คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความลับของราชินีเชอร์ร่า vs ราชินีราเชล
12
วามลับอราินีเอร์ร่า vs ราินีราเล
ภายในห้อโถอพระราวั ศูนย์ลาอำนาแห่แว้นาทายา พระราินีเอร์ร่า พระราินีราเล เ้าายาเร็ เ้าายเ็โ้ และเหล่าบรรา้าราบริพารนสำั่านั่รอผลารเราที่สำัระหว่าัวแทนอแว้นาทายา็ือนายพลเวอร์มอ์ ผู้นำอำลัทหารม้า ราวัลลภ แห่อทัพอแว้นาทายา ับนายพลอริ อิบน์-ิยา แห่อำลัหน่วยรบอัรวรริมุสลิมอยู่อย่าระวนระวายใ
นายพลเวอร์มอ์ ไ้เินทาลับมายัราสำนั เพื่อแ้ผลารเรา่อที่ประุมอบรราพระราินี และเ้าายทั้หลาย ้วยสีหน้าที่ไม่่อยสู้ีนั และเินเ้ามายัห้อโถพระราวัอย่าเร่รีบ
“ถวายบัมฝ่าบาททุพระอ์ หม่อมัน นายพบเวอร์มอ์ เินทาลับมาเ้าเฝ้าแล้ว พะยะ่ะ”
“ท่านนายพลเวอร์มอ์ ูท่านเหน็เหนื่อยเป็นพิเศษ นั่ลและื่มไวน์่อน แล้วเล่าให้พวเราฟัที ว่าผลารเราเป็นเ่นไร มัน้อารสิ่ใ” ราินีเอร์ร่า เ้ามาให้าร้อนรับนายพลเวอร์มอ์ ้วยท่าทีเอาอเอาใเป็นพิเศษ โยยัไม่รุไล่ เอาวามานายพล โยเปิโอาสให้นายพลเวอร์มอ์ไ้ั้หลัเสีย่อน ่อนที่ะอธิบายวามที่ไปเรา้อลลับมา
“ฝ่าบาท นายพลอริผู้นี้เป็นาวเบอร์เบอร์ เป็นนัรบพันธมิรที่ร่วมอยู่ในัรวรริมุสลิมแห่อร์โบา พวมันรบให้ับาหลิบ หรือษัริย์ผู้ปรอราอาาัรอพวมัน าหลิบมีุศโลบายที่้อารยายอิทธิพลอนมาปรอินแนในแถบฮิสปาเนียอพวเรา มันเริ่มรุรานลมาเรื่อยๆ าทาอนใ้ ีเมือหรือรัเล็ๆ ที่อ่อนแอ ไม่มีำลัทหาร แล้วยึรอ ปรอ พวประานถูวา้อนไปเป็นเลย ใรที่แ็แร็บัับให้แปรพัร์ลายเป็นทหารอพวมัน ที่สำัทุน้อถูบัับให้เปลี่ยนศาสนาเป็นมุสลิม้วย อนนี้ทัพให่อพวมันั้อยู่ที่แว้นอันาลูเีย และมีทัพย่อยแยออมาีเมือหรือนรรัที่อ่อนแอ โยเป้าหมาย 1 ในนั้นอพวมัน็ือแว้นาทายาอพวเรา”
“มัน้อารยึรอแว้นอเราั้นเหรอ แล้วท่านไ้เสนอเื่อนไามที่พวเราไ้ลันไว้ให้ับมันหรือไม่ แล้วมันว่าอย่าไร”
“ฝ่าบาท พวมันหัวเราะใส่หน้าระหม่อม หาว่าพวเราเป็นเพียรัเล็ๆ ที่ไม่มีเี้ยวเล็บอะไร ไมู่่วรที่ะเป็นพันธมิรับพวมัน แ่หาว่าเราทำามเื่อนไที่มันร้ออไ้ ็อาพอที่ะพูุยเราเป็นพันธมิรันไ้ หม่อมันึบอับพวมันว่า หาว่าเราปิบัิามเื่อนไที่มันร้ออไ้ พวมันยินีะปิบัิามเื่อนไอฝ่ายเราไ้หรือไม่ ็ือไม่นำอำลับุรุเ้ามาในเราสำนั ะไม่ทำร้าย หรือับุมบุลสำัอฝ่ายเรา”
“แล้วมันว่าอย่าไร”
“มันบอว่า พร้อมที่ะปิบัิามเื่อนไ้อล ถ้าเราปิบัิามเื่อนไอฝ่ายมันอบ”
“แล้วมัน้อารสิ่ใ ที่เป็นเื่อนไอฝ่ายมัน”
“เื่อนไอพวมันมีอยู่ 4 ้อ ันี้ 1.มัน้อารใ้แว้นอเรา เป็นที่ั้อหน่วยำลัรบอพวมัน ึ่เป็นอทัพให่ 2. อใ้เสบียอาหารอพวเราเพื่อเลี้ยอำลัทหารอพวมันไปลอนว่าะไ้รับัยนะแบบเบ็เสร็ในสมรภูมิรบทาภาใ้นี้ 3.พวมัน้อารอใ้สถานที่ปราสาท 1 หลัอราสำนั เป็นที่พัผ่อนอผู้นำทหารและผู้บัาารทหารนสำัอพวมัน โยฝ่ายเรา้อมีารระเรียมอาหารให้ับผู้นำอำลัอพวมัน้วย 4.พวมัน้อารสรี รูปร่าหน้าาี ำนวน 20 นา วนเวียนันไปปรนนิบัิ เริระบำ ให้ับบรราผู้นำอำลัทหารอพวมันไ้พัผ่อน รื้นเร วันละ 1 รอบ ทุวัน เพื่อเป็นสวัสิารให้ับอำลัทหารอพวมัน และพวมันบอว่า พวมันมีสิทธิ์ที่ะเรียร้ออรรมสิทธิ์เป็นเ้าอในัวสรีเหล่านั้น หาว่าสรีเหล่านั้นเป็นที่ถูใอพวมัน้วย”
“นี่มันะไม่มาเินไปหน่อยเหรอ ท่านนายพลเวอร์มอ์ นี่มัน้อเรียร้อบ้าบออะไรัน ไม่่าาารเป็นเมือึ้นอพวมันแล้ว นี่เรา้อบรราารพวมันทั้นและเสบียอาหารั้นเหรอ” ราินีราเล ทรริ้ว เมื่อรับฟั้อเสนออฝ่ายัรวรริมุสลิมที่เรียร้อสิทธิ์ในหลายเรื่อ นยาที่ะปิบัิามไ้
“เรามีทาเลืออื่น ที่ะไม่ปิบัิามไ้หรือไม่ ท่านนายพลเวอร์มอ์”
“ฝ่าบาท หาเราไม่ปิบัิามเื่อนไ้อเสนออพวมัน พวมัน็ะใ้อำลัเ้าบยี้ และยึรอแว้นาทายาอพวเรา ถึอนนั้น เราอา้อสูเสียอิสรภาพ และอธิปไย นยาที่ะเรียืนพระราอำนาลับมาไ้ ูแล้วน่าะส่ผลร้ายมาว่าผลี พะยะ่ะ”
“แ่เรามีนรรั และแว้นพันธมิรอื่นๆ ที่พร้อมะ่วยเหลือพวเรา หาว่าเราเรียอวาม่วยเหลือออไปมิใ่หรือ”
“ฝ่าบาท ไม่แน่ว่านรรั แว้นพันธมิร และแว้นบริวารอพวเราะพร้อมเ้าร่วมรบ่วยเหลือเราไ้ เนื่อาอำลัเมื่อรวมันแล้ว ีวามสามารถ็ไม่อาทัเทียมับอำลัอพวมันไ้”
“ท่านบอว่า พวมันมีอำลัทหารเพียแ่ 20,000 นายมิใ่หรือ”
“แ่อำลัหลั ทัพให่อพวมันมีอำลัอยู่ถึ 500,000 นาย ั้อยู่ที่อันาลูเีย พร้อมที่ะเ้ามาสมทบเพิ่มเิม เราไม่มีทาที่ะ่อรับพวมัน แม้นยืนระยะเวลาารรบให้นานออไปไ้ ็ไม่แน่ว่าเสบียอาหารอพวเราะเพียพอ่อารรบที่ยืเยื้อ และพวมันเป็นอำลัแบบรุู่โมเร็ว ล้ายอำลัอพวโรสลั ึ่ีวามสามารถทาอาวุธอพวมัน็ร้ายา ลำพัอำลัทหารม้าอพวเรามีอยู่แ่ 5,000 นาย ไม่อา้านทานศัยภาพ วามสามารถทาารรบอพวมันไ้หรอ พะยะ่ะ”
“แ่หาเรายินยอมามเื่อนไ้อเสนออพวมัน ะไม่่าอะไรับเมือึ้นอพวมัน็มิปาน”
“ เพลานี้ หม่อมันิเห็นว่าวรโอนอ่อนผ่อนามมันไป่อน แล้ว่อยิหาวิธีารผลัันพวมันออไปาแว้นอพวเรา หาว่าเราไ้ำลัเสริมที่มีประสิทธิภาพ และมีารเรียมวาแผนำลัพลอย่าลับๆ ในภายหลั”
“เอาเป็นว่า.....เราอา้อำยอมามเื่อนไอพวมันไป่อน แล้ว่อยิหาวิธีในารลบหลั ับไล่พวมันออไปในภายหลั ถ้าอย่านั้น เราะยินยอมยปราสาทฟามิา ึ่เป็นปราสาทหลัเ่า ออ์หิฟามิา ให้ับพวมันไ้ใ้เป็นสถานที่พัพิ ส่วนสรี็ไปวา้อนเอาาาวบ้านมาให้พวมันไ้เยม็แล้วัน” เสียอราินีเอร์ร่า รัสสนทนาับนายพลเวอร์มอ์
ภายหลัานั้น อำลััรวรริมุสลิมอนายพลอริ ไ้เลื่อนพลเ้ามาถึยัปราสาทฟามิา ที่ลายเป็นที่พัอนายพลอริับบรราุนพลระับแนนำ 7-8 นาย ส่วนอำลัทหารั้่ายระโมอยู่รายรอบและห่าออไป อยู่ในอาาบริเวที่ใล้ับเราสำนัอบรรารานิูล และ้าราบริพารทั้หลาย โย่วเย็นอวันนั้น พระราินีเอร์ร่า และพระราินิราเล พร้อม้วยเ้าายาเร็ และเ้าายเ็โ้ ร่วมันเป็นเ้าภาพเลี้ย้อนรับบรรานายพลแนนำอัรวรริมุสลิมที่นำโยนายพลอริ ึ่ลายเป็นอาันุะที่ไม่พึปรารถนา โยัสำรับอาหารรสเลิศั้นีอราสำนัมาเลี้ย้อนรับ พันธมิรผู้แปลหน้า และยัันาระบำสาวสวยำนวน 20 นามาเ้นโว์ร่ายรำเพื่อสร้าวามบันเทิให้ับผู้นำทหารเหล่านั้น ารเราและ้อลในพันธะสัาเป็นพันธมิรร่วมันนั้นเป็นไปอย่าราบรื่น ถ้อยทีถ้อยอาศัย และ่าฝ่าย่าให้เียริึ่ันและัน และารสนทนาบนโ๊ะอาหารานเลี้ย เป็นไปอย่ารึรื้น ยินี ปรี์เปรม ่าฝ่าย่ายยอึ่ันและัน
“ฝ่าบาท แล้วอนนี้ ราสำนัาทายา ไร้ึ่ษัริย์ผู้เป็นเหมือนศูนย์รวมใเ่นนี้ ะให้ว่าเว้นไปเ่นนี้อย่านั้นหรือ”
“ะนี้ ราินีเอร์ร่า เป็นผู้สำเร็ราารแทนพระอ์ ลำับที่ 1 และราินีราเลเป็นผู้สำเร็ราารแทนพระอ์ลำับ 2 มีพระราอำนาในารัสินพระทัยเที่ยบเท่าอ์พระมหาษัริย์ทุประาร ส่วนารเสนอื่อแ่ั้ และสถาปนาพระราาอ์่อไป เป็นเรื่ออทาราวศ์ และราสำนัะำเนินาร่อไป ึ่็มีระยะเวลาอันใล้นี้แล้ว ท่านนายพล” เอร์ริาร์ ราเลาไ้ราบทูลแทนอ์พระราินีทั้ 2 พระอ์
“อ๋อ...เป็นเ่นนี้เอ ่วนี้เป็น่วไว้อาลัย พระมหาษัริย์เฟรเอริ ้าไร้มารยาท ้ออประทานอภัย่อฝ่าบาททั้ 2 พระอ์้วย พะยะ่ะ”
“ท่านนายพลอริ แล้วษัริย์อท่านหล่ะ อนนี้อยู่ที่ใ ้าอยาะพบเห็นหน้าษัริย์อท่านบ้า” เ้าายเ็โ้ รัสถามลับ่อนายพลอริ ้วยวามสนพระทัย แ่โนพระราินีราเล บที่หน้าา ไม่ให้รัสถามอะไรบุ่มบ่าม ที่แสึ่พระริยวัรที่ไม่าม ุามอาันุะแบบไร้มารยาทเเ่นัน
“นี่เป็นเ้าายเ็โ้สินะ ษัริย์อหม่อมันนามว่าอับะร์เราะห์มาน าหลิบแห่ามัสัส แห่ราวศ์อุมัยหยั ทรปรอราอาาัรอยู่ที่เมืออร์โบา ไม่โปรที่ะเส็ออทัพ้วยนเอ ทรประทับบัาารอยู่ที่ทัพให่ เพลานี้ทรประทับอยู่ที่ แว้นอันาลูเีย เอาไว้ถ้ามีวาสนา้อัน ฝ่าบาทะไ้เห็นพระพัร์อย่าใล้ิ เพราะถึเวลานั้นาหลิบอหม่อมันไ้ปรอทั่วทุแว้นในินแนฮิสปาเนีย และถึเวลานั้น ฝ่าบาท้อ้มลราบาหลิบอหม่อมันเป็นแน่ พะยะ่ะ” นายพลอริพูา้วยวามหยิ่ยโสโอหัอย่ายิ่ โยประาศร้าวเสียั โยไม่เรพระทัย่อบรราผู้นำ แนนำแห่ราสำนัแห่แว้นาทายาแม้แ่น้อย ้านเ้าายเ็โ้ ทรำหมัแน่น สีหน้าและแววา แสวามุนริ้ว ออมาอย่าไม่เสแสร้ นพระราินีราเล ้อึัวเ้าายเ็โ้ออาโ๊ะอาหาร ออนุาเส็ลับไปยัพระำหนัในทันที ทั้ 2 แม่ลู ปล่อยให้พระราินีเอร์ร่า ับเ้าายาเร็รับหน้าเป็นเ้าภาพบนโ๊ะอาหาร่อ
เมื่อเส็ลับไปถึำหนัเวราโน่าสเิลแล้ว เ้าายเ็โ้ แสพระอาารเรี้ยวรา ปัสิ่อทิ้ และแสอาารพิโรธอย่าราเรี้ยว แววาเม็เลียว นพระราินีราเล้อรับสั่ให้ทรวบุมอารม์ ่มใโรธเอาไว้ พร้อมๆ ับนายพลเปเร ็เินทามาสมทบในพระำหนัร่วม้วย
“้าอยาประหารนายพลอมอหัาร์นนั้นะให้าย่อหน้า้า ท่านนายพลเปเร ท่านไปัารให้้าทีไ้มั๊ย”
“ฝ่าบาท อนนี้สถานาร์อราสำนั พวเรา่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบพวมัน ืนไปทำเ่นนั้น พวมันะถือโอาสบยี้แล้วเ้ายึรอแว้นาทายา อย่ามิ้อสสัย และะมิอาเรา่อรอใๆ ไ้อี เป็นารแลที่ไมุ่้มเสียเลย พะยะ่ะ”
“ถูแล้ว วามิโ่ๆ เ่นเ้า ะไม่มีทาเอานะพวมันไ้ ็รู้อยู่ว่า อำลัให่อพวมันั้่ายอยู่อันาลูเีย มีไพร่พลว่า 500,000 นาย หรือเ้าิว่าะเอานะพวมันไ้” พระราินีราเลล่าวำหนิพระโอรส อย่าไม่ไว้หน้า ่อหน้านายพลเปเร นายทหารนสนิท
“แล้วะให้หม่อมันทำอย่าไร นัู่พวมันบาร เอานู่น เอานี่ และ็้ออยเป็นเบี้ยล่าพวมันั้นเหรอ”
“อนนี้ ้อแสร้ทำเป็นยินยอมทุประาร อย่าไร้เื่อนไไป่อน แ่เรา้อิหาหนทา ทำลายอทัพอพวมัน และแสวหาวามร่วมมือาแว้นพันธมิรโยเร็ว ไม่เ่นนั้น พวเราะเสียเปรียบไปเรื่อยๆ”
“แล้วอนนี้ ท่านไปเราับแว้นมัวร์ สหายอท่านหรือยั”
“ฝ่าบาท สหายอหม่อมันยินีะเ้าร่วมเป็นพันธมิรับพวเรา แ่อำลัอพวเามีเพียแ่ 4,000 นาย อีทั้ประานพลเมืออแว้นมัวร์นิยมมอบาหลิบแห่อร์โบา มีแนวโน้มว่าพวเาะเ้าเป็นพวับัรวรริมุสลิม เนื่อานับถือศาสนาอิสลามเหมือนๆ ัน มันยาที่เราะโน้มน้าวให้พวเามาเป็นพวเียวับเรา”
“ อนนี้เหลือแ่แว้นพันธมิร ที่เราพอะไปเราึให้มา่วยเหลือ ไม่ว่าะเป็น ปาลัวร์ ,ปาี ,าทาลัน ,ยิบรอล้า และาสีล เราไ้ส่สาส์นอวาม่วยเหลือไปยัแว้นเหล่านี้หรือยั ท่านนายพลเปเร”
“ูหมือนราินีเอร์ร่า ไ้ำเนินารในเรื่อนี้แล้ว เพียแ่เรา้อมีแผนารที่รอบอบ รัุม และไ้เปรียบ ึะลมือ หาผิพลา ไม่เป็นไปามแผนาร อาทำให้เิวามสูเสีย บรราพันธมิรอาัสินใไม่เ้าร่วมมือับพวเราอี เรื่อนี้้อพิาราให้รอบอบ พะยะ่ะ”
“ถ้าอย่านั้น ผลัันให้หม่อมันไ้เป็นพระราาอ์่อไปสิ หม่อมันะเป็นเ้าภาพเิทุแว้นมาเราพูุยัน ว่าะหาทาอบโ้พวมันอย่าไร”
“พระบิาอเ้า ไ้วาำแหน่อ์พระราาน่อไป เป็นเ้าายาเร็เอาไว้แล้ว หาเ้าิะแย่ิำแหน่พระราา ับพระเษาอเ้า ยิ่ะทำให้ ในราสำนัแเป็นเสี่ย ไม่เป็นผลี่อารั้รับอราสำนั ยิ่ทำให้เป็นุอ่อนให้ฝ่ายอนายพลอริ ยิ่ฮึเหิมไ้ใ ราวนี้ พวมัน็ะใุ้อ่อน้อนี้อพวเรา ้อเล่นานพวเราหนั้อึ้นไปอี”
“เรื่อนี้ ฝ่าบาทรัสถู้อแล้ว หม่อมันเห็น้วย ไม่เป็นผลีที่พระโอรส ะไปแย่ิมุพระราาับเ้าายาเร็ในะนี้ ปล่อยให้พวเาแบรับภาระ รับหน้าเสื่อเป็นพระราา ึ่ไร้อำนาไปเถิ เมื่อวันใ อำนาอ่อนแอล เราอาถือเป็น้ออ้าปลเาลาบัลลั์ะสะว่ายายว่า เมื่อนั้นฝ่าบาทะไ้ระับอำนาไ้่ายึ้นว่านี้”
“แ่หาเราปล่อยให้าเร็ึ้นรอราย์ แล้วพวมันวาแผนนไ้ผล ทำารับไล่อริออไปไ้ริๆ ไม่ยิ่ส่เสริมบารมีให้ับมัน เป็นษัริย์ที่ยิ่ให่หรอเหรอ ้าไม่อาะยอมไ้หรอ ถึอนนั้น ้ายิ่ไม่มีโอาสะไ้ึ้นรอบัลลั์อีเลย็เป็นไ้”
“ฝ่าบาท สถานาร์เ่นนี้ไม่่ายเลย ที่เราะเอานะฝ่ายนายพลอริไ้ ้าิว่าฝ่ายอพระราินีเอร์ร่า ไม่มีศัยภาพเพียพอที่ะระทำารสำเร็ หาว่าไม่มีพันธมิรเ้าร่วมอย่าพร้อมเพรีย และ้วยบารมีอพวเา ้า็ไม่เห็นว่าพวเาะสามารถึเอาแว้นพันธมิรมาเ้าร่วมไ้ทั้หม มีแ่แว้นเลอพวเา เท่านั้นแหละ”
“อย่าประมาท ูแลนเอร์ร่า เป็นอันา เาสนิทับพระเ้าลอว์เรนโ่ ึ่เป็นพระอนุาอิมอนเโร แห่าสีล พระอัยาอลูไ”
“พระเ้าลอว์เรนโ่ มีเี้ยวเล็บอะไรั้นเหรอ ที่ทำให้พระมาราถึมั่นใว่าราินีเอร์ร่าะมีอำลัที่มีศัยภาพมา่วยเหลือ”
“พระเ้าลอว์เรนโ่ มีอำลัทัพม้า หน้าาเหล็ เราะเหล็ที่เ้มแ็ เยรบนะมาแล้วทุสมรภูมิ เยรบนะพวโรมัน วิสิโธ และพวแฟร์ นราบาบมาแล้ว ทำให้อทัพแห่แว้นาสีล ยิ่ให่เรียไร ไม่มีอทัพใ ล้ามา่อรไ้อีเลย”
“แ่อนนี้พระเ้าลอว์เรนโ่ ็มีพระันษาสูวัยแล้ว ยัมีำลัวัา และวามสามารถเหมือนสมัยหนุ่มั้นเหรอ”
“อนนี้ ้า็ไม่ทราบ แ่เียริศัิ์ารรบออทัพอพระอ์ยิ่ให่เรียไร เป็นที่เรามไปทั่วินแนฮิสปาเนีย ้าว่าแม้แ่นายพลอริ็น่าะล่วรู้เ่นัน”
“ฝ่าบาท อย่าไรเสีย าสีล็เป็นนรรัเียว ที่ะยื่นมือมา่วยเหลือาทายา ไม่ว่าเ้าายาเร็ะไ้ึ้นรอราย์หรือเ้าายเ็โ้ึ้นเป็นษัริย์ เพราะพวเรา่าเี่ยวอเป็นเรือพระาิราวศ์เียวัน”
“่าันสิ ถ้าาเร็เป็นษัริย์ พระเ้าลอว์เรนโ่ ะเ้าร่วมรบับอำลัอาทายา แ่หาว่าเ็โ้เป็นษัริย์ เราหวัวาม่วยเหลือไ้็แ่เพียอำลัอิโเฟ พระปิุลาอลูเท่านั้น”
“เอาไว้รอู็แล้วัน อย่าไรเสีย พวเรา้อนิ่เยเอาไว้ เพื่อรอหาัหวะเหมาะ ่อยิลมือ”
ลำับั้นในราวศ์ูี้ แห่แว้นาสีล
ิมอนเโร (เป็นพระอัยา (ปู่) อเ็โ้ สิ้นพระนม์แล้ว)
- ิมอนเโร มีพระเษาและพระอนุา 2 พระอ์ ับพระนิษา 1 พระอ์ มีพระนามว่า เปรโ,ลอว์เรนโ่,เอร์ร่า (พระเ้าเปรโสิ้นพระนม์ไปแล้ว)
- ิมอนเโร มีพระธิาับพระโอรส รวม 2 พระอ์ มีพระนามว่า ราเล ับ โเฟ (ึ่ปัุบันเป็นิอาสีล)
- ิมอนเโร ไม่ทราบว่า ลูเยือิเฟรเอริ รัและอบพอพระนิษาอพระอ์ือเอร์ร่ามา่อน แ่ลับยพระธิาราเลให้ับ ิเฟรเอริ เพื่อเื่อมวามสัมพันธ์ทั้ทาารทูและทาทหาร แ่่อมาเมื่อิมอนเโร สิ้นพระนม์ ิเฟรเอริ ึเิให้เอร์ร่าเป็นวีนเียู่พระอ์อี 1 พระอ์ ึเป็นที่มาอศึ 2 ราินี ที่เป็นพระปิุาับพระรานัาัน (อาับหลาน)
ในพระำหนัอินเวียร์โน่าสเิล ึ่เป็นที่พำนัประทับอเ้าายาเร็ ึ่บันี้ราินีเอร์ร่าทรเส็มา เพื่อสนทนาพูุยถึสถานาร์บ้านเมือ ทรเส็มาพร้อม้วยเอร์ริาร์ ราเลานุารส่วนพระอ์ในสมเ็พระราาเฟรเอริ ที่ 1
“เราะทำพิธีสถาปนาแ่ั้ลูึ้นเป็นอ์พระราา ามพระราโอารอพระราบิา โยเร็วที่สุ”
“ฮะ....เหุใึเร็วเ่นนี้ พระมารา”
“สถานาร์มันบีบให้เรา้อรีบหาที่มีพระราอำนาเ็มสมบูร์เพียพระอ์เียว ไม่อารีรอไ้อีแล้ว”
“แล้วะำหนเป็น่วเวลาใ หรือ อ์พระราินี”
“ภายใน 3 วัน ท่านราเลานุาร ท่านรีบไปออสาส์นเื้อเิบรราอาันุะาแว้นพันธมิรให้มาร่วมในพระราพิธีราาภิเษ เ้าายาเร็เป็นอ์พระราาเฟรเอริที่ 2 แห่ราวศ์เพโทรฟรอย์ านนี้ให้สอแทรหมายำหนารที่พวเราะเรียประุมลับ บรราผู้นำ ผูุ้มอำลัทหารแห่แว้นพันธมิรมาร่วมุมนุมลับๆ ันที่ปราสาทไนราบี แห่แว้นเล้วย”
“ฝ่าบาท เราะถือโอาสเื้อเิบรราพระราอาันุะา่าแว้น มาร่วมในพระราพิธีราาภิเษ แ่แฝารประุมลับอเหล่าบรราผู้นำอทัพอแว้นพันธมิร้วยั้นเหรอ”
“ถู้อ านนี้ อย่าให้่าวแพร่พรายไปถึหูนายพลอริ อย่าเ็า ไม่เ่นนั้นแผนารพัพินาศแน่ๆ เอิ๋ม...แล้ว็ให้รู้ถึหูอฝ่ายราินีราเล และเ็โ้ ็ไม่ไ้เ่นัน เราอาทำานยาึ้น”
“เื่อมือหม่อมัน หม่อมันะไปำเนินให้เป็นไปอย่าลับสุยอที่สุ พะยะ่ะ”
“เออ...ท่านราเลานุาร ไปามนายพลเวอร์มอ์มาพบ้า้วย ้ามีเรื่อที่ะปรึษา ระเรียมแผนารับเา้วย”
“รับพระบัา พะยะ่ะ”
“พระมารา ท่านิะทำอะไรั้นเหรอ”
“าเร็ ลูแม่ เ้าะเป็นพระราาแล้ว เลิทำัวอ่อนแอไ้แล้ว เ้มแ็ให้ไ้เหมือนพระราบิาอเ้า เราำลัมีศึทั้ภายในและภายนอ ระแวระวัภัยรอบัวเ้า แม่ะให้นายทหารนสนิทอนายพลเวอร์มอ์อยิามอารัาเ้า”
“พระมารา ท่าน็้อระวัพระวรายเเ่นเียวัน้วย พะยะ่ะ”
“แม่ เอาัวรอไ้ ไม่้อห่ว พระบิาอเ้าเป็นษัริย์ผู้มีพระปรีาสามารถ เามอเห็นาร์ไล และไ้ทรวาแผนารเอาไว้ให้พวเราหมแล้ว เหลือแ่ เราะำเนินารให้สำเร็ลุล่วหรือไม่ เพียใ และ้อมีแผนสำรอเรียมเอาไว้เสร็สรรพ านนี้หาแม่้อสิ้นพระนม์ไป้วย็ไม่เสียพระทัย ห่วแ่ลู และบัลลั์อำนาอแว้นาทายา ้อไปเป็นออริราศัรู แม่สิ้นพระนม์ไป้วยวพระเนรที่หลับไม่สนิท”
“พระมารา เป็นเสมือนหนึ่ีวิ วามหวัและำลัใอหม่อมัน พระอรุโทัยทรับสิ้นไปวหนึ่แล้ว ยัเหลือพระายที่ยัเปล่ประายอีวหนึ่ อย่าให้ับสิ้นไปอีวหนึ่เลย หม่อมันหมสิ้นหนทาและำลัใเป็นแน่”
“แม่ไม่อาอยู่ับเ้าไปนสิ้นพระอายุัยอเ้าหรอ มั่น เ้มแ็้วยัวอลูเอ ้าราบริพารที่รัภัี่อพระราบิาะเป็นัว่วยที่ีอลู แม่เส็มาเพื่อะบอลูว่า นับานี้สิ่ที่้อทำ เป็นานยา ท้าทาย แ่็้อผ่านมรสุม และภัยอันรายนี้ไปให้ไ้ วามมั่นสถาพรอราวศ์เพโทรฟรอย์ะลับมา อให้เราไปให้ถึวันนั้น แม่ะนอนายาหลับ” ราินีราเลโผเ้าอและุมพิที่แ้มอเ้าายาเร็ ในะที่เ้าายาเร็โน้มพระพัร์มาให้พระมาราหอมแ้ม แล้วานั้นทรเส็ลับ
พระราพิธีราาภิเษอิเฟรเอริที่ 2 (เ้าายาเร็เิม) ำเนินไปอย่ายิ่ให่ มีบรราพระราอาันุะ เื้อพระวศ์าแว้น นรรัที่เป็นพันธมิร เส็มาร่วมานมามาย และาแว้นใล้เีย บรราเื้อพระวศ์ ้าราบริพาร เ้าร่วมในพระราพิธีันอย่าับั่ รวมถึอาันุะที่ไม่ไ้รับเิอย่านายพลอริ ็เินทามาเ้าร่วมพระราพิธีนี้ ภายในห้อโถพระราวั ราสำนัาทายา อริมาเป็นัวแทนอัรวรริมุสลิมแห่อร์โบา บรราแเหรื่อ่าื่นระหน เนื่อาทุน่าเรลัว และเยไ้ยินิิศัพท์ถึวามโหร้ายอนายพลอริ เมื่อมาเ้าร่วมในพระราพิธี ทำให้บรราพระอาันุะ เื้อพระวศ์ ้าราบริพาร่าๆ ในราสำนั่าหันหน้าุบิบัน สนทนาันอย่าเ็แ่ ถึบุรุษผู้ไม่ไ้รับเิผู้นี้ อย่าน่ารัเียผสมปนเปับวามหวาลัวระนัน
ความคิดเห็น