รวมฟิค07-ghostจากที่ต่างๆ

ลำดับตอนที่ #22 : Is it be love:Ch 6

“เอ๋~?”เทย์โตะอ้าปากค้างอย่างหมดมาดด้วยความตกใจ นัยน์ตากลมโตสีเขียวจ้องมองบิชอปร่างบางสลับกับคนหื่นกามไปมาราวกับเมื่อกี๊ตัวเองหูฝาดไป ก่อนนัยน์ตาคู่โตจะเลื่อนมาสบกับตาใสแจ๋วของลูกมังกรฟูลุงก์ที่เอียงคองงๆต่อ...

“...ที่ชอบชงชาคาโมมายด์บ่อยๆ เป็นเพราะว่าเจ้าคาสเตอร์มันชอบใช่รึเปล่า?”เสียงทุ้มกวนประสาทยังคงถามย้ำซ้ำประโยคเดิม นัยน์ตาเรียวคมสีเข้มหรี่มองคนข้างกายอย่างคาดคั้น ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์จนน่าตบ...

ฝ่ายคนถูกถามนั้นก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ดวงหน้าสวยหวานแดงซ่านก้มลงติดแผ่นอกบาง ร่างบอบบางอรชรแทบจะเบียดหายเข้าไปในเก้าอี้เพื่อหนีคนขี้แกล้ง

พอเห็นว่าอีกฝ่ายเขินจนแทบจะม้วนตัวหนี ร่างสูงก็ยิ่งเขยิบเข้าไปใกล้ มือใหญ่เชยคางเล็กขึ้นให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาตน ดวงหน้าคมแทบจะยื่นเข้าไปชิดติดกับดวงหน้าสวยหวานเพื่อเอ่ยคาดคั้นอย่างนึกสนุก
“...หืมมม?”

ดวงหน้าสวยหวานยิ่งขึ้นสีแดงซ่านขึ้นไปอีก นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริก เริ่มเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส ริมฝีปากเอิบอิ่มเม้มแน่นเหมือนกำลังสับสน...

“...ม...ไม่รู้ฮะ...”

เมื่อคำตอบยังไม่เป็นที่น่าพอใจ วงแขนแกร่งก็ตวัดดึงรั้งเอวคอดกิ่วเข้าใกล้จนแทบชิด มืออีกข้างก็จับดวงหน้าหวานให้เข้าใกล้กว่าเดิมจนปลายจมูกแทบจะจรดกัน... ฟราวเอ่ยถามซ้ำ...

“...ใช่รึเปล่าเอ่ย...?”

โดนแกล้งมากๆเข้าลาบราดอร์เองก็ทนไม่ไหว คราวนี้ล่ะ หยาดน้ำใสถึงกับหลั่งรินออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย ไหลอาบดวงหน้าหวานล้ำพร้อมเสียงสะอื้นเล็กๆ ...ปฏิกิริยาจากบิชอปร่างบางเรียกให้หนุ่มน้อยเทย์โตะที่นั่งดูเงียบๆมานานหมดความอดทนลงในที่สุด มือเล็กซัดไซฟอนอัดใส่ร่างสูงที่กำลังอึ้งเต็มแรงจนคนขี้แกล้งกระเด็นตกเก้าอี้ลงไปกองอยู่กับพื้น...
...แถมด้วยเจ้ามังกรสีชมพูตัวจิ๋วที่โดดมางับแหง็บๆที่หัวด้วยข้อหาที่เขาทำเจ้านายสุดที่รักของมันโกรธ...

“ฮึก...ร...เรื่องแบบนั้นน่ะ ค...ใครจะไปรู้ล่ะฮะ ฮึก พ...พอรู้สึกตัวอีกที ก...ก็ชงไปแล้ว น...นี่นา..ฮือ...”มือเรียวสวยถูกยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ร่างบอบบางที่กำลังสะอื้นจนตัวโยนพาให้ใจคนมองเจ็บแปร๊บ...

เทย์โตะเองก็เช่นกัน...ร่างเล็กราวกับเด็กประถมกระโจนพรวดโดดข้ามโต๊ะไปนั่งปลอบร่างบางอย่างร้อนใจพลางหันมาตวัดสายตาตำหนิปนอาฆาต(?)ใส่คนเล่นอะไรไม่รู้เรื่องจนฟราวถึงกับหงอย...

ด...โดน(ว่าที่)เมียดุง่ะ~ T^T

“ม...ไม่เป็นไรนะครับคุณลาบราดอร์...”เสียงเล็กเอ่ยปลอบอย่างกล้าๆกลัวๆด้วยความที่ไม่เคยปลอบใครมาก่อน มือเล็กๆเอื้อมไปปาดซับหยาดน้ำใสบนดวงหน้าสวยแผ่วเบา แต่พอลาบราดอร์เงยหน้าขึ้นสบตาเท่านั้นล่ะ ดวงหน้าน่ารักก็ถึงกับขึ้นสีแดงเรื่อ...

...ดวงหน้างดงามอ่อนโยนถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูระเรื่อจากความเขินอาย นัยน์ตากลมโตสีม่วงสวยพราวระยับเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส จมูกเล็กขึ้นสีแดงน้อยๆ ริมฝีปากบางเอิบอิ่มเผยอด้วยแรงสะอื้น...

...น...น่ารัก!!

ภาพชวนให้ใจเต้นแรงถูกหยุดลงด้วยฝีมือบิชอปหื่นคนเดิม เมื่อเจ้าคนร่างสูงตัวก่อเรื่องดึงเอาร่างบอบบางอรชรเข้าไปกอดปลอบแนบอก จับดวงหน้าสวยให้ซุกเข้ากับแผ่นอกกว้างก่อนมือใหญ่จะลูบกลุ่มผมนุ่มสีม่วงอ่อนอย่างอ่อนโยน

“โอเคๆ ฉันไม่แกล้งแล้วก็ได้...ไม่ถามแล้ว ไม่อยากรู้แล้ว ...เพราะงั้นอย่าร้องเลยนะ...”เสียงทุ้มเอ่ยปลอบพลางขยับโยกตัวน้อยๆราวกับกำลังปลอบเด็กขี้แย 

เทย์โตะมองดูการกระทำของร่างสูงอย่างประหลาดใจ มือเล็กโอบอุ้มเจ้ามังกรตัวเล็กขึ้นมาวางบนบ่าตามเดิม...

...ไม่นึกว่าคนหื่นกามอย่างหมอนี่จะมีมุมแบบนี้ด้วยแฮะ...

แม้จะแอบจินตนาการอะไรแปลกๆในใจนิดๆ หากแต่ร่างเล็กก็เลือกที่จะไม่คิดเก็บมาสนใจอะไรมาก ...เพราะตัวเขารู้ดี...ว่าคนที่คุณลาบราดอร์สนใจน่ะ...

‘ก...ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีหรอกฮะ...ต...แต่ว่าพักนี้ เหมือนจะรู้สึกแปลกๆกับใครคนนึงอยู่น่ะฮะ ...จะเรียกว่าสนใจ มันก็...’

‘ใครหรอครับ!?’

...ยังไงซะ ก็ไม่ใช่เจ้าบิชอปหื่นกามนี่ล่ะนะ...

คิดได้ดังนั้นเทย์โตะก็กลับมาให้ความสนใจกลวิธีการปลอบเด็ก(?)ของคนร่างสูงต่อ

...จะว่าไป...ก็รู้สึกหมั่นไส้เจ้าบิชอปหื่นนิดๆแฮะ...

เหมือนๆว่าวิธีนี้จะได้ผล เมื่อลาบราดอร์หยุดสะอื้นในที่สุด ฟราวประคองดวงหน้าหวานขึ้นสบตา นิ้วมือค่อยๆปาดไล้ซับหยาดน้ำใสออกไปจากพวงแก้มนิ่มจนหมด เอ่ยสำทับด้วยรอยยิ้มทะเล้น...

“ไม่แกล้งแล้วน่า~สัญญาเลย!”เอ่ยจบก็โดนมือเรียวบางทุบเข้าให้ที่แผ่นอกกว้างอย่างหมั่นไส้...

“...ก็พูดอย่างนี้ทุกทีล่ะฮะ”ดวงหน้าสวยมุ่ยลง เพิ่มแรงทุบเข้าไปอีกสองอั้ก...หากแต่น่าเสียดายที่คนโดนทุบนั้นกลับไม่รู้สึกถึงแรงสะเทือนเลยซักกะผีก...

มือใหญ่แสร้งเชยคางเล็กขึ้นอีกครา พลางยื่นดวงหน้าคมเข้าใกล้จนแทบชิด

“เดี๋ยวปั๊ดจูบซะนี่...”เอ่ยขู่เสียงเจ้าเล่ห์ แต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ไปมากกว่านี้หัวทองๆก็โดนเหยียบเต็มแรงจนร่างสูงลงไปนอนเน่าอยู่กับพื้น...

“คุณคาสเตอร์!?”เทย์โตะเอ่ยอย่างดีใจ แม้จะแอบเสียดายนิดๆที่เมื่อกี๊ท่านอาจารย์ที่เคารพชิงลงมือ(หรือลงเท้า?)ซะก่อนที่เขาจะได้ทันซัดไซฟอนออกไป(?)

“สวัสดีครับเทย์โตะคุง...”ร่างสูงสมส่วนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นตามสไตล์ของเจ้าตัว ก่อนจะหันมาเอ่ยกับคนที่นอนอยู่ใต้ฝ่าเท้าเสียงเข้ม...

“คิดจะทำอะไรของคุณกันครับ...”เน้นหนักแรงเหยียบเข้าไปอีกจนฟราวร้องจ๊ากเอ่ยขอโทษขอโพยยกใหญ่นั่นแหล่ะ คาสเตอร์ถึงยกเท้าออกจากหัวทองๆนั่นพร้อมรอยยิ้มเหี้ยม

“คราวหน้าถ้ามีอย่างงี้อีก ไม่-ตาย-ดี แน่ครับ”เอ่ยอาฆาตจบ นัยน์ตาคมใต้กรอบแว่นก็มองเลยไปยังร่างอรชรบอบบางที่เอาแต่นิ่งเงียบตั้งแต่ที่เขามาถึง...พอสบเข้ากับนัยน์ตากลมโตสีม่วงสวย ดวงหน้าหวานของอีกฝ่ายก็ขึ้นสีแดงระเรื่อน่ามอง...

โฮ่~ดูท่าแบบนี้คงจะมีเรื่องอะไรสนุกๆอีกแล้วสินะ...

ความคิดยังไม่ทันตกตะกอนดี ร่างสูงชะลูดที่เริ่มปิ๊งไอเดียชั่วๆขึ้นมาใหม่ก็เป็นอันถูกร่างเล็กกว่าหลายช่วงหัวลากพรืดๆออกมาด้วยแรงที่เยอะกว่าขนาดตัวหลายเท่า...โดยไม่ลืมการขบงับแหง็บๆของเจ้ามิคาเงะตัวน้อยตามสเต็ป...

“เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีงานต้องทำ...ผมขอตัวก่อนนะครับคุณคาสเตอร์ คุณลาบราดอร์”เทย์โตะว่า ร่างเล็กๆโค้งตัวพอเป็นพิธีก่อนจะลากเอาร่างสูงๆของฟราววิ่งไปด้วย...

พอทั้งสองร่างวิ่งห่างออกไปไกลจนลับตา ภายในสิ่งก่อสร้างสีขาวก็อยู่ในสภาวะเงียบกริบอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่เสียงทุ้มน่าฟังจะเอ่ยขึ้น...

“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณครับ...ลาบราดอร์...”

.........................
................................

“เฮ้ยๆๆ รีบอะไรของแกนักหนาฟระเจ้าหนู?”ฟราวเอ่ยเสียงกวนประสาท ก่อนจะขืนตัวยืนนิ่งอยู่กับที่ส่งผลให้ร่างเล็กที่เอาแต่เดินลิ่วๆอยู่ข้างหน้าทั้งๆที่มือยังจับกุมกันไว้อยู่ถูกดึงหวือเข้ามาหาร่างสูงอย่างไม่ทันตั้งตัวจนมิคาเงะตัวน้อยกระเด็นหวือร่วงตกจากไหล่บาง...

“...นายกำลังคิดแผนอะไรแปลกๆอีกแล้วล่ะสิ...”เสียงเล็กเอ่ยจี้จุด พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดรอบเอวบาง ...ท่าทางแสนน่ารักนั้นเรียกรอยยิ้มบนดวงหน้าหล่อคม นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มพราวระยับอย่างนึกสนุก...

“เปล๊า~ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย ระแวงกันเกินไปแล้วมั้ง?”จับเจ้าตัวเล็กหมุนให้หันหน้าเข้าหากันก่อนจะยิ่งเพิ่มแรงกอดรัดจนเทย์โตะแทบหายใจไม่ออก

“ป...ปล่อยนะเฟ้ย!”มือเล็กง้างเตรียมทำท่าจะใช้ไซฟอนซัดคนตรงหน้าให้กระเด็น หากแต่อีกฝ่ายกลับไหวตัวทัน ขยับตัวคว้าเอามือเล็กทั้งสองข้างมาอยู่ในการเกาะกุมก่อนจะพลิกตัวดึงเอาร่างเล็กไปหลบอยู่ด้วยกันที่หลังเสาเมื่อมีซิสเตอร์กลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา...

ท่าทางแสนช่ำชองของคนตัวโตกว่าอดที่จะทำให้สงสัยไม่ได้ว่า...

...ตกลงเจ้าหมอนี่มันใช่บิชอปรึเปล่าฟระ!!?

เตรียมจะดิ้นรนขัดขืนอยู่ดีๆ เสียงทุ้มก็กระซิบเอ่ยถามที่ข้างหูขึ้นมาซะก่อน...

“เจ้าหนู...แกว่า...เลิฟชอบเจ้าคาสเตอร์รึเปล่า?”คำถามจากคนร่างสูงเรียกให้เทย์โตะกลับไปนึกถึงคืนที่เขาได้คุยกับบิชอปร่างบางอีกครั้ง...

‘ใครหรอครับ!?’

‘เขา...เป็นบิชอปเหมือนกันน่ะฮะ...คือว่า...เอ่อ...’ดวงหน้าสวยขึ้นสีแดงซ่าน เสียงหวานไพเราะเอ่ยตะกุกตะกักอย่างเขินอาย

‘อ...อย่าบอกนะครับว่าเป็นเจ้าบ้าฟราว!?’เสียงเล็กสั่นน้อยๆอย่างเผลอตัว แอบนึกภาวนาในใจว่าคงไม่ใช่ ...แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากให้เป็นอย่างนั้นก็ตาม...

‘ไม่ใช่หรอกฮะ...’เสียงหวานเอ่ยตอบอย่างไร้ความลังเล ส่งผลให้ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก จนร่างอรชรถึงกับหลุดหัวเราะ

‘คุณคาสเตอร์หรอครับ?’ร่างเล็กเอ่ยถาม นึกถึงท่านอาจารย์ที่เคารพเป็นคนต่อมา ด้วยว่ามักจะเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันบ่อยจนชินตา

‘........’ลาบราดอร์ไม่ตอบอะไรหากแต่ดวงหน้าหวานที่ขึ้นสีจัดกว่าเดิมกลับส่ายหน้าน้อยๆ นัยน์ตาคู่สวยฉายแววหม่นหมองชั่วครู่ก่อนจะจางหายไป...
......

‘เขา...ชื่อว่ารันเซ่ฮะ...’

......


“คิดว่า...คงไม่ใช่นะ”เอ่ยตอบไปแบบกึ่งๆ ไม่กล้าพูดว่าตัวเองได้รับคำยืนยันจากปากเจ้าตัวมาแล้วเรียบร้อย เรียกความสงสัยแก่ชายหนุ่มร่างสูงได้เป็นอย่างดี...

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”ฟราวเลิกคิ้วถาม วงแขนแกร่งคลายออกหลวมๆให้คนตัวเล็กกว่าหายใจสะดวกขึ้น ซึ่งพออ้อมแขนนั้นคลายออก เจ้าตัวเล็กก็ฉวยโอกาสดันตัวออกห่างทันที

“แล้วทำไมนายถึงคิดว่าคุณลาบราดอร์จะชอบคุณคาสเตอร์ล่ะ?”เทย์โตะเอ่ยถามย้อนอย่างนึกสงสัย ...อะไรกันนะที่ทำให้คนตรงหน้าไซโคคู่นี้ซะเต็มที่...

“ก็ไม่ทำไม...ฉันก็แค่รู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้นก็เท่านั้นแหล่ะ ...เรื่องของผู้ใหญ่...เจ้าหนูอย่างแกไม่เข้าใจร้อกกก~”ฟราวเอ่ยตอบเสียงยียวน มือใหญ่ขยี้เข้าที่กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มจนชี้ฟูไม่เป็นทรง ขายาวๆจะพาร่างสูงชะลูดวิ่งโกยอ้าวไปไกลลิบก่อนที่มือเล็กๆจะทันได้ซัดไซฟอนอัดใส่ ทิ้งให้หนุ่มน้อยเทย์โตะได้แต่ยืนตะโกนด่าเย้วๆตามหลังไป...

“จ...เจ้าบ้า! อย่าให้เจอตัวอีกนะ! เจ้าบิชอปหื่นกามไร้สมรรถภาพ(?)เอ๊ย~!!”เอ่ยปากไปแบบนั้นทั้งๆที่ดวงหน้าน่ารักยังคงขึ้นสีระเรื่อกับความอบอุ่นจางๆที่สัมผัสได้ที่ศีรษะ...เป็นความอบอุ่น...ที่ชวนให้ใจเต้นแรง...

เฮ้ย! ไม่ได้สิ! เผลอใจเต้นกับไอ้หมอนั่นอีกแล้วแฮะ...!!

ร่างเล็กสะบัดหัวไล่ความรู้สึกแปลกๆออกไป โอบอุ้มมิคาเงะตัวน้อยเข้าไปกอดหวังให้ใจที่กำลังเต้นแรงสงบลง...

“แค่มีมิคาเงะคนเดียว...ก็พอแล้วล่ะ”เสียงเล็กเอ่ยกับตัวเองเสียงแผ่วเบา นึกถึงรอยยิ้มแสนอ่อนโยนของคนสำคัญที่จากไปตลอดกาลแล้วก็พาให้ใจหม่นหมอง...

พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นเรือนผมสีทองหม่นและร่างสูงโปร่งคุ้นตาเดินสวนผ่านไป...นัยน์ตากลมโตสีเขียวเบิกกว้าง รู้สึกราวกับหัวใจแทบจะหยุดเต้น...

“!?”

...มิคาเงะ? ไม่จริง ไม่น่าเป็นไปได้....

มือเล็กเอื้อมไปคว้ายังไหล่กว้างพร้อมเอ่ยเรียกอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง...

“มิคาเงะ...”

ดวงหน้าคมดูดีติดจะสวยของอีกฝ่ายหันกลับมามอง ราวกับเห็นภาพซ้อนทับกับดวงหน้าหล่อคมพร้อมรอยยิ้มรื่นเริงของคนสำคัญ หากแต่นัยน์ตาเรียวติดดุสีม่วงลึกล้ำของอีกฝ่ายกลับตอกย้ำได้ดีถึงความเป็นจริง...

“อ๊ะ...?”...ไม่ใช่หรอกหรอ?

“อะ...อะไรของเธอนะ...ปล่อยได้แล้ว!”เสียงทุ้มกังวานเอ่ยบอกอย่างติดจะถือตัวนิดๆ นัยน์ตาเรียวคมสีม่วงจ้องมองเด็กหนุ่มตัวเล็กตรงหน้าอย่างฉงนสงสัย...ในขณะที่มังกรมิคาเงะตัวน้อยกลับโดดขึ้นไปนั่งจุ้มปุ๊กบนหัวทองๆของอีกฝ่ายซะอย่างงั้น...

“ขอโทษครับ...เอ๊ะ? ทำไมนายถึงขึ้นไปนั่งบนหัวล่ะ?”เสียงเล็กเอ่ย พลางโค้งตัวขอโทษนิดๆ ท้ายประโยคหันไปเอ่ยกับมิคาเงะตัวน้อยอย่างสงสัย...

อีกฝ่ายเพียงแค่ยกกระจกพกขึ้นมาส่องดวงหน้าคมติดจะสวยพลางยกมือขึ้นเสยเส้นผมที่ปรกหน้า แสร้งกุมขมับเหมือนกำลังกลุ้มใจสุดขีด...

...ความงดงามคือบาปสินะ...

แอ็คติ้งชวนอึ้งของร่างสูงโปร่งทำเอามิคาเงะตัวน้อยกลิ้งตกลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจในขณะที่เทย์โตะก็ถึงกับนิ่งค้าง...

“ผิดคน...สินะ...”ทำไมเมื่อกี๊...? ...ถึงเห็นเป็นมิคาเงะไปได้หว่า?

“อิจฉาในความงดงามล้ำเลิศของฉันคนนี้ล่ะสินะ?”แขนเรียวข้างหนึ่งยกนิ้วขึ้นชี้หน้าร่างเล็กราวกับกำลังสั่งสอน ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งก็ยังอยู่ในท่ากุมขมับ

“ห๊ะ?”เทย์โตะถึงกับพูดไม่ออกเลยงานนี้...

“ฉันจะสอนนายเรื่องความใจกว้างให้เอง!!”เสียงทุ้มกังวานน่าฟังเอ่ยอย่างมุ่งมั่น พาให้ร่างเล็กยิ่งแข็งค้างเข้าไปอีก

“ขอโทษครับ”ริมฝีปากเล็กแทบจะอ้าค้างอย่างหมดมาด...

...เรามันบ้า ดันไปทักคนอันตรายเข้าให้แล้ว!!

ฝ่ายร่างสูงโปร่งกำลังตั้งท่าจะเริ่มเทศน์ร่างเล็กอยู่ดีๆ นัยน์ตาเรียวคมก็บังเอิญไปสังเกตเห็นสัญลักษณ์ผู้เข้าสอบบนคอเสื้อชุดไว้ทุกข์ของคนตัวเล็กกว่าซะก่อน...

“หืม...นาย...เป็นคู่แข่งของฉันหรอ?”เสียงทุ้มกังวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบาง

“ฉันชื่อฮาคุเร็น โอ๊ค มาจับมือกันหน่อยเป็นไง?”


tbc.

_______________________________________________________

อ้างอิง : http://sevenghost.freeforums.org/is-it-be-love-up-ch-8-t448-90.html