จอมนางสามแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #2 : องค์หญิงแห่งหนี่เจิน 1

บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ มีชายหน่มหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังซ้อมเพลงกระบี่กันอย่างตั้งใจ แต่การรำกระบี่ของพวกเขามิได้แสดงถึงความต่อสู้เลย แต่มันกลับงดงามคล้ายดั่งคู่รักซ้อมกระบี่ให้แก่กัน............ หลิงเฟย ฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นไปมากเลยนะ พี่เองแทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าแล้ว พี่เองก็อย่ามาหลอกข้าเลย พี่เองเป็นถึงขุนพลเอกของเผ่าเรา ข้าเห็นท่านพ่อชมท่านตลอด ข้าต้องขอบคุณพี่ที่ช่วยพูดกับท่านพ่อยอมให้ข้าเรียน ขี่ม้า ยิงธนู การต่อสู้ให้ข้า พี่เองก็คิดว่าท่านอ๋องต้องยอมให้เจ้าเรียนอยู่แล้ว เพราะท่านอ๋องตามใจเจ้ามาแต่เด็ก แต่เจ้าจำได้หรือไม่ เจ้ารับปากอะไรท่านอ๋องไว้บ้างหลิงเฟย พูดเรื่องนี้อีกแล้ว พี่อ่ะใจร้ายจัง บนทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ของเผ่าเราช่างเป็นดินแดนอันน่าสุขสมเหลือแสน ข้าอยากมีชีวิตที่สบายๆบนทุ่งหญ้า มีครอบครัวที่น่ารัก ข้าก็จะทำงานบ้าน ซักผ้า หุงข้าว เลี้ยงลูก รอสามีกลับมาจากทำงาน มันน่าจะมีความสุขพี่เอี้ยนตันคิดว่าข้าคิดไกลไปไหม  ...5555555.... พี่หัวเราะอะไร หลิงเฟยเจ้านะคิดจะมีครอบครัวแล้วหรือ แต่ว่าเจ้าจะแต่งให้กับใครกัน หรือเจ้าจะแต่งให้กับพี่  ข้าไม่พูดกับพี่แล้ว เรากลับกันดีกว่า มาเรามาแข่งกัน ใครถึงก่อน คนแพ้จะต้องยอมทำตามคนชนะเป็นเวลา 1 วัน ข้าไปแล้วนะ

ท่านพ่อวันนี้ท่านพ่อเรียกข้ามาพบ ท่านพ่อมีเรื่องอันใดจะใช้ข้าหรือค่ะ หลิงเฟยถามหลังจากนางเดินมาพบพ่อ  เจ้าวันๆมัวแต่วิ่งเล่น ไม่สนใจการเรือน แม่ของเจ้าละปวดหัวกับเจ้านัก หากวันนึงเจ้าออกเรือนไป แต่ทำไรไม่เป็น เป็นแต่ต่อยตี ใครเขาจะว่าได้ว่า ข้าฉีเคอหลุนหนาน ต้าอ๋องแห่งหนี่เจินเลี้ยงลูกสาวให้เป็นผู้ชาย วิชาการเรือน การปรนนิบัติ ทำไม่เป็นเลย ข้าล่ะกลุ้มใจกับเจ้าจริงๆหลิงเฟย ท่านพ่อ ข้าอยากช่วยท่านแบ่งเบาภาระ ข้าเห็นท่านพ่อกับพี่ใหญ่ต้องออกรบกับเผ่าอื่นที่มารุกรานเรา ข้าเลยออยากแบ่งเบาภาระท่าน แต่ท่านกลับว่าข้า ข้าน้อยใจนะท่านพ่อ  สักพักหลิงเฟยมองไปข้างหลังพบฉีเคอจงหนาน เดินมา นางจึงตะโกนขึ้นเรียกพี่ของนาง พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วย ท่านพี่กำลังทำโทษข้าแล้ว เมื่อบุตรชายเดินมาถึงและกำลังจะกล่าว ฉีเคอหลุนหนานก็กล่าวขึ้นก่อน เจ้าไม่ต้องพูดอะไร ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร น้องเจ้าทุกวันนี้วันๆ ไม่สนใจงานเรือน เอาแต่ควบม้าเที่ยวเล่น ไปวันๆ กับเอี้ยนตัน หลิงเฟย เจ้าออกไปก่อน พ่อจะหารือกับพี่ชายเจ้า  พอหลิงเฟยเดินออกไป ฉีเคอหลุนหนานก็กล่าวขึ้น จงหนาน เจ้าอย่าลืมว่าหนี่เจินเราเป็นเผ่าเล็กๆ ที่อยู่ท่ามกลางแคว้นใหญ่ หากเราไม่ผูกมิตรไว้กับแคว้นอื่นๆ สักวันเราก็จะสิ้นชาติ ทำไมข้าจะไม่รู้ว่าเอี้ยนตันคิดอย่างไรกับหลิงเฟย แต่ที่ข้าต้องทำเป็นไม่รู้ เพราะข้าไม่อยากให้หลิงเฟยต้องเจ็บปวด หากรู้ว่านางจะต้องถูกส่งไปเป็นเครื่องบรรณาการให้ฮ่องเต้เมืองหลี่ เพื่อเป็นการถวายความเคารพและให้เขาดูแลไม่ให้เราถูกแคว้นไหนรุกรานจนเกิดสงคราม ส่วนเจ้าเองอายุก็ถึงวัยสมควรมีคู่ครองได้แล้ว พ่อจะให้เจ้าเลือกคู่เอง ว่าจะชอบองค์หญิงของอ๋องเผ่าไหน พ่อจะจัดการให้เจ้า หากเจ้าเลือกได้พ่อจะตั้งเจ้าเป็นรัชทายาทสืบต่อตำแหน่งอ๋องจากพ่อ ท่านพ่อแต่ว่าข้ามีนางในใจแล้วนะ ฉีเคอจงหนานแย้งขึ้น จงหนานเจ้าเป็นลูกชายคนโตของข้า ต้าอ๋องแห่งหนี่เจินเจ้าต้องรับภาระทุกอย่างจากข้าได้ ประชาชนของเราเท่าไหร่ต้องตายหากสงครามถูกก่อขึ้นมา เจ้าลองไปคิดดูละกัน ข้าลาแล้วท่านพ่อ เมื่อฉีเคอจงหวานกล่าวแล้วจึงเดินออกมาเมื่อเปิดประตูออกจึงพบกับหลิงเฟยที่ยืนแอบฟังอบู่ โดยมีน้ำตาที่ไหลออกจากตาอันกลมโตของนาง เมื่อเห็นดังนั้น ฉีเคอจงหนานจึงเดินเข้าไปประคองน้องสาวของตนพร้อมกับพูดว่า ไปเดินเล่นกับพี่ในอุทยานดีกว่า

หลายวันมานี้ หลิงเฟยไม่ออกจากตำหนักของนางไปไหน ชึ่งถือเป็นเรื่องผิดปรกติ  จนท่านหญิงฉีเคอ มารดาของนางต้องมาเยี่ยมเยือน เมื่อเห็นสภาพของลูกสาว น้ำตาของคนเป็นแม่ต้องไหลรินออกมาทันที เพราะสภาพของหลิงเฟยนั้น ตาแดงช้ำ หน้าตาคล้ายดั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ยังไม่สามารถตัดสินใจได้  ท่านหญิงฉีเคอ จึงกล่าวขึ้นว่า เสี่ยวเฟยเจ้าเป็นอะไรหรือลูก ทำไมหน้าตาของเจ้าเศร้าหมองแบบนี้ มีอะไรก็บอกแม่ได้ เมื่อหลิงเฟยหันมาเจอกับมารดา นางกลับยิ่งร้องให้ จนสักพักหนึ่งนางจึงกล่าวขึ้นว่า               ท่านแม่ ท่านพ่อจะส่งข้าไปเป็นนางบำเรอให้ฮ่องเต้แคว้นหลี่ ทั้งที่ท่านพ่อก็รู้ว่าลูกมีใจให้กับพี่เอี้ยนตัน ท่านพ่อไม่รักลูกแล้ว ท่านแม่ช่วยลูกด้วย..     มารดาของนางคิดอะไรบางอย่างแล้วกล่าวขึ้น ลูกคิดเอาเถิดว่าชีวิและความสุขของลูกกับชีวิตของคนในเผ่าเราอันไหนมันสำคัญมากกว่า ถ้าเกิดสงครามบุรุษมากมายแค่ไหนที่ต้องตาย สตรีจำนวนเท่าไหร่ที่ต้องโดนขังคับขืนใจ ลูกลองคิดดูเถิด หากแม้นลูกไม่ยินยอมจะแต่งด้วยฮ่องเต้แคว้นหลี่ แม่จะไปพูดกับพ่อเจ้าเอง