นับหนึ่งที่เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : ค้นพบวิธีที่ทำให้ตัวเองอยู่รอด

                รริน มายืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยรัฐที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศ  เธอเดินทอดน่องมาเรื่อยๆไม่รีบร้อน  เพราะอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงวิชาเรียนแรก  หลังจากเสียค่าลงทะเบียน ค่าหนังสือ ค่าจิปาถะ  เธอเหลือเงินในบัญชีแค่เพียงสองหมื่นกว่าๆ เท่านั้นเอง
                รรินนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งพร้อมกับใช้ความคิด  “ตอนนี้เราเรียนอยู่ปีสองเทอมหนึ่ง  เหลืออีกห้าเทอมกว่าจะจบ ไหนจะค่าใช้จ่ายชีวิตประจำวัน  ไหนจะต้องหาที่อยู่ใหม่เพราะบ้านกำลังจะหลุดจำนอง ค่าใช้จ่ายเยอะขนาดนี้ ทำงานอะไรดีเนี่ยะ ปวดหัววววววว”  ขณะกำลังใช้ความคิดแทบหัวระเบิดอยู่นั่นเอง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยดังมา

                “เป็นไงบ้างวะไอ้ดิศ  ได้ข่าวว่าติดโปร”

                “อืม!! เซ็ง!!” ดิศพูดกับเพื่อนสนิทสั้นๆ

                “ก็มึงเล่นไม่เข้าเรียนเลย  แถมเมาหัวราน้ำทุกวัน  ไม่ได้เอฟทุกตัวก็บุญแล้ว”

                “กับอาจารย์กรูก็ยังพอเจรจาได้  แต่กับพ่อกรูสิ ยื่นคำขาด  ถ้ากรูรีไทร์จะตัดหางปล่อยวัด”

                “ยื่นคำขาดยังไงฟระ” พีชถามแขยงๆ เพราะรู้ดีว่าพ่อของกันดิศนั้นเฮียบแค่ไหน

                “ถ้ากูถูกไล่ออกเพราะสอบตก จะยึดบัตรเครดิตทุกใบ  ยึดคอนโด ยึดรถ แล้วให้กูไปเป็นเด็กส่งเอกสารที่บริษัท” กันดิศบ่นให้เพื่อนสนิทฟัง
                “นี่พ่อเมิงเอาจริงหรือวะ”

                “มึงเคยเห็นพ่อกูไม่เอาจริงหรือไง เมิงพอช่วยติวให้กูได้หรือเปล่า” กันดิศถามเพื่อนสนิทขึ้นมาลอยๆ

                “ไอ้ดิศ กูอยากช่วยมึง  แต่ลำพังกูก็ยังเอาตัวไม่ค่อยรอด  ดีว่ายายหวานๆ  คอยทำรายงานให้ตลอด ก็เลยรอดโปรมาได้อย่างหวุดหวิด มึงต้องหาคนอื่นแล้วว่ะ”

                “อืม” กันดิศตอบรับสั้นๆ เซ็งๆ

                “เดี๋ยวข้าไปหาอาจารย์หัวหน้าภาคก่อนนะ  โดนเรียกพบ ไปหล่ะ” พีชตบบ่ากันดิศเบาๆให้กำลังใจเพื่อนก่อนเดินจากไป

                กันดิศ นั่งจมกับความคิดตัวเอง “นี่พ่อคงเอาจริงแน่  หรือเราต้องเป็นเด็กส่งเอกสารจริงๆ”
                “นี่นายดิศ”

                เสียงใสๆทำให้กันดิศเงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไรยายหน้าจืด” เขาจำชื่อหล่อนไม่ได้ รู้แต่เพียงว่าเป็นเพื่อนร่วมภาควิชา หน้าตาจืดๆ หุ่นเรียบๆ  เลยเรียกหล่อนออกไปว่ายายหน้าจืด

                รริน เม้มปากเป็นเส้นตรง รู้สึกไม่พอใจกับฉายาที่ได้มาซักเท่าไหร่ แต่การเจรจาที่สำคัญกำลังเกิดขึ้น หล่อนจึงเพียงแต่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ได้ข่าวว่านายกำลังอยากได้คนติว”

                กันดิศเลิกคิ้วขึ้น กำลังสงสัยว่ายายหน้าจืดนี่รู้ได้ไง

                “ขอโทษนะ  ไม่ได้แอบฟัง เพียงแต่ผ่านมาแล้วได้ยิน” รรินอ่านท่าทางยียวนออก  จึงรีบแก้ตัว

                “เธอมีดีแค่ไหนเชียว ที่จะมาติวให้ฉัน” ความจริงกันดิศก็พอรู้ว่ายัยหน้าจืดนี่เรียนเก่งเอาการ ท็อปเกือบทุกวิชา

                “เราได้เกรดเอทุกตัว ในสองเทอมที่ผ่านมา รายงานทุกตัวอย่างต่ำก็บีบวก”รรินสรุปสั้นๆได้ใจความ

                “อะไรคือข้อแลกเปลี่ยน” กันดิศถาม

                “เราขออาศัยอยู่กับนาย พร้อมกับติดรถไปกลับคอนโดนาย” รรินรู้ว่านายดิศสุดหล่อประจำคณะมีคอนโดหรูอยู่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนัก

                กันดิศเลิกคิ้วขึ้นรอบสอง เพียงแต่ความนี้มีคำถามหลุดออกไป “หนีออกจากบ้านรึไง ยายหน้าจืด”

                คราวนี้ไม่มีเสียงตอบจากรริน หน้าหล่อนยังคงนิ่งเช่นเดิม

                “โอเค  แต่เป็นต่างคนต่างอยู่และต่างคนต่างไปกลับ ตกลงไหม” กันดิศต่อรองข้อเสนอ

                รรินพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

                “มีอีกข้อ ฉันไม่ต้องการเป็นเด็กเรียน ฉันต้องการใช้ชีวิตตามเดิม รายงานทุกชิ้นเธอต้องเป็นคนทำ”

                “นายหัวดีแค่ไหน” รรินถามสั้นๆ

“ถามอย่างนี้หมายความว่าไง” กันดิศพูดเสียงตึงอย่างไม่พอใจ

“ถ้านายหัวดี  เราขอเวลานายอาทิตย์ละ 1 วันในการสรุปรายละเอียดสำคัญ ในแต่ละวิชาที่ได้เรียน  แต่ถ้าพูดครั้งเดียวแล้วนายไม่จำนั่นแปลว่านายต้องเสียเวลากับเรามากกว่านี้” รรินอธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงชั้นหัวดีพอ”
                “พวกวิชาปฏิบัติ นายต้องเข้าเรียน และรายงานแต่ละตัวชั้นคิดตัง ถูกแพงแล้วแต่ความยากง่ายของแต่ละรายงาน รายแต่ละตัวนายต้องให้เวลาชั้นอย่างน้อย 1 วันในการสรุปรายละเอียดต่างๆให้ฟัง” รรินต่อรองอย่างฉะฉานรวดเร็ว

กันดิศเลิกคิ้วขึ้นรอบที่สาม “โอเค” เขาตอบออกไป  ไม่คิดว่ายายหน้าจืดจะกล้าต่อรองกับเขา  คิดว่าจะจืดเหมือนหน้าตา  แต่เขี้ยวเอาเรื่องแฮะ