สมชาย...อย่ายืดเยื้อ!!!

เนื้อเรื่อง

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ!!!!”  
     สมชายเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนกและเป็นห่วงหลังจากที่เขาขับรถชนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเดินตัดหน้ารถของเขาเข้าอย่างจัง บนถนนวงแหวนรอบนอกสายตะวันออกในเวลาเย็นเกือบพลบค่ำ
     ผู้หญิงผมยาวนอนกองลงกับพื้นเมื่อถูกชนก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมายืนพิงกับหน้ากระโปรงรถของสมชาย  เนื้อตัวของเธอไม่มีริ้วรอยบาดแผลของการถูกชนแม้แต่น้อย   เลยทั้งที่สมชายก็รู้สึกว่าได้ขับชนเธอเข้าเต็มๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ปวดแขนนิดหน่อยคงเป็นตอนที่ฉันล้มแล้วเอาแขนลง”   เธอตอบออกไปพร้อมกับเอามือปัดเสื้อผ้าของเธอด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยเหมือนคนอมทุกข์      สมชายได้ยินเช่นนี้ก็ทำให้เขาคลายกังวลเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก  เพราะนึกว่าอาการเธอจะหนักกว่านี้และดีที่เขาไม่ตัดสินใจขับรถหนีแล้วต้องถูกเธอแจ้งความทั้งที่ดูแล้วเรื่องไม่ได้ร้ายแรงพอตกลงกันได้ง่าย
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมไม่ทันได้ระวังเห็นคุณข้ามถนน”  สมชายพูดขอโทษในใจก็คิดว่าเมื่อไม่เป็นอะไรอย่างนี้แล้วเรื่องก็ง่าย   เต็มที่ก็จ่ายค่าทำขวัญไม่กี่บาท  พาไปหาหมอเอายาแก้ปวดมันก็คงเสียไม่กี่ร้อย  
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันเองก็ผิดที่ข้ามถนนไม่ระวังเองถึงต้องถูกชนอย่างนี้”  เธอตอบออกมาโดยไม่คิดต้องการจะให้เรื่องมันยาวสาวความยืด  
     การที่สมชายจะจากกันไปเลยกับเธอตรงนี้ก็รู้สึกกระไรอยู่ เขาจึงคิดจะทำอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้เป็นการแล้งน้ำใจเกินไปนักเพราะเธอเองก็ดูสีหน้าไม่ดีอยู่เหมือนกัน
“เอาอย่างนี้ดีกว่า ผมว่าผมพาคุณไปหาหมอดีกว่านะครับ  เพื่อจะได้ตรวจดูเผื่อคุณจะเป็นอะไรมากกว่านี้”   เขาพูดไปอย่างนั้นเพราะคิดว่าเธอคงจะเป็นไรแน่นอนไม่อย่างนั้นเธอคงร้องโอดครวญหรือเจ็บปวดขึ้นบ้างแล้ว    
“ไม่ต้องหรอกค่ะ “  เธอปฏิเสธซึ่งก็เข้าทางของสมชาย    เขาคิดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจว่าโชคดีเสียจริงที่ขับรถชนคนแล้วไม่ต้องจ่ายค่าอะไรเลย  แถมคนที่ถูกชนยังไม่เจ็บปวดอะไรมากจนเขาต้องเสียเงินรักษาอีก จะมีซักกี่คนที่ขับรถชนคนอื่นแล้วโชคดีอย่างเขานี้
“แหม  แต่คุณก็ปวดแขนไม่ใช่เหรอครับ”  เขาพูดไปด้วยสีหน้าสำนึกผิดที่แกล้งทำได้อย่างแนบเนียนเหมือนนักแสดงชั้นนำ  ผิดกับในใจที่กำลังกระโดดโลดเต้นอย่างกับลิงได้กล้วยกินฟรีตลอดชีวิต
“คือว่าฉันต้องรีบไปแล้วค่ะ   เขากำลังยืนรอฉันอยู่”  เธอก้มหน้าก้มตาพูดอย่างกังวล  เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
“เอาอย่างนี้มั้ยครับ   คุณกำลังจะไปที่ไหนผมไปส่งให้ดีกว่านะครับ”  สมชายพูดหาทางทำตัวให้ตนเองดูเป็นคนรับผิดชอบแม้จะซักนิดก็ตาม
“ไม่ต้องหรอกค่ะ  เกรงใจคุณเปล่าๆ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ไปคนเดียวด้วย”  น้ำเสียงเธอยังคงเศร้า
“นะครับ ขอให้ผมได้ไปส่งคุณเถอะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมสบายใจที่ได้เห็นคุณปลอดภัยจนถึงที่ที่คุณจะไป”  สมชายยังคงไม่เลิกแสดง
“แต่.......เอ่อ”   เธอทำท่าอึดอัดใจ    เข้าทางสมชายที่ยิ้มอยู่ในใจว่าจะได้จบเรื่องเสียทีโดยที่เขาได้แสดงความรับผิดชอบแล้วและก็ช่วยไม่ได้ถ้าเธอจะไม่รับมันเอง
“นะครับ คุณ...”  
     เธอเงยหน้ามองสมชายด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความกังวล   พร้อมส่ายหน้าเบาๆเพื่อเป็นการบอกปฏิเสธ   ทว่าดวงตาของเธอเริ่มจองนองด้วยน้ำตาที่มาเอ่อล้นจนแทบทะลักออกมาจากเบ้าตาอยู่ปริ่มๆ      เธอดูสับสน อารมณ์ของเธอเริ่มทะลักมูลเหตุของความเศร้าสร้อย      
     สมชายเมื่อเห็นว่าเธอจะร้องไห้ก็แปลกใจ  ความเป็นมนุษย์ด้วยกันของเขาซึ่งยังคงมีอยู่ก็เป็นเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเธอและสงสัย   แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมาเหมือนเขื่อนแตก พร้อมคำพูดที่พรั่งพรูออกมาโดยที่ฟังไม่รู้เรื่องเพราะเคล้าปนเสียงสะอื้น
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ   หรือว่าเจ็บตรงไหน  มันเริ่มเจ็บแล้วใช่มั้ยครับ  ผมว่าแล้วว่าคุณต้องเป็นอะไรมากกว่าปวดแขนแน่ๆ  ก็โดนชนซะขนาดนั้น   เอาไงดีเนี่ย ผมว่าไปหาหมอนะครับคุณ”   สมชายรีบเข้าไปประคองเธออย่างร้อนรน  

“ไม่ต้องพาฉันไปหรอกค่ะ”  เสียงพูดที่ฟังได้ชัดหลังจากเธอพยายามหยุดสะอื้น
“แล้วคุณร้องไห้ทำไม  มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับคุณบอกผมได้นะครับ”  สมชายเอ่ยถามด้วยน้ำใจเมื่อมีใครมาร้องไห้อยู่ตรงหน้าก็ย่อมรู้สึกอยากช่วยเหลือ
“คุณช่วยฉันไม่ได้หรอกค่ะ….”    เธอพูดแล้ว วินาทีนั้นเองตรงข้างๆที่เธอยืน ร่างเงาของใครคนหนึ่งก็เริ่มเด่นชัดเป็นตัวเป็นตนขึ้นเรื่อยๆ  สร้างความตระหนกตกใจต่อสมชายมากกว่าตอนแรกที่ขับรถชนเธอเสียอีก
“ฉันไม่ได้มาคนเดียวค่ะ   เขากำลังจะพาฉันไป”     น้ำเสียงอันเศร้าสร้อยที่ยังสะอื้น มันทำให้หัวใจของสมชายเหมือนหล่นหายไปจากตัว    เมื่อร่างเงาข้างๆเธอนั้นเด่นชัดขึ้น  ชัดขึ้นจนเห็นเขาสีขาวสองข้างอยู่บนหัวของคนนั้น   สีผิวที่แดงคล้ำเป็นเงามันกับร่างกายที่อ้วนพุงพลุ้ยพร้อมด้วยใบหน้าที่ดูน่าเกรงขาม  
“ ข้ายืนรอนานแล้ว  เจ้าจะไปซักทีได้หรือยังชักรำคาญแล้วนะยืดเยื้ออยู่ได้   วิญญาณนี้กำลังจะไปนรกหรือว่าเจ้าอยากจะไปด้วยหึเจ้าสมชาย   เห็นทำท่าอยากจะไปส่งนัก    ยัง  ยังหรอกยังไม่ถึงเวลาของเจ้า  แต่ถ้าถึงเมื่อไหร่ข้าจะมาให้เจ้าพาไปส่งเอง…....ชิชะ! น่ารำคาญจริงๆ”  
ยมบาลพูดแล้วก็หันมามองผู้หญิง
“เจ้าก็เหมือนกัน ยังจะมาทำเป็นสำออยปวดแขน   หนอย....เป็นวิญญาณแล้วยังจะมีมารยาเดี๋ยวข้าก็สั่งต้นงิ้วให้ปีนเพิ่มซะนี่”
      สมชายยืนผงะหลังพิงรถ ดวงตาเบิกโพงค้าง ปากสั่น ขาสั่น   และที่สำคัญใต้หว่างขาของเขาเปียกปอน.....ด้วยปัสสาวะที่ไม่อาจกลั้น


............จบ.................
สามารถอ่านเรื่องสั้นอื่นๆของผมได้อีกเพียงพิมพ์  เชือกผูกลม  ลงในช่องค้นหานักเขียนเท่านั้นก็จะได้อ่านเรื่องสั้นอย่างบันเทิงจิต