คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Snow [Frau x Teito]
เกล็ดหิมะที่ร่วงโรยมาจากท้องฟ้าสีหม่นหมองสัมผัสกับมือบางที่ปราศจากถุงมือ เส้นผมสีน้ำตาลที่ปรกใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยละอองสีขาวบริสุทธิ์กับดวง ตากลมโตคู่หวานดูซึมเศร้าไปกับบรรยากาศนี้ หิมะที่หล่นลงมา ทำให้นึกถึงอดีตในครั้งนั้น ตอนที่พ่อของเขาหมดลมหายใจในวันนั้น กับเลือดที่แดงที่สาดกระเด็นไปทั่วบริเวณเพราะฝีมือของใครบางคน ใครบางคนที่พรากหลายๆอย่างไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา
ร่างบางที่นั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย นัยน์ตาสีเขียวใส่กวาดตามองไปรอบกายก็พบเพียงแต่ใบไม้สีเขียวสดที่ถูกแต่ง แต้มด้วยสีขาวทำให้ดูสวยงามไปอีกแบบหนึ่งนั้นทำให้ใบหน้าหวานอดยิ้มไม่ได้ ในบรรยากาศแบบนี้บางทีก็ดูอ่อนโยนและสงบไปพร้อมๆกัน นั่น...ทำให้เขาคิดถึงใครบางคน ใครสักคนที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอยู่เสมอ
แต่ละอองหิมะนั้น...ให้ความรู้สึกอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความโหดร้ายพร้อมๆกัน...
"มานั่งทำอะไรตรงนี้?" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น เด็กหนุ่มหันไปก็พบกับเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ข้างๆที่สวมใส่เชิ้ตขาวกับ เสื้อคลุมสีดำสนิทตัดกับหิมะอย่างชัดเจน
"นั่งเล่น" ไม่ได้กวนนะ ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเฉยๆนี่นา
"ตอนที่หิมะตกแบบนี้อะนะ" บิชอปร่างสูงเลิกคิ้วถาม
"ใช่" เทย์โตะตอบอย่างไม่แยแสคนข้างกายสักเท่าไหร่
"ไม่กลัวเป็นหวัดรึไง" ร่างสูงถามต่อ
"ไม่"
"ไม่หนาว?"
"..." ร่างบางไม่ตอบ แต่ใบหน้าที่ซีดกว่าปกติรวมทั้งริมฝีปากบางนั่นเห็นได้ชัดว่านั่งมานานแล้วและ...หนาวมาก
"แกนี่น้า~" ฟราวเอ่ยเสียงยียวนก่อนจะถอดเสื้อคลุมสีดำนั้นมาคลุมร่างเล็กไว้ก่อนจะทรุด ตัวลงนั่งอยู่ข้างๆ โดยที่ไม่ทันได้มองเลยว่าใบหน้าหวานขึ้นสีเล็กน้อย
"ใครอนุญาตให้นั่งไม่ทราบ" ทันทีที่เห็นว่าร่างสูงนั่งอยู่ข้างกายก็ถามขึ้นทันที
"นี่มันที่สาธารณะนะ ใครจะนั่งยังไงก็ได้ไม่ใช่หรอ" บิชอปหื่นยักไหล่อย่างกวนๆ
"ไม่ใช่ นี่มันที่ฉัน อีกอย่างใครขอเสื้อตัวนี้?" เทย์โตะชี้ที่เสื้อคลุมสีดำที่คลุมร่างเล็กของเขา
"ไม่ได้ขอแต่อยากให้ มีไรปะ?" ร่างสูงยักคิ้วแต่โดนเขวี้ยงเสื้อใส่หน้าแทน
"ไม่ได้ต้องการสักหน่อย เอาคืนไปเลยนะ!" ว่าแล้วร่างเล็กก็ลุกขึ้นยืนแล้วย่ำหิมะออกไปราวกับต้องการจะไปให้พ้นๆจากบิชอปร่างสูง
แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นจากบริเวณนั้นอาการเจ็บแปลบที่ข้อเท้าก็เกิดขึ้น ทันทีส่งผลให้ร่างบางเสียหลักและขณะที่จะล้มลงไปบนกองหิมะนั้นเองได้มีคน คว้าแขนเอาไว้ก่อนที่เอวบางที่โดนรวบเข้าหาใครคนหนึ่ง
ดวงตากลมโตที่หลับตาปี๋เพราะกลัวจะเจ็บนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อไม่รู้สึกถึง ความเย็นเยือกของหิมะที่น่าจะสัมผัสได้หากล้มลงไปกองกับพื้น นัยน์ตาสีเขียวที่ลืมตาขึ้นมานั้นก็พบกับนัยน์ตาสีน้ำเงินประกายฟ้าอีกคู่ ที่มองมาอย่างเป็นห่วงอยู่เสมอ ใบหน้าหวานที่ห่างจากใบหน้าเรียวคมไม่ถึงคืบจมูกที่แทบจะชนกันของทั้งสอง นั้น ทำให้ใบหน้าหวานของร่างบางระเรื่อขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
"ซุ่มซ่ามจังนะ" เสียงทุ้มที่ยียวนกวนประสาทอยู่เสมอดังขึ้นข้างหูทำให้คนที่อยู่ในวงแขนแกร่งถึงกับหน้าแดงเป็นว่าเล่น
"อะ...อะไรเล่า! คะ...แค่ตะคริวกิน" ร่างเล็กค้านทันที แถมหันหน้าหนีร่างสูงที่มองมาอย่างขำๆ
"แกนี่ตัวนุ่มดีจังเนอะ~" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นที่เดิมทำเอาร่างบางหน้าแดงหนักยิ่งกว่าเดิม
"ไม่ต้องมาหื่นเลยไอพระบ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยย !! " เทย์โตะหันมาตะโกนใส่ ใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อทำให้ร่างสูงที่ช่วยคนซุ่มซ่ามไว้ไม่ให้ล้มเกิดอยาก แกล้งขึ้นมาอีก
"หือ...ไม่ปล่อย อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีนี่นา..เนอะ ~!"
"ไม่ต้องมานะมาเนอะเลย ใครมีความสุข? หยุดมั่วไปเลย ปล่อยได้แล้วว !!" ร่างบางดิ้นจนร่างสูงยอมคลายแขนที่รวบเอวบางไว้ ทันทีที่หลุดจากอ้อมกอดนั้นแล้วร่างบางรีบเดินห่างทันทีแต่ก็ไปไหนได้ไม่ไกล เพราะ...
"โอ๊ยยยย" ข้อเท้าที่เป็นตะคริวนั้นยังไม่หายดี ยิ่งฝืนเดินย่ำหิมะที่เย็นเยียบแบบนี้ด้วยแล้วทำให้เทย์โตะเกือบจะล้มไป อีกรอบแต่คงต้องขอบคุณสวรรค์(หรือนรก)ที่บิชอปหื่นที่สุดในโบสถ์มาช่วยไว้ อีกรอบหนึ่ง
"ซุ่มซ่ามอีกแล้ว" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นนั้นกวนอวัยวะเบื้องล่างที่สวมรองเท้าบู๊ตอย่างรุนแรง
"ซุ่มซ่ามอะไร บอกแล้วเป็นตะคริวไงเล่า !!"
"โอเคๆ ตะคริว" ร่างสูงปล่อยมือจากแขนเรียวก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มอย่างง่ายดาย
"เห้ย!!"
"คนถูกตะคริวกินเงียบเหอะน่า" ฟราวตัดบทก่อนที่จะอุ้มร่างบางกลับมานั่งใต้ต้นไม้อีกครั้งหนึ่ง และจัดการนวดข้อเท้าอย่างเบามือโดยที่คนถูกนวดก็อดสงสัยไม่ได้...รู้ได้ไง ว่าเจ็บตรงนั้น
ระหว่างที่หิมะยังโปรยปรายไม่ขาดสายนั้น ร่างสูงยังนวดข้อเท้าของร่างบางต่อไปอย่างเงียบๆ ซึ่งคนที่ตะคริวกินนั้นก็นิ่งเงียบพอกัน ทำให้บรรยากาศรอบข้างกลับมาสงบอีกครั้งถึงแม้ว่าจะมีร่างสองร่างอยู่ใต้ร่ม ไม้ แต่ในตอนนี้กลับได้ยินเพียงเสียงของลมหนาวที่พัดมาอย่างเบาบางและเสียงลม หายใจเข้าออกของร่างเล็ก ที่เห็นเป็นไอเพราะความเย็นของอากาศ หน้าหวานนั้นเอียงหน้ามองร่างสูงที่นั่งถัดไปไม่ไกลจากตนอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะหวนนึกถึงวันเก่าๆที่ผ่านมา
นัยน์ตาสีฟ้าคู่นี้เท่านั้นที่คอยมองมาอย่างเป็นห่วงอยู่เสมอ...
เสียงทุ้มนี้เท่านั้นที่คอยทำให้ยิ้มและหัวเราะได้...
เสียงนี้ที่ได้ฟังแล้วรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น...
ใบหน้าที่ไม่ว่าเห็นสักกี่ครั้ง...ก็ยังไม่เบื่อ ยังคงคิดถึงอยู่เสมอ...
กับคนๆนี้เท่านั้นที่หัวใจจะเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่...
กับคนๆนี้เท่านั้นที่คอยนึกถึงและเป็นห่วงอยู่เสมอ...
กับคนๆนี้เท่านั้นที่คอยมาช่วยเสมอเมื่อมีเรื่องเดือดร้อนเกิดขึ้น...
กับรอยยิ้มนั่น...ที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว
...ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นได้นะ?
ดวงตากลมโตคู่หวานที่เริ่มรู้สึกหนักค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆกับลมหายใจที่เข้า ออกอย่างสม่ำเสมอ มือเรียวบางซุกอยู่ในกระเป๋าของเสื้อคลุมเพราะความหนาวจากอากาศเส้นผมสี น้ำตาลที่ปรกหน้าปะปนไปด้วยเกล็ดหิมะ ริมฝีปากบางซีดที่ปิดสนิทและความคิดสุดท้ายของเทย์โตะก่อนที่จะผล็อยหลับไป
ทำไม...หิมะนี้...ช่างอบอุ่นเหลือเกิน...
"เป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย?" ร่างสูงหันไปถามเมื่อนวดไปได้สักพัก แต่ภาพที่เห็นคือใบหน้าหวานนั้นหลับไปแล้วซึ่งก็ทำให้ฟราวอดยิ้มไม่ได้เมื่อ เห็นภาพนั้น
ชายหนุ่มร่างสูงเดินมานั่งข้างๆเด็กหนุ่มร่างเล็กที่นอนคอพับคออ่อนอยู่ก่อน จะถอดเสื้อคลุมสีดำสนิทออกแล้วห่มให้กับร่างบางที่ตอนนี้เอียงหัวมาซบไหล่ ของเขา
มือเรียวของร่างสูงกุมมือบางของร่างเล็กไว้อย่างหลวมๆ ขณะที่มืออีกข้างปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวานเบาๆ
ตอนเจ้าหนูนี่หลับก็น่ารักดีแฮะ...
The End...~*
cradit:
http://flame-daydreaming.exteen.com/20111018/fic-07-ghost-snow-ft
ความคิดเห็น