นี้เหรอ....ที่เรียกว่ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนสนิท #^_^

   

                                       

เพื่อนสนิท

      ออมสาวน้อยหน้าตาน่ารัก นั่งเหมอลอยอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน  ตอนนี้ไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่าตอนนี้หล่อนกำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่ แต่ถ้าดูจากสีหน้าแล้ว คงไม่ใช่เรื่องที่ดีซักเท่าไร สีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ  เจ้าของร่างนั่งอย่างนิ่งเฉยโดยได้สนใจกับสิ่งใดๆที่อยู่รอบข้างตัวหล่อน   คงไม่มีใครที่รู้เลยว่าหล่อนกำลังนั่งคิดถึงอั๋นเพื่อนชายคนเดียวที่หล่อนสนิทสนมมากที่สุด   แต่มันเป็นความละอายมากกว่าที่หล่อนคิดกับเขาเกินกว่าคำว่าเพื่อนที่เขามีให้หล่อนเสมอมา  แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปยิ่งทำให้บรรยากาศเงียบสงัด  ท้องฟ้ากำลังถูกเปลี่ยนสีให้กลายเป็นสีแห่งความมืด  ค่ำคืนแห่งรัตติกาลกำลังจะย่างก้าวเข้ามาครอบงำความสว่างของแสงอาทิตย์

ออม????.ลงมาหาแม่หน่อยแม่มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย  เร็วๆเข้า

ค้า ค่ะ ลงไปแล้วค่ะ

เสียงของหญิงวัยกลางคนสะกิดหล่อนให้ออกจากพะวงของความเศร้า  หล่อนรีบผลักตัวขึ้นจากที่นั่งแล้วรีบวิ่งลงมาข้างล่าง

ตามเสียงเรียกที่ทำให้หล่อนออกจากความเศร้าได้   หน้าตาที่ดูรีบร้อนทำให้คนที่เรียกหล่อนลงมามีอาการสงสัยกับอาการของลูกสาวตัวเอง

เป็นอะไรหรือเปล่า ออม  ..เสียงนุ่มซึ่งแฝงไปด้วยความอบอุ่นเอ่ยถามเด็กสาวที่วิ่งลงมาอย่างเหนื่อยหอบ  เขาสังเกตเห็นอาการและสีหน้าของเด็กสาวที่แปลกไปกว่าทุกครั้งที่เขาเรียกหล่อนมาหา  แสดงให้เห็นถึงความเศร้าหมองที่ซ้อนอยู่ภายในดวงตากลมโตของออมที่ปิดบังซ้อนไว้ ไม่ให้ผู้เป็นแม่ต้องเป็นกังวลใจ   แต่สำหรับหญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อน ผู้ที่เลี้ยงหล่อนมาด้วยดีโดยตลอดรู้ดีเสมอว่าขณะนี้ ลูกสาวของเขาต้องมีเรื่องกังวลใจเป็นแน่  แต่เขาก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ให้ สาวน้อยคนนี้ต้องกังวลใจ   เขาไม่ได้เค้นเอาคำตอบจากเด็กสาวแต่อย่างใด มีแค่เพียงความห่วงใยที่ส่งผ่านทางสายตาให้กับสาวน้อยคนนี้

_- _เออ...หนูไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูสบายดี..สาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงที่บังคับให้เป็นปกติที่สุด พร้อมกับยิ้มเล็กน้อยให้กับผู้ที่เป็นแม่ของตัวเอง

แม่มีอะไรให้หนูทำค่ะ   สั่งมาได้เลยลูกสาวคนนี้น้อมรับใช้ค่ะ  ว่าแล้วพร้อมทั้งโค้งตัวคำนับแม่ของตัวเองด้วยท่าทางที่ดูจะร่าเริง  เพื่อที่จะทำให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่เคยเป็นมาตลอด   ออมสาวน้อยคนนี้ผู้ที่มีเสียงหัวเราะเป็นเอกลักษณ์ประจำกาย ถ้าวันไหนที่เธอไม่หัวเราะคงเป็นวันที่แปลกมากๆ  รอยยิ้มที่ดูสดใสทำให้ผู้ที่สนทนาด้วยอดยิ้มไม่ได้ กับกิริยาของเด็กสาวคนนี้

" แม่จะใช้ลูกไปซื้อส้มให้แม่หน่อย   วันนี้แม่จะทำน้ำส้มคั้นให้คุณพ่อทานซะหน่อย "

ได้ค่ะแม่....****

เอาเงินไปจ้ะ    แล้วรีบกลับมาเร็วๆนะ มันใกล้ค่ำแล้ว แม่เป็นห่วง

หลังจากที่รับเงินจากแม่เสร็จ  สาวน้อยไม่รอช้า  รีบไปจับจักรยานคู่ใจแล้วปั่นออกจากบ้านโดยเร็ว ไม่นานเท่าไรนัก หล่อนก็มาตลาดที่ตั้งอยู่หน้าหมู่บ้าน  หมู่บ้านที่ออมพักอยู่นี้เป็นหมู่บ้านที่ใหญ่พอสมควร ทำให้ตลาดที่นี่ค่อยข้างจะใหญ่   อีกทั้งที่นี่ก็มีห้างสรรพสินค้าใหญ่หลายแห่งที่ตั้งอยู่ห่างจากตลาดไม่ไกลนัก   แต่วันนี้ออมเลือกที่จะมาซื้อของที่ตลาด เพราะไม่อยากปั่นจักรยานไปไกลให้เสียเวลาเพราที่ตลาดก็มีร้านผลไม่หลาร้านเลยทีเดียว

 หลังจากจับจ่ายซื้อของที่แม่สั่งมาไม่นานนักก็ได้ตามที่สั่ง   และหล่อนก็กำลังเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน  

แต่ปั่นจักรยานไปได้ไม่ไกลเท่าไรนัก หล่อนก็ได้พบกับชายที่แอบรักอยู่  ใช่แล้วค่ะ ....อั๋นนั่นเอง......

 ไปไหนมาออม****

เสียงทักทายดังมาจากหนุ่มร่างสูง     แต่เสียงนั่นมันทำให้ใจของผู้ที่ถูกทัก  ตกใจกับเสียงนั่น

ตอนนี้ออมไม่อยากที่จะเห็นหน้าเพื่อนชายของตนในตอนนี้    เพราะหล่อนกำลังจะทำใจให้กลับมาคิดกับเขาเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่ง    แต่หล่อนก็ต้องทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพื่อซ้อนความรู้สึกที่มีอยู่ข้างในและพยายามที่จะข่มหัวใจให้เต้นเป็นในจังหวะปกติ

.***เราไปซื้อส้มจากตลาดให้แม่  แล้วนายล่ะจะไปไหน***

อ้อ..เราเหรอ เราเพิ่งมาจาก เดินตากแอร์ที่ห้างมา....เย็นสบายมากเลย

*ไปเดินเหล่สาวมาล่ะสิ เรารู้ทันน่า*

ประโยคนี้ทำให้เพื่อนชายเขินอายได้ไม่น้อย   แล้วก็หันมาคุยกับเพื่อนสาวอย่างสนุกสนาน  แต่จิตใจของหญิงที่อยู่เบื้องหน้าเต้นระส่ำระส่ายไม่เป็นจังหวะเมื่อมือที่อบอุ่น  มาขยี้หัวของหล่อน  ก่อนที่จะเก็บอาการไม่ไหว  หล่อนจึงรีบ หาทางออกห่างจากเพื่อนชาย

<<<เราต้องกลับบ้านแล้วล่ะอั๋น    มันใกล้จะมืดมากแล้ว  ไว้เจอกันที่โรงเรียน พรุ่งนี้นะ>>>>>

เมื่อบอกลาเขาเสร็จ   หล่อนก็รีบปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปที่บ้านทันที ร่างเล็กที่ปั่นจักรยานค่อยๆเล็กลง และหายไปจากสายตาผู้ที่ยืนมองอยู่ข้างหลัง 

เมื่อถึงบ้านหล่อนก็เอาส้มไปแช่ไว้ที่ตู้เย็นที่ห้องครัว   แล้วก็เดินมาหาแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก

แม่ค่ะ หนูเอาส้มแช่ไว้ที่ตู้เย็นนะค่ะ   …..กลับมาจากตลาดเหงื่อตัวเหนียวเหนอะหนะ ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า   เดี๋ยวลงทานอาหารคะ

เมื่อพูดกับแม่เสร็จ ขาเล็กๆทั้งสองขาก็พาร่างบางขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบนของบ้าน

หล่อนหยิบเสื้อคลุมสีชมพูอ่อน  พร้อมด้วยหมวกคลุมอาบน้ำ  แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

 เฮ้อ..สดชื่นจังเลย....ความเศร้าที่มีในวันนี้ถูกชะล้างไปกลับสายน้ำที่ชุ่มฉ่ำ   ตอนนี้หล่อนไม่ได้คิดถึงเรื่องเพื่อนชายคนนั่น  เพราะหล่อนกำลังสนุกและสดชื่นอยู่กับการอาบน้ำสระผม    ผมเป็นเกลียวที่หล่อนกำลังสระด้วยความทะนุถนอม  ความนุ่มของผมที่ตอนนี้มีฟองยาสระผมมากมายที่ช่วยเสริมความนุ่มให้ทวีมากขึ้น ทำให้เจ้าของผมเพลิดเพลินได้เป็นอย่างดี