★In to my world★.[lay x Exo]

ลำดับตอนที่ #1 : [krislay ]อาย

อาย...-///-

 

Couple:Krislay
Rate:ใสๆน่ารักอ่านได้ทุกวัย
Note:น่ะ นาย... อย่าเข้ามาน่ะ! นายอยู่ใกล้ฉันทีไร
ใจฉันมันเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ แถมฉันรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย...

 

 หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันก็ขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ

 

"นักเรียน... ทำความเคารพ" 
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"ค่ะ นักเรียนเปิดหนังสือหน้า..."

    สวัสดีครับ ผมจาง อี้ชิง อยู่ม.ปลายปีหนึ่ง ชีวิตของจาง อี้ชิงไม่มีอะไรมาก มีแต่เรียน เรียนและก็เรียน ไม่ค่อยจะมีสีสันมากเท่าเหมือนเพื่อนๆคนอื่น ผมเป็นคนขี้อาย พูดไม่เก่ง และไม่ค่อยมีเวลาจะมาเล่นเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะเรียนซะมากกว่า เลยทำให้ไม่มีเพื่อนๆกับเขา ก็มีอยู่คนหนึ่งชื่อ'ลู่หาน'แต่ตอนนี้เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เกาหลีแล้วล่ะ อันที่จริงลู่หานก็อยากให้ผมไปด้วยแต่ผมรู้สึกว่าไปก็ทำให้ลู่หานเขาเป็นห่วงเปล่าๆ ก็เซ่อซ่า และช้าแบบนี้ ผมก็กลัวลู่หานเขาจะรำคาญเอา

     ถ้าถามว่าทำไมชีวิตผมถึงเป็นอย่างนี้ ก็คงเพราะผมเป็นลูกคนเล็กของตระกูลซึ่งความกดดันทั้งหมดก็มาหลอมหลวมกันไว้ที่ผม พ่อกับแม่มาจัดการชีวิตที่เป็นอยู่ให้ มีก็แต่พี่ชายของผมที่คอยเป็นกำลังใจให้ แต่คนแบบผมก็มีความฝันนะคือ ผมอยากเป็น'นักร้อง' มันอาจจะเป็นไปไม่ได้เลยกับจาง อี้ชิงคนนี้ แต่ผมก็รักมันจริงๆนะ 


กริ๊งง กริ๊งง~

"คุณจาง ช่วยยกหนังสือไปที่ห้องอาจารย์หน่อยนะ"
"ครับ..."

มือขาวยกหนังสือกองเท่าหน้าตัวเองมากอดไว้ ขาเรียวก้าวออกไปยังห้องพักอาจารย์ ด้วยความสูงของหนังสือที่บดบังการมองเห็นบวกกับความชันของบรรไดทำให้การขนย้ายทุลักทุเลพอสมควร
'พลั่ก!'

"โอ้ย..." ตอนนี้บั่นท้ายสวยลงไปกองตรงพื้นกับกองหนังสือเรียบร้อยแล้ว 
"นาย! เป็นอะไรหรือเปล่า!?" มือใหญ่ช่วยพยุงคนตัวเล็กกว่ากำลังจะยืนขึ้น 
"มะ ไม่ เราไม่เป็นอะไร" 
คนตัวเล็กส่ายหัวดุกดิกเป็นการยืนยันอีกรอบ พร้อมกับจะก้มเก็บหนังสือที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมา
"เราช่วย... ขอโทษนะพอดีเรารีบไปหน่อย"
"อื้ม เราก็มองไม่เห็นทางเลยหลบไม่ทัน"
เสียงหวานเล็ดลอดมาแผ่วเบาแต่มีหรอคนหูไวอย่าง'อู๋ ฟาน'จะไม่ได้ยิน
"มาเราช่วย" มือใหญ่ถือวิสาสะเอาหนังสือครึ่งหนึ่งมาถือไว้กับตน
"ม่ะ ไม่เป็นไร..." 
"กองหนังสือจะท่วมหัวแล้ว เดี๋ยวก็เดินไปชนใครอีกอ่ะ เราช่วยดีแล้ว"
"แต่..."
"ป่ะ! ว่าแต่ไปส่งที่ไหนหรอ" คนตัวสูงพลางเดินตัดหน้าและเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปหน้าตาเชย 
"ห้องพักอาจารย์หน่ะ"
"ไปทางไหนอ่ะ?"

    ระหว่างทางที่สองคนเดินไปด้วยกันมีแต่เสียงชวนพูดคุยของคนตัวใหญ่เท่านั้น ถึงแม้จะเป็นประโยคแสนธรรมดาแต่ก็ทำให้ดวงใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะได้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

30%

"ทุกคนค่ะ วันนี้มีนักเรียนใหม่มาน่ะค่ะ เขาพึ่งย้ายมาจากแคนนาดาแต่ว่าเขาเป็นคนจีนเหมือนเราแหละ" 

   ร่างสูงเกินมาตฐานของชายเอเชียเดินเข้ามาภายในห้อง ชายหนุ่มผมสั้นสีทองถูกเซตตั้งให้เข้ากับรูปโครงหน้าได้อย่างลงตัว ดวงตาคม จมูกโดงเป็นสัน ริมฝีปากอิ่ม ทุกอย่างช่างลงตัวไปหมดจนไม่สามารถละสายตาไปได้เลย

 

"สวัสดีครับ... ผม อู๋ อี้ฟาน หรือ คริส" อี้ชิงที่พึ่งเงยหน้าจากการอ่านหนังสือมาก็ต้องตะลึงกับเจ้าของเสียงทุ้มนุ่ม

'นั้นคนเมื่อเช้านิ... เด็กใหม่อย่างนั้นหรอ...'

'เอ๊ะ! ทำไมใจมันเต้นแรงยังงี้น่ะ สงสัยต้องบอกคุณแม่ให้ไปหาหมอซะเเล้วล่ะ'

 

"คุณจาง"

"คะ ครับ?" อี้ชิงตื่นจากภวังเพราะเสียงเรียก พลันสายตาก็สบเข้ากับตาคมที่จ้องมองมาอยู่แล้ว

"ครูฝากเธอดูแล เด็กใหม่ด้วยน่ะ อู๋ฟาน ก็ไปนั่งกับคุณจางละกัน ไป..."

     คริสพาร่างมายังที่นั่งริมหน้าต่างข้างหัวหน้าห้องคนเก่ง ที่ก้มหน้ามองมือไม่ยอมหันมามองสิ่งมีชีวิตตัวโตข้างๆเลย 

 

"สวัสดีตัวเล็ก เจอกันอีกแล้วนะ"

เมื่อได้ยินคนข้างตัวเรียกตัวเองด้วยสรรพนามแปลกๆ และยังดูสนิทสนมกันด้วยก็หันขวับมองด้วยสายตางุนงง คนตัวโตยิ้มให้กับท่าทางน่ารักๆนั้นก่อนจะเอ่ยบอก

 

"ก็ฉันไม่รู้จักชื่อนายนิ เราก็เลยเรียกตามที่เห็น" 

คนพูดก็ยังพูดด้วยหน้าตาระรื่น ไม่ทันเห็นใบหน้าที่ติดความไม่พอใจไว้นิดๆ 'มาหาว่าเราตัวเตี้ยได้ไง เสียมารยาท!'

 

"เราไม่ได้ตัวเล็กนะ! นายต่างหากที่ตัวใหญ่!" คนที่เข้าใจความหมายในทางลบ ทำหน้าตาขึงขังเหมือนกับจะทำให้กลัว แต่เปล่าเลยมันเหมือนกระต่ายตัวน้อยต่างหาก

 

"ขอโทษ~ ดีๆกัน ฉันไม่อยากให้เพื่อนคนแรกของร.ร.นี้งอลหรอกน่ะ" 

คริสพยายามสุดๆกับการง้อคนน่ารักให้หายโกรธ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?เขารู้สึกไม่อยากให้คนนี้งอลนานๆ

 

"กะ ก็ได้... เราชื่อจางอี้ชิง เรียกว่าเลย์ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก"

อันที่จริงเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอก แต่คริสก็เชื่อเขาเกินไปและง้อโดยไอ่ท่าทางแบบนี้ไม่ได้เข้่ากับตัวเองเลย คนตัวใหญ่แถมหน้าดุดันกลับมาทำหน้าตาทะเล้นเพื่อให้เขาหายโกรธ บ้าไหมล่ะ! แต่ทำไม!?หน้ามันร้อนๆอย่างนี้นะ มือไม้ก็สั่นไปหมด แม่จ๋าช่วยอี้ด้วยอี้ต้องเป็นโรคอะไรซักอย่างแน่ๆอ่ะㅜ ㅅ ㅜ

 

.

.

.

 

   เช้าอากาศสดใสอี้ชิงสะพายกระเป๋าเป้สีม่วงใบโปรดมาโรงเรียน วันนี้มีกิจกรรมที่เขาชอบที่สุด คือ การได้ดูดนตรีจากรุ่นพี่ที่เป็นศิษย์เก่า บางคนก็เป็นถึงนักร้อง นักแสดง แต่ก็ยอมสละเวลามาเล่นดนตรีและทำกิจกรรมให้พวกรุ่นน้อง และจะมีหรอ?คนชอบดนตรีและมีความฝันเเบบเขาจะไม่ไปดู

    ร่างบางเดินเข้ามาภายในห้องเรียนตอนนี้ยังเช้าอยู่คนในห้องเลยมีอยู่ห้าหกคน พลันสายตาก็หันไปเห็นขวดนมรสจืดวางอยู่บนโต๊ะของตัวเอง พร้อมกับโพสอิสสีสดกับสติ๊กเกอร์รูปดาวแปะอยู่ด้วย

 

'ดื่มนมตอนเช้าทำให้รู้สึกดีน่ะ'

 

     ของใครกัน? เอามาให้เราทำไม? อี้ชิงหันซ้ายขวาเพื่อหาคนที่ดูมีพิรุธแต่ก็ไม่พบ เลยหันไปถามเพื่อนที่อยู่ในห้อง ก็ได้คำตอบว่ามันวางไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว

     พอหมดความตั้งใจที่จะหา อี้ชิงเลยดึงโพสอิสและสติิ๊กเกอร์มาแปะไว้ที่สมุดไดอารี่ของตนพร้อมเขียนข้อความเล็กๆน้อยๆ 'ใครกันน่ะ?'  เก็บสมุดลงกระเป๋าแล้วก็เปิดนมขึ้นดื่ม พอดีกับร่างสูงของคริสเดินเข้ามา

"อรุณสวัส อี้ชิง"

"อื้ม นายมาเช้าเหมือนกันน่ะเนี่ย"

"ก้อวันนี้มีกิจกรรมน่าสนใจนิ ว่าแต่นาย...ดื่มนมยี่ห้อนี้หรอเนี่ย" 

อี้ชิงพยักหน้าให้แทนคำตอบ พร้อมกับคำอธิบายการมาของนมขวดนี้

"อื้ม แต่นี้มันวางไว้บนโต๊ะเราอ่ะ ไม่รู้ใครเอามาวาง" 

"ฉันว่าต้องมีคนชอบนายแน่ๆเลย"

"ไม่หรอก! ฉันเนี่ยน่ะไม่มีทางอาจจะเป็นรุ่นน้องที่รู้จักก็ได้..." 

พูดไปอย่างงั้นก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ เพราะคงไม่มีรุ่นน้องคนไหนเอาของมาให้คนๆหนึ่งโดยไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไร

"ทำไม?นายก็ออกจะน่ารักออก มีคนชอบไม่เห็นแปลก"

คำชมที่ออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าเขิลอยู่อย่างนั้น ไหนจะสายตาที่เป็นประกายกับรอยยิ้มอบอุ่นที่คริสส่งให้อี้ชิง ทำให้คนขี้อายเขิลไปใหญ่

 

'นะ น่ารักอย่างงั้นหรอ? นายพูดอะไรออกมารู้ไหม? ฮื่อ~อี้ชิงอยากบ้าตาย!'

47.69%
To be continue

 

%มันกวนๆไปหน่อยไหมอ่ะ~ 5555(คงไม่หรอกมั้ง!?)
ฟิคเรื่องนี้ไม่หนุกหรอค่ะ TT คนไม่ค่อยเม้นเลย...
แต่ีไม่เป็นไร เราจะพยายามต่อไป!! 
เจอกันอีกทีวันเสามร์ ไม่ก็อาทิตย์นะค่ะ ฝนกติดต่ามกันด้วย~ :))