ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Is it be love:Ch 5
“กี๊~กิๆๆๆๆ”
“ย้ากกกกกก”
บรึ้มมมมม!!
“กิกี๊~กิกิ๊~”
“ย้ากกกกกก”
บรึ้มมมมม!!
...สถานการณ์เช่นนี้ยังคงเวียนกลับมาให้เห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนแทบจะเป็นเรื่องเจนตาไปซะแล้วสำหรับผู้ที่สัญจรผ่านไปมา...
ภาพร่างเล็กๆของเด็กชายที่ไม่น่าจะโตเกินไปกว่าชั้นประถมกำลังฝึกใช้พลังจากบาคูลัสในมือซัดเจ้าหุ่นหน้าตาประหลาด(?)อย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงเล็กๆนั้นตะโกนลั่นก่อนจะตามมาด้วยเสียงระเบิดดังสนั่นอันเนื่องมาจากการอัดระเบิดของไซฟอน...
ในตอนแรกก็ชวนให้แตกตื่นกันอยู่หรอกว่าเหตุใดหนุ่มน้อยน่ารักถึงต้องมาทำอะไรยากลำบากเช่นนี้ แต่หากเมื่อลองสังเกตดูดีๆแล้ว ก็จะพบกับตราของผู้เข้าสอบเป็นบิชอปที่ส่องแสงสะท้อนยามต้องกับแสงแดด...พอได้ทราบเหตุผลแล้ว จากที่ผู้คนรอบข้างจากความเคลือบแคลงสงสัยกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเอ็นดูในความเพียรพยายามของหนุ่มน้อยตัวเล็กแทน...
...เป็นเพียงแค่เด็กประถมแท้ๆ...น่าชื่นชมจริงๆ...
“ฮัดชิ้วววว!”
เทย์โตะยกหลังมือขึ้นถูจมูกเบาๆ นึกสงสัยนิดๆว่าทำไมอยู่ดีๆตัวเองถึงรู้สึกคันหูคัดจมูกขึ้นมายิบๆ...เหมือนๆกับว่ากำลังโดนนินทา...
...ไม่หรอกมั้ง...?
ร่างเล็กสะบัดหัวดุ๊กดิ๊กไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปก่อนจะหันมาตั้งหน้าตั้งตารวมสมาธิจัดการกับเจ้าหุ่นหน้าตากวนประสาทตรงหน้าต่อ...
...ถ...ถึงจะบอกว่าจัดการก็เถอะ...
...แต่เจ้านี่มันเคลื่อนไหวเร็วชะมัด!!
“กี๊~กิๆๆๆๆ”เจ้าหุ่นคอร์ส่งเสียงเหมือนกับจะหัวเราะเย้ยหยันพลางวิ่งวนๆๆไปรอบๆร่างเล็กๆอย่างยั่วยุ
มือเล็กกำด้ามบาคูลัสแน่น นึกอยากจะเปลี่ยนวิธีใช้เป็นการเขวี้ยงใส่หัวทองๆนั่นแทน...
...ใช่...หัวทองๆ...เหมือนกันกับเจ้านั่น...
พลันดวงหน้าน่ารักก็ขึ้นสีระเรื่อขึ้นมายามนึกถึงหน้าตากวนๆกับหัวทองๆของใครอีกคนที่บังเอิญ(?)หน้าตาเหมือนเจ้าหุ่นซังกะบ๊วยนี่ยังกะแกะ...
...จะว่าไป...
...ก็ไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่นะ...
...เจอกันครั้งสุดท้ายก่อนลงมาฝึกกับคุณคาสเตอร์...แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย...
“หายไปไหนของมันนะ...เจ้าหมอนั่น?”เอ่ยเสียงแผ่วเบากับตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี๊เผลอพูดอะไรออกไปก็ตบปากตัวเองแทบไม่ทัน...
บ้า...บ้าๆ! บ้าไปใหญ่แล้วเรา! จะไปคิดถึงเจ้าหมอนั่นทำไมเล่า!!
เป็นอีกครั้งที่เทย์โตะพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านทั้งๆที่ดวงหน้ายังคงขึ้นสีระเรื่อ ...ไม่อยากจะยอมรับตัวเอง...
...ว่าก็แอบอยากได้ยินเสียงทุ้มๆกวนประสาทนั่นบ้าง...
“กิ๊กิๆๆๆๆ”
...แต่ไม่เอาเสียงไอ้เจ้านี่โว้ยยยยย!!
ด้วยความยั๊วะจากส่วนลึก ร่างเล็กค่อยๆถ่ายเทไซฟอนเข้าไปในบาคูลัสอีกครั้ง และในขณะที่กำลังจะเข้าสเต็ปเดิมแบบทุกที นัยน์ตากลมโตสีเขียวก็เป็นอันเบิ่งกว้างเมื่อไอ้เจ้าหุ่นหน้าเหมือน(?)มันกำลังวิ่งรี่เข้าไปหากลุ่มซิสเตอร์ที่บังเอิญเดินผ่านมาด้วยท่าทางที่เตรียมจะหื่นใส่เต็มที่...
“ฟราว~!! ทำความเดือดร้อนให้คนอื่นดีนักใช่มั้ยฮะ!!”
เหมือนเส้นสติหรืออะไรบางอย่างขาดผึง ลูกพลังศักดิ์ศิทธิ์ถูกปล่อยออกไปอัดใส่เจ้าหุ่นคอร์เต็มแรงจนหลังแอ่นส่งเสียงระเบิดดังสนั่น...
บรึ้มมมมมมมม!!!
พอเห็นว่าสามารถจู่โจมเป้าหมาย(?)ได้สำเร็จ เทย์โตะเองก็เพิ่งจะได้สติว่าเมื่อตะกี๊นี้ตัวเองทำอะไรลงไป...
อ้าว? ...ทำไมเมื่อกี๊เผลอมองเจ้าหุ่นนี่เป็นฟราวไปได้หว่า?
...จะว่าไป...เดี๋ยวสิ...!
“ด...โดนแล้ว...!”เสียงเล็กกู่ร้องด้วยความดีใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า...
...เหมือนๆว่าก่อนหน้านี้...จะมีเหตุการณ์คล้ายๆกันเกิดขึ้นมาแล้วนี่หว่า?
...ปล่อยพลังอัดไปโดนเข้าจังๆ...แล้วเราก็...
ร่างเล็กค่อยๆหันกลับไปมองสภาพเจ้าหุ่นคอร์หน้าซีด มุมปากเล็กกระตุกแรง เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองคาดเดานั้นถูกต้อง...
มันหันมาวิ่งไล่กวดเขาอีกแล้ว!!!
“จ๊ากกกกกกกกกกก!!”เทย์โตะหวีดร้องลั่น ทิ้งบาคูลัสโกยอ้าวตามสเต็ปเดิม โดยไม่ลืมหิ้วเอามิคาเงะตัวน้อยที่นอนกลิ้งอยู่แถวนั้นติดมาด้วย ...ตะโกนเรียกบิชอปหนุ่มร่างสูงในใจอีกรอบ...
ค...คุณคาสเตอร์!!!
เหมือนกับเหตุการณ์เดจาวูก็ไม่ปาน เจ้าหุ่นโดนอะไรบางอย่างมัดแล้วพันไว้จนมีสภาพไม่ต่างกับดักแด้ ก่อนจะโดนซิสเตอร์ดอลหิ้วเอาตัวไปเก็บเหมือนเคย...
หากแต่ว่า...คราวนี้หาใช้เส้นเอ็น...แต่เปลี่ยนเป็นเถาวัลย์ไม้เลื้อยแทน...
พอเห็นว่าตนเองรอดปลอดภัยแล้ว เทย์โตะก็ทิ้งตัวลงนั่งแปะกับพื้นอย่างหมดแรง นั่งหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างหมดสภาพ
“เหนื่อยแย่เลย...พักซักหน่อยดีมั้ยฮะ?”เสียงหวานไพเราะเอ่ยทัก พร้อมมือเรียวภายใต้ถุงมือสีดำสนิทที่ยื่นมาช่วยฉุดร่างเล็กๆให้ยืนขึ้น เรียกให้นัยน์ตากลมโตสีเขียวสวยอดที่จะช้อนขึ้นมองผู้มาช่วยตนอย่างแปลกใจไม่ได้...
“ค...คุณลาบราดอร์?”เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายงงๆ นึกประหลาดใจที่บิชอปร่างบางมาอยู่แถวนี้ มือเล็กวางมือลงบนมืออีกฝ่ายที่ยื่นมาให้ ดึงตัวเองให้ลุกขึ้นมายืนปกติ
“มานั่งพักจิบชาซักหน่อยสิฮะ”ดวงหน้าสวยหวานแย้มรอยยิ้มสดใสจนเหมือนเทย์โตะจะเห็นออร่าแว๊บๆ ร่างเล็กพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปยังสวนดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก...
..........................
................................
“บุรุปเปี๊ยะ~”มังกรตัวน้อยส่งเสียงร้องอย่างร่าเริงเมื่อบิชอปร่างบางวางจานดอกไม้แช่อิ่มไว้ให้พร้อมรอยยิ้มตามแบบฉบับของเจ้าตัว ...ท่าทางแสนน่ารักของลูกมังกรฟูลุงก์มิคาเงะเรียกเสียงหัวเราะน้อยๆจากเทย์โตะได้เป็นอย่างดี
“เอาดอกไม้มั้ยฮะ?”ลาบราดอร์เอียงคอยิ้มหวาน มือเรียวบางวางถ้วยชาลงตรงหน้าร่างเล็กก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน
“ดอกไม้หรอครับ?”เสียงเล็กเอ่ยถามงงๆ ...ดอกไม้...? เอามาทำไมหว่า...?
ร่างบอบบางอรชรเพียงแค่แย้มรอยยิ้มหวานตามปกติก่อนจะโรยเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ลงไป... หากแต่ว่าเมื่อเมล็ดพันธุ์ดอกไม้โรยตัวลงไปในน้ำ มันก็ค่อยๆแตกดอกผลิบานออกอย่างสวยงาม...เรียกสายตาตื่นตะลึงปนชื่นชมจากร่างเล็กจนบิชอปร่างบางถึงกับหลุดเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
“อร่อยนะฮะ ลองชิมดูสิ~”เสียงหวานเอ่ย นัยน์ตาคู่โตสีม่วงสวยกระพริบปริบราวกับจะออดอ้อนเล็กๆ เรียกสีระเรื่อสูบฉีดบนดวงหน้าน่ารักได้เป็นอย่างดี ...
มือเล็กยกถ้วยชาขึ้นจิบ ทันทีที่หยาดน้ำไหลผ่านลำคอ รสชาติหวานกลมกล่อมของมันก็แล่นพล่านอยู่ในปาก...
“รสหวาน...?”นัยน์ตากลมโตสีเขียวเบิ่งมองแก้วชาดอกไม้ในมืออย่างประหลาดใจ
“เด็กที่มีบาดแผล...จะรู้สึกว่าหวานน่ะฮะ”ลาบราอร์เอ่ย รอยยิ้มเศร้าๆปรากฏขึ้นบนดวงหน้าสวยหวาน
“บาดแผล?”
“ใช่ บาดแผลทางจิตใจฮะ”
“.......”ได้ฟังอย่างนั้น เทย์โตะก็เหมือนจะนึกถึงเรื่องบางอย่างออก...
นัยน์ตาคู่โตเหม่อลอย นึกถึงถ้อยคำแสนสำคัญของเพื่อนรักที่จากไปขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง...
“...มิคาเงะไม่ได้บอกให้ผม...กลับไปที่กองทัพจักรวรรดิเพื่อครอบครัวของเขา...ผมไม่ทันสังเกตถึงความรู้สึกของเขาเลย...ผมมันแย่ที่สุด...”ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงเสียงที่สั่นเครือยามเอ่ยปากพูด หากแต่ก็ยังคงเอ่ยพร่างพรูความรู้สึกในใจออกมา
“...อยากชดใช้ให้เขาครับ...”
‘อย่าตั้งตัวเป็นศัตรูกับกองทัพจักรวรรดิ แก้แค้นไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา...’
“...แต่ถ้าเขาบอกว่าอย่าแก้แค้น...ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ไม่อาจชดใช้ได้...”มือเล็กถูกยกขึ้นปิดบังใบหน้าที่กำลังสับสน รู้สึกเหมือนก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ...
“มิคาเงะคุง...เขาให้อภัยเธอตั้งแต่แรกแล้วล่ะฮะ...”เสียงหวานเอ่ย คิ้วเรียวมุ่นลงอย่างเจ็บปวด ดวงหน้าสวยหวานของบิชอปร่างบางหมองหม่นลง หากแต่บนเรียวปากเอิบอิ่มก็ยังคงพยายามฝืนยิ้มให้ร่างเล็ก
“ไม่ได้ครับ! ผมสมควรได้รับโทษ!!”เสียงเล็กเอ่ยท้วงเสียงดัง ...เทย์โตะรู้สึกเหมือนที่ขอบตากำลังร้อนผ่าว ก้อนสะอื้นที่กำลังพยายามกล้ำกลืนฝืนไว้แทบจะเล็ดลอดออกมาเป็นเสียง...
“...มิคาเงะคุง...รู้ว่าถ้าเธอกลับไปที่กองทัพจักรวรรดิ ชีวิตของเธอจะต้องจบสิ้นลง...และไม่ว่ายังไง...มิคาเงะคุงก็ไม่สามารถมอบเธอให้กับกองทัพจักรวรรดิได้...”
“.....”
“เพราะเขารักเธอไงฮะ...”เพียงประโยคสุดท้ายของลาบราดอร์หลุดออกมา ทำนบน้ำตาของเทย์โตะก็เหมือนพังครืนลงอย่างง่ายดาย ...หยาดน้ำใสไหลเอ่อจากดวงตาสีมรกตสดใส อาบไล้ดวงหน้าน่ารักจนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา หากแต่ร่างเล็กหาได้สนใจไม่ ...ในหัวมีเพียงถ้อยคำของคนสำคัญดังก้องไปมา...
‘จะลองเสี่ยงตายดูใช่มั้ย? ...งั้นก็มุ่งหน้าฝ่าไปโลด!’
‘นายต้องมุ่งไปข้างหน้า ...ก้าวเดินต่อไปยังหนทางที่มีแสงสว่าง...’
‘ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างนายเสมอ...อย่าลืมนะ’
‘รักนายที่สุด...เทย์โตะ’
“...ผมยืนอยู่ในโลกจอมปลอม...แล้วในโลกนั้น ผมก็ได้พบกับสมบัติล้ำค่าของแท้เพียงหนึ่งเดียว...”
มือเล็กปาดซับน้ำตาออกก่อนจะโอบอุ้มเอามังกรมิคาเงะเข้ามากอดแน่น...นัยน์ตากลมบ๊อกของมังกรน้อยจ้องมองผู้เป็นเจ้าของที่กำลังทำหน้าเศร้าสร้อยงงๆ ลิ้นเล็กตวัดเลียที่ข้างแก้มนุ่มอย่างปลอบโยน...
“ผมมีสิ่งที่จะต้องทำ... ผมจะทำให้เจ้านั่นได้เห็น โลกที่แท้จริงของผมให้ได้...”
...แม้จะไม่ยกโทษให้ก็ไม่เป็นไร...นั่นคือการชดใช้ของฉัน...
พลันดวงตาแห่งมิคาเอลบนหลังมือขวาของเทย์โตะก็ปรากฏขึ้นมาก่อนจะส่องแสงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ...
“ตัดสินใจได้แล้วสินะเทย์โตะคุง...ที่นี่...คือจุดเริ่มต้นของเธอ...”เสียงหวานเอ่ยอย่างเคร่งขรึม นัยน์ตาคู่สวยสีม่วงไร้แวว...แตกต่างไปจากทุกที แม้รอยยิ้มบนเรียวปากบางก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา...
“เมื่อกี๊นี้มัน...?”ร่างเล็กตะลึงค้างไปชั่วครู่ มองหลังมือขวาของตนเองที่กลับมาเป็นผิวเนื้อเรียบเนียนสนิทไร้ซึ่งหินสีแดงดั่งเลือดเหมือนเมื่อครู่อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง...
...เมื่อกี๊นี้...ดวงตาแห่งมิคาเอล...เปล่งแสง...?
บรรยากาศกำลังอยู่ในสภาวะครุมเครืออยู่ดีๆ พลันร่างเล็กก็ถูกแรงบางอย่างดึงรั้งเข้าไปปะทะกับบางสิ่งแข็งๆอย่างแรงจนแผ่นหลังบางเจ็บแปร๊บ
นัยน์ตาสีเขียวคู่โตตวัดฉับกลับไปมองด้านหลังของตนอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะนิ่งตะลึงงันเมื่อสายตาอาฆาตสบเข้ากับนัยน์ตาเรียวคมสีน้ำเงินเข้มอันคุ้นเคย...
“ฟราว!! / ไงเจ้าหนู”
เสียงเล็กร้องอย่างตกใจผสานกับคำทักทายของร่างสูง ...เมื่อถูกอ้อมแขนแกร่งนั่นรั้งเข้าไปแนบชิดมากกว่าเดิม เทย์โตะก็ถึงบางอ้อว่าเมื่อกี๊เขาชนอะไรแข็งๆ...ที่แท้ก็แผ่นอกไอ้หมอนี่นี่เอง! ...ดวงหน้าน่ารักเรื่อสีน่าดูจนฟราวอดที่จะอมยิ้มเอ็นดูไม่ได้
“ไงเลิฟ”เสียงทุ้มเอ่ยทักทายร่างอรชรบอบบางข้างๆด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมรอยยิ้มกว้างแบบทุกที เรียกนัยน์ตาสีม่วงคู่สวยที่ไร้แววให้กลับมาเปล่งประกายฉายแววไร้เดียงสาดังเดิม
“สวัสดีฮะฟราว”รอยยิ้มหวานแสนน่ารักกลับคืนมาบนดวงหน้าสวยหวานอ่อนโยน มือเรียวบางขยับชงชาดอกไม้ให้ผู้มาใหม่อย่างคล่องแคล่วก่อนจะยื่นให้ร่างสูงรับไป
“หืม~ชาคาโมมายด์หรอ?”ฟราวเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะเผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ...เทย์โตะที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดหลวมๆของคนร่างสูง เหลือบมองท่าทางประหลาดๆเหมือนคิดแผนชั่วได้ของฟราวแล้วก็อดจะศอกใส่อย่างหมั่นไส้ไม่ได้ โชคยังดีที่ร่างสูงชะลูดไหวตัวทัน ขยับหลบมานั่งฝั่งตรงข้ามกับร่างเล็กได้อย่างเฉียดฉิว...
“มีอะไรหรอฮะ?”ลาบราดอร์เอียงคอมองทั้งสองคนงงๆ พลางขยับที่ให้ฟราวนั่งอย่างสบาย ...พอเห็นท่าทางของบิชอปร่างบางเทย์โตะก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ นึกด่าตัวเองในใจที่เผลอทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าบิชอปแสนน่ารักเข้าซะแล้ว...
ส่วนฟราวน่ะหรอ...
“เลิฟ...ทำไมถึงชงชาคาโมมายด์บ่อยกว่าชนิดอื่นล่ะหืม~?”เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงกรุ่มกริ่มพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ นัยน์ตาคมพราวระยับเสียจนเทย์โตะฟันธงได้เลยว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ... ร่างเล็กจึงตัดสินใจนั่งฟังอยู่เงียบๆ...
“เอ๋? ก็...”ดวงหน้าสวยหวานฉายแววฉงน เสียงหวานไพเราะนิ่งไปชั่วครู่ขณะใช้ความคิด ...นั่นสินะ...ทำไมกันล่ะ? พอรู้สึกตัว ...ส่วนใหญ่ก็มักจะชงชาชนิดนี้ไปแล้ว
“ใช่เพราะว่า...เจ้าคาสเตอร์มันชอบจิบชาคาโมมายด์รึเปล่านะ?”
tbc.
________________________________________________________________
อ้างอิง : http://sevenghost.freeforums.org/is-it-be-love-up-ch-8-t448-70.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น