วันที่มีเรา

ลำดับตอนที่ #5 : วันเก่าๆ

คืนนั้นคำพูดของภาณุภัทรยังก้องอยู่ในหูของฟ้าลดา “ทำไมฟ้าไม่ให้โอกาสพี่บ้าง”

เธอทวนคำพูดของเค้าไปมา  “ฟ้าไม่ได้ไม่ให้โอกาสพี่เปลวนะคะ  แต่ฟ้าไม่เคยให้โอกาสตัวฟ้าเองต่างหาก” เธอพูดกับตัวเอง  อากาศวันนี้ค่อนข้างดี เธอเดินกลับมาที่เตียง น้องแทนหลับไปนานแล้ว  แต่ฟ้าลดายังนอนไม่หลับเพราะโดยปกติเธอต้องทำงานจนดึก

เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงโต๊ะโคมไฟดังครืดๆเพราะฟ้าลดาเปิดระบบสั่นเอาไว้

ไม่ใช่เบอร์ที่เธอรู้จัก  “สวัสดีค่ะ”

“ฟ้าเหรอ  นี่เธียรนะ”  เสียงคุ้นเคยของเธียรชัยดังผ่านโทรศัพท์มา  ฟ้าลดานิ่งครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ

“อือ  ฟ้าเอง  มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า เธียรแค่จะบอกว่านี่เบอร์เธียรนะ  ฟ้ายังไม่นอนอีกเหรอ”

“ถ้านอนแล้วฟ้าจะรับโทรศัพท์มั๊ยเนี่ย”  ฟ้าทำเสียงล้อเล่น 

“มัวแต่หลับล่ะสิเลยไม่รู้ว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว”  ฟ้ายิ้ม เธอรู้ดีว่าเธียรชัยชอบนอนตอนเย็นแล้วก็ตื่นมากลางดึก  หลังจากนั้นเค้าจะนอนไม่ค่อยหลับ

“ขอโทษที  แล้วลูกกับแฟนฟ้าหลับกันหมดแล้วเหรอ”  เธียรชัยถาม  เค้านั่งอยู่ที่ระเบียงบ้านพักอาจารย์ของโรงเรียน

“หลับแล้ว”  ฟ้าลดาตอบ  “มีอะไรหรือเปล่า นอนไม่หลับล่ะสิ  นี่ไม่ลองไปหาหมอดูบ้างล่ะ  เผื่อหมอจะหาทางช่วยได้นะ”  ฟ้าลดาเริ่มเข้าเรื่องที่เค้านอนไม่ค่อยหลับถ้าหากตื่นขึ้นมากลางดึก

“ยังจำได้อีกเหรอ ว่าเธียรนอนไม่ค่อยหลับ”  เธียรชัยยิ้ม  “ฟ้านี่จำแม่นจัง  แล้วนี่ฟ้าเรียนจบแล้วแต่งงานเลยเหรอ  เธียรลองนับดูนี่น้องแทนอายุเท่าจำนวนปีที่ฟ้าเรียนจบเลยนะ”

ฟ้าลดานิ่งครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“อือ”

เธอนิ่งอีกครู่ก่อนที่จะกลืนน้ำลายให้ผ่านลำคอไป

“แล้วเธียรล่ะ  คงยังไม่แต่งหรอก  หนุ่มรักอิสระอย่างเธียรนะ  เมื่อไหร่จะมีคนปราบอยู่เนี่ย”  ฟ้าลดาทำเสียงล้อ

“โอ้ย………ในโลกนี้ไม่มีใครโหดเท่าฟ้าหรอกอยู่ดีๆก็หายไปเฉยๆ  เธียรงงมากเลยหล่ะ”

คำตอบของเธียรวิทย์ทำให้ฟ้าลดาถึงกับเงียบไปอีกพัก

“ฟ้า  ฟ้า ยังอยู่ป่าว  เออ เธียรขอโทษไม่น่าพูดเลย เรื่องมันแล้วไปแล้ว”

“ไม่เป็นไร ก็เรื่องมันแล้วไปแล้วนี่  ฟ้าว่าเธียรน่าจะนอนนะ  อย่างนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพ  ฟ้าคงต้องนอนเหมือนกัน  ถ้าว่างๆฟ้าจะโทรหาแล้วกันนะ”

“ก็ได้  ว่าแต่ฟ้าจะมาทานข้าวกับเธียรบ้างได้หรือเปล่า”

“คงได้  แต่ช่วงนี้ฟ้าไม่ค่อยว่าง งานค่อนข้างยุ่ง  เอาเป็นว่าถ้าฟ้าว่างจะโทรหาแล้วกันนะ สวัสดีค่ะ”

ฟ้าลดาวางสายก่อน

เธียรชัยหยิบรูปฟ้าที่เคยถ่ายด้วยกันตอนสมัยเรียนตอนปีสี่  เค้าเพิ่งจะค้นเจอตอนเย็นหลังจากที่กลับจากโรงเรียน

ฟ้าลดาไม่เหมือนกับคนที่เค้าเคยรู้จัก  ไม่มีใครเหมือนเลยจริงๆ  เค้ามองรอยยิ้มนั้น  ประหลาดเหลือเกินที่เค้าคิดว่าเค้ารู้จักเธอ อ่านเธอออกทุกอย่างแต่ความจริงกลับรู้สึกห่างเหิน ราวกับคนที่ไม่รู้จักกัน  ผิดกับที่เธอบอกเค้าว่าเธออ่านเค้าไม่ออกสักนิด  แต่เหมือนเธอจะรู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่  เธอบอกว่ารักเธียรชัยมาก  บอกว่ารักมากจนเค้าไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง  และตอนนี้เค้าก็ยังเชื่ออย่างนั้นอยู่  เพราะเธอจากเค้าไป  โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ  เธอเดินออกไปจากชีวิตของเค้าโดยที่ไม่รู้ว่าเธอโกรธอะไร  หรือทำไม  ไม่เคยมีอะไรสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้  เวลาตัวเดียวเท่านั้นที่ทำให้เค้ารู้ว่า  เค้าไม่สามารถลืมหญิงสาวที่ร่าเริงสดใสในสายตาของคนอื่น  แต่ความจริง ในดวงตาสุกใสของเธอนั้นครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา  เธอมักจะเป็นคนที่เดือดร้อนอยู่เสมอ  เดือดร้อนเรื่องคนรอบข้างจนแทบจะไม่มีเวลาหลงเหลือให้กับเค้าเมื่อครั้งที่คบกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย 

เสียงโทรศัพท์ของเธียรชัยดังขึ้น  ที่หน้าจอเป็นรูปของปัทมา

“ว่าไงคะ”  เธียรชัยรับโทรศัพท์

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่โทรมาคุยเล่นเพราะรู้ว่าพี่เธียรนอนไม่หลับแน่หล่ะ”

“รู้ใจจริงเลยนะเรา ตอนนี้พี่จะนอนหลับแล้วหล่ะ  เดี๋ยวว่าจะอาบน้ำนอนแล้ว”

“จริงเหรอ  งั๊นไม่กวนก็แล้วกัน  แค่นี่นะคะ  ฝันดีล่ะ ฝันถึงน้องปัทบ้างก็แล้วกันนะอย่าให้รู้นะว่าฝันถึงคนอื่น  ถ้างั๊นระเบิดลงแน่” 

เสียงของปัทมาใสจนเธียรชัยอมยิ้ม  “ค่ะ จะฝันถึงใครล่ะ ก็รักอยู่คนเดียวเนี่ย”

“ไม่ต้องมาปากหวาน  งั๊นเจอกันพรุ่งนี้ อย่าลืมที่นัดกันตอนค่ำนะคะ”

ปัทมาวางสายไปแล้ว  เธียรชัยเปิดรูปของปัทมาที่ถ่ายเอาใว้ในโทรศัพท์มาเทียบกับรูปของฟ้าลดาที่ตัวเองถือเอาไว้ในมือ  ทั้งคู่มีส่วนคล้ายกันมาก  ทั้งตา จมูกและปาก  จะแตกต่างกันที่ดวงตาของปัทมาจะดูสดใสกว่า  ดวงตาของฟ้าลดาจะดูโศกๆตลอดเวลา 

เค้าสลัดความคิดเกี่ยวกับฟ้าลดาออกจากสมองก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำ

ฟ้าลดาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า  เธอลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ เนื่องจากช่วงนี้งานไม่ค่อยยุ่ง  ภาณุภัทรจึงให้เธอรีบลาพักก่อนที่จะต้องลุยงานต่อกันอีกเที่ยว  น้องแทนวิ่งไปวิ่งมาขณะที่ฟ้าลดาเข็นรถซื้อของไปเรื่อยๆ

“อ้าวฟ้า มากับน้องแทนเหรอ” เธียรชัยเดินมาหยุดรถเข็นข้างๆก่อนจะหันไปยิ้มให้กับน้องแทนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“อือ” ฟ้าลดาตอบสั้นๆ  “แล้วเธียรล่ะ”

“มาคนเดียวเหมือนกัน”  เธียรยิ้ม  “เรามันคนไม่มีครอบครัว  ก็อย่างนี้แหละต้องดูแลตัวเอง”   เธียรชัยยิ้ม 

“คุณแม่ครับ  น้องแทนอยากไปเล่นของเล่น เราซื้อของเสร็จแล้วเราไปเล่นของเล่นบนชันห้ากันนะครับ”  น้องแทนดึงชายเสื้อฟ้าลดา

“จะดีเหรอลูก  คุณยายจะรอนะครับ”

“ดีครับคุณแม่  เวลาคุณแม่ไม่อยู่คุณยายพาน้องแทนมาบ่อยจะตาย”  น้องแทนยังไม่เลิกดึงชายเสื้อหญิงสาว

เธียรชัยมองฟ้าลดาพลางอมยิ้มแล้วไสรถเข็นเดินพร้อมกัน

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าฟ้าจะมีลูกโตขนาดนี้แล้ว  นี่เราไม่ได้ติดต่อกันมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย”  เธียรชัยยิ้มพลางมองน้องแทนที่ยังงอแงจะเล่นของเล่นไม่เลิก  เธียรวิทย์จึงอุ้มนอ้งแทนให้มายืนบนรถเข็นของของตนเอง

“คนเรามันก็ต้องโตขึ้นสิเธียร  ใครจะทำตัวเป็นเด็กเหมือนเธียรได้ตลอดเวลาล่ะ”  ฟ้าลดามีสีหน้านิ่งๆ  เธอไม่ยิ้มทั้งๆที่น่าจะดีใจที่ได้เจอเธียรชัย

“ใครว่าเธียรเด็ก  ฟ้าน่ะแหละเด็กกว่าอีก  นี่น้องแทน  คุณแม่นะชอบทำตัวเป็นเด็กๆ  เอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก  ขี้แงด้วย”  เธียรชัยหันมาเล่นกับน้องแทนที่นั่งสงบลงบนรถเข็นของตนเอง

“ใช่  คุณแม่น่ะขี้แง  ตอนดึกๆ น้องแทนเห็นคุณแม่ชอบนอนร้องไห้”  น้องแทนพูดอย่างไม่ได้คิดอะไร  ฟ้าลดามองหน้าลูกชายก่อนจะหันมามองหน้าเธียรชัย

“คุณแม่ไม่ได้ร้องไห้นะครับ  คุณแม่แค่แพ้อากาศ ไม่เชื่อน้องแทนก็ไปถามคุณยายดูก็ได้”

เธียรชัยมองใบหน้าฟ้าลดา  ทั้งคู่คบกันไม่นานก็จริงแต่เค้าก็รู้ว่าฟ้าลดาเป็นคนโกหกไม่เก่งเอาซะเลย

หลังจากจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่เดินมาที่ชั้นห้าโดยที่เธียรชัยอุ้มน้องแทนขึ้นบันไดเลื่อน

ฟ้าลดามองดูทั้งสอง  ใบหน้าของเธอนิ่งสนิทราวหัยใช้ความคิดอะไรบางอย่างก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น

“ฟ้าพูดค่ะ”  เป็นสายของภาณุภัทร  เค้ากำลังดูงานอยู่ที่ประจวบคีรีขัน

“อยู่ที่ห้างกับน้องแทน แล้วก็เพื่อนอีกคนค่ะ  ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ไม่กลับมืดแน่นอน  ค่ะ  เจอกันวันจันทร์ค่ะ  สวัสดีค่ะ”

เธียรชัยหันมามองฟ้าลดาหลังจากที่ปล่อยให้น้องแทนเข้าไปเล่นในบ้านบอล  ฟ้าลดาเห็นเค้ามองจึงยิ้มแก้เก้อขึ้นมา

“ฟ้านี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ ไอ้รอยยิ้มเก้อๆเนี่ย” เธียรชัยหัวเราะก่อนที่จะชวนกันมานั่งที่เก้าอี้ที่จัดเตรียมเอาไว้สำหรับผู้ปกครอง

“ยังไม่เปลี่ยนอีกเหรอ  นี่ลูกหนึ่งแล้วนะเนี่ย”  ฟ้าลดายังยิ้มเก้อๆเหมือนเดิม

“จริง  ฟ้าไม่เปลี่ยนเลย”  เธียรชัยพูดแค่นั้นแล้วก็ยิ้มเก้อๆ  จนมีแต่ความเงียบ  ฟ้าลดาพยายามมองไปทางน้องแทน  ส่วนเธียรชัยก็พยายามมองไปทางอื่น  จนกระทั่งทั้งคู่หันมาสบสายตากันครั้งหนึ่ง  ฟ้าลดาจึงก้มมองต่ำลง  ส่วนเธียรชัยก็มองสูงขึ้น 

“เอ่อ….”  ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน 

เธียรชัยยิ้ม  “ฟ้าพูดก่อนสิ”

“เอ่อ….ไม่มีอะไรหรอก  เธียรล่ะมีอะไรหรือเปล่า”  ฟ้าลดาก้มลงต่ำเหมือนเดิม

“เธียรอยากจะถาม….ถามได้หรือเปล่า”

“เรื่องอะไรล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก  แค่เรื่องวันเก่า  อย่าสนมันเลย”  เธียรชัยมองไปทางน้องแทน 

“ตอนนี้เธียรคบกับใครอยู่เหรอ”  ฟ้าลดาเริ่มเปิดประเด็น  ความจริงเธอไม่อยากรู้หรอก  แต่มันก็คงดีกว่าที่จะนั่งอยู่เงียบๆ

“ก็เรื่อยๆ  ไม่ได้คิดจริงจังอะไรหรอก  แต่มีอยู่คนนึงก็ดีเหมือนกัน  ดูแลเอาใจใส่เธียรดีมากๆ  เหมือนฟ้าเลยหล่ะ”  เธียรชัยกล่าวสีหน้านิ่ง  ทั้งคู่ไม่ได้พุดอะไรกันต่อเพียงแต่มองหน้ากันเป็นระยะ

“ฟ้า…..ทำไมฟ้าถึงเงียบไป ไม่ติดต่อเธียรกลับมาบ้าง”  เธียรชัยหลุดคำถามที่อัดแน่นมานานเต็มที  กว่าหกปีที่เค้าเฝ้าค้นหาคำตอบแต่ไม่มีใครสักคนที่สามารถตอบได้

ฟ้าลดานิ่งครู่หนึ่ง  เธอมองหน้าเค้าก่อนที่จะเหลือบลงต่ำเหมือนเคย

“ช่วงนั้นยุ่งๆ  คุณพ่อเสีย  แล้วก็สอบ แล้วก็ต้องทำเรื่องจบด้วย”

ฟ้าลดาตอบไม่ค่อยตรงคำถามเท่าไหร่ ข้อนี้เธียรชัยรู้ดี เธอคงไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าๆ  เพราะเค้ารู้ว่าเค้าก็ทำผิดกับฟ้าลดาไว้มากเหมือนกัน 

เมื่อหกปีก่อน ทั้งคู่เคยคบกันเกือบสี่เดือน  ตอนเทอมสุดท้ายก่อนจบ  ฟ้าลดาค่อนข้างยุ่งเรื่องฝึกงาน  ทำให้ ทั้งคู่ไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน  และด้วยนิสัยพูดเก่งคารมดีของเธียรชัยทให้เค้ามาสาวมากหน้าหลายตาเข้ามา  กระทั่งมีคนรักเก่าของเค้ากลับเข้ามาในจังหว่ะเดียวกับที่ฟ้าลดาไม่มีเวลาทำให้ทั้งคู่ขาดการติดต่อกันในที่สุด