หัวขโมยแห่งบารามอส>>>เมื่อเฟรินเปลี่ยนไป(อย่างรุนแรง)รีไรท์

ลำดับตอนที่ #6 : รูน เนเดเรียล(รี)

ตอนที่ 6

“สวัสดี ฉันชื่อ รูน... รูน  เนเดเรียล เธอชื่ออะไรล่ะ สาวน้อย ^^”เด็กชายเรือนผมสีชาอ่อนๆ นันย์ตาสีใบไม้ ดูอายุราวๆสิบปีแนะนำตัว

“สวัสดีจ๊ะ เรา เฟริน เดอเบอโรว์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”เฟรินน้อยตอบ

“เรามาหาอะไรเล่นกันดีไหม”

ว่าแล้วเด็กชายก็ถือวิสาสะจับมือน้อยๆของเธอ แล้วหันไปปะทะหน้ากับคาโลที่พึ่งเดินมาโดยไม่มีท่าทีที่จะเกรงกลัวแม้แต่น้อยก่อยจะเอ่ยออกมาว่า

“ฉันกะจะเล่นเจ้าชายเจ้าหญิงแต่ว่า...คนมันน้อยเกินไป..”รูนถอนหายใจเบาๆ

“เจ้าชายเจ้าหญิงเหรอ ว้าว...น่าเล่นจัง^^”เจ้าตัวยุ่งกล่าวก่อนจะหันไปหาคาโลและคิล “พี่คาโลกับพี่คิลช่วยมาเล่นกันหนูไม่ได้เหรอคะ?”

“เอ่อ...”คาโลจะปฏิเสธแต่เมื่อสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลของเฟรินแล้ว...

“ทำไมหรือคะพี่คาโล^^”ปฏิเสธไม่ลง

“เปล่าจ๊ะ”

“งั้นฉันเป็นเจ้าชาย เฟรินเป็นเจ้าหญิงนะ พี่คิลเป็นม้า ส่วนพี่คาโลเป็น...”รูนเว้นจังหวะ เสมองไปที่คาโลที่แผ่รังสีอัมหิตอย่าไม่เกรงกลัว “แม่มดและกัน”

“งั้นเอาโครงเรื่องนี้นะ”รูนเริ่มเกริ่นเรื่อง “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งที่ชื่อว่าเฟรินที่ถูกแม่มดใจร้าย คาโล กักขังอยู่ในปราสาทเจ้าหญิงรอวันที่เจ้าชายจะมาช่วย แต่ยิ่งรอก็ยิ่งหมดหวังวันหนึ่ง มีเจ้าชายองค์หนึ่งนามรูนมาช่วยเฟรินออกจากปราสาทได้ฆ่าแม่มดใจร้าย  ในที่สุดทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข  จบเรื่องนี้ใช้ได้ไหม” รูนกล่าวถาม

“ดีดี เรามาเล่นกันเถอะ”เฟรินกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ

“เราคือเจ้าหญิงเฟริน...”เฟรินน้อยทำท่าทางแบบเจ้าหญิง

“อยู่ในปราสาทกับแม่มดใจร้าย”

“แม่มดใจร้ายออกไปซิ...”คิลกระซิบ

หึหึ...

ฉันว่างานนี้มันฮาแน่นอน...

คาโลเล่นเป็นหมาแถมปล่อยรังสีสีดำออกมาอย่างเนี้ย หึหึ

ต้องรอดูกันต่อไป!

“ข้าคือแม่มดใจร้าย...”

“5555 ไม่ไหวแล้ว”คิลขำจนจุก

“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าชาย มาช่วยเจ้าหญิงไปเด็ดขาด”คาโลพยายามดัดเสียง  (จำไว้เฟรินนายหายเมื่อไหร่ ฉันเอาคืนแน่!!!!)

“5555 พอเถอะคาโล555 ฉันรับไม่ด้ายย 5555”คิลหัวเราะแทบบ้า

“ข้าคือเจ้าชายรูน จะมาช่วยเจ้าหญิงเฟริน”รูนพูด

“ว้าว รูนเท่จังเลยยยย^^”เฟรินผู้ไร้เดียงสาพูดขึ้น อยุ่ดีๆอากาสบริเวณรอบๆก็เย็นขึ้น(เอ้ามัน เอาอีกแล้วไอคาโล)

“ม้าของข้าคิล มานี่”รูนเอ่ยเรียกคิล

“5555 อะไรน่ะ”คิลที่กำลังหัวเราะแทบจะขาดใจหยุดหัวเราะหน้าหุบทันที่ เมื่อถูกเรียก รูนขี่หลังคิลเบาๆ

“เดินหาเฟรินสิครับพี่คิล”รูนกระซิบ (เห็นแก่เฟริน ชิ) คิลคลานไปหาเฟริน

“ข้าจะฆ่าท่านแม่มดคาโล”รูนลงจากหลังคิลและวิ่งไปหาคาโล

“รูนสู้ๆ” คำพูดของเฟรินทำให้คาโลอยากฆ่ารูนจริง  แต่สายตาของคิลจ้องมาคาโลจนคาโลต้องหันไป ‘อย่าฆ่าเด็กนะโว้ย’คิลส่งซิก ‘เออ’ แต่อากาศมันก็เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ

“มาสิรูน”รูนเอากิ่งไม้(หรือที่เค้าเรียกว่า ดาบ)ไปตีที่ตัวคาโล ‘คาโลตายได้แล้ว’คิลส่งซิก

“อ๊ากกกในที่สุด ข้าก็แพ้ท่าน”แล้วคาโลก็ล้มลง

“ป่ะ เจ้าหญิงเฟรินที่รัก”

“ค่ะ”รูนจูงเฟรินแล้วอุ้มเฟรินและหอมแก้มเล็กๆ ละอองหิมะเริ่มตก(โรแมนติกดีจังเนอะ - -)

“ต่อจากนี่ต้องทำอย่างไรต่อล่ะ”เฟรินน้อยถาม

“จูบฉันสิ”รอยยิ้มแปลกๆที่มุมปากของรูน



จบตอน นังรูนเอ้ยยยย