overtime รักที่แสนพิเศษ ( snsd&sj )

ลำดับตอนที่ #3 : overtime one

"ซัน... ซัน... ตื่นยังลูกมาทานอาหารเช้าเร็ว จะได้ไปโรงเรียน...ซัน นี้มันสายเเล้วน่ะ"
�หญิงสาวอายุวัยกลางคนเปิดประตูเข้าไปในห้องบุตรสาวของตนเพื่อที่จะปลุกเทอ แต่หญิงสาวกลับแต่กระดาษโน้ตสีสดใสที่แปะอยู่บนหมอน เทอหยิบมันมาอ่าน พออ่านเสร็จเทอแทบจะเป็นลมในทันที แต่เทอเเข็งใจตะโกนหาคนรักที่อายุมากว่าเทอเพียง2ปี
"คุณค่ะ!...คุณค่ะ!!... มานี้เร็ว" คนรักวิ่งมาพร้อมกับขนมปังปิ้งแสนอร่อยที่คาปากอยู่
"อะไรคุณ...ซันนี่หล่ะ?หืม?" หญิงสาวไม่พูดตอบ แต่ย่นกระดาษโน้ตแผ่นนั้นให้กลับสามีของเทอพร้อมน้ำตา

�'อามอนี อัปปา ซันขอโทษน่ะค่ะ ซันอยากกลับเกาหลี
ไม่ต้องตามหาซันน่ะค่ะ ถ้าซันพอใจเมื่อไรซันจะกลับเองค่ะ
������������������������������������������������������� รัก อามอนี่เเละอัปปา ซุนคยู '

คนรักของเทอมองเทออย่างเข้าใจ หญิงสาวกำลังจะเดินออกไปตามลูกสาวของหล่อน แต่ถูกคนรักของห้ามใว้
"ไม่ต้องไปหรอกคุณ..."
"ทำไมล่ะค่ะ? ฉันไม่อยากให้ลูกไปเกี่ยวข้องกับมัน"
"ผมว่าถึงเวลาแล้วที่จะให้ลูกรู้เรื่องนี้"
"ทำไมล่ะค่ะ? " หญิงสาวมองหน้าคนรักอย่างไม่ข้าใจ
"ถึงเราปิดเค้าได้ในวันนี้ แต่ในวันอื่นเค้าก้อต้องรู้เรื่องอยู่ดี ปล่อยให้เค้าไปเผชิญกับมันและไปช่วยคุณโจ"
"แต่ครอบครัวนั้นเค้า..." หญิงสาวเว้นประโยคหลังไว้เพื่อไม่ให้นึกถึงมันอีก
"เมื่อ10ปี ที่เเล้วเราปฏิเสธการช่วยเหลือพวกเค้า มันทำให้ผมรู้สึกผิดมาถึงทุกวันนี้ ตอนนี้คุณควรจะช่วยพวกเค้าน่ะ"
"แต่นั้นมันลูกเราน่ะ!!" หญิงสาวขึ้นเสียงใส่คนรักอย่างหมดคามอดทน
"ตอนนี้มีแต่ลูกเราเท่าน้นที่จะช่วยเค้าได้ คุณต้องทำใจ" คนรักมองตาหญิงสาวด้วยสายตาที่ว่า ให้เชื่อใจลูกเราว่าเค้าต้องทำได้
หญิงสาวไม่พูดอะไรแต่ กลับทรุดลงแล้วร้องไห้อย่างหนัก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
������� "I miss you" ร่างอวบที่ตอนนี้เพิ่งก้าวขาลงมาจากเครื่องบิน พูดขึ้นเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน เทอเดินมายังร้านคอฟฟี่ช็อปขณะที่เทอเดินนั้นมีแต่คนมองเทอ เพราะผมสั้นที่ทำสีได้สดใสบวกกับสีไฮไลน์ที่ทำออกมาแร้วมันเข้ากับเทออย่างมาก ชุดที่เทอใส่นั้นดูคล่องตัวสบายๆไม่เยอะเหมือนพวกป้าๆที่แต่งเพื่อให้ดูเด่น ร่างบ่างใส่หูฟังที่เป้นผลงานของสตีปจ็อบแร้วเดินเป็นจังหวะบวกกับเสียงรองเท้าบูททีดังเมื่อเทอก้าวแต่ละที มันทำเทอดูมีเสน่ย์อย่างเหลือเชื่อ� "คัยกันน่ะ สวยจัง" หญิงสาวที่กำลังรอเครื่องบินพูดกับเพื่อนของเทอขณะที่สายตายังไม่ละจากร่างบาง
"เหมือนนางแบบเลยเนอะ แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเทอเลยล่ะ? " หญิงสาวอีกคนพูดขึ้น

�������� ร่างอวบเรียกแท็กซี่ เทอกำลังมุ่งหน้าไปสู่บ้านของเพื่อรักของเทอ ที่เทอไม่เคยลืม
"เทอจะยังจำฉันได้ไหมน้า..." เมื่อมาถึงที่หมายร่างอวบจ่ายตังค์ แล้วลงจากรถพ้อมกับเอากระเป๋าของเทอลงมาด้วย
"มาหาใครค่ะ?" หญิงสาวที่ดูเหมือนเป็คนงานของบานหลังนี้ พูดขึ้น
"มาพบคุณเเทยอนน่ะค่ะ" ร่างอวบยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
สาวรับใช้เปิดประตูให้ร่างอวบพร้อมกับนำเทอไปยังภายในบ้าน สาวรับใช้นำขนมและเครื่องดื่มมาเสริพ
"คุณหนู ยังไม่ตื่นเลยค่ะ เดี่ยวฉันไปตามให้น่ะค่ะ"สาวใช้ที่กำลังจะเดินแต่กลับชะงัก
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวฉันไปตามเองค่ะ"
"เออ...งั้นก็ได้ค่ะ ห้องคุณหนูอยู่......"ในขณะที่เทอกำลังบอกที่อยู่ของคนที่กำลังหลับสบายอยู่น้น เทอเห็นว่าร่างอวบเดินออกไปเลย งง ว่าเค้ารู้จักได้อย่างไร เพราะเท่าที่รู้คุณหนูพาเพื่อนมาบ้านไม่กี่คนและตนนั้นก้อจำหน้าเพื่อนของคุณหนูของตนได้อย่างดี แต่สำหรับร่างอวบที่พึ่งเห็นเมื่อกี้ไม่เคยมาบ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ

���������� ร่างบางค่อยๆเปิดประตูออกช้าๆ พบกะห้องสีขาวที่ตกแต่งอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ ทางซ้ายมือของห้องมีเตียงขนาดใหญ๋ตั้งตระหง่านอยู่ ถ้ามองดีๆมีร่างที่สูงกว่าตนไม่กี่เซนกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง
เทอค่อยๆเดินไปช้าๆ แล้วค่อยพาร่างที่สูงไม่มากนักของตนไปนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับกอดร่างที่สูงกว่าตน
"อือ...." ร่างสูงเพียงแค่นิดเดียวรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมารัดบริเวณหน้าท้อง ต้องลืมตาเพื่อมาดู
"เห้ย!!!!!!!!!!!!!คัยอะ!!!!!!!!!" ร่างบางที่สูงเพียงแค่นิดเดียวตกใจพร้อมกับกระโดดออกมานอกเตียงอย่างอัตโนมัต
"Good morning" ร่างสั้นยิ้มจนเกิดตายิ้มให้กับร่างบาง
"ทะ เทอ เป็นใครมาอยูบนเตียงได้ไง ห๊ะ!!!!?"
"นี่เทอ จำฉันไม่ได้หรอ แทแท"
"แทแท? คนที่เรียกแบบนี้.......ซันนี่!!!!!!......."





.
.
.
.
.
.
.
.

ตอนแรกค่ะ พอดีเป็นมือใหม่ถ้าไม่พอใจยังไงก้อติมาได้น่ะค่ะ
ตอนนี้แอบมีแทซันเบาๆ ^^
------------------------------------------------------------------------------