รวมฟิค07-ghostจากที่ต่างๆ

ลำดับตอนที่ #3 : Snow#2[Frau x Tieto]

ดวงตากลมโตของร่างบางค่อยๆปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นอย่างช้าๆ ความรู้สึกง่วงนอนที่ยังไม่เสื่อมคลายนั้นยังคงจู่โจมอยู่ นัยน์ตาสีเขียวคู่หวานนั้นมองไปรอบๆตัวก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้งแต่ก็ต้อง ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่ตนใช้เป็นหมอน รวมทั้งมือเรียวที่กุมมือบางไว้อย่างหลวมๆนั้นทำให้ร่างบางเหลือบสายตาไปมอง คนข้างกายที่เผลอหลับไปเหมือนกัน


เส้นผมสีบลอนด์ทองปรกใบหน้าเรียวคม เปลือกตาที่ปิดสนิทซ่อนนัยน์ตาสีครามเอาไว้ ดั้งจมูกได้รูปกับริมฝีปากบางสีซีด ความหล่อเหลาของร่างสูงที่ทำให้ร่างบางถึงกับหยุดหายใจและก้อนเนื้อที่อยู่ ในทรวงอกด้านซ้ายกำลังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ....


เป็นเพราะเขาอยู่ใกล้กับร่างสูงขนาดนี้ใช่ไหม...?

เป็นเพราะเขาตกหลุมรักคนที่อยู่ข้างกายใช่รึเปล่า...?


อย่าบ้าน่า...ร่างเล็กสะบัดหัวเบาๆราวกับต้องการไล่ความคิดนั้นให้พ้นจากตัว
ก่อนจะใช้ลำต้นของต้นไม้เป็นที่พิงแทนไหล่ของคนข้างๆที่ยังกุมมือของเขาไว้ไม่ปล่อย
ร่างเล็กเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ยังคงสีหม่นไร้ละอองสีขาวที่เคยตกลงมา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา


เขาไม่สนใจเราหรอกน่า...เขาไม่ได้ชอบเราสักหน่อย...จะคิดมากไปทำไมกันนะ

นั่นสิ...เลิกคิดได้แล้ว

เด็กหนุ่มร่างเล็กค่อยๆชักมือออกจากมือของร่างสูง นัยน์ตาคู่หวานหันมองไปทางอื่นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มข้างกายเริ่มรู้สึกตัว ตื่นขึ้นมา ร่างบางนั้นยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะเซเกือบล้มลงไปกองกับพื้นแต่โชคดีที่ร่าง สูงลุกขึ้นมารับได้ทัน ไม่อย่างนั้นร่างบางคงจะได้นอนจมกองหิมะแน่ๆ


บิชอปผมทองใช้หลังมือแตะหน้าผากที่ร้อนจี๋ของร่างเล็กก่อนจะตัดสินใจช้อน ร่างบางขึ้นอุ้ม ใบหน้าหวานที่ซีดเซียวหลับตาพริ้มกับร่างที่มีอุณภูมิสูงของร่างบางในวงแขน ของชายหนุ่ม ฟราวพาร่างเล็กเข้าไปในโบสถ์ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องของเขาทันที


ร่างสูงค่อยๆวางร่างบางไว้บนเตียงขนาดคิงส์ไซส์ก่อนจะถอดเสื้อกันหนาวของ ร่างเล็ก เผยให้เห็นเสื้อแขนกุดสีดำสนิทกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกันที่ปกปิดผิวขาว เนียนละเอียดของร่างบางไม่มิด ทำให้เจ้าของห้องลำบากใจเป็นอย่างมากกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าของเขา ฟราวถอนหายใจอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินไปเอาชามใส่น้ำเตรียมเช็ดตัวให้ร่างบาง ที่สลบไปเพราะพิษไข้


ใบหน้าเรียวคมดูขรึมผิดวิสัยเมื่อต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ จะให้ลาบราดอร์หรือคาสเตอร์มาดูแลก็รบกวนเกินไป ดังนั้นให้เขาดูแลนั่นแหละดีที่สุด(จะได้มีข้ออ้างอู้งานด้วย)
ชายหนุ่ม คิดขณะที่เริ่มเช็ดตัวให้กับคนป่วยตรงหน้าอย่างเบามือ ร่างบางที่สั่นราวกับลูกนกที่หวาดกลัวกำชายเสื้อของเขาไว้แน่นขณะที่น้ำตา ไหลอย่างเงียบๆผ่านดวงแก้มใส
ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงบรรจงใช้นิ้วที่เย็นเฉียบเช็ดสิ่งที่เปรอะใบหน้าของร่างบางอย่างแผ่วเบา


"ทำไมถึงร้องไห้นะ..." เสียงทุ้มดังลอดออกมาจากริมฝีปากสีซีดของคนสูงกว่าที่อยู่ข้างกายคนร่างเล็ก นัยน์ตาสีน้ำเงินได้แต่เพียงมองภาพนั้นอย่างปวดใจ


ถ้าเกิดว่าเขาจะสามารถช่วยคนตรงหน้าได้มากกว่านี้...ไม่ให้น้ำตาได้ไหลลงมาอีก

...ก็คงจะดีสินะ


บิชอปร่างสูงประคองร่างบางให้นั่งพิงตัวเขา ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นเพราะหิมะให้กับร่างบางอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ร่างเล็กสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างสูงเจ้าของห้อง
กลายเป็นว่า ชายเสื้อนั้นยาวเกือบถึงหัวเข่า คอเสื้อที่กว้างกว่าคนใส่เผยให้เห็นต้นคอขาวเนียน รวมทั้งใบหน้าหวานและริมฝีปากบางอมชมพูเล็กๆนั่นทำให้ฟราวอดถอนหายใจให้กับ คนตรงหน้าไม่ได้...จะยั่วถึงกันไหนนะ


ร่างสูงค่อยๆวางร่างเล็กบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบาก่อนจะห่มผ้าให้เด็กหนุ่ม มือเรียวหันไปหยิบผ้าที่ชุบน้ำมาบิดอีกครั้งแล้วค่อยๆวางผ้าผืนนั้นบนหน้า ผากที่ของร่างบาง
นัยน์ตาของร่างสูงจ้องมองร่างตรงหน้าก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยล้า


นิ้วมือที่มีอุณภูมิต่ำใกล้เคียงกับอากาศเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลที่ปรกดวงหน้า ของร่างเล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนจะไล้ลงมาที่ริมฝีปากบางที่อ่อนนุ่ม ร่างสูงโน้มตัวลงไปหาใบหน้าหวานที่นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องราวอะไร ริมฝีปากของเจ้าของห้องได้แตะเบาๆกับริมฝีปากบางของคนป่วย ก่อนที่จะกระซิบเสียงแผ่วเบาว่า


"อย่าร้องไห้เลยนะ...ราตรีสวัสดิ์ เทย์โตะ"







~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
[เช้าวันต่อมา]




แสงอาทิตย์ในยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างในห้องค่อยๆอาบไล้ผิวเนียนของร่าง บางที่นอนหลับบนเตียงใหญ่อย่างช้าๆ เสียงใบไม้ไหวที่แผ่วเบาดังลอดเข้ามาให้ได้ยิน พร้อมกับเสียงนกที่ร้องประสานเสียงกันอย่างทุกวัน


ร่างเล็กที่นอนซมบนเตียงค่อยๆปรือตาตื่นขึ้น นัยน์ตาคู่หวานสีเขียวใสมองไปรอบกายก่อนจะพบโมเดลคอร์ที่คุ้นเคยกับเตียง นุ่มที่เคยสัมผัสมาแล้ว ร่างบางหันไปมองทางด้านข้างก็พบกับร่างสูงที่กำลังนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ข้าง เตียง กับชามที่บรรจุน้ำและผ้าบนโต๊ะข้างกาย เด็กหนุ่มร่างเล็กค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมาอย่างช้าๆพยายามไม่ให้มีเสียงเพื่อ ที่จะไม่ให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้น แต่คนเฝ้าไข้ก็ตื่นขึ้นมาจนได้


"ตื่นแล้วหรอ" ประโยคแรกที่ได้ยินจากปากของร่างสูงที่เพิ่งตื่นกับคำตอบของร่างบนเตียงที่พยักหน้าตอบ


บิชอปหนุ่มยืดตัวขึ้นก่อนจะใช้หลังมือแตะหน้าผากมนของร่างเล็ก มือเรียวหันไปหยิบผ้าที่บิดหมาดมาทาบกับหน้าผากก่อนคนบนเตียง ก่อนจะประคองให้ร่างเล็กนอนลงไป
รอยยิ้มอ่อนบางปรากฎขึ้นบนใบหน้าของร่างสูงราวกับจะบอกว่าไม่เป็นไรแก่ร่างบางที่ดูกังวลใจอย่างไรอย่างนั้น


"ไข้ยังไม่ค่อยลดเลย นอนต่อเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอาอาหารเช้ามาให้" ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบปนงัวเงียเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง


ร่างบอบบางที่อ่อนเพลียนอนอยู่บนเตียงใหญ่ นัยน์ตาสีเขียวใสดูเหนื่อยล้า กับใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะพิษไข้ มือบางหันไปคว้าผ้าห่มของร่างสูงมาห่มให้ตนเอง ก่อนจะเผลอหลับไปอีกครั้งลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอของเด็กหนุ่มภายใน ห้องที่เงียบสงัดของร่างสูง ปะปนไปด้วยเสียงจากภายนอกที่ดังแว่วลอดเข้ามาให้ได้ยิน


ฝ่ายบิชอปร่างสูงผมทองที่เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับถาดอาหารสำหรับคนป่วย และยาที่บิชอปร่างเล็กฝากมาให้ นัยน์ตาสีน้ำเงินทอดสายตามองดูคนตรงหน้าที่นอนหลับอย่างเอ็นดู นิ้วมือที่ปัดเส้นผมสีน้ำตาลอย่างแผ่วเบานั้น ทำให้ร่างเล็กตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้


"ตื่นก่อนนะเดี๋ยวค่อยนอนต่อ" เสียงทุ้มปลุกคนป่วยที่นอนบนเตียงอย่างอ่อนโยนก่อนจะพยุงร่างเล็กขึ้นมานั่ง บนเตียง ฟราวหันไปยกชามสตูว์อายฟิชที่อยู่ข้างกายมา
แล้วตักขึ้นมาเล็กน้อย จัดการเป่าสตูว์ที่อุ่นเบาๆแล้วจ่อไปที่ปากของคนป่วยซึ่งตอนนี้ใบหน้าแดงระเรื่อยิ่งกว่าเดิม


"กินเถอะน่า เดี๋ยวไม่มีแรง" ชายหนุ่มตอบสายตาที่มองมาอย่างคัดค้านจากร่างเล็ก

"ฉัน...กิน..เองได้" เทย์โตะพูดอย่างอ่อนแรงขณะที่มือบางจะพยายามแย่งช้อนจากคนตรงหน้า

"ไม่มีแรงขนาดนี้กินเองได้ไง เหอะน่า...อ้าปาก" ร่างสูงค้านก่อนจะคะยั้นคะยอให้คนป่วยที่ส่งสายตาไม่พอใจอ้าปากยอมกินสตูว์จนหมด

"เอาละ ต่อไปก็กินยา" ร่างชูยาที่อยู่ในถ้วยแก้วขนาดเล็กให้ร่างบางที่กลืนน้ำลายอย่างไม่อยากจะกิน

"ไม่กินได้มั้ย" เสียงอ่อยๆจากคนตรงหน้าเรียกรอยยิ้มขบขำของร่างสูง

"กลัวขมหรอ" คำพูดจากคนตรงหน้าทำเอาใบหน้าที่ระเรื่ออยู่แล้วยิ่งแดงหนักเข้าไปใหญ่

"บ้าหรอ แค่ไม่อยากกินเฉยๆ" ใบหน้าหวานสะบัดหนีอย่างงอนๆก่อนจะล้มตัวนอนไปทันที ทำให้ร่างสูงถอนหายใจกับคนตรงหน้า...ทำไมดื้ออย่างนี้น้า~

"หรือจะให้ฉันป้อนละ?" แววตาเจ้าเล่ห์ของร่างสูงที่มองไปที่ร่างเล็กกับรอยยิ้มของคนขี้แกล้งทำเอา คนที่นอนอยู่บนเตียงหน้าแดงหนักยิ่งกว่าเดิม

"บอกว่าไม่กินไง" เทย์โตะกระเถิบตัวหนีร่างสูงที่เขยิบขึ้นมานั่งบนเตียง จนกระทั่งแผ่นหลังรู้สึกถึงความเย็นของกำแพง

"ไม่ขมหรอกน่า" ร่างสูงยื่นถ้วยแก้วเล็กที่บรรจุยาแก้ไข้ให้ร่างเล็กดูก่อนจะพูดต่อว่า

"นิดเดียวเอง อึกเดียวหมด"

"ไม่กิน" เด็กดื้อยังไงก็ดื้อวันยังค่ำ เทย์โตะหันหน้าหนีไม่ยอมกินยา

"ไม่ยอมกินดีๆใช่มั้ย..." เสียงทุ้มที่ดังเรี่ยอยู่ข้างหูกับสัมผัสที่รุกรานจากนิ้วเรียวที่ไต่ตามมือ แขนจนถึงไหล่มนทำให้ร่างบางตรงหน้าที่หน้าแดงอยู่แล้วถึงกับหันมามองด้วยแวว ตาอาฆาต

"น่า...นิดเดียวเอง นะ" รอยยิ้มที่โชว์เขี้ยวขาวของร่างสูงที่ห่างจากร่างบางไม่ถึงฟุตทำให้เด็กหนุ่มร้อนวูบอยากจะละลายไปซะตรงนั้น

"ชิ...ก็ได้" มือบางหยิบถ้วยยามาก่อนจะดื่มให้หมดในรอบเดียว พร้อมกับนิ่วหน้าทันทีเมื่อรู้สึกถึงรสชาติของยาก่อนจะดื่มน้ำที่ร่างสูง ยื่นมาให้

"ดีมาก ทีนี้นอนต่อได้ละ" มือเรียวของฟราวขยี้หัวของเทย์โตะอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะลุกไปจากเตียงนั้นคนป่วยที่ควรจะนอนฉุดแขนไว้ซะก่อน

"มีอะไรหรอ" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม

"ขอบคุณนะ...ฟราว" เสียงหวานจากร่างบางดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะหันหลังกลับมากระซิบที่ข้างหูของคนป่วย

"ถ้าเพื่อแกแล้ว...แค่นี้เล็กน้อย" เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ใบหน้าหวานยิ่งระเรื่อกว่าเดิม

"นายไม่ได้สนใจฉันไม่ได้ชอบฉันแล้วทำแบบนี้ทำไม..." ร่างเล็กถามเสียงแผ่วเบา

"ไม่ได้ทำไม...ก็บอกแล้วว่าจะปกป้อง" ร่างสูงชักมือเรียวขาวเนียนของร่างเล็กก่อนจะจุมพิตที่หลังมือนั้นอย่างแผ่ว เบาและอ่อนโยนส่งผลให้คนป่วยหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม

"ตลอดไปเลยนะ" ร่างบางพูดโดยที่ความดังของเสียงยังคงที่

"อืม...ตลอดไป" ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงก่อนจะกระซิบว่า

"ไม่มีคำว่าทำไมก็เพราะว่าแกคือคนสำคัญ..."





The End~*

-----------------------------------------------------------------

cradit:
http://flame-daydreaming.exteen.com/20111018/fic-07-ghost-snow-2-ft