบาทภรรยาี้อ้อน
เธอพู้วยเสียใสแ๋ว ว่า “น้ำพริะปิที่แม่ทำ ไม่อร่อยหรือ๊ะพ่อ
ทำไมพ่อไม่ินเลย”
ผมไ้ยินันั้นเลย้อินน้ำพริะปิสมมุิที่ทำาออันันำละเอียผสมน้ำที่แสนะเหม็นเียวเ้าไปริๆ
ในวัยแปวบ ผมไม่รู้ว่าวามรัืออะไร
ผมแ่รู้สึว่าผมอบน้ำหวาน อบแบบที่ไม่เยอบเ็ผู้หินอื่น
และรู้สึว่าอยาเอและอยาเล่นับเธอทุวัน
พ่อแม่น้ำหวานรับราารอยู่่าัหวัทัู้่ เธอถูเลี้ยูโยุย่าอเธอ
ึุ่ย่าอเธอเป็นุลสรีไทยแบบแท้ๆ ที่เ้าระเบียบมาๆและออะุในบารั้
น้ำหวานะ้อินนอนเป็นเวลา ผมับน้ำหวานะไ้เล่น้วยันวันเสาร์ อาทิย์
ส่วนวันธรรมาหลัาผมและน้ำหวานลับาโรเรียน หาผมอยาเอน้ำหวาน
ะ้อหอบเอาหนัสือและเอาารบ้านไปริ๋เรียน้ำหวานหน้าบ้านและออนุาุย่าอเธอ
ว่าอไปอ่านหนัสือและทำารบ้านเป็นเพื่อนน้ำหวาน ุย่าอเธอึยอมให้เอน้ำหวาน
เพราะหาเป็นวันธรรทา ุย่าอเธอะห้ามน้ำหวานออไปเล่น้านอบ้าน
เพราะหลัลับาโรเรียน
น้ำหวานะ้ออ่านหนัสือและทำารบ้านให้เสร็แล้วิน้าวเย็นและเ้านอนามเวลา ึ่ทำให้ผมับน้ำหวานมีวิถีีวิที่ล้ายๆันือหลัาลับาโรเรียนะ้อทำารบ้าน
อ่านหนัสือ้วยัน พอถึเวลาอาหารเย็นผมะิน้าวเย็นที่บ้านน้ำหวาน
แล้วพอินเสร็ ผมับน้ำหวานะ่วยันเ็บโ๊ะ ล้าาน หลัานั้นผม็ลับบ้านผมและแยย้ายเ้านอนบ้านใรบ้านมัน
รอบรัวผมเป็นรอบรัวนีน
ผมเป็นลูายนเียว อนเ็ๆ านะบ้านผมยัไม่ี ป๊าับม๊าทำานหนัมา
ออบ้านแ่เ้าลับบ้านอีที็ึ ผมโมาับอาหารถุ ที่ม๊าื้อเรียมไว้และแบ่เป็นมื้อๆ
ทำอะไร็้อทำเอ เ่นัเสื้อผ้า รีุนัเรียน และทำานบ้าน
ย่าอน้ำหวานทราบสถานาร์อรอบรัวผมี
ท่านึเอ็นูผมที่เ็ัวเล็ๆ ะ้ออยู่บ้านนเียวไม่มีนูแล ท่านึให้ผมินอาหารเย็น้วยทุวัน
ท่านบอว่า ับ้าวที่ทำเอีับสุภาพมาว่าอาหารถุที่ัายามลา ึ่อาหารที่ย่าอน้ำหวานทำ
ะเป็นอาหารไทย เ่นแเลีย ้มื หมูหวาน
ึ่รสาิอร่อยนผมำิลิ้นมาถึทุวันนี้ เพราะน้ำหวานอบินหมูหวาน
ท่านเลยทำหมูหวานบ่อยๆ ผมเลยอบหมูหวานเป็นเมนูโปรไปโยปริยาย
ผมเป็นเ็ผู้ายที่ลัวเสียฟ้าผ่า
ืนหนึ่ฝนหนัมา ป๊าับม๊า็ยัไม่ลับาทำาน ผมลัวมานนอนไม่หลับ นั่ัวร้อไห้นเียวอยู่บนเีย ผมลัวมา
เสียฟ้าร้อฟ้าผ่าัเป็นระยะๆ โยไม่มีทีท่าว่าะหยุ เ็แปวบอย่าผม
ิอะไรไม่ออ ึาร่มเินออาบ้านไปริ๋เรียน้ำหวานที่หน้าบ้าน
ย่าอเธอมาเปิประูให้ ผมบอท่าน้วยน้ำานอหน้า ว่าผมลัวเสียฟ้าผ่า และลัวนไม่ล้าอยู่บ้านนเียว
ท่านึผมมาอ้วยวามเมา และท่านให้ผม้าที่บ้านน้ำหวาน
โยท่านโทรศัพท์ไปบอป๊าม๊าผมที่โรานว่าืนนี้ผมะนอนที่นี่ แล้วเอาผ้าเ็ัวผืนให่มาห่อัวผมและพาผมึ้นไป้าบน
เพราะผมมาะทันหัน ท่านเลยไม่ไ้เรียมห้อหับไว้ให้ ท่านึให้ผมนอนห้อเียวับน้ำหวาน
ที่ริในืนนั้น น้ำหวานหลับไปแล้ว
แ่เธอ็ถูปลุให้ื่นเพราะุย่าเปิไฟและปลุเธอเพื่อให้เธอแบ่ที่นอนให้ผม
“ย่าอโทษที่้อปลุหนู
ิมเาลัวเสียฟ้าร้อ ไม่ล้าอยู่บ้านนเียว ืนนี้หนูแบ่ห้อให้เพื่อนนอนนะลู”
ุย่ายื่นผ้าน่วมผืนให่รวมถึหมอนและผ้าห่มให้น้ำหวาน
แล้วเธอ็ัแปูที่นอนให้ผมที่้าๆเียอเธอ
พอปูเียเสร็ เธอ็นั่ลบนเียอเธอ
แล้วผม็ทรุัวนั่ลบนที่นอนที่เธอปูให้ แล้วเธอหันมาพูับผมอย่าอ่อนโยน
“ิมไม่้อลัวแล้วนะ
เราะอยู่้าๆิมเอ ”
ทันในั้นเสียฟ้าร้อ็ัึ้นเป็นระลอ
ผมนั่ัว ัวเริ่มสั่นและน้ำาไหลโยไม่รู้ัว
น้ำหวานทรุัวลมานั่้าผม
และมือ้าหนึ่โอบัวผมไว้และมืออี้าอเธอ็ลูบหลัผม เธอพูอีรั้ ว่า
“ิมไม่้อลัวแล้วนะ เราะอยู่้าๆิมเอ” สัมผัสอเธออบอุ่นและมีพลั
นทำให้ผมไม่ลัวอี่อไป ผมหยุร้อโยทันที ผมมอาน้ำหวานเป็นเิอบุ เธอยิ้มให้เป็นารอบรับ
ในืนนั้นน้ำหวานนอนบนเีย
ส่วนผมนอน้าล่า แ่มืออเราทั้สอนับันไว้ ในวันืนนนั้นเอ
ผมึไ้รู้สึถึวามว่ารัเป็นรั้แร และผม็หลับไป้วยหัวใที่อิ่มเอิบและพอโ
ปี 2536 อนนั้นผมอายุ 14 ปี รอบรัวผมานะีึ้น
นถึั้นมีานะ บ้านอผม่อเิมใหม่
ป๊าับม๊าื้อเฟอร์นิเอร์อย่าีและเรื่อไฟฟ้าที่ทันสมัยมาไว้ในบ้าน บ้านที่เยเป็นบ้านโทรมๆถู่อมแมและ่อเิมนหรูหรา
รั้วที่ั้นระหว่าบ้านผมับบ้านน้ำหวานที่เยเป็นไม้ผุๆ
็ถูแทนที่้อำแพ่อนอิอย่าสวยาม ผมมีนรับใ้มาประำที่บ้าน อยูแลผม
ทำับ้าว ทำานบ้าน และรับใ้ผมทั่วไป เมื่อ่อนผม้อไปลุอยุ่ที่บ้านน้ำหวานทั้วัน
เพราะไม่มีใรูแล เป็นเหมือนเ็อนาถา ถึแม้ในวันนั้นแม้ป๊าับม๊าะทิ้ให้ผมอยู่บ้านามลำพัับนรับใ้
แ่บ้าน่ออผม็สะวสบายมาึ้น ผมเลยเป็นฝ่ายที่ออนุาุย่าอน้ำหวาน
ให้น้ำหวานมาอ่านหนัสือและทำารบ้านที่บ้านอผมบ้า
อนนั้นผมึ่อยู่โรเรียนายล้วน
น้ำหวานึ่อยู่โรเรียนหิล้วน เราสอนิวหนัสือ้วยันลอ
เพื่อเรียมัวสอบเ้าเรียนมอปลายที่โรเรียนประำัหวัที่รับนัเรียนทั้ผู้ายและผู้หิ
และเราทั้สอน็สอบเ้าโรเรียนประำัหวัไ้สำเร็ทัู้่ เราสอนเลยไ้อยู่้วยันลอเวลาทั้ที่บ้านและที่โรเรียน
แ่วามสัมพันธ์อเรา็ยัเป็นเพื่อนัน ผมรัน้ำหวานและอยาอเธอเป็นแฟน
แ่ผม็ยัไม่มีโอาสเหมาะๆ และูเธอเอ็เป็นนี้อาย ถ้าะรอให้เธอแสท่าที่อน
ะเป็นไปไ้ยา
นวันเิอน้ำหวานมาถึ ือวันที่
14 ุมภาพันธ์ 2537 ผมวาแผนเอร์ไพสน้ำหวาน
้วยารอัเทปเพลที่บอวามในใอผม นั่น็เพล โปรัสินใ เพลนี้เป็นเพลที่ผมับน้ำหวานฟัันั้แ่สมัยเ็ๆ
นำเนื้อร้อไ้ึ้นใ เพราะเป็นเพลโปรอุย่า และผมไ้แนบระาษไว้ในลับเทปที่เียนว่า
“รัเราน้ำหวาน เพลนี้เป็นเพลที่แทนวามรู้สึอเราที่มีให้น้ำหวาน
เป็นแฟนับเรานะ”
(ทูน หิรัทรัพย์https://www.youtube.com/watch?v=9FCXwkOLmxc)
ัน
ันมีวามนัยะบอับเธอ
ันรัเธอเสมอ
ันมีเพียเธออยู่ในใ
อ
อเป็นทาสเธอลอเรือนาย
อประออไว้
ไม่ยอมให้ใรมาใล้เธอ
โปรัสินใ
อย่าทำเอียอาย
อย่าลัเลใ
อเื่อัน
ผูเลียววามสัมพันธ์
อยู่เียันและัน
วบนวันีพวาย
พร้อม
ันพร้อมให้วามอบอุ่นับเธอ
หรือเธอเอ็พร้อม
้วยวามยินยอมาหัวใ
โปรัสินใ
อย่าทำเอียอาย
อย่าลัเลใ
อเื่อัน
ผูเลียววามสัมพันธ์
อยู่เียันและัน
วบนวันีพวาย
พร้อม...
ันพร้อมให้วามอบอุ่นับเธอ
หรือเธอเอ็พร้อม
้วยวามยินยอมาหัวใ
้วยวามยินยอมาหัวใ
ผูเลียววามสัมพันธ์
อยู่เียันและัน...
ผูเลียววามสัมพันธ์
อยู่เียันและัน...
วบนวันีพวาย..
้วยวามยินยอมาหัวใ
รัอเราั่วนิรันร์..
ผมยืนเทปเพลนี้ให้เธอ
“พรุ่นี้เป็นวันเิน้ำหวาน
เรามีอะไระให้ ยื่นมือมาสิ”
น้ำหวานยืนมาให้ผม
สีหน้าอเธอูื่นเ้น ผมเอาลับเทปเพลวาลบนฝ่ามือเธออย่าแผ่วเอา
“เทปเพลหรอ? ิมนี่รู้ใเราลอเลยนะ ่วนี้เราำลัสะสมเทปเพลอยู่
อบุนะิม”
“เพลนี้เราั้ใเลือเพื่อน้ำหวานเลยนะ
ถ้าน้ำหวานไ้ฟัเพลนี้แล้ว บอเรา้วยละว่าอบหรือไม่อบ”
น้ำหวานหัวเราะเบาๆ
เธอมอผมและส่ยิ่มหวานให้ วาเธอูเป็นประาย ยิ่ผมเห็นเธอยิ้มให้แบบนี้
ผม็ยิ่หัวใพอโ
14 ุมภาพันธ์ 2537 น้ำหวานมายืนรอผมหน้าบ้าน
เพื่อึ้นรถไปโรเรียน้วยันเหมือนทุๆวัน แ่วันนี้ผมื่นเ้นว่าที่เย
เพราะผมอยารู้ำอบาน้ำหวาน ว่าเธอะรับผมเป็นแฟนหรือไม่ ผมเลยีเนียนวนุย
“สวัสีน้ำหวาน
รอเรานานไหม”
“็ไม่นะ
เราเพิ่มารอิมเมื่อรู่นี้เอ เรารีบไปึ้นรถันเถอะ
เราไม่อยาไปโรเรียนสาย”
เธอเินนำหน้าผมไป ผม้าวเท้ายาวๆ เพื่อะไ้ามเธอทัน สีหน้าน้ำหวานูนิ่เยว่าทุวัน
ผมเริ่มใไม่ี เลยิว่าวระทำอะไรัอย่า
“ หยุ่อน…เรามีเรื่อะถามน้ำหวานนะ”
ผมเธอับแนเธอเพื่อให้เธอหยุเิน
“เป็นเป็นเรื่อเพล
และเรื่อโน๊ที่ิมเียนให้เราใ่ไหม”
พอน้ำหวานะพูึ้นมาริๆ
ผมลับรู้สึลัวที่ะไ้รับำอบ ้วยวามเินอายบวับวามื่นเ้น
ัวผมแ็ทื่อไปหม ผมไม่อบ ไ้แ่พยัหน้าเป็นารอบรับ
น้ำหวานพู้วยเสียหน้าริั
“มันยัไม่ถึเวลาที่เราสอนะิเรื่อนี้นะ ือเรา…”
หัวใผมหล่นไปอยู่ที่าุ่ม
นี่ผมำลัโนน้ำหวานปิเสธออยู่หรือ ผมทนไม่ไ้ที่มัน้อบแบบนี้
ผมรวบรวมวามล้า พูทุอย่าที่อยู่ในใ
“ั้แ่อนยัเ็
นเราโมาถึวันนี้ เรารัน้ำหวานมาลอ ถ้าน้ำหวานะปิเสธเรา
มัน็เป็นสิทธิอเธอ แ่เราอยาถามเธอ ว่าเธอเยรัเราบ้ารึเปล่า”
เธอหันมามอผม
และแะไหล่ผมบ่อยๆ ล้ายับพยายามะเน้นย้ำ
ว่าเธอที่เธอำลัะพูนี้เป็นเรื่อริที่อยู่ในใเธอมานาน
“ฟันะ…ั้แ่เ็นถึวันนี้
ิมเป็นผู้ายนเียวที่เราอยาอยู่ใล้ เราไม่้อบอมาไปว่านี้แล้วสินะ
เราิยัไับิม ส่วนเรื่อที่ิมอเราเป็นแฟน เรา็ยัไม่ไ้บอนิน่า ว่าเราไม่ยอมรับิมเป็นแฟน”
“ั้นน้ำหวานยอมเป็นแฟนับเราแล้วใ่ไหม”
ผมเริ่มมีวามหวั ผมว้ามือเธอไว้แน่น
น้ำหวานหน้าแ
เธอ่อยๆแะมือผมออ
“เราหมายถึ เรายัไม่ไ้ปิเสธ
และเรา็ไม่ไ้บอว่าเราะอบรับอนนี้ แ่ในอนา็ไม่แน่
แ่ที่แน่ๆ เรารีบไปึ้นรถันไ้แล้ว ไม่ั้นไปเ้าแถวไม่ทันแน่ๆ ”
น้ำหวานสาเท้าับๆ เินนำหน้าผมไป ผมึ้อเ้าายาวๆ เพื่อให้เินทันเธอ ผมเินามน้ำหวานอย่าลิโล
14 ุมภาพันธ์ 2537 ผมำวันนั้นไ้อย่าแม่นยำ
เพราะเป็นวันเิอน้ำหวาน+เป็นวันวาเลนไทน์+
เป็นวันที่ผมไ้สารภาพรัับน้ำหวานรๆ
และเป็นวันที่ผมไ้รู้ว่าน้ำหวาน็มีใให้ผมเ่นัน ถึแม้วันนั้นเธอะไม่ไ้อบลยอมเป็นแฟนับผม็าม
ผมพยายามทำทุอย่าที่น้ำหวานอบ
น้ำหวาน็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปในยุนั้น ที่อบฟัเพล โยเพาะเพลอ่าย RS ที่ำลัมาแรในอนนั้น เธออบเพล นแร อ เมส์
เรือศัิ์ เอามาๆ (https://www.youtube.com/watch?v=XszF8cvfABg)ผมลทุนไปื้อหนัสืออทส์ีาร์
และหัเล่นเพื่อะเล่นเพลนี้ให้เธอฟั และูเธอะประทับใมาผมเลยยิ่มีำลัใที่ะหัเล่นีาร์่อไปนเล่นไ้เ่ทีเียว
สถานะอผมับน้ำหวานยัเป็นเพื่อนัน
ถึแม้เราทั้สอนะรู้ใันี ว่า่าน่ามีใให้ัน
แ่เธอ็ไม่เยอบล็ะเป็นแฟนผมเสียที นระทั่เราำลัะบมอปลาย และถึเวลาที่เราะ้อสอบเ้ามหาวิทยาลัย
และเราอาะ้อาัน ผมึอเธอเป็นแฟนอีรั้ ผมวาแผนมาเป็นอย่าี
วันนั้นผมวนน้ำหวานไปนั่เล่นที่สวนหลับ้านอผม
ผมุมือเธอพามานั่ที่โ๊ะม้าหินอ่อน บนโ๊ะมีลูอมฮาร์ทบีท รสสรอเบอร์รี่
ที่เธออบวาอยู่บนานอย่าหน้าิน และมีแันอไม้วา ราวนี้ผมใ้ไม้เ็
้วยารเล่นีาร์เพล ยิ่รัเธอ อ โม ปร์ ลัม ผมร้อเพลไปและสบาเธอไป (https://www.youtube.com/watch?v=GttWDPwYENY)
เธอนเียว
ที่ห่วใยถึัน
เธอนเียว
ที่เปลี่ยนแปลัน
ให้เ้าใ
ว่ารัริ
ที่แท้เป็นไ
ให้รู้ว่ามันือสิ่
ที่สวยาม
เป็นวา
ให้ันยามมืมน
เป็นัลม
อยโบเวลา
ที่ร้อนใ
เหมือนเสียนรี
ที่้อในใ
รู้ไหมว่าเธอือสิ่
ที่สวยาม
ยิ่ทำให้รั
รัเธอมาึ้นทุวัน
ยิ่นับวัน
็มีแ่ยิ่ึ้ใ
อรัริริ
เท่าที่ันมี
ให้ถึวามี
ที่เธอให้มา
ยิ่นานยิ่รัเธอ
โฮ้โฮโฮ่โฮ้โอ
ในเวลาที่ห่าัน
แสนไล
ยัมีเธอปราในใ
ใล้ใล้ัน
ให้รู้สึอุ่น
ทุทุืนวัน
เหมือนัน
นั้นมีเธออยู่
้า้าาย
ยิ่ทำให้รั
รัเธอมาึ้นทุวัน
ยิ่นับวัน
็มีแ่ยิ่ึ้ใ
อรัริริ
เท่าที่ันมี
ให้ถึวามี
ที่เธอให้มา
ยิ่นานยิ่รัเธอ
โฮ้โฮโฮ่โฮ้โอ
ถึแม้ให้เธอ
เป็นัลมหายใ
ันรู้ว่าเธอ
ไม่้อาร
เพราะรู้ว่าเธอเอ
ไม่เย
เรียร้อ
ให้รัเธอ
ฮูโว้โวโฮ้
โฮวู้โฮ้โฮ
.. ยิ่ทำให้รั
รัเธอมาึ้นทุวัน
ยิ่นับวัน
็มีแ่ยิ่ึ้ใ
อรัริริ
เท่าที่ันมี
ให้ถึวามี
ที่เธอให้มา
ยิ่นานยิ่รัเธอ
โฮ้โฮโฮ่โฮ้โอ
ยิ่รัเธอ
หลัผมเล่นเพลนี้บ
ผมวาีาร์เล่น และับมือเธออย่านุ่มนวล ผมมอเ้าไปในนัย์าอเธอ
่อนที่ะอเธอเป็นแฟนอีรั้
“
เพลนี้เราั้ใเล่นให้น้ำหวานเลยนะ เราเป็นเพื่อนันมาเป็นสิบปี
และเราสอน็รััน อนนี้พวเราำลัะสอบเอ็นทราน์ันแล้ว
และหาเราับเธอไ้อยู่ันนละที่ เราสัาว่าเราะไม่มีนอื่นนอาเธอ
และเรา็ไม่อยาให้เธอมีผู้ายนอื่นเ่นัน เมื่อไหร่ที่เราเรียนบเราะอเธอแ่าน
แ่่อนะถึวันนั้น เราอยาให้เธอลเป็นแฟนับเรานะ”
น้ำหวานน้ำาลอเบ้า
ถึแม้เธอะไม่ไ้อบลออมาเป็นเสีย แ่เธอ็พยัหน้าและส่ยิ้มให้ผม
และนั่นือำอบอเธอ ว่าเธออบล ผมึเธอเ้ามาอและเธอ็อผมลับ ารรออยลอ
10 ว่าปีอผมึบรรลุผลในที่สุในที่สุ
ในที่สุผม็ไ้เธอเป็นแฟนรับ
่อมาผมสอบิะแพทย์ที่มหาลัยแห่หนึ่ทาภาใ้อนล่า
ส่วนน้ำหวานสอบิะพยาบาลที่มหาลัยในรุเทพึ่ไม่ไลาบ้าน
ลายเป็นว่าผม้อแยาเธอและนั่นเป็นารเริ่ม้นอเรื่อราวทั้หม….
วันที่ผม้อึ้นรถไฟไปภาใ้
เพื่อไปรายัวเ้าเรียน น้ำหวานมาส่ผมที่สถานนีรถไฟสามเสน
เธอพับาวระาษใส่วโหลเพื่อมอบเป็นอที่ระลึให้ผม และผม็ให้ *าว์อะเบ้า (าวน์อเบาท์เป็นอุปร์นืหนึ่ที่ใ้สำหรับารอ่านหรือบันทึ้อมูลบน
แถบแม่เหล็ในลับเทปาสเ็ท โยเพาะารฟัเพลาลับเทป) พร้อมับเทปเพลที่อัเพลโปรอเธอ
เป็นอที่ระลึให้เธอ อนแรเธอะไม่เอา
เพราะเธอบอว่ามันมันแพและเธออยาให้ผมเ็บไว้ใ้ เพราะผมไปไลบ้านเผื่อผมเหาะไ้เอาไว้ฟัเพลลายเหา
แ่ผม็โน้มน้าวนเธอยอมรับนไ้ ในวันนั้นถึแม้ผมับน้ำหวานะ้อแยาันเป็นรั้ในรอบสิบว่าปี
แ่เราทัู้่็ไม่มีวามัวลใ
เพราะเราเื่อในวามสัมพันธ์อเราว่ามั่นและเ้มแ็พอที่ะเอานะวามห่าไลและระยะทา
ผมระิบ้าหูน้ำหวานเบาๆ ว่า “ ูแลัวเอให้ี
รัษาเนื่อรัษาัวและั้ใเรียน เพื่อเรียมัวเป็นว่าที่เ้าสาวอุหมอ
เพราะหลัาผมเรียนบนไ้เป็นหมอ ผมะอเธอแ่านทันที”
เธอยิ้มให้ผมและพยัหน้าเป็นารอบรับ
เธอทำอาหารห่อใส่ล่อ เพื่อให้ผมิัวไว้ินเป็นมื้อเย็นบนรถไฟ ผมปลื้มมา
ที่เธอน่ารัับผมแบบนี้
ารเป็นนัศึษาแพทย์
ใน่วปีหนึ่เป็นอะไรที่หนัหนามาสำหรับผม ผมเรียนหนัมา
ไหนะเรื่อารปรับัวและารร่วมิรรมอมหาวิทยาลัย
ิ่ผมเอยอมรับว่าผมในวามสำัับเรื่อเรียน นผมไม่่อยมีเวลาให้น้ำหวาน
ผมโทรศัพท์หาน้ำหวานเือบทุวันใน่วหเือนแร แ่พอหลัๆ
็เหลือสัปาห์ละสามรั้และสุท้ายเหลืออาทิย์ละรั้ ทุรั้ที่ผมโทรหาน้ำหวาน
น้ำเสียอเธอูมีวามสุและสใส เธอไม่เยำหนิผมเลยที่ผมไม่่อยไ้โทรหาเธอบ่อยๆเหมือนเมื่อ่อน
เธอบอเธอเ้าใ ว่าผมเรียนหนัและำลัปรับัว
เธอยืนยันว่าเธอูแลัวเอไ้และารเรียนอเธอำลัไปไ้้วยี
ผมมีวามสุทุรั้ที่ไุ้ยับน้ำหวาน นอาป๊าม๊าอผมแล้ว
น้ำหวานือำลัที่สำัอผมเ่นัน
ผมะลับรุเทพปีละ
2 รั้ และทุรั้น้ำหวานะมารับผมที่สถานีรถไฟเสมอ เวลาที่ผมอยู่บ้าน
ผม็ะใ้เวลาับน้ำหวานเหมือนอนเราเ็ๆ ือนั่อ่านหนัสือ้วยัน
ทำับ้าวินันที่บ้าน หรือออไปเที่ยว ไปูหนั
และเมื่อเปิผม็้อผม็้อลับไปเรียน
วามสัมพันธ์อผมับน้ำหวานเป็นไป้วยี
ถึแม้เราะอยู่ไลันและโทรศัพท์ุยันแ่สัปาห์ละรั้ แ่เรารั็ยัรัันเหมือนเิม
ผม็ไม่มอผู้หินไหนเลย ทั้ๆที่มีผู้หิเ้าหาผมลอ ส่วนัวน้ำหวานเอนั้นผม็มั่นใว่าเธอ็ื่อสัย์ับผมเ่นัน
นระทั่ผมึ้นปีสาม
ผมเรียเรื่อเรียนมา เพราะผม้อ สอบใบประอบวิาีพทาารแพทย์ั้นที่
1 ึ่ะทำารสอบอนบปี 3 ผมันับารเรียมัวมา และทุรั้ที่ผมโทรหาน้ำหวานผมมัะระบายให้เธอฟั
แ่ผม็ถามเธอลับทุรั้ว่าีวิอเธอเป็นอย่าไรบ้า เธอ็ยืนยันทุรั้ว่าารเรียนอเธอเป็นไป้วยี
แ่เธอัวลแ่เรื่อเียวือุย่าอเธอ ที่ล้มป่วย้วยโรมะเร็เ้านมและอาาร็แย่ลเรื่อยๆ
ผมไ้แ่ปลอบใเธอไปามเรื่อามราว เพราะผมเอยัเป็นแ่นัศึษาแพทย์ั้นปีที่สาม
ไม่สามารถแนะนำอะไรมาไ้ แ่ลึๆผม็ภาวนาใหุ้ย่าอเธอปลอภัยและอยุ่ให้ไ้นานที่สุ
เพราะผมเอ็ผูพันับท่านเหมือนเป็นหลานท่านนหนึ่
และแล้วเหุาร์ที่ผมับน้ำหวานลัวมาที่สุ็เิึ้นริๆ
่วที่ผมใล้ะ สอบใบประอบวิาีพทาารแพทย์ั้นที่ 1 ปลายปี 2543 ุย่าอน้ำหวาน็าโลนี้ไป ทันทีที่ผมไ้ไ้ยิน่าวาน้ำหวานผม็รีบลับรุเทพทันที
ถึแม้ผมะ้อาเรียนและเสียเวลาอ่านหนัสือ
แ่มัน็ไม่สำัเท่าับารที่ผมั้ใะไปแสวามเารพ่อุย่าอน้ำหวานเป็นรั้สุท้าย
เพราะท่านเป็นผู้มีพระุ่อผม ผู้ึ่เยูแลผมเหมือนหลานแท้ๆ อนที่ผมยัเ็
ทันทีที่ผมลับถึรุเทพผม็รไปที่วั
ที่เป็นสถานที่ั้สวศพอุย่า ผม่วยานศพอท่านอย่าเ็มที่
น้ำหวานผูพันธ์ับุย่าอเธอมา ผมึพยายามปลอบใน้ำหวานและอยู่้าๆเธอ น้ำหวานูึมนเห็นไ้ั
ถึแม้เธอะบอว่าเธอสบายี แ่ผม็รู้สึว่าเธอไม่ไ้สบายีเหมือนที่เธอยืนยัน ผมอยู่รุเทพนถึวันเผา
ในวันเผาศพุย่าอเธอ น้ำหวานไม่ร้อไห้เลย แ่มีอาารึมเศร้าอย่าเห็นไ้ั ุพ่อุแม่อเธอลับมาอยู่รุเทพั่วราวเป็นเพื่อนเธอ
ผมิเอาเอว่าเวลา่วยให้เธอีึ้นและเธอไม่เป็นอะไร ผมเลยัสินใลับภาใ้ทันทีที่เสร็านเผาศพอุย่า
ในวามิอผมอนนั้นผมไม่ไ้ัวลเรื่อน้ำหวานแม้แ่น้อย
แ่ผมัวลใเรื่อารสอบอผมที่ะมาถึมาว่าเพราะมันสำัับผมมา
ในวันที่ผมึ้นรถไฟลับภาใ้
ป๊าม๊าอผม และน้ำหวานมาส่ผมที่สถานนีรถไฟสามเสนเ่นเย
่อนที่รถไฟะเลื่อนออาานสลา น้ำหวานออผม ึ่ผมแปลใมา เพราะปิเธอเป็นน่อนาี้อาย
เธออผม้าอยู่แบบนั้นนานมา นานนผมสัหร์ใไม่ี เพราะเหมือนเป็นารบอลาที่มีวามหมายลึลับ
เสียสัาัึ้นว่ารถไฟำลัะออ น้ำหวานึผละผมออาอ้อมแนอเธอ
เธอมอหน้าผมและยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน ่อนที่เธอะล่าวบาอย่าับผม
“น้ำหวานออะไรอย่าหนึ่ับิมไ้ไหม”
“ไ้สิ…ไม่ว่าน้ำหวานะออะไร
ิมให้ไ้ทุอย่า” ผมอบแบบไม่ลัเลและุมมือเธอ
“ไม่ว่าอะไระเิึ้น...ิมะ้อใ้ีวิอย่ามีวามสุ
และทำแ่ละวันให้มีุ่า และน้ำหวานอยาให้ิมรู้ว่า หลัานี้
ไม่ว่าเราะ้อห่าันอีนานแ่ไหนหรือะเิอะไรึ้นระหว่าเรา
น้ำหวาน็ะรัิมนเียวและรัลอไป”
ผมไ้ยินันั้น็รู้สึปลื้มใ
เพราะนี่เป็นรั้ที่เธอบอรัผมรๆ
ผมึเธอเ้ามาออีรั้
“ิม็ะรัน้ำหวานนเียวลอไป”
ผมอบเธออย่าไม่ลัเล เพราะมันือวามริในใผม
รถไฟแล่นออาานสลา
ผมโบมือลา ป๊าม๊า และน้ำหวาน ผมมอน้ำหวานนลับาไป
วันนี้เป็นวันที่ผมื่นใที่สุ เพราะน้ำหวานบอรัผมรๆ ึ่เป็นสิ่ที่มี่ามา
น้ำหวานทำอาหารใส่ล่อเรียมไว้ให้ผมเ่นเย เมื่อถึเวลาอาหารเย็น ผมเปิล่อ้าวออ
ลิ่นหมูหวานหอมเะมู ผมแนบล่อ้าวไว้้าออย่าปลื้มใและิถึน้ำหวานอย่าสุหัวใ
เมื่อผมถึภาใ้
ผมโทรหาน้ำหวานเหมือนเ่นเย ทุอย่าูปิ น้ำเสียน้ำหวานูแ่มใส
ถึแม้เธอะบอว่าเธอไม่่อยสบายเลยไม่ไ้ไปเรียนและอาะ็อปส์เรียนบาัว
เพราะเธอเรียนไม่ทันเพื่อน เนื่อาา lecture บ่อย่วทีุ่ย่าอเธอป่วยหนั่อนนะเสีย
ผม็ไ้แ่ให้ำลัเธอ
ว่า “ไม่้อีเรียสหรอเรื่อเรียน เรียนไม่ไหวัวไหน็็อปส์ไว้่อน ไม่สบาย็พั ูแลัวเอีๆ
ิมรัน้ำหวานนะ”
เธอไม่พูอบ
นอว่า ส่เสีย “ฮือ” เป็นารอบรับและเธอ็อวาสาย เธอบอว่า
เธอรู้สึอ่อนเพลียและอยาะนอนแล้ว ผมเลยวาสายเพราะอยาให้เธอพัผ่อน ่อนวาสายผมบอเธอว่าผมเ็บเินไ้้อนหนึ่
ผมอยาะื้อโทรศัพท์มือถือให้เธอ เพื่อผมะไ้โทรหาเธอไ้่ายึ้น โยไม่้อโทรเ้าโทรศัพท์บ้าน
เธอยืนยันว่าไม่ำเป็น เธอบอผมว่า
“ิมไม่้อลัวนะ
ว่าเราะหายไปไหน เราะอยู่ที่นี่ รออยิมอยู่แบบนี้”
ผมแปลใับำพูว่าเธอ
เพราะมันูเป็นลาบอเหุอะไรบาอย่า แ่ผม็ไม่ิใอะไร
หลายวัน่อมา
ผมนัเพื่อนมาอ่านหนัสือที่ห้อผม และนัพี่หมอรุ่นพี่มา่วยิว เพราะาร สอบใบประอบวิาีพทาารแพทย์ั้นที่
1 ใล้เ้ามาในอี 2 วัน้าหน้า เราอ่านหนัสือ้ามวันันเลยทีเียว
วันนั้น เวลา 02.55 นาที โทรศัพท์ให้ห้อผมัึ้น
ผมรับสาย้วยวามหุหิ ว่าใรันนะ โทรมาเวลาีสอว่าๆแบบนี้
“ฮัลโหล นั่นใรรับ”
“เราเอนะิม”
เป็นน้ำหวานั่นเอที่โทรมา
“มีอะไรรึเปล่า โทรมาะึ
อ่อไม่ใ่… โทรมาแ่เ้าเลย” ผมแอบีใที่เป็นน้ำหวานที่โทรมา
เพราะปิเธอะเรใ ไม่ล้าโทรหาผม่อน เพราะเธอรู้ว่าผมเรียนหนัและไม่่อยว่า
เธอเียบไปพัหนึ่ ่อนะอบ้วยน้ำเสียที่เรียบเย
“ไม่มีอะไรหรอ
เราแ่อยาไ้ยินเสียิม เพราะวามิถึ”
ผมนึีใ ที่วันีืนี
น้ำหวานพูอะไรสวีทๆ ับผมแบบนี้ เพราะปิเธอเป็นนี้อาย ผมอยาุยับเธอ่อ
แ่เรใเพื่อนและพี่หมอรุ่นพี่ที่อุส่าห์มาิวให้ เลยอเธอวาสาย
ทั้ๆที่อยาุยับเธอ่อใะา
“เราีในะ
ที่น้ำหวานิถึเรา แ่เราำลัิว้อสอบอยู่ับรุ่นพี่นะ เรใพี่เา
พรุ่นี้เราโทรหานะ”
“ไม่เป็นไรหรอ
ิมำลัะสอบในอีไม่ี่วัน้าหน้า ิมสอบเสร็่อยโทรหาเรา็ไ้ ทำให้เ็มที่นะ
เราะเป็นำลัใให้”
“อบใน้ำหวานนะ
เราะทำให้เ็มที่ เพราะหมอ็้อู่ับพยาบาล”
เราะเป็นหมอให้ไ้เพื่อะไู้่ับพยาบาลอย่าเธอ”
ผมหยอน้ำหวานอย่าอารม์ีเพราะผมีใที่เธออวยพรผม
“มีอยู่อย่าหนึ่ที่เราอยาให้ิมำไว้”
“อะไรหรอ?”
“น้ำหวานรัิมนะ”
ทั้ๆที่เธอำลับอรัผมอยู่ แ่เสียเธอลับเศร้าอบล
“ิม็รัน้ำหวานนะ
และะรัลอไป”
เพื่อนๆและพี่หมอรุ่นพี่
ไ้ยินผมุยโทรศัทพ์ับแฟน ้วย content หวานๆ
ที่ัับบรรยาาศารอ่านหนัสือที่เ้ม้น พวเาึะโนแวและเรียร้อให้ผมวาสาย่อน
เพราะทุนรอผมอยู่ ผมเลย้อวาสายแบบัเสียไม่ไ้
“แ่นี้่อนนะ
เรา้อลับไปอ่านหนัสือแล้ว”
“ือ…เราอยาะ”
“เี๊ยวเรา่อยุยันนะ
พี่หมอับเพื่อนรอเราลับไปิวอยู่นะ บ๊ายบายนะ”
ผมรีบวาสายเพราะวามเรใพี่หมอและเพื่อนๆที่้อรอผมอยู่นเียว
ผมิว่าพรุ่นี้หรือหลัสอบเสร็ผมะโทรหาน้ำหวาน แ่วันรุ่ึ้นผม็ไม่ไ้โทรหาเธอนไ้
เพราะารอ่านหนัสือที่ิพัน สามวัน่อมาผมสอบเสร็
ผมเลยิว่าะลับรุเทพเลยะโทรหาน้ำหวาน ผมโทรเ้าเบอร์บ้านอเธอ แ่ไม่มีนรับสาย
ผมิว่าไม่มีใรอยู่บ้าน เลยโทรหาป๊าับม๊าั่นเวลา แ่ปราว่าป๊าับม๊าผม็ไม่รับสาย
ผมรู้สึร้อนใที่ไม่สามารถิ่อใรไ้ ผมเลยโทรเ้าเบอร์โทรศัพท์มือถืออป๊า
เผื่อป๊าะอยู่บ้าน แ่ปราว่าป๊า็ไม่รับสายอี ผมเลยูละรทีวีั่นเวลาไปพลาๆ
แล้วะว่าะโทรหาทุนอีรั้ ัพั็มี่าวปราบนทีวี
เป็น่าว่วนที่อออาาศั่นระหว่าละรพัโษา
ทันทีที่ผมเห็น่าวในทีวี
ผมถึเสียารทรัว ลาโฟา หน้าผมา ัวผมสั่นไปหม ่าวที่ผมเห็นในทีวีือ
่าวอน้ำหวาน น้ำหวาน่าัวาย
้วยารผูอยาย เธอายไ้สี่วันแล้ว โยพ่อแม่อเธอที่ลับา่าัหวั
เป็นนมาพบศพ ผมปิทีวี ทรุัวลบนพื้นและร้อไห้ ผมร้อไห้อย่านเสียสิ
ผมเสียใที่่วยเธอไม่ไ้ ผม ผมสับสน ว่ามันเิึ้นไ้ยัไ
ผมเพิุ่ยับน้ำหวานเมื่อสี่วัน่อน และทุอย่า็ูปิี ผมแอบหวัว่า่าวบนทีวีที่ผมเห็นเมื่อรู่อาะเป็นารหลอลวและมันอาะเป็นารล้อเล่นแบบที่ผมเยเห็นในเมส์โว์หรือรายารทีวี
น้ำหวานอาะยัไม่าย ผมิว่าผมะลอโทรหาน้ำหวานู เผื่อเธอะรับสายผม
เธออาะยัไม่าย็ไ้….
ผมรีบรไปที่โทรศัทพ์ แ่ไม่ทันที่ผมะยหูโทรศัทพ์ เสียโทรศัพท์็ัึ้น
ผมรีบไปรับสายเผื่อะเป็นน้ำหวานที่โทรหาผม
แ่พอผมรับสาย ลับเป็นป๊าผมที่โทรมา
“ฮัลโหล
นี่ป๊าเอนะ ป๊ามีเรื่อะบอ ลูั้สิีๆนะ น้ำหวานเสียแล้ว ลู้อลับรุเทพ่วนเลยนะ
แล้ว….”
ผมไม่อยาเื่อในสิ่ที่ป๊าบอเลย
ผมอยาให้เป็นแ่วามฝันหรือเรื่อโห
ผมวาสายทันทีโยที่ป๊าไม่ทันะพูบ และผมึสายโทรศัพท์ออ เพราะผมไม่อยาฟัอะไรทั้นั้น
ไม่อยายอมรับวามริว่าน้ำหวานาผมไปแล้ว ผมนั่ัวบนเียแล้วร้อไห้่อ
ผมพรึมพรำนเียวเหมือนนบ้า้ำไป้ำมา
“ไม่ริ…..ไม่ริ
น้ำหวานยัไม่าย”
ือนั้นผมอรูปู่อผมับน้ำหวานที่ถ่าย้วยันอนเราอายุ
10 ปี แล้วนอนร้อไห้ ผมร้อไห้ฟูมฝายอยู่อย่านั้นนผมเผลอหลับไป
ผมรู้ัวอีรั้็อนที่แสแอ่อนๆึ่เป็นสัาอเวลาเ้า
สอส่อผ่านเ้ามาทาหน้า่า
ผมพยุัวเอลุึ้นาเีย
ผมเพ่มอรูปน้ำหวานที่ยัอยู่ในมือผม ผมถอหายใยาวๆ ่อนที่ะิไ้ว่า
ผมวรที่ะ้อยอมรับวามริว่าน้ำหวานไม่ไ้อยู่บนโลนี้แล้ว
และผมะ้อลับรุเทพ เพื่อไปัารเรื่อานศพอน้ำหวาน ผมวารูปอเธอล และเริ่มัระเป๋าเสื้อผ้าโยเอารูปน้ำหวานใส่ลไปในระเป๋าเสื้อผ้า้วย
ผมเินทาลับรุเทพในเ้าวันนั้นเอ ทันที่ผมถึรุเทพ
ป๊าและม๊ามารอรับผมอยู่แล้วที่สถานีรถไฟสามเสน สีหน้าอพวท่านูเศร้าไม่่าาผม ทันทีที่ผมึ้นรถ
่อนที่ป๊าะสารท์รถ ป๊าหันมาถามผมว่า
“ลูพร้อมที่ะเผิหน้าับวามริแล้วใ่ไหม”
ผมลืนน้ำลายแล้วพยัหน้าเป็นารอบรับ
“รับป๊า…พาผมไปหาน้ำหวานเถอะรับ”
ผมหยิบรูปน้ำหวานาระเป๋าเสื้อ
แล้วร้อไห้อีรั้ ในเวลานั้นผมมีำถามเป็นล้าน้อ ว่าน้ำหวาน่าัวายทำไม ผมนึโทษัวเอ้ำๆ
ว่าืนนั้นที่เธอโทรหาผม เธออาะพยายามบออะไรผมหรืออวาม่วยเหลือเี่ยวับอะไรบาอยา็ไ้
แ่ผมึ่เป็นแฟนเธอลับไม่รับฟันบ....ผมเอ็มีส่วนผิ
ผมไม่อาหยุโทษัวเอไ้เลย
เมื่อผมไปถึวั
ศพอเธอเพิ่ถูลำเลียออมาาโรพยาบาล ผมอร้อให้สับปะเร่อเปิโลอเธอ
เพราะผมอยาเห็นหน้าเธอเป็นที่สุ้วยวามิถึ แ่็ถูั้านโยาิๆอเธอ
โยพวเาให้เหุผลว่า เธอเสียีวิมาว่าสี่วัน ว่าะพ่อแม่อเธอะพบศพ
สภาพศพอเธอึไม่น่าูเท่าไหร่เพราะเริ่มึ้นอืและมีอเสียไหลออาศพ แ่ผมยืนยันที่ะเปิโลเพื่อพบหน้าเธอให้ไ้
ผมร้อไห้ฝูมฟาย และอ้อนวอนอวามเห็นใาาิๆอเธอ แ่็ไม่มีใรยอมให้ผมเปิโลอเธอ
ผมทรุัวลนับพับเพรียบหน้าโลศพอเธออย่าสิ้นหวั น้ำาลูผู้ายไหลนอหน้า ุแม่อเธอเินเ้ามา
แล้วุเ่าลนั่้าๆผม ท่านแะไหล่ผมเบาๆ เป็นารปลอบใ ท่านอธิบายให้ผมฟัว่า
“ที่แม่และาิๆไม่ให้
ิมูศพน้ำหวาน ไม่ใ่เพราะวามรัเียอะไร แ่สภาพศพน้ำหวานูไม่ไ้เลยิๆ
แม่รู้ว่าน้ำหวานรัิมมา และแม่เอ็รู้ใน้ำหวานี น้ำหวานอยาให้ิมำน้ำหวานในภาพที่สวยามที่สุ”
ผมล้อยามที่แม่น้ำหวานพู
ใ่สินะ....น้ำหวานอยาให้ผมำเธอในภาพที่สวยามที่สุ
ศพที่อยู่ในโลรหน้าผม ือร่าไร้วิาอน้ำหวาน
แ่ีวิและิใอน้ำหวานยัโลแล่นอยู่ในหัวใและวามทรำอผม
เมื่อเห็นริันี้ ผมึหยุร้อไห้ ผมปาน้ำาบนหน้า้วยแนเสื้ออัวเอ
“ผมเห็น้วยรับ
ุแม่ ...น้ำหวานอยาให้ผมำเธอในภาพที่สวยามที่สุ น้ำหวานาไปแ่ัว แ่วามรัและหัวใอเธอ
ยัมีีวิอยู่ในวามทรำอผม”
แม่น้ำหวานยิ้มให้ผม
เธอเริ่มน้ำาไหล ผมึึเธอเ้ามาอ เพราะผมิว่าน้ำหวานอยาให้ผมอแม่อเธอแทนัวเธอึ่าโลนี้ไปแล้ว
ผมั้ใ่วยานศพน้ำหวานอย่าเ็มที่
ทำหน้าที่ทอย่า ทั้เสริฟ์น้ำ เสริฟอาหาร ้อนรับแ และผมรับอาสานอนเฝ้าศพน้ำหวานที่ศาลา
ผมอยาทำหน้าที่แฟนให้น้ำหวานอย่าีที่สุเป็นรั้สุท้าย
ในวันเผาศพอเธอ
ผมเป็นนถือรูปหน้าศพ เินน้ำบวนลำเลียศพ ไปยัเมเผาศพ
ผมั้ใะอยู่ับเธอนวินาทีสุท้าย เมื่อศพอเธอเ้าเาเผา ผมอรูปอเธออเธออเธอไว้แน่น
เมื่อวันสีาวนวลลอยละล่อออาปล่อวัน
น้ำาอผมไหลเอ่ออีรั้ ผมมอึ้นไปบนฟ้า และหวนนึถึประโยสุท้ายที่น้ำหวานบอผม
“น้ำหวานรัิมนะ” ประโยนี้ะยั้ออยู่ในหัวใผมลอไป
ความคิดเห็น