ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Is it be love:Ch 1
ทางด้านของหนุ่มน้อยเทย์โตะซึ่งถูกหิ้วมาโดยบิชอปแสนหื่นประจำโบสถ์...
ร่างเล็กๆถูกจับโยนลงบนเตียงในห้องของผู้ที่หิ้วตนมา ทันทีที่แผ่นหลังแตะกับฟูกนุ่ม ปากเล็กๆก็เริ่มทำการแว้ดใส่อย่างอัตโนมัติราวกับตั้งโปรแกรมเอาไว้
“ทำอะไรของนายห๊ะเจ้าบิชอปหื่นกาม!”
หากแต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นเพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และนัยน์ตาพราวระยับบนดวงหน้าหล่อคมเท่านั้น...ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากริมฝีปากได้รูป...
ฟราวล้มตัวลงบนเตียงโดยไม่ลืมคว้าเอาร่างเล็กๆเข้ามากอดซุกเอาไว้ ดวงหน้าน่ารักปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้าง เรียกเลือดสูบฉีดขึ้นมาจนออกสีระเรื่อ... เทย์โตะพยายามดันตัวออกจากวงแขนแกร่งของคนข้างตัวอย่างสุดฤทธิ์ ทั้งทุบ ทั้งผลัก ทั้งดัน จนเกือบจะใช้ไซฟ่อนซัดอยู่แล้วเชียว หากว่าคนตัวโตกว่าไม่ปริปากพูดขึ้นมาซะก่อน...
“เฮ้ๆ ไม่เอาน่า อย่าคิดใช้ไซฟ่อนเชียวนะ”มือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าหมับดึงเอามือเล็กนุ่มนิ่มมากุมไว้ป้องกันการโจมตีของคนในอ้อมกอด เทย์โตะมุ่นหัวคิ้วลงอย่างไม่พอใจ ก่อนมืออีกข้างจะซัดอั้กเข้าให้ที่ลิ้นปี่จนฟราวถึงกับสำลัก...
“แล้วอยู่ดีๆนายหิ้วฉันมาที่นี่ทำไมเล่า?”
“ง่วง...”เสียงทุ้มเอ่ยตอบ ก่อนที่ห้องทั้งห้องจะเงียบกริบไปหลายวิ...
“ห๊ะ!?”คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงเมื่อได้รับคำตอบ ร่างเล็กดันตัวขึ้นจ้องหน้าหล่อๆนั้นนิ่งราวกับจะบอกให้เขาขยายความ ...ฟราวถอนหายใจยิ้มๆ ก่อนจะตอบ...
“ง่วง...เมื่อคืนฉันไม่ได้นอน เห็นแกตัวนิ่มๆหอมๆเลยหิ้วมาเป็นหมอนข้าง...ก็แค่นั้นแหล่ะ”ว่าพลางก้มลงสูดกลิ่นหอมที่กลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอดก่อนจะฉีกยิ้มให้ชนิดที่ว่ากว้างจนไม่รู้จะกว้างยังไง พอเจอคำตอบแบบนี้เข้าไปร่างเล็กก็ถึงกับลืมดิ้น ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นสีแดงจัดจนแทบสุก กว่าจะกลับมาตั้งสติได้ก็โดนกอดแน่นกลายเป็นหมอนข้างไปแล้วเรียบร้อยโรงเรียนฟราว...
เมื่อเห็นว่าร่างสูงหลับสนิทไปแล้วเรียบร้อย เทย์โตะก็ค่อยๆแงะๆๆร่างตัวเองออกมาจากวงแขนแกร่งของคนข้างตัวทีละนิดๆ...
...แต่มันก็ไม่เป็นผล! นึกสงสัยว่าตกลงไอ้คนข้างตัวนี่มันเป็นบิชอปหรือตุ๊กแกฟระ!
ไม่ว่าจะลองแงะตัวเองซักกี่หนก็ไม่ขยับ เป็นเวลาหลายนาทีจนร่างเล็กเริ่มปลง ขยับกายในท่าที่สบายที่สุดก่อนจะเริ่มนอนนิ่งๆให้คนข้างตัวกอด...
นัยน์ตากลมโตสีเขียวมองพิจารณาคนข้างตัวอย่างละเอียด...ทั้งใบหน้าหล่อคมกวนประสาท นัยน์ตาคมเข้มที่ปิดสนิทด้วยเปลือกตาบาง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปน่าจูบ...
...จูบ...
...ห๊ะ!?
“เฮ้ย?”มือเล็กยกขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆอย่างไม่เชื่อตัวเอง...
...เมื่อกี๊นี้เขา...คิดว่าริมฝีปากฟราวมันน่าจูบ...?
.......
...คิดแล้วดวงหน้าน่ารักก็ขึ้นสีอีกรอบ...
บ้า! จะเป็นไปได้ยังไง? เขา...เขาก็แค่...ก็แค่คิดว่า...
ริมฝีปากหมอนี่...มันก็สวยดีนะ...แค่นั้น แค่นั้นจริงๆนะ!
ไม่ได้บอกว่าอยากจูบซะหน่อย!!
ร่างเล็กสะบัดหัวพยายามไล่ความคิดที่ตนเองคิดว่ามันช่างน่าอับอายเหลือหลายออกไป มือเล็กยกขึ้นจับแก้มที่ร้อนผ่าวเจือสีระเรื่อแล้วดึงเบาๆหวังให้ตื่นจากความคิดพิลึกๆ...
...คิดเรื่องอื่นดีกว่า ใช่ เรื่องอื่นๆ!
...ร...เรื่องอะไรดีวะ? ฮือ...
เทย์โตะแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ไอ้อาการอยู่ไม่สุก หน้าแดงไม่เลิก ทำตัวไม่ถูกแบบนี้มันอะไรกัน เขาไม่เห็นจะเข้าใจเลยซักนิด... นึกๆแล้วมันก็เพราะหมอนี่นั่นแหล่ะ! ตั้งแต่เจอหมอนี่ มันก็ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า...
...ใช่ เรื่องทุกอย่าง มันเริ่มขึ้นมาจากตอนที่ได้เจอกับฟราว...
ร่างเล็กเริ่มหายจากอาการฟุ้งซ่าน มือเล็กวางทาบลงกับแผ่นอกกว้าง ก่อนที่นัยน์ตาสีเขียวจะมองเหม่อเลยออกไปที่นอกหน้าต่าง...คิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา...
...ตั้งแต่ตอนนั้นที่เราตกมาจากฮอว์คไซส์ที่ขี่หนีออกมาจากกองทัพ เราบังเอิญหล่นลงมาใส่เจ้าบ้าตัวแข็งๆคนนึงแล้วหมดสติไป พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เจอกับเจ้านั่น...เจ้าบ้าหัวทองที่ตัวสูงผิดมนุษย์มนา ฮะๆๆ ตอนนั้นเราเกือบโดดตึกหนีแล้วเชียว หลังจากนั้นก็ได้รู้จักคุณคาสเตอร์กับคุณลาบราดอร์แล้วก็พวกซิสเตอร์...
...ได้รู้เรื่องของเซเว่นโกสต์ ได้รู้...ว่าเราเคยอยู่ที่โบสถ์นี่กับฟาเธอร์ ...แล้วต่อมาเราก็ได้รู้ว่าไอ้เจ้าบิชอปฟราวนี่มันเสื่อมซะยิ่งกว่าเสื่อม! ถึงขั้นซ่อนหนังสือโป๊ไว้ในห้องสมุด...เราเกือบอ่านซะแล้วมั้ยล่ะ!
...คุณคาสเตอร์บอกบันทึกประวัติศาสตร์รักซ์ให้เราได้รู้ ทำให้เราตัดสินใจจะตามหาความจริง แล้วหลังจากนั้น...เราก็ได้พบกับมิคาเงะ...คนสำคัญของเรา... ต้องไม่ลืมเรื่องอายฟิช! เป็นครั้งแรกที่เราได้รู้ว่ามีปลาหน้าตาแบบนี้อยู่บนโลก ฮะๆๆๆ...
...ต่อมาเราก็ได้รู้จักคอร์ แล้วก็ยังโดนสาปไปอีกต่างหาก ...โชคยังดี ที่ตอนนั้นพวกฟราวมาเจอซะก่อน...แล้วหมอนั่น...ก็เอาตราประทับออกให้...ตอนนั้นต้องขอบใจหมอนั่นจริงๆ...
...แต่วันต่อมาหมอนั่นมันก็แกล้งเรา เหตุการณ์กางเกงในลอยฟ้า คนเป็นผู้ใหญ่เขาไม่ทำกันหรอกน่า! แต่นั่นทำให้เรารู้จักกับราเซ็ท เงือกสาวที่คุณคาสเตอร์เลี้ยงเอาไว้และเรื่องของพรสามประการจากเจ้าแห่งสวรรค์...
...หลังจากนั้น...เราก็สูญเสียมิคาเงะไปตลอดกาล...เพราะอายานามิ...มัน...บงการมิคาเงะ ใช้วิญญาณของมิคาเงะ...มารับตัวเรากลับไป...แต่เพราะฟราวมาช่วยเอาไว้...ฟราวที่เป็นเทพเซเฮลแห่งเซเว่นโกสต์...จึงมีเพียงมิคาเงะที่หายไป...ตอนนั้นเราไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเป็นมิคาเงะที่จากไป...เพราะเราสินะ?
...นึกถึงตอนที่ยังอยู่กับมิคาเงะ...ชีวิตที่ลุ่มๆดอนๆต้องคอยรับมือกับพวกที่มาดูถูก...แต่ก็...มีความสุข...ตอนที่เสียมิคาเงะไปเหมือนโลกทั้งใบพังครืนลงมา...ถ้าหากวันนั้นไม่ได้ฟราว...ไม่ได้มังกรฟิวลังก์มิคาเงะตัวนั้นกลับคืนมา...เราคง...ไม่อาจทนอยู่ได้อีกแล้ว...
...ต่อมาก็ปลอกคอ นั่นทำให้เราอยู่ห่างจากฟราวเกินสองวันไม่ได้ไม่งั้นมันจะระเบิดตูมตาม...แน่นอน...ศพเราคงไม่สวย... แล้วก็มีเรื่องให้เราได้รู้ว่าคุณคาสเตอร์เองก็เป็นเซเว่นโกสต์...บางทีคุณลาบราดอร์เองก็คงจะใช่สินะ..?
...ก่อนหน้านี้เราตัดสินใจแล้วว่าจะไปแก้แค้นอายานามิ แต่ว่า...
สุดท้ายแล้วเราก็ต้องมาสอบเป็นบิชอปซะก่อน เพื่อให้ได้บัตรผ่านข้ามเขตกลับไปยังเขต 1 ...
...ตอนนี้เราเองก็กำลังฝึกฝนอยู่ ฝึกพิเศษเพื่อให้ใช้บากูลูสได้...
อ๊ะ! จะว่าไปเมื่อเช้าเราออกมาก่อนโดยไม่ได้บอกมิคาเงะนี่นา ป่านนี้มิคาเงะคงเป็นห่วงแย่แล้ว แย่ล่ะๆ!
คิดได้ดังนั้นก็เหมือนหลุดออกจากภวังค์ มือเล็กๆทั้งสองของพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของฟราวอีกครั้ง ดันๆๆๆจนเหนื่อย กระทั่ง...เผลอหลับไปคาอกคนตัวสูงกว่าซะอย่างงั้น...
“ฟรี้~”เสียงกรนแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากเล็กแสดงให้เห็นว่าหนุ่มน้อยเทย์โตะเผลอหลับไปแล้วเรียบร้อย...เปลือกตาบางของคนข้างกายเผยอลืมขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินสวย ริมฝีปากได้รูปคลี่รอยยิ้มบางก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าน่ารัก...
“ฟุ้งซ่าน...”กระซิบแผ่วเบาก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มเพียงชั่วครู่ ไม่ล่วงล้ำ ไม่เร่าร้อน ...เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาด้วยความรักใคร่
ฟราวปิดเปลือกตาลงบ้าง ก่อนหน้านี้เขาเพียงแค่อยากเห็นปฏิกิริยาน่ารักๆปนตลกของเจ้าหนู แล้วมันก็ตลกจริงๆซะด้วย เดี๋ยวหน้าแดง เดี๋ยวเหม่อ เดี๋ยวทำหน้าตกใจ เดี๋ยวก็หัวเราะตัวขดตัวงอ...ช่างเป็นอารมณ์ที่หลากหลายดีจริงๆ...สมแล้วกับที่เป็นคนที่เขาสนใจ...
...แล้วห้องก็ตกอยู่ในสภาวะเงียบสงบ...มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะเท่านั้น...
.....................
..............................
แกร๊ก แอ๊ดดดดด
“มาอยู่ที่นี่กันจริงๆด้วย...”คาสเตอร์เอ่ยพลางถอนหายใจยาว...ไอ้เราก็นึกว่าเทย์โตะคุงหายไปไหน ที่แท้ก็....โดนฟราวหิ้วมาจริงๆด้วย เฮ้อ...
“...งั้นการฝึกวันนี้คงต้องยกยอดไปตอนกลางคืนสินะครับ...”ว่าจบ บิชอปหนุ่มแว่นก็ปิดประตูกลับให้อย่างเงียบเชียบ พาร่างสูงของตนเดินจากไป...โดยไม่ลืมแขวนป้ายเตือน(?)ไว้หน้าประตูห้อง...
“บิชอปฟราวกำลังพรากผู้เยาว์
หากท่านใดมีเมตตาช่วยเด็กตัวน้อยๆจากการถูกรังแก
โปรดส่งเสียงร้องเตือนแล้วลากตัวบิชอปฟราวออกมาด้วยนะครับ”
....เป็นป้ายเตือนที่หากฟราวตื่นมาคงได้อาละวาดถามหาตัวเขาให้วุ่นแหงๆ...
แต่ก็ช่าง(หัว)ฟราว(มัน)เหอะ...
พลันก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตะกี๊นี้ก่อนที่เขาจะออกมาตามหาตัวเทย์โตะคุง เขาปล่อยลาบราดอร์ของเขา(?)ไว้กับ...เจ้ารันเซ่!
พอนึกถึงหน้าฮาๆแสนกวนบาทาของเจ้าคนติดอาจารย์ ขายาวๆก็สาวเท้าเร็วขึ้นจนแทบจะเรียกได้ว่าวิ่งเพื่อกลับไปยังสวนดอกไม้ให้เร็วที่สุด ทิ้งมาดบิชอปหนุ่มนิ่งสุขุมมาดวิชาการกองทิ้งไว้ตรงระเบียงหน้าห้องฟราวมันนั่นแหล่ะ...
......................
สวนดอกไม้...
ภายในสิ่งก่อสร้างลักษณะเป็นซุ้มพักผ่อนกลางสวนดอกไม้นั้น ร่างบอบบางอรชรร่างหนึ่งกำลังนั่งหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานกับร่างสูงเพรียวเจ้าของเรือนผมหลอดสีทอง ด้วยเจ้าตัวร่างสูงกำลังเล่าเรื่องราวประสบการณ์การลาดตระเวนของตนให้คนตัวเล็กฟัง...
“...ที่นี้นะครับ ผมก็โดนหมีป่ามันวิ่งไล่กวด โหย~นึกถึงตอนนั้นกี่ทีก็ยังขำไม่หาย ฮะๆๆๆ”แอ็คติ้งแสนโอเว่อร์ปานว่าเกือบตายแล้วไหมล่ะของรันเซ่ เรียกเสียงหัวเราะคิกคักของร่างบอบบางอีกครั้ง...
“คิกๆๆ ยังเป็นคนซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลยนะฮะ”ลาบราดอร์เอียงคอยิ้มหวาน นัยน์ตาหวานพราวระยับด้วยความขบขัน ท่าทางน่ารักนั้นเรียกรอยยิ้มบางบนริมฝีปากของชายหนุ่มข้างๆกันได้อย่างดี...พอเห็นมาสเตอร์เลิฟยิ้มแล้ว อดที่จะยิ้มตามไม่ได้เลยจริงๆ...
“มาสเตอร์เลิฟ...”อยู่ดีๆเสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยขึ้น เจ้าของชื่อสบตาคนเรียกอย่างงงงง
“ฮะ?”เสียงหวานเอ่ยถาม มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นจิบนิดๆก่อนจะวางลงที่เดิม
“มีอะไรหร...”ยังไม่ทันได้เอ่ยต่อก็ถูกประโยคของร่างสูงขัดขี้นซะก่อน...
“ผมขอกอดมาสเตอร์หน่อยได้มั้ยครับ!”โพล่งขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทั้งคนถามและคนถูกถามหน้าแดงไปทั้งคู่ เพียงแต่ดูเหมือนดวงหน้าหวานจะขึ้นสีจัดกว่าก็เท่านั้น...ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น หากแต่ร่างบอบบางก็พยักหน้าเบาๆ...
“..ด...ได้สิฮะ...”พูดแล้ว ดวงหน้าหวานก็ขึ้นสีแดงจัดยิ่งกว่าเดิม แขนบอบบางที่เล็กเรียวจนดูเหมือนจะหักเอาได้ง่ายๆอ้าออก เหมือนจะบอกว่าจะทำจริงๆนะ เรียกเสียงหัวเราะสดใสจากรันเซ่ได้เป็นอย่างดี...มาสเตอร์ของเขา...น่ารักน่ากอดอะไรขนาดนี้เนี่ย!
วงแขนแกร่งรวบเอาร่างบอบบางนุ่มนิ่มเข้ามากอดแน่นจนคนตัวเล็กแทบจะจมหายเข้าไปในแผ่นอก สัมผัสนุ่มนิ่มและกลิ่นหอมหวานล้ำจากร่างในอ้อมกอดทำเอารันเซ่แทบคลั่ง ยิ่งดวงหน้าหวานแดงระเรื่อที่ช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยนัยน์ตาสีม่วงหวานแบบนั้น...น...น่าร้ากกกกกกก~
“รันเซ่...?”ลาบราดอร์ที่เริ่มอึดอัดเอียงคอถามอีกฝ่ายงงงง...ไอ้หน้าตาเหมือนคุณหมาป่าอยากกินคุณแกะแบบนั้นมันอะไรกันฮะ?
“เธอเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักหน่อยมั้ย? สีหน้าเธอไม่ดีเลยฮะ”เสียงหวานเอ่ยถามพลางดันตัวเองออก...สีหน้ากระหายแบบนั้น คงอยากพักสินะฮะ?
...รันเซ่คลายอ้อมกอดออกหลวมๆให้มาสเตอร์ของเขาหายใจสะดวกขึ้นหากแต่ยังคงไม่ปล่อยมือ...
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะเพียงแค่ผมได้เห็นหน้ามาสเตอร์ ผมก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแล้ว...”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยพร้อมยกเรียวมือบางขึ้นประทับจุมพิตแผ่วเบา ...พอเจอการกระทำแบบนี้เข้าไปดวงหน้าหวานก็ขึ้นสีแดงซ่านด้วยความ...
...จ..จั้กกะจี้... นัยน์ตาหวานหลุบต่ำลง
ก...ก็ผู้ชายด้วยกันมาทำอะไรแบบนี้มัน...
คิดแล้วสีแดงซ่านก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นแดงจัด รันเซ่เห็นมาสเตอร์สุดที่รักไม่ว่าอะไร ริมฝีปากก็จรดไล่ขึ้นมาที่ข้อมือขาว และคงจะไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ...
...หากว่าร่างสูงเพรียวนั่น...
...ไม่โดนเอ็นปริศนามัดแล้วเหวี่ยงกระเด็นไปนอนกองอีกด้านซะก่อน...
tbc.
____________________________________
อ้างอิง : http://sevenghost.freeforums.org/is-it-be-love-up-ch-8-t448.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น