อัคนีรา ราชาแห่งดวงใจ

ลำดับตอนที่ #4 : เทพเจ้ากำหนด

        ตั้งแต่อดีตกาล เมื่อมีการสร้างโลกใบนี้และมีการถือกำหนดของเผ่าพันธุ์แห่งธาตุทั้งสี่  และเผ่ามนุษย์ขึ้นมานั้น  เผ่าพันธุ์แห่งธาตุเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีพลังพิเศษอยู่ในตัวมีอายุยืนยาวเป็นหมื่นปี  เพื่อการรักษาพลังนั้นไว้ให้คงอยู่เมื่อจากผู้ที่จะให้กำเนิดทาญาติแห่งเผ่าพันธุ์ได้นั้น ต้องมีอายุไม่น้อยกว่า  500  ปี 

        จึงมีการกำหนดไว้ว่า ห้ามเผ่าแห่งธาตุที่สี่แต่งงานกับเผ่ามนุษย์ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอเมื่อมีอายุเพียงร้อยปีก็เริ่มแก้ชราและเสียชีวิตลง  หากผู้ใดฝ่าฝืนชะตากรรมนั้นให้กำเนิดบุตรออกมา บุตรจะมีอายุเพียง  25  ปี  ก็จะเสียชีวิตลงทันที

        ในรอบหลายแสนหลายล้านปีที่ผ่ามาจึงไม่มีผู่ในกล้าฝ่าฝืน หรือหากกล้าไปอยู่กินกับมนุษย์แล้วไซร้ก็ไม่กล้าให้กำเนิดบุตรออกมา

         คงมีแต่ธิดาสาวเพียงองค์เดียวขององค์มาซีประมุขแห่งท้องทะเลเพียงผู้เดียวที่กล้ากระทำลงไป  แต่นางก็ไม่อาจมีชีวิตเพื่ออยู่ดูชะตากรรมของบุตรสาวที่ถือกำเนิดมาได้เลย

         นี่คือส่งที่องค์หญิงนิรตา  รับรู้มาตั้งแต่ มาอยู่กับองค์มาซี ส่วนหนทางแก้ไขนั้น มีเพียงทางเดียว นั่นก็คือ สิงเดียวที่นางไม่อาจทำได้ แม้จะรู้ว่าต้องตายก็ตาม ก็ใครจะสามารถอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก เพียงรู้จักก็ยังไม่เคย แล้วจะอยู่ด้วยกันเพื่อชีวิตตนเองได้หรือ
 
         อีกทั้งองค์จักรพรรดิแห่งมหานครนั้นอีกเล่าจะยอมหรือ เห็นว่ามีพระชายาอีกมากมายที่มาจากการส่งมาเป็นบรรณาการของหัวเมืองของสองเผ่าเทพทั้งเผ่าเทพอัคนีและเผ่าวิหกฟ้า  เพื่อแสดงถึงความจงรักภัคดีให้กับองค์ราชาของคน
 
         ทั้งสองเผ่าพันธุ์คงไม่ยอมให้นางซึ่งเป็นเพียงผู้ที่ถือกำเนิดจากเผ่าบาดาลและพวกมนุษย์ที่ไร้ซึ่งกำลังวิชาทั้งยังถือว่าเป็นผู้อ่อนแอที่สุด ไปเป็นองค์ราชีนีของพวกคนหลอก  ไม่เช่นนั้นคงไม่ต่างก็ส่งธิดาของแต่ละเมืองมาเป็นเครื่องบรรณาการเช่นนี้แน่

          หากผู้ใดก็ไม่สำคัญเท่า องค์อัคนีรา องค์จักพรรดินั้น จะยอมได้หรือ ที่จะรับหญิงที่ไม่เคยรู้จัก หรือพบหน้าไปเป็นองค์ราชินีเคียงคู่พระองค์ แล้วยังเป็นจะต้องเป็นผู้กุมชะตาชีวิตชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของพระองค์ไว้ในกำมือ

          คิดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง โดยที่เจ้าของใบหน้าหวานไม่อาจสั่งให้หยุดไหลได้  ดีน่ะที่อยู่ในห้องส่วนตัวไม่เช่นนั้น ต้องโดยพระนมซีน่า ผู้น่ารัก ซักถามเอาความแน่นอน

          เมื่อนั้นเอง มีแสงสว่างเกิดขึ้นจากจุดเล็ก ๆ กลางฝ่ามือนาง แล้วก็ค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น สิ่งนี้เป็นความลับที่นิรตาไม่อาจบอกให้ผู้ใดรู้ แม้กระทั้งองค์มาซีเอง

          "มาดราก้อน" สิ่งที่เป็นเพียงเพื่อนหนึ่งเดียวที่นางได้รับมอบจากคนแปลกหน้า  ที่พบกันเพียงครั้งเดียว เป็นสิ่งเดียวที่นางสามารถระบายความในใจได้ทุกอย่าง เพราะมันพูดไม่ได้ แต่ก็แสดงออกว่ารับรู้และเข้าใจนางจากทางแววตา

           "คงถึงเวลาที่ข้า ต้องกระทำการนั้นแล้วสิน่ะ เราไปด้วยกันน่ะ" นิต้าพูดพร้องทั้งส่งสายตาไปที่เจ้ามังกรตัวน้อย ซึ่งเหมือนว่ามันก็จะเข้าใจสิ่งที่นางจะกระทำ 

            มาดราก้อน ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากบนผ่ามือของนาง แล้วร่างกายขยายใหญ่ขึ้น จนสามารถพันรอบกาย เหมือนจะปลอบประโลมร่างระหงนั้น ให้คลายโศกเศร้าไป
แล้วก็จางหายกลับเป็นกลุ่มแสงกลับไปที่ผ่ามือ และจางหายไปในที่สุด

            "องค์หญิงเจ้าคะ  ยังไม่ทรงบรรทมอีกหรือ"  พระนมซี่น่า  ส่งเสียงถาม เจ้านายตน พร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา  "นมเห็นแสงไฟสว่างอยู่  จึงต้องเข้ามาดู"

            "นมจ้า  นิต้าไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ  จะได้ต้องรีบเข้านอน"  

            "รู้แล้วเจ้าค่า  ว่าไม่ใช่เด็ก งั้นผู้ใหญ่ทำไมยังไม่นอนอีกเจ้าค้า"  พระนมเดินมาที่แท่นบรรทมที่หญิงสาวนั่งอยู่

            "นิต้ายังไม่ง่วงเลย  แล้วก็ยังไม่ดึกเสียหน่อย นมก็ยังไม่นอนเลย"

            "ฟังดูน่ะ  มาย้อนคนแก่ได้"  นางกล่าว  พร้อมกับนั่งลงข้างกายหญิงสาว "ทำไมทำหน้าอย่างงั้นเล่าเจ้าคะ  มีอะไรไม่สบายหรือเปล่า  บอกนมได้นะ" 

            ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวก็จะนอนเหมือนกันจ๊ะ  นมไม่นอนเถิด"

             เมื่อเห็นว่านายตนที่รักเหมือนลูกในใส้ ถึงนางจะไม่มีบุตรก็ตาม  นางมั่นในได้ว่า หากเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงของตน นาสามารถตายแทนได้ตลอดเวลา  บอกเช่นนั้น  "งั้นรีบบรรทมได้แล้วเจ้าค่ะ  นมไปก่อนน่ะเจ้าค่ะ"  

             "จ๊ะ  เดี๋ยวจะรีบนอนตามคำสั่งเลย"

             " โถใครจะกล้าสั่งทูลหัวของนมเล่า  แค่เป็นห่วง กลัวตื่นมาขอบตาจะกลายเป็นหมีแพนด้าเท่านั้นแหละ"
 
             "นมเคยเห็นหรือจ๊ะ"

             "ไม่เคยเห็นเองหรอก  พวกเงือกที่เคยไปเที่ยวแถวขั้วโลกเคยเล่าให้ฟังน่ะเจ้าค่ะ"  เพราะนางเองก็ยังนึกภาพหมีแพนด้า ไม่ออกเลยว่าหน้าตาเป็นอย่างไร ก็ไม่เคยออกจากบาดาลแห่งนี้สักครั้ง  แล้วจะไปเคยเห็นสัตว์ที่มีอยู่แต่บนแผ่นดินได้อย่างไร  "นมว่านมไปนอนก่อนดีกว่า  "  กล่าวเสร็จก็รีบออกไปกลัวจะถูกถามเกี่ยวกับหมีแพนด้าอีก

             เมื่ออยู่เพียงคนเดียวแล้ว  นิต้า จึงได้ลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง ซึ่งภายนอกมีแสงสว่างจากด้วงแก้วที่คล้ายกับเป็นคู่แฝดของพระจันทร์ส่องสว่างอยู่  พาให้หวนคิดถึงเมื่อสมัยอยู่กับท่าพ่อและท่านแม่ที่หมู่บ้านชายป่าซึ่งติดกับทะเล  ครั้งนั้นนางและครอบครัวยังไปนั่งชมพระอาทิตย์ตกดินอยู่บ่อยครั้ง  

              "เราจะกลับไป  ไปด้วยกันน่ะมาดราก้อน  ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว"






............................................................................................
  ปล.   เครื่องคอมที่สำนักงานตัวเองต่อเนตได้แต่แต่ไม่รู้เป็นไร  เข้า ID  ของตัวเองไม่ได้อ่ะ  จึงต้องมาลักใช้ที่สำนักงานเพื่อน เพราะงั้นจะอับช้าหน่อยน่ะค้า  อย่าว่ากันน่ะ