คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
“ บ้านอยู่ไหนอ่ะคุณ เดี๋ยวผมไปส่ง”
สริดายังงงๆพูดจาไม่รู้เรื่อง ถอนใจ ขับรถไปที่ร้านสะดวกที่เปิดทั้งวันทั้งคืน ลงไปซื้อน้ำมาให้เธอดื่ม
“ กินเยอะๆเลย เผื่อจะดีขึ้น”
สริดารับไปดื่ม “ทำไมไปโดนลากเข้าโรงแรมได้ล่ะคุณ”
สริดาไม่ตอบก้มหน้าก้มตาดื่มน้ำ “บอกได้ยัง บ้านอยู่ไหน”
สริดาส่ายหัว ภานนท์ถอนใจ ขับรถพาเธอไปที่ริมแม่น้ำ หันมามองอีกที เธอหลับไปแล้ว
โทรศัพท์ดังขึ้นมา “เออ ฉันไม่ไปแล้วว่ะ มีอย่างอื่นน่าสนใจกว่า เดี่ยวค่อยว่ากัน”
…………………………………………………………………………………………………………………
ทางด้านชายที่มอมยาสลบแพร กลับไปที่บ้านของตน
“ ไม่สำเร็จครับพี่ลินิน มีคนมาช่วย “
ลินินถอนใจ “ ไม่เป็นไร ว่าแต่นทีไม่ได้ทำอะไรเด็กนั่นใช่มั๊ย”
“ ไม่ได้ทำไรครับ กะลังจะถ่ายรูปตามที่พี่สั่ง ก็มีคนมาขวาง”
“ช่างเถอะ กลับเชียงใหม่ไปก่อน มีอะไรพี่จะโทรหา”
……………………………………………………………………………………………………
แพรลืมตาขึ้น หันไปมองรอบตัว ภานนท์หายไปแล้ว เธอจึงขยับตัวมองหา ภานนท์ที่ยืนดูวิวที่ริมแม่น้ำอยู่เห็นเธอตื่นแล้ว จึงเดินมากหา
“ ตื่นแล้วเหรอคุณ นึกออกหรือยัง บ้านอยู่ไหน”
สริดาพยักหน้า หยิบนามบัตรของคอนโดมิเนี่ยมที่เธออยู่มาส่งให้
“เกริกเกียรติเทอเรซ ที่ไหนเนี่ย ผมจะไปถูกมั๊ยเนี่ย ผมเพิ่งมาจากบ้านนอกนะคุณ”
“แผนที่อยู่ด้านหลังค่ะ”
“โอเคครับ ยินดีรับใช้”
ภานนท์ขับรถพาสริดามาถึงคอนโดมิเนี่ยม ซึ่งได้จัดสรรบางส่วนเป็นเซอร์วิสอพาร์ทเมนต์ของเกริกเกียรติกรุ๊ป ที่สริดามีห้องเพ้นเฮ้าส์อยู่ที่นี่ ซึ่งเธอมักจะมาพักยามมีงานต้องทำจนดึก
“ ขอบคุณมากนะคะ “
“ ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่เดินไหวมั๊ยเนี่ย”
สริดาพยักหน้า
“ชั้นไปล่ะนะ”
“เชิญครับ ถ้าอยากเลี้ยงข้าวผมซักมื้อก็โทรมานะ”
สริดายิ้ม เปิดประตูลงจากรถไป แต่ขาอ่อนล้มลงไปกองกับพื้น ภานนท์รีบลงมาประคอง
“ผมว่าคุณเดินไม่ไหวแล้วล่ะ เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องนะ” ภานนท์จะพาเธอเดินไปเข้าอาคารด้านล๊อบบี้ สริดารีบห้าม
“ไปทางด้านหลังค่ะ”
สริดาบอกทางให้ภานนท์พาเธอขึ้นไปทางลิฟท์ขนของ
“ทำไมเราต้องมาขึ้นลิฟท์ขนของเนี่ยคุณ กลัวใครเห็นเหรอ”
สริดาไม่ตอบ เพราะพนักงานที่นี่ก็เป็นพนักงานของเธอทั้งนั้น เธอไม่อยากให้เสียภาพพจน์นั่นเอง ภานนท์ก็พอจะเดาออกว่าเธออาย
มาถึงหน้าห้องพัก
“ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เธอยืนบังหน้าประตู
“ กลัวผมจะเข้าไปเหรอ ไม่เอาหรอก ง่วงแล้ว วุ่นวายกับคุณจนเพลีย คุณรีบเข้าห้องไปเหอะ ผมจะได้กลับไปนอน”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” สริดาจะปิดประตู
ภานนท์ดันประตูไว้ สริดาตกใจ ยังขวัญผวาไม่หาย
“ อ่อ เดี๋ยวสิคุณ คุณเอากุญแจสำรองรถคุณมาสิ พรุ่งนี้ผมไปเอารถให้”
สริดาอึกอัก ถึงเขาจะช่วยเธอไว้ แต่ก็เป็นคนเพิ่งรู้จัก
“ นี่ ผมไม่เอาไปขายหรอกนะ หรือว่าคุณจะไปเอาเองก็ตามใจนะ” สริดาหน้าตาตื่น เธอคงไม่กล้ากลับไปที่แบบนั้นหรอก
“รออยู่นี่นะคะ เดี๋ยวชั้นไปหากุญแจ” เธอปิดประตูทิ้งเขาไว้ด้านนอก
ภานนท์รู้สึกขำๆที่สริดาระวังตัวมาก เธอหายไปครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมกุญแจ
“ นี่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ครับผม เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเอามาให้นะครับคุณนาย”
ภานนท์ทำท่าล้อเลียน สริดารู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก มองตามจนภานนท์ไปกดลิฟท์ ภานนท์หันกลับมามอง สริดาหลบวูบเข้าห้องไป ภานนท์ถึงกับหัวเราะออกมา
…………………………………………………………………………………………………………………
ภานนท์ตื่นเช้ามาอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อคืนกลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว เจอพีระที่กำลังจะออกไปทำงาน
“ อ่าว นายนนท์นึกว่าจะตื่นสายกว่านี้ เมื่อคืนกับมาดึกนี่เรา ทำไมตื่นเช้าล่ะ หรือว่าจะไปทำงานวันนี้เลย “
“ ขออีกวันนะครับพี่ วันนี้ผมมีอะไรต้องทำนิดหน่อย”
“ เพิ่งกลับมา มีอะไรต้องทำแล้วเหรอ คงไม่ใช่เรื่องสาวๆนะ “
ภานนท์หัวเราะเก้อๆ พีระก็ไม่ได้สนใจนัก เนื่องจากน้องคนนี้ก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
“ ตอนเที่ยงมากินข้าวกับพี่มั๊ย”
“พี่มีคนกินด้วยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็กินกับคุณดาทุกวันนั่นแหละ แต่ก็อยากให้นายเจอ”
“วันหลังนะพี่ วันนี้ผมอาจจะยาวดึกไปโน่นเลย”
“ตามใจ งั้นพี่ไปทำงานล่ะ “
..........................................................................................................................................................
ภานนท์นั่งแท๊กซี่มาที่โรงแรมเดิม เจอพนักงานคนเดิม
“ อะไรเนี่ย มาทีไรก็เจอแต่เราทุกที พนักงานมีคนเดียวเหรอ “
“ วันนี้ผมควบกะน่ะพี่ แล้วก็ต้องเฝ้ารถให้พี่ด้วย”
“ เออ ดีๆรับผิดชอบดี “ ภานนท์ส่งแบงก์พันให้พนักงานรับรถ แล้วเดินไปที่ที่รถของสริดาจอดอยู่ พนักงานเดินตาม
“ มีไรอีกล่ะ “ ภานนท์ถาม เมื่อเห็นว่าพนักงานเดินตาม
“ เอ่อ พี่ครับ เมียพี่น่ะ เป็นงัยบ้าง “
“ทำไม เค้าจะเป็นอะไร”
“เอ่อ ก็ผมเห็น “
ภานนท์นึกได้ว่าพนักงานคงเห็นสริดาคอพับคออ่อน ตอนออกจาที่นี่
“ ก็ไม่ได้เป็นไร เรานี่ก็ดีเหมือนกันนะ เป็นห่วงแขกที่มาพักด้วย “
“ผมกลัวบาปน่ะพี่ เกิดพี่อารมณ์ร้อนซ้อมเมียตาย ผมคนแจ้งเบาะแส บาปตายเลย”
“ไม่บาปหรอก ไม่บอกสิจะบาปมากเลย ขอบใจนะ ไม่ต้องห่วงเค้าหรอก เค้าสบายดี”
ภานนท์ขำๆ
…………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น