วันที่มีเรา

ลำดับตอนที่ #4 : พบเจอ

น้องแทนวิ่งเล่นอยู่ที่สนามเด็กเล่นหน้าอาคารเรียนกับเพื่อนสองสามคน  วันนี้ฟ้าลดามารับลูกชายด้วยตนเอง  และก็มาเร็วกว่าปกติด้วย  เธอนั่งมองเด็กน้อยวิ่งไปมาอย่างสนุกสนาน 

“ฮัลโหลค่ะ  อยู่ที่โรงเรียนน้องแทนค่ะ  ว่าจะนั่งดูลูกอีกซักพักแล้วค่อยรับกลับ” ฟ้าลดารับโทรศัพท์ที่ภาณุภัทรโทรมา

“ค่ะ….ได้ค่ะ  จะรอค่ะ”  ฟ้าลดาวางสายแล้วก้มหน้าเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

 “ฟ้า….”  เสียงชายหนุ่มเรียกฟ้าลดาจากด้านหน้า  เธอนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้น  เสียงนั้นเธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร เธอสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหันไปตามเสียง

“ฟ้าจริงๆด้วย”  อาจารย์เธียรชัยยิ้มก่อนที่จะนั่งลงที่เก้ากี้ฝั่งตรงข้ามฟ้าลดา

“มาที่นี่ได้ไง”  เธียรชัยยิ้มก่อนจะวางแก้วน้ำแดงลงบนโต๊ะ

“ฟ้ามารับลูกจ้ะ  แล้วเธียรล่ะ  สอนที่นี่เหรอ”  ฟ้าลดายิ้มมองหน้าเธียรชัยอย่างเต็มตา  ใบหน้าของเค้ายังไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนานแล้ว

“อือ  เธียรเรียนจบก็ได้สอนที่นี่เลย  ว่าแต่ฟ้าล่ะดีเปล่า”  ใบหน้าของเธียรชัยดูดีใจมากกับการพบกับฟ้าลดาในครั้งนี้

“ก็เรื่อยๆจ้ะแล้วเธียรล่ะ”

“เธียรก็เรื่อยๆ  ฟ้าทำงานอะไรอยู่ตอนนี้”

“ทำงานเป็นเลขา  เป็นบริษัทส่งออกอาหารทะเลแช่แข็ง”

“ถึงว่าเธียรไม่เคยเจอฟ้าเลย  ไม่ได้ทำงานที่นี่นี่เอง  บางที่คิดๆอยู่ว่าอยู่ที่นี่น่าจะได้เจอฟ้าบ้างเพราะอย่างน้อยฟ้าก็เป็นคนทีนี่” เธียรชัยยิ้ม  รอยยิ้มของเค้ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง

“แล้วลูกฟ้าอยู่อนุบาลอะไรเหรอ”

“อยู่ปอหนึ่งแล้ว”  ฟ้าลดายิ้มพลางมองไปที่น้องแทน

“น้องแทน  อย่าบอกนะว่าน้องแทนเป็นลูกฟ้า” เธียรชัยทำตาโตก่อนที่จะมองตามสายตาฟ้าลดาที่มองลูกชายกำลังวิ่งเล่น

ฟ้าลดาพยักหน้ารับ  “อือ  น้องแทนหล่ะ ลูกฟ้า  นี่ลืมกันขนาดจำนามสกุลกันไม่ได้เลยเหรอ”  ฟ้าลดาแกล้วทำเสียงน้อยใจพร้อมกับยิ้มออกมา

“เธียรก็ว่าอยู่ว่านามสกุลฟ้าแต่ว่าถ้าฟ้าแต่งงานลูกก็น่าจะใช้นามสกุลแฟนฟ้าสิ”

เธียรชัยขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“อ้าวก็ลูกฟ้าก็ต้องนามสกุลฟ้าสิ”  ฟ้าลดาทำเสียงล้อเล่นแล้วก็ชวนเธียรชัยคุยเรื่องอื่น

“แล้วตอนนี้พักที่ไหนเหรอ”  ฟ้าลดาถามเรื่องอื่นพอดีกับที่ภาณุภัทรเดินมายืนอยู่ที่ด้านหลัง  เธียรชัยมองหน้าภาณุภัทรเล็กน้อย  เค้าจำได้ว่าภาณุภัทรเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่ได้รุ้จักกันเป็นการส่วนตัว

“ได้เวลาหาอะไรทานแล้วค่ะ”  ภาณุภัทรยิ้มเมื่อฟ้าลดาหันไปส่งยิ้มให้กับเค้า  เธียรชัยนั่งนิ่งครู่หนึ่งฟ้าลดาจึ่งแนะนำภาณุภัทรให้รู้จักกับเธียรชัย

“พี่เปลวคะนี่เธียรเพื่อนฟ้าสมัยเรียนค่ะ” ฟ้าลดาแนะนำ  ภาณุภัทรยิ้มให้เล็กน้อย

“ส่วนนี่พี่เปลวนะเธียร”

ฟ้าลดาพูดแค่นั้นก็หันไปคุยกับภาณุภัทร  “เธียรเค้าเป็นอาจารย์ที่นี่ค่ะ  ดีจะได้ให้สอนน้องแทน  ว่าแต่เธียรสอนวิชาอะไรนะ”

“เราสอนวิทยาศาสตร์”

“อือใช่  เธียรเรียนเอกวิทย์นี่หน่า  ดีจะได้ให้สอนน้องแทนให้เก่งๆไปเลยดีมั๊ยคะพี่เปลว”  ฟ้าลดามีสีหน้าแจ่มใสขึ้น  ภาณุภัทรเดินเข้าไปอุ้มน้องแทนจากสนามเด็กเล่น

“ฟ้าคงต้องกลับก่อนนะเธียร  ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีก”  ฟ้าลดาหันมายิ้มก่อนที่จะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

“อือ” เธียรชัยพยักหน้ามองภาณุภัทรที่อุ้มน้องแทนเดินตรงมาที่ทั้งคู่ 

“ฟ้ามีเบอร์โทรศัพท์หรือเปล่า  เผื่อว่างๆออกมาหาอะไรกินกัน”  เธียรชัยยิ้ม

“อ้อเกือบลืม”  ฟ้าลดาอุทาน

“ไปหรือยังครับคุณแม่”  ภาณุภัทรพูดเมื่อเดินเข้ามาพร้อมกับวางน้องแทนลงบนเก้าอี้

“โอเคครับ รอคุณแม่แป๊บนึงนะคุณลูก” ฟ้าลดาทำเสียงล้อเหมือนกับพูดกับน้องแทน  แต่กับทำจมูกย่นใสภาณุภัทร 

“นี่นามบัตรฟ้านะ  มีเบอร์ที่บริษัทกับเบอร์มือถือ  ส่วนเบอร์บ้านฟ้ายังใช้เบอร์เดิม  ยังจำได้หรือเปล่า”  ฟ้าลดายิ้มก่อนจะหันไปทำหน้าล้อเล่นกับน้องแทน

เธียรชัยพยักหน้าก่อนที่จะรับนามบัตร

“น้องแทนกลับแล้วนะครับคุณครู”  เด็กชายแทนไทประนมมือไหว้เธียรชัยก่อนที่ภาณุภัทรจะจับน้องแทนมาขี้หลังแล้วทั้งสามก็เดินไปทางประตูโรงเรียน  เธียรชัยมองตามฟ้าลดา  เค้ามองครอบครัวของเธอด้วยความรู้สึกอย่างไรเค้าก็ไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนที่จะมองดูนามบัตร

“นางสาวฟ้าลดา  อมรรัตนกุล”

เค้ายิ้มกับตัวเอง  ฟ้าลดาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาก  เธอดูโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่เค้าคิดว่าเธอจะเป็นได้

“คุณแม่”  เค้ายิ้มกับตัวเอง 

“นี่เราโตแล้วจริงๆเหรอนี่”  เค้าพูดกับตัวเอง  ไม่อยากจะเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน  เพียงเวลาหกปีที่ไม่ได้พบกัน  คนรอบข้างเค้าเปลี่ยนแปลงไป เป็นไปในสิ่งที่เค้าคิดว่าเค้ายังเดินไปไม่ถึง  และอีกนานที่เค้าจะไปถึง  ชีวิตของเค้ายังอีกยาวไกล  ความสนุกสนานยังมีอีกมากที่ให้หนุ่มโสดอย่างเค้าเสาะแสวงหามัน  เค้าเอานามบัตรของฟ้าลดาใส่กระเป๋าสตางค์ก่อนที่จะเดินออกจากตรงนั้น

บนรถ ฟ้าลดาไม่ได้พูดอะไรกับภาณุภัทรและน้องแทน  เธอนั่งมองผ่านนกระจกข้างๆ  มองดูร้านค้าข้างทาง  ผู้คนเดินกันไปมาตามทางเท้า 

“ทานร้านไหนกันดีครับน้องแทน”  ภาณุภัทรยิ้มมองน้องแทนผ่านกระจกส่องหลัง

“น้องแทนอยากทานไอศครีมครับ  เราไปทานซเวนเซ่นกันดีกว่า” นอ้งแทนยิ้ม

“แล้วคุณแม่น้องแทนล่ะคะจะทานอะไร  นั่งเงียบตั้งแต่ออกมาแล้วเนี่ย”  ภาณุภัทรทำเสียงล้อก่อนที่จะกระซิบกระซาบอะไรกับน้องแทน

“วันนี้คุณแม่ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี  เราต้องตามใจคุณแม่กันนะครับน้องแทน”

“ตามใจเถอะครับคุณลุง น้องแทนรู้ว่ายังไงคุณลุงก็ต้องตามใจคุณแม่อยู่แล้ว  ก็ป้านภาบอกว่าคุณลุงน่ะชอบคุณแม่นี่หน่า”  น้องแทนพูดน้ำเสียงงอนๆก่อนทีจะไปนั่งกอดอกเฉยๆ

ภาณุภัทรนิ่ง  “พอกันเลยแม่ลูกคู่นี้  ขี้งอนจริง” 

“ฟ้าไม่ได้งอนนะคะ  เพียงแต่รู้สึกเหนื่อยๆ”

“นี่เราพักกันมาสี่วันแล้วยังว่าเหนื่อยอีกเหรอ  อยากพักตลอดมั๊ยล่ะ  ว่าไงครับน้องแทนอยากให้คุณแม่อยู่บ้านด้วยตอลดหรือเปล่า” 

ภาณุภัทรขอความเห็นจากน้องแทน  เด็กน้อยที่นั่งกอดอกทำท่างอนหันมาสนใจภาณุภัทรอีกครั้ง

“อยากสิครับ”  น้องแทนเบิกตาโต

“ถ้าอยากล่ะก็  บอกคุณแม่ให้แต่งงานกับคุณลุงสิครับ  แล้วคุณลุงจะอนุญาติให้คุณแม่อยู่บ้าน”  ภาณุภัทรทำน้ำเสียงล้อเล่น  แต่ฟ้าลดารู้ว่าเรื่องที่เค้าพูดไม่ได้ล้อเล่น

“อย่ามาล้อเล่นเลยค่ะ  ว่าแต่เราจะทานอะไรดีคะ”  ฟ้าลดาชวนคุยเรื่องอื่น  ทุกครั้งที่คุยเรื่องนี้เธอมักจะทำอย่างนี้เสมอๆ

“เล่นมุกเดิมเลยนะคะฟ้า  ชวนคุยเรื่องอื่นเนี่ย”  ภาณุภัทรกระซิบ  ก่อนที่จะคุยกับน้องแทนต่อ

“ซเวนเซ่นครับ”  น้องแทนลงเสียงหนัก

“ไม่เอาครับลูก  คุณแม่หมายถึงข้าวเย็น  คุณแม่บอกคุณยายแล้วว่าจะไม่กลับไปทานมื้อเย็น  ถ้าไม่ทานเข้าไปไม่มีอะไรทานนะลูก”

“ก็น้องอยากทานนี่ครับคุณแม่”  น้องแทนเน้นเสียง  จนฟ้าลดารู้สึกอารมณ์ขึ้นแต่ก็นิ่ง

“เอาเป็นว่าเราจะไปทานข้าวก่อน  แล้วก็พาน้องแทนไปทานไอศครีมที่ซเวนเซ่นแล้วกัน”  คุณภาณุภัทรออกความเห็น

ฟ้าลดาขมวดคิ้ว

“เอาใจกันเข้าไปค่ะ  เดี๋ยวหลานจะเคยตัว”

“นี่ไม่ได้เอาใจแต่หลานนะเนี่ย  เอาใจคุณแม่หลานด้วย” ภาณุภัทรยิ้ม  ฟ้าลดาหันไปมองหน้าเค้าก่อนที่จะส่ายหน้าแล้วก็อมยิ้ม

“ครับแม่ ตอนนี้ทานข้าวอยู่กับเพื่อนครับ  คงไม่กลับครับ คงอยู่ที่คอนโดดีกว่า  ไม่ว่างครับมีลุยงานที่ค้างยาวไม่ว่างเลยครับแม่  เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับฝากบอกคุณน้าอรด้วยครับว่าไปไม่ได้จริงๆ  เดี๋ยวจะส่งช่อดอกไม้ไปแล้วกันครับแม่ ครับ สวัสดีครับ”  ภาณุภัทรเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนที่จะหันมายิ้ม

“แม่โทรมา ให้ไปงานวันเกิดเพื่อนแม่วันพุธ”  ภาณุภัทรรายงานฟ้าลดาทันที

“วันพุธพี่เปลวก็ว่างนี่คะ  ทำไมปฏิเสธอย่างนั้น  ไม่ดีนะคะ  โกหกคุณป้าอีกต่างหาก”  ฟ้าลดาตำหนิก่อนจะตักอาหารเข้าปาก

“พี่ไม่อยากไปนี่หน่า  เบื่อ แม่ชอบเอาพี่ไปแนะนำกับคนโน้นคนนี้  พี่อายเค้า” 

“ตามใจคุณป้าเค้าหน่อยเถอะค่ะ  มีลูกชายเก่งๆใครเค้าก็อยากโชว์กันทั้งนั้น  ที่สำคัญงานอย่างนี้สาวๆเยอะจะตาย ไปก็ดีนะคะเผื่อจะเจอคนถูกใจ”  ฟ้าลดาพูดนิ่งๆก่นจะหันไปเอากระดาษมาเช็ดปากให้น้องแทน

ภาณุภัทรมองฟ้าลดาที่สนใจอยู่ที่ลูกเท่านั้น  “ผลักไสไล่ส่งกันจริงนะฟ้า  อยากให้พี่ไปหาคนอื่นจังเลยนะ”  ภาณุภัทรทำเสียงล้อเชิงน้อยใจทั้งๆที่ไม่ได้คิดอะไร  แต่มันทำให้ฟ้าลดาถึงกับนิ่ง

“ฟ้าไม่ได้จะไล่พี่เปลวนะคะ  แต่พี่เปลวลองมองคนอื่นบ้าง  ไม่ใช่รอแต่ฟ้าคนเดียว  ฟ้าว่าบางที่ถ้าพี่เปิดโอกาสให้กับตัวเอง  คนดีๆก็มีอีกเยอะ”

“แล้วฟ้าล่ะ  ทำไมไม่ให้โอกาสพี่บ้าง”  ภาณุภัทรกล่าวนิ่งๆ แล้วเค้าก็ไม่พูดอะไรอีก  ฟ้าลดาก็เช่นเดียวกัน  เธอนั่งทานนอาหารเงียบๆไปจนกระทั่งภาณุภัทรมาส่งที่บ้านแล้วคนรถก็มารับเค้ากลับไป