ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Is it be love:Ch 8
“ว้ากกกกกกกกก”
เสียงแหกปากร้องตะโกนดังกึกก้องไปทั่วทั้งทางเดิน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงวิ่งตึงตังดังสนั่นราวกับเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นกำลังหลบหนีสิ่งที่น่ากลัวมากๆ...
...ซึ่งมันก็เอ่อ...
...น่ากลัวจริงๆนั่นแหล่ะ...
“หยุดนะตาแก่~ไม่เอาโว้ยยยย~!!”เสียงทุ้มห้าวของเด็กชายที่เพิ่งแตกวัยหนุ่มร้องตะโกนลั่น มือแกร่งทำท่าจะซัดไซฟอนใส่บิชอปร่างสูงที่หิ้วบางสิ่งบางอย่างวิ่งตามมาติดๆอย่างไม่ลดละ
“ไม่เอาน่าฟราวคุง~วันนี้เด็กๆทุกคนเขาก็แต่งตัวแบบนี้ทั้งนั้นล่ะครับ”เสียงทุ้มนุ่มฟังดูอ่อนโยนชวนให้คล้อยตาม หากแต่เด็กหนุ่มร่างสูงกลับไม่คิดเช่นนั้น ขายาวยิ่งเร่งฝีเท้าโกยอ้าวหนีร่างสูงเบื้องหลังอย่างไม่คิดชีวิต
“ก็ช่างหัวเด็กคนอื่นมันไปสิ ยังไงๆฉันก็ไม่แต่งไอ้ชุดบ้านั่นโว้ยยยย~”ตะโกนลั่นสุดเสียงก่อนจะโกยอ้าวลับตาไป ทิ้งให้บิชอปร่างสูงยืนยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น...
พอเห็นท่าทางหวาดผวาของลูกศิษย์สุดที่รัก มือใหญ่ก็ยกบางสิ่งบางอย่างในมือขึ้นพินิจดูอย่างคับข้องใจ...
ชุดขนสัตว์ฟูฟ่องสีน้ำตาล พร้อมออฟชั่นหูและหางฟูๆที่ชี้ไปมาดุ๊กดิ๊กอย่างน่าเอ็นดู...
...ดูยังไง...ก็น่ารักดีออกนี่นา...
“ทำไมถึงไม่ยอมใสน๊าฟราวคุง...พ่อว่ามันออกจะน่ารักดีแท้ๆ...”
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
“ใครมันจะไปยอมใส่กันฟระ ไอ้ชุดงี่เง่าแบบนั้นน่ะ!”เสียงห้าวเอ่ยก่อนจะสบถออกมายาวเหยียดสรรเสริญชุดหมาป่าแฟนซีชนิดที่คนฟังยังรู้สึกสงสารชุดขนสัตว์ตัวน้อยๆไร้ความผิดอย่างจับใจ...
อุ้งมือเล็กเรียวบางละขึ้นจากการตัดแต่งกิ่งดอกไม้อย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตากลมโตสีม่วงสวยช้อนขึ้นมองผู้มาเยือนด้วยแววตาแสนอ่อนโยนอย่างทุกที เรือนร่างเล็กบอบบางราวกับเด็กประถมยืดตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหาร่างสูงกว่าที่นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ในซุ้มพักผ่อน...นึกไว้อาลัยให้ความเงียบสงบของสวนดอกไม้ที่จากไปชนิดกู่ไม่กลับอย่างอ่อนใจเล็กๆ...
“คุณบาสตินเขาก็แค่อยากให้ฟราวคุงได้สนุกกับเทศกาลฮาโลวีนเท่านั้นเองล่ะฮะ อุ๊บ!”เสียงหวานร้องเสียงหลงอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆก็โดนวงแขนแกร่งรั้งให้ขึ้นไปนั่งแปะอยู่บนตัก แถมด้วยแรงกอดรัดที่เอวคอดกิ่ว
“โหย~เลิฟน่ะไม่เข้าใจหรอก...ฉันรู้น่าว่าคุณพ่อหวังดี ...แต่ให้ใส่ไอ้ชุดติงต๊องแบบนั้นน่ะ ไม่เอาหรอก!”ร่างสูงบ่น ดวงหน้าคมที่ฉายแววว่าในอนาคตต้องเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มรูปงามวางเกยลงบนไหล่บาง ริมฝีปากได้รูปแบะออกราวกับจะบอกว่าไม่พอใจจริงๆนะ จนร่างเล็กหลุดขำ หัวเราะคิกคักออกมาอย่างน่ารัก...
“แต่ฟราวคุงเพิ่งอายุ 15 ได้ไม่นานเองนะฮะ แต่งแบบนั้นก็น่ารักดีออก~”ลาบราดอร์ว่าพลางหัวเราะเสียงใส จนร่างสูงนึกหมั่นไส้ จับตุ๊กตาตัวน้อยในชุดบิชอปเหวี่ยงไปมาบนตักจนน่าหวาดเสียวว่าร่างเล็กๆบอบบางนั้นจะร่วงลงมากระแทกพื้น
“ไม่เอา ไม่ชอบ~! อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ ฉันขนลุกง่ะ!”ดวงหน้าคมเบ้หน้าทำหน้าขยะแขยงจนน่าเตะ หากแต่บิชอปตัวน้อยในอ้อมกอดกลับไม่อยู่ในสภาวะที่จะเตะได้ซะอย่างนั้น นัยน์ตากลมโตหมุนติ้วแทบจะเป็นขดยากันยุง ดวงหน้าสวยหวานก็ซีดเซียวจนน่าสงสาร ...พอเห็นสภาพเพื่อนสนิทต่างวัยเป็นแบบนั้นฟราวก็แทบอยากจะเอาหัวโขกเต้าหู้ตายซะให้รู้แล้วรู้รอด...
...จะน่ารักบอบบางน่าแกล้งเกินไปแล้วนะเฮ้ย!
คิดได้ดังนั้นริมฝีปากได้รูปก็แกล้งงับเข้าที่พวงแก้มนิ่มนั่นอย่างหยอกล้อ หอมแรงๆให้เจ้าตัวเล็กเขินเล่น ...ซึ่งก็เป็นไปตามคาดเมื่อดวงหน้าสวยหวานขึ้นสีระเรื่อแดง มือเล็กทุบอั้กเข้าให้ที่แผ่นอกกว้าง ก่อนจะเบือนหน้าหนีพร้อมต่อว่าเสียงอ่อย...
“ฟราวคุงชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย...นี่ผมแก่กว่าฟราวคุงตั้งเป็นสิบปีเลยนะฮะ...”ลาบราดอร์ว่า...ซึ่งนั่นก็เป็นความจริง ปีนี้อายุเขาก็ยี่สิบปลายๆเข้าไปแล้ว แต่กลับมาโดนเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าจะเป็นสิบปีแกล้งได้แทบจะสามเวลาหลังอาหาร...
...มันน่าสมเพชจริงๆนะนั่น...
“ก็ใครใช้ให้นายตัวเล็กล่ะ~สูงถึง 155 ก่อนแล้วค่อยมาพูดนะน้องหนู~”เสียงห้าวหัวเราะอย่างสะใจพลางกอดรัดร่างเล็กบางบนตักให้แน่นขึ้นไปอีก ฝ่ายบิชอปตัวน้อยนั้นก็แทบน้ำตาตกเมื่อโดนตอกย้ำส่วนสูงที่ทำยังไงก็แทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลยซักนิด นัยน์ตากลมโตคู่สวยสั่นระริก ริมฝีปากเอิบอิ่มเม้มแน่น...
ท่าทางที่แปลกไปของคนตัวเล็กเรียกให้นัยน์ตาเรียวคมสีน้ำเงินเข้มต้องก้มลงมามองสบกับนัยน์ตาคู่สวยอย่างอ่อนโยน...
“ไม่เป็นไรน่าเลิฟ นายตัวเล็กแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ ฉันหิ้วไปไหนมาไหนสะดวกดีออก...”เป็นประโยคปลอบโยนที่ฟังยังไงก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยซักนิด...
นัยน์ตากลมโตเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส ทำเอาฟราวเริ่มทำอะไรไม่ถูก พยายามโยกตัวไปมาปลอบโยนร่างเล็กเหมือนปลอบเด็กๆ ในหัวก็นึกคำพูดปลอบโยนสารพัดเท่าที่จะนึกออก...
“...เจ้าคาสเตอร์มันชอบของเล็กๆน่ารักล่ะ! เจ้านั่นบอกว่าชอบหุ่นนายด้วยนะ!”
กึก
ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง บรรยากาศรอบข้างเงียบกริบไปชั่วครู่...
ลาบราดอร์นิ่งค้าง นัยน์ตากลมโตคู่สวยเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนที่ดวงหน้าสวยหวานจะขึ้นสีระเรื่อแดงจนแทบสุก ริมฝีปากเอิบอิ่มเผยอขึ้นเอ่ยปากถามอย่างตะกุกตะกัก...
“ค...คาสเตอร์คุง...ม...มีรสนิยมแบบนั้น...ร...หรอฮะ!?”
ยังไม่ทันที่ฟราวจะได้เอ่ยตอบอะไร หัวทองๆที่เจ้าตัวแสนจะภาคภูมิใจนักหนาก็โดนเหยียบจนหน้าทิ่ม พร้อมๆกับที่ร่างเล็กบอบบางของบิชอปตัวน้อยโดนดึงขึ้นมาหลบอยู่ข้างหลังผู้มาใหม่...
“มาทำอะไรพิเรนทร์ๆใส่คุณลาบราดอร์อยู่ที่นี่เองนะครับ...”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเสียงเย็นเยียบพร้อมด้วยท่าดันแว่นอันเป็นเอกลักษณ์ คาสเตอร์เพิ่มแรงเหยียบเน้นหนักเข้าที่หัวทองๆก่อนจะหันไปยิ้มอบอุ่นให้บิชอปร่างเล็กด้านหลัง...
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับคุณลาบราดอร์?”นัยน์ตาคมสีน้ำตาลแดงเบื้องหลังกรอบแว่นมองสบกับนัยน์ตาคู่สวยอย่างอ่อนโยน พอเห็นคนตัวเล็กกว่าพยักหน้าน้อยๆก็ค่อยโล่งใจ ดวงหน้าคมหันมากระซิบเสียงอาฆาตกับคนใต้ฝ่าเท้า...
“เมื่อกี๊ผมได้ยินนะครับว่าคุณพูดอะไรน่ะ อย่า-ปาก-โป้ง จะได้มั้ยครับ!”เหยียบเน้นหนักแต่ละคำพูดให้ซึมลึกเข้าไปในหัวทองๆ ก่อนจะละเท้าออกมา พลางหันไปเอ่ยลากับคนงามด้วยบุคลิกที่ตรงข้ามกับเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง...
“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณลาบราดอร์...ต้องรีบพาฟราวไปส่งคืนบิชอปบาสตินน่ะครับ”โค้งตัวน้อยๆให้ร่างเล็กกว่าอย่างมีมารยาท ก่อนคาสเตอร์จะดึงคอเสื้อลากซากคู่หูของตัวเองเดินออกไป
“อ...เอ่อ...ค...คาสเตอร์คุง...”เสียงหวานเอ่ยเรียกอย่างกล้าๆกลัวๆ คนตัวเล็กคิดแล้วคิดอีกว่าควรเอ่ยถามเรื่องเมื่อครู่ออกไปดีมั้ย ...ในขณะที่กำลังจะเอ่ยต่อนั้นเอง อีกฝ่ายกลับเอ่ยขึ้นมาซะก่อน...
“...ไม่เกี่ยวกับอายุ...สำหรับผม...คุณที่เป็นคุณแบบนี้ก็น่ารักที่สุดแล้วล่ะครับ...”เอ่ยจบดวงหน้าคมก็แย้มรอยยิ้มแสนอบอุ่นจนใจเต้นระรัว ก่อนขายาวจะพาร่างสูงสมส่วนก้าวฉับๆเดินจากไปโดยมีเสียงโหยหวนของฟราวเป็นแบ็คกราวด์...
“ไม่อ๊าววววว~ ฉันไม่อยากแต่งไอ้ชุดงี่เง่านั่นน๊า~ เลิฟช่วยด้วยยยยยย~!!!!”
หากแต่ลาบราดอร์ตัวน้อยกลับไม่รับรู้อะไรซะแล้ว...
ขาเรียวเล็กเกิดอาการยืนไม่อยู่ขึ้นมาชั่วขณะ เรือนร่างเล็กบอบบางเหมือนเด็กประถมทรุดลงไปนั่งแปะอยู่กับพื้น มือเล็กบางถูกยกขึ้นมาปิดริมฝีปากพร้อมดวงหน้าสวยหวานที่แดงซ่านอย่างหยุดไม่อยู่...
“...คาสเตอร์...คุง...”
...ทำไม...
...ถึงพูดแบบนั้นกับผมด้วยสายตาแบบนั้นล่ะฮะ...
...แล้วทำไม...
...ตัวผมถึงได้รู้สึกหวั่นไหวเพราะคำพูดของเด็กอย่างคุณล่ะฮะ...
...ไม่เข้าใจ...เลยจริงๆ...
tbc.
______________________________________________________
อ้างอิง : http://sevenghost.freeforums.org/is-it-be-love-up-ch-8-t448-120.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น