คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Dear Friend [HakurenXTeito]
วันที่ฉันได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป...ฉันไม่เหลืออะไรให้ยืนหยัดจะก้าวเดินต่อไป ความทรงจำ ครอบครัว จิตใจที่มีความรู้สึกของฉัน ความฝัน....และเสียสิ่งที่สำคัญยิ่งที่เรียกว่า...เพื่อนรัก....คู่หูของฉัน
มิคาเงะ...
เขาถูกหมอนั่นฆ่า
อายานามิ.....หมอนั่นเป็นคนพรากทุกสิ่งไปจากเรา มันฆ่าฟาเทอร์ คุณพ่อ และมิคาเงะด้วย
ฉันจะฆ่ามันให้ได้...เพื่อล้างแค้นให้มิคาเงะ
จิตใจของฉันเริ่มมืดมนราวกับว่ามันแตกสลายจนไม่อาจจะนำมาเก็บมาร้อยเรียงใหม่ได้เลย ฉันอยากพลีชีพนี้ช่วยมิคาเงะเหลือเกิน ฉันไม่อยากให้เขามาตายเพราะฉัน...... ทั้งๆที่เราสัญญากันแล้วแท้ๆ ทำไมนายถึงตายแล้วทิ้งฉันไว้กันล่ะ นายตอบฉันทีสิ มิคาเงะ.....
เด็กหนุ่มร่างบางเล็กนั่งคิดอยู่บนส่วนระเบียงของโบสถ์ดวงตาสีมรกตคู่มนเหม่อมองท้องฟ้าที่ขุ่นมัว มีหิมะสีขาวตกลงมาจากฟากฟ้าสร้างบรรยากาศอันหนาวเย็นรอบตัวโบสถ์จนมีผลึกน้ำแข็งเกาะเป็นที่ๆ แต่กลับไม่ทำให้ร่างเล็กนี้หนาวสั่นเลยสักนิดทั้งๆที่สวมชุดบางทั้งร่าง เขาใช้มือเล็กนั้นรองรับหิมะที่ตกมาจากฟากฟ้าแล้วนำมาดูในมือ
ไอ้นี่คือ หิมะงั้นหรือ? เย็นดีจัง.......
“กรูปี๊ “ มังกรน้อยสีชมพูที่อยู่บนบ่าของเขาทำท่าคลอเคลียถูกแก้มของเขาเบาๆ เขาจับมันมาลูบหัวอย่างเอ็นดู
ชีวิตของมิคาเงะที่ช่วยนายไว้มันมีค่าแค่นั้นเองหรือไง?
คำพูดของบิชอปหื่นตอนนั้นทำเอาเขารู้สึกเจ็บปวดแปล็บเหมือนหัวใจถูกบีบรัดแน่นเสียจนหายใจไม่ออก ถ้าเป็นไปได้ชั้นก็ไม่อยากให้หมอนั่นมาตายแทนชั้นสักหน่อย... เจ้าบ้ามิคาเงะ..
“เทย์โตะนายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ”เสียงแว่วดังมาจากข้างหลังเขา จึงหันหน้าไปดูตามเสียงเรียก
“ฮาคุเรน..”
“หนาวออกขนาดนี้ ข้าเห็นเจ้ายิ่งหนาวเข้าไปใหญ่”ฮาคุเรนพูดพลางกอดอกแล้วทำท่าหนาวสั่น แล้วหยิบเสื้อคลุมกันลมหนาวที่อยู่ในแขนอีกข้างปาใส่หัวเทย์โตะ”เอาไปใส่ซะ ถ้าเจ้าเป็นหวัดมันคงจะไม่ดี”
“ขอบใจ”เทย์โตะรับมาใส่ในทันที ฮาคุเรนเห็นเจ้าตัวใส่แล้วจึงยืนพิงระเบียงอยู่ข้างๆเทย์โตะ
“นี่ เทย์โตะ”
“หือ?”
“เจ้ามองอะไรอยู่รึ?”ฮาคุเรนหันไปมองบนท้องฟ้าที่มืดขุ่นมัว หิมะที่ตกมาเป็นระยะตามลมมา ดูเหมือนเป็นทิวทัศน์ที่งดงาม หากมันไม่หนาวล่ะก็น่ะ
“ไม่รู้สิ แค่นึกถึงอดีตเก่าๆ”
ทั้งสองยืนนิ่งเงียบ ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรกัน ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เทย์โตะเหลือบมองหน้าฮาคุเรนที่กำลังก้มเป่าไอร้อนให้มือที่เย็นเฉียบของตัวเองนั้นอุ่นอยู่ เขาเห็นใบหน้าของฮาคุเรนทีไรจะเผลอคิดถึงมิคาเงะเพื่อนซี้เก่าของเขาทุกที ทำไมถึงได้คล้ายกันอย่างนี้นะ.... แต่ก็ไม่เคยนึกให้ฮาคุเรนเป็นตัวแทนของมิคาเงะเพราะยังไงมิคาเงะมาเกิดใหม่เพื่ออยู่ข้างๆเขาตรงนี้แล้ว...
“เทย์โตะ!!”“เอ๋? อะไรหรือฮาคุเรน”เทย์โตะสะดุ้งจนหลุดจากภวังค์
“เจ้าจ้องข้านานแล้วนะ แล้วยังเหม่อจนไม่รู้ตัวอีกหรือ?”
“ขะ..ขอโทษนะ ชั้นเผลอคิดอะไรเพลินไปหน่อย”เทย์โตะพูดตะกุกตะกักใบหน้าแดงด้วยความเขินอาย
“เจ้านึกถึงเพื่อนรักคนเก่าของเจ้าหรือ เทย์โตะ”
เทย์โตะหันมามองหน้าฮาคุเรนด้วยความตกใจ....หมอนี่มันอ่านใจได้หรือไงฟ่ะ...
“ข้ารู้ว่าข้าอาจทำอะไรได้ไม่เท่ามิคาเงะ แต่ข้าจะฝึกฝนฝีมือให้แกร่งขึ้นเพื่อปกป้องเจ้าให้ได้”
คำพูดนั้นของฮาคุเรนทำให้เทย์โตะรู้สึกหนักใจมาก ทำไมต้องอยากปกป้องเขาด้วย ถ้าฮาคุเรนตายไปอีกคนแล้วเขาจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อแค่ของสำคัญสำหรับตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย
“ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่อยาก...”
“เทย์โตะ!”
“.......”
“มันเป็นสิ่งที่ข้าเลือกที่อยากจะทำ ฉะนั้นถ้าข้าเป็นอะไรอย่าโทษตัวเอง”
“ฮาคุเรน.....”
ฮาคุเรนดึงแขนเทย์โตะเข้ามากอดทำเอาคนถูกกระทำใบหน้าแดงร้อนผ่าวจนอยากผลักออกจากวงแขนนี้แต่สู้แรงคนตัวสูงกว่าไม่ได้จึงพยายามดิ้นสู้แทน ฮาคุเรนทนไม่ไหวเลยกระซิบข้างหูของเทย์โตะใกล้ๆว่า”ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปคนเดียวหรอกนะ เทย์โตะ”
สิ้นเสียงคำพูดที่หวานและแผ่วเบา ใบหน้าและที่หูของร่างเล็กแดงยิ่งกว่าเก่าจนหยุดดิ้นนิ่งเงียบทันที คนกระทำเห็นดังนั้นจึงยิ้มอย่างพอใจในผลงานที่ตัวเองทำ จู่ๆร่างกายเทย์โตะสั่นเล็กน้อย”แล้วอย่ามาเสียใจภายหลังล่ะเจ้าบ้า”ฮาคุเรนจึงลูบหัวเทย์โตะเบา”ข้ารู้น่า”เขารู้ว่าอีกฝ่ายปากไม่ตรงกับใจเพราะที่เสื้อตรงอกมีความรู้สึกเปียกชื้นเย็นจากลมหนาว
“เจ้าร้องออกมาให้เต็มที่เถอะนะเทย์โตะ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”
ขอให้ข้าได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไปเถิด...นะเทย์โตะ
“อ่ะแฮ่ม....โทดทีชั้นมาขัดจังหวะหรือเปล่า?”ฟราว์กระแอมเสียงดังเพื่อให้สองคนตรงหน้าที่มาหวานซึ้งไม่เกรงใจหน้าพระเจ้ากันรู้สึกตัวว่ามีคนเดินมาแล้ว ทำเอาทั้งสองเขินจนผละออกจากกันทันที ฟราว์แสยะยิ้มหัวเราะหึหึ เหมือนจงใจจะแกล้งกันตั้งแต่แรก
“พอดีคาสเตอร์ให้ชั้นมาเรียกนะไปกันได้แล้ว พวกหนูๆทั้งหลาย”พอพูดจบฟราว์เดินนำหน้ากลับไปทางเก่าอย่างสบายอารมณ์(เอ็งแกล้งเด็กมันสนุกหรือไงเนี่ย?) ทำเอาพวกหนูๆทั้งหลายนั้นใบหน้าร้อนผ่าวจนจะละลายหิมะที่กองบนพื้นรอบๆตัวละลายเป็นน้ำได้ทันที พวกเขามองหน้าแทบไม่ติด
“ นี่ ” เสียงเรียกจากอีกฝ่าย ฮาคุเรนหันไปเห็นมือเล็กยื่นมาข้างๆตัวเขา
“ถ้านายหนาวมากล่ะก็จับมือชั้นแล้วไปหาคุณคาสเตอร์ด้วยกันสิ”ฮาคุเรนยืนอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะยิ้มแล้วหัวเราะเทย์โตะโวยวายใส่ นายหัวเราะอะไรน่ะ!!
“รีบเข้าไปกันเถอะ ข้าหนาวจะตายล่ะ”ฮาคุเรนจับมือและดึงตัวเทย์โตะวิ่งตามฟราว์ไป
ฮาคุเรน ที่ชั้นบอกว่าไม่หนาวน่ะ บางที....หัวใจของชั้นมันหนาวมากจนชั้นไม่มีความรู้สึกแล้วก็ได้นะ แต่ถ้าชั้นได้อยู่กับนายตลอดไป ชั้นคิดว่า นายคงจะละลายน้ำแข็งในหัวใจของชั้นจนมีความอบอุ่นเหมือนนายก็เป็นได้นะ
แต่ชั้นมีภารกิจที่ต้องทำ ชั้นอาจจะตายก่อนนายก็ได้...เพราะงั้นเวลาเอ๋ย...ขอให้ช่วงเวลานี้จงอยู่นานๆทีเถิด ถ้ามีพระเจ้าอยู่จริงก็
ชั้นขอให้ปกป้องฮาคุเรน และอยู่ด้วยกันกับชั้นตลอดไป
ตลอดไป........
ชั้นไม่ขออะไรไปมากกว่านี้.......ชั้นไม่ต้องการอะไรนอกจากนี้แล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เครดิต: http://rin-ray.exteen.com/20080719/fic-07-ghost-my-dear-friend-hakurenxteito
ความคิดเห็น