อัคนีรา ราชาแห่งดวงใจ

ลำดับตอนที่ #5 : ราชาแห่งราชา30%

            ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ที่กำลังประทับอยู่บนเก้าอี้หวายภายในอุทยานรื่นรมย์ของมหานครใหญ่ ที่ตั้งอยู่กลางน้ำ กำลังจ้องมองไปยังพื้นน้ำเบื้องหน้า ในขณะที่มีเพียงแสงดาวระยิบระยับประดับอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี  สาเหตก็คงเป็นเพราะเจ้ามังกรน้อย มาดราก้อนที่เขามอบให้เด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ส่งสัญญาณที่แสดงอาการแปลก  ๆ ผ่านมาทาง เจ้ามังกรคู่แฝดที่อยู่กับตน  

          ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นกับเด็กน้อยผู้นั้นหรือไม่

           ทำไมจิตใจถึงเร่าร้อน  กระวนกระวายใจเช่นนี้
          
          แทนที่กลับมาจากประชุมใหญ่กับคณะเสนาบดีและนายทหารต่าง ๆ ของทั้งสองเผ่าแห่งธาตุแล้ว  จะได้เข้าบรรทมให้สบาย  แต่ดูท่าทาง เจ้าคนงามคงไม่ปล่อยให้พระองค์สบายเสียแล้ว
        
           "เราชมว่าเจ้างามได้อย่างไร ทั้งที่เราไม่เห็นหน้าเจ้ามาต้องเกือบ  10  ปีแล้ว  บ้าจริง  "  เสียงบ่นพลึมพลัม ทำให้ราชองค์รักษ์คนสนิทอย่างวินทา  และอาโป  ต้องหันมามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจในองค์พระบาทของตน

           "เราจะไม่อยู่ในเมืองสักระยะ  พวกเจ้าช่วยเป็นหูเป็นตาแทนข้าด้วย"  สุรเสียงดังออกมาจากคนที่นั่งบ่นเมื่อสักครู่

           "ฝ่าบาทจะเสด็จไหน พระเจ้าค่ะ "  วินทาทำใจกล้าถามนายตน
 
           ไม่มีเสียงตอบมา  มีเพียงพระพักตร์ หันกลับมามอง ด้วยสายตาเย็นชา  เท่านั้น ก็ทำให้สององค์รักษ์หนุ่มรู้สึกสยอง ขนบนตัวลุกพริบขึ้นมาได้กระทันหัน ก้ใครจะไม่รู้ใจนายตนเองเล่า  มองแบบนี้ไม่พอพระทัยเป็นแน่  เพราะน้อยครั้งที่นายตนจะมีเสียงหัวเราะ หรือรอยยิ้มให้พวกตนได้เห็นสักครั้ง  แต่ก็ไม่เคยดุว่าให้ต้องเสียใจ

          "ขอพระราชทานอภัยพระเจ้าค่ะ เจ้ากระ..."  ผู้ถามรีบกล่าวขอพระราชทานอภัย  ก่อนที่จะหยุดเสียงพูด  เปลี่ยนเป็นแปลกใจเพราะสายพระเนตรแห่งนายตนนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นประกายระยิบอย่างมีเลศนัย  เพราะสายตาอย่างนี้มีเพียงไม่กี่ครั้งและแต่ละครั้งก็มักจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเสมอ

           "ไม่ต้องมองเราอย่างนั้น วินทา เจ้าด้วยอาโป" ผู้เป็นนายกล่าวอย่างรู้ทันความคิดของผู้ที่เป็นทั้งองครักษ์และคล้ายสหายสนิท  "เรามีเรื่องส่วนตัวที่ต้องไปจัดการ  แล้วพวกเจ้าก็ไม่ต้องถามด้วยว่าว่าเรื่องอะไร"  สรุเสียงหยุดเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยต่อ  " และไม่ต้องตามเรามาน่ะ"

           เมื่อนายสั่งเช่นนั้น มีหรือที่ผู้เป็นบ่าวจะกล้าขัดแต่วินทาผู้ร่าเริงก็ยังขอถามต่อ  "แล้วหากมีเรื่องด่วนต้องรายงานหล่ะ  พระเจ้าค่ะ "  เรื่องด่วนที่ว่าเป็นที่รู้ดีกันในระหว่างนายบ่าว  ว่าเป็นเรื่องของ  "อีลิเมินท์"

           "เจ้ารบกวนเราได้เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น"ทรงตรัสเพียงเท่านั้นแล้วหันกลับไปมองท้องน้ำเบื้องหน้า เป็นการส่งสัญญารบอกให้ทราบว่าต้องการอยู่อย่างเงียบที่สุด  ห้ามใครส่งเสียงใดมารบกวนอีก 

           สายพระเนตรที่ทอดมองไปเบื้องหน้านั้น  มีใครจะหยั่งรู้ภายในจิตใจของพระองค์บ้างไหมว่าต้องเห็ดเหนื่องสักเพียงไหน  ที่จะต้องเป็นผู้นำแห่งชนเผ่าแห่งธาตุทั้งสอง ทั้งธาตุไฟจากพระบิดาและธาตุลมแห่งพระมาดรา  การปกครองทั้งสองเผ่าแห่งธาตุใช่ว่าจะราบรื่นเสมอไป  ยังมีผู้ที่มักใหญ่ใฝ่สูงอีกมากทั้งพวกที่แสดงออกอย่างเปิดเผยและพวกที่หลบซ่อนอยู่ในเงามืด

          ภาระแห่งเราหนักหนานักเจ้าจะรับไหวหรือไม่สาวน้อยแห่งสายน้ำ

เหตุการณ์เมื่อกลางวัน  ณ ห้องประชุมใหญ๋ แห่งตำหนักหลวงวังอัคนี

           "ฝ่าบาทควรจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อสังสอน ไอ้พวกอิลิเม้นท์ชั่ว ไม่ให้พวกมันระเมิดกฏแห่งพันธะสัญญาน่ะ พระเจ้าค่ะ"  น้ำเสียงที่แสดอาการถึงความไม่พอใจอย่างมากออกมาจากปากของขุนพลเฒ่าแห่งธาตุลม นาม  "มาวิน"  เพราะเมื่อ  2  วัน ก่อน บุตรสาวของท่านได้ถูกคนลักพาตัวไป  
          แม้ไม่ทราบแน่นชัดว่าเป็นผู้ใด  แต่ก็สามารถสงสัยได้ว่าเป็นพวกอิลิเม้นท์แน่นนอน
          ท่านมาวิน ตั้งความหวังกับบุตรสาวของตนอย่างมากว่า  อีกไม่นานจะพาตัวนางมาถวายให้นายแห่งตน  เพื่อเพิ่มอำนาจให้ตัวเอง