วันที่มีเรา

ลำดับตอนที่ #3 : หรือเรา?

งานวันเกิดของอาจารย์เธียรชัยจัดขึ้นที่บ้านพักอาจารย์ในบริเวณตรงเรียนนั่นเอง  มีเพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันหลายคนมาร่วมงาน รวมทั้งปัทมาด้วย

“สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่เธียร” ปัทมากล่าวเมื่องานมาเกือบถึงเที่ยงคืน และเธียรชัยก็ผละออกมาจากกลุ่มเพื่อนได้

“ขอบคุณค่ะ  เป็นอะไรนะ”  เธียรชัยยิ้ม  เค้ามึนหัวอยู่ไม่น้อยเพราะดื่มเข้าไปมาก

“เอาไว้ค่อยเปิดก็ได้ค่ะ”  ปัทมายิ้มก่อนที่จะดึงของขวัญคืนเพื่อจะเอาขึ้นไปเก็บให้ แต่เธียรชัยยื้อมือเธอเข้ามากอด

“คืนนี้ค้างที่นี่ได้หรือเปล่า”  เค้าโอบเอวปัทมาไว้แน่น  ปัทมานิ่ง

“ไม่ได้หรอกค่ะ  ไม่ได้บอกคุณแม่ไว้ว่าจะไม่กลับ  นี่ดึกแล้วปัทว่าคงต้องกลับแล้วด้วย  พรุ่งนี้เช้าปัทจะมาช่วยเก็บ  เอาเป็นว่าปัทจะมาแต่เช้าแล้วกันนะคะ”

“นี่ก็จะเช้าแล้วนะ  อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง  นอนที่นี่เถอะ ขับรถกลับบ้านคนเดียวดึกๆพี่เป็นห่วงนะ นะ นะ” เธียรชัยจับปัทมาหันหน้าใกล้กับเค้าจนจมูกเกือบจะชนกัน

“อย่างนี้ไม่ดีเลยนะคะพี่เธียร เอาเป็นว่าปัทจะกลับค่ะ  พรุ่งนี้จะมาแต่เช้านะคะ  ช่วยกรุณารู้เรื่องด้วยค่ะ”  ปัทมาเกาะมือตุ๊กแกของเธียรออก 

เธอคบกับเธียรชัยมาเกือบสองเดือนแล้ว  และเธอก็รู้เรื่องราวขอเค้าไม่น้อย เพราะเค้าเคยเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยและมีคนรู้จักมาก  ที่สำคัญประวัติเรื่องผู้หญิงของเธียรชัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ปัทมากลับไปแล้ว เธียรชัยกลับมานั่งรวมกับเพื่อนๆที่กำลังนั่งดื่มคุยกันอย่างสนุกสนาน

“น้องปัทกลับแล้วเหรอ”  อ๊อฟยิ้มใบหน้าแดงกล่ำ

เธียรชัยพยักหน้าก่อนที่จะหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบ

“กูว่าหน้าน้องปัทเค้าคล้ายๆแฟนมึงคนนึง  ชื่ออะไรกูจำไม่ได้ว่ะ  ไอ้วิทย์มึงจำได้เปล่า”  เปรมหัวเราะพลางมองหน้าเพื่อนที่ชื่อวิทย์ที่ดูท่าจะเมาน้อยที่สุด

“เออ กูก็ว่าเหมือนว่ะ  เหมือนใครล่ะที่มึงบอกว่าได้ตอนก่อนจบอ่ะ  ชื่ออะไรวะ กูไม่เห็นเห็นมึงพูดถึงอีกเลย  จะว่าไปมึงเลิกกับคนนั้นตอนไหนวะ”  เปรมจิบเหล้าเช่นกัน

“แล้วคนไหนล่ะที่มึงพูดถึง  กูจำไม่ค่อยได้  ก็ตอนเรียนไอ้นี่มันสาวเยอะนี่หว่า  ดูสิกูหล่อกว่าตั้งเยอะยังสาวเยอะสู้มันไม่ได้เลย”  อ๊อฟออกเสียงโวยวายดังกว่าเพื่อนจนวิทย์ต้องเอามือปิดปากเอาไว้

“ช่องเถอะอะไรมันผ่านไปก็ปล่อยไปมึงจะพูดถึงเค้าทำไมวะ”  เธียรชัยขมวดคิ้วก่อนที่จะกระดกเหล้าหมดรวดเดียว

ฟ้าลดาเดินออกมาที่ระเบียงบ้านพัก  เช่นเดียวกับที่ภาณุภัทรเดินออกมาพอดี

“น้องแทนนอนแล้วเหรอฟ้า”

“ค่ะ  ก็พี่เปลวชวนเล่นตลอดทาง แล้วก็นั่งรถด้วยแกคงเพลีย”

“แล้วฟ้าไม่เพลียเหรอ”

“นิดหน่อยค่ะ  แต่ทำงานดึกจนชินเลยยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่”

“ชอบที่นี่หรือเปล่า”

“ก็ดีนะคะ อากาศดี ไม่น่าเชื่อว่าจะห่างจากบ้านเราไม่เท่าไหร่  ที่บ้านเราก็แค่เย็นๆ แต่ที่นี่เย็นมากทีเดียว”  ฟ้าลดาพูดพลางเอามือมากอดอก

“พี่ว่าไม่ค่อยเท่าไหร่นะ  พี่ว่าฟ้าหนาวใจมากกว่า”  ภาณุภัทรอมยิ้มมองหน้าฟ้าลดานิ่งๆ  ความจริงเค้าไม่ใช่คนอารมณ์ขันฟ้าลดาจึงรู้สึกงงกับคำพูดของภาณุภัทร

“เล่นงี๊เลยเหรอพี่เปลว  ไปหัดเรียนวิทยายุทธปากหวานมาจากไหนเนี่ย”  ฟ้าลดายิ้มอย่างรู้ทันว่าภ่ณุภัทรกำลังขายขนมจีบให้กับเธอ

“โธ่รู้ทันพี่ทุกทีเลย  เมื่อไหร่ฟ้าจะใจอ่อนสักทีเนี่ย  พี่ตามจีบฟ้ามาตั้งกี่ปีแล้ว”  ภาณุภัทรทำเสียงอ้อนพลางเอามือพาดบนระเบียงยืนใกล้ฟ้าลดามากขึ้น ก่อนที่จะแกล้วนับนิ้วตัวเองเล่น   “1…2….3…4…”

“โอ้ย….นี่เค้าเรียกจีบเหรอเนี่ย  ใช้งานเราอย่างกับทาส” ฟ้าลดายิ้มอย่างล้อเลียน

“นี่หล่ะจีบ…เค้าชอบหรอกน่าถึงใช้งานหนักๆ”

“พี่เปลววันนี้มาแปลกนะคะเนี่ย  ดูทำหน้าแปลกๆด้วย”

“อันนี้พี่ขอเวลาจริงจังสามนาทีนะฟ้า”  ภาณุภัทรทำสีหน้าให้จริงจังมากขึ้น  ตอนนี้เค้าไม่ได้สวมแว่นแล้วทำให้ใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมของเค้าดูอ่อนลงและเด็กลง

ฟ้าลดานิ่งฟัง

“เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะฟ้า  พี่อยากแต่งงานกับฟ้า  ถ้าฟ้ายังไม่พร้อมตอนนี้หมั้นกับพี่ไว้ก่อนก็ได้นะ  พี่รอฟ้าได้นานเท่าไหร่พี่ก็รอได้”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ  มันไม่ใช่แค่เรื่องว่ารอได้หรือไม่ได้  เพียงแต่ฟ้ายังไม่พร้อม”  ฟ้าลดาละสายตาจากใบหน้าภาณุภัทรและมองไกลออกไป

“ก็พี่บอกแล้วไง  พี่จะรอจนกว่าฟ้าจะพร้อม”

“ฟ้า…..เอ่อ….ฟ้าไม่รู้ค่ะ  ตอนนี้ฟ้ายังสนุกกับงาน…..เอ่อ  เรื่องนั้นเอาไว้ฟ้าพร้อมแล้วฟ้าจะบอกพี่เปลวดีกว่าค่ะ” ฟ้าลดานิ่งและไม่พูดอะไรต่อ

ภาณุภัทรก็เช่นเดียวกัน  ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันต่อเพียงแต่ยืนเคียงกันอย่างนั้น