เพื่อนกัน....

...วันเข้าค่าย...

เมื่อครูให้พวกเรานั่งเป็นวงกลมแล้วกอดคอกันอย่างมั่นคง แล้วพูดเรื่องราวอันแสนเศร้าที่เพื่อนมีต่อเรา ทุกคนต่างกับคลั่งน้ำตาออกมาด้วยสีหน้าอันฃึมเศร้า

และยังคงกอดเพื่อนเอาไว้ขณะที่ร้องไห้อยู่ ........

และพูดประโยคหนึ่งออกไปว่า "เราจะไม่ทิ้งกันนะ" เมื่อเพื่อนอีกคนที่โดนเพื่อนกอดนั้นก้อแทบคลั่งน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

...วันใกล้ปิดเทอม...

เมื่อครูถามทุกคนว่า "เรียนกันที่ไหนกัน" และเพื่อนๆก้อเลือกเรียนโรงเรียนเดียวกันหมดเหลือเพียงฉันที่ยังไม่เลือก

ฉันจึงบอกกับทุกคนว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกนะ... พ่อกับแม่ของฉันให้ฉันเรียนต่อที่อื่น......

...วันปิดเทอม...

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เพื่อนๆไม่คุยกับฉันเลย.........

เวลา:17:00.

และในที่สุดฉันก้อเดินเข้าหาเพื่อนๆและเพื่อนๆก้อเดินหนีไป ขณะนั้นพูดหนึ่งประโยคออกมา "ไหนเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป" ไงแล้ว

ความเป็นเพื่อนหายไปไหนหมดล่ะ....เพื่อนๆต่างหันมามองแล้ววิ่งมากอดฉันด้วยน้ำตาาาา .... และ พูดว่า "พวกเราขอโทษที่พวกเราทำไปเพราะ

อยากลืมแกรให้ได้แต่มันก้อไม่ช่วยเลยยังไงพวกเราก้อลืมแกรไม่ได้.." และ มีเพื่อนคนหนึ่งพูดว่า โชคดีนะ ทั้งฉันและเพื่อนๆต่างคลั่งงน้ำตาออกมา.......

                                                     .............................................................

                                                                                       จบ..