วันที่มีเรา

ลำดับตอนที่ #2 : พักร้อน

ภาณุภัทรเป็นเป็นคนแรกที่รู้เรื่องที่ฟ้าลดาท้อง และเป็นเค้าที่พาฟ้าลดากลับมาส่งที่บ้าน  เค้าเป็นคนที่บอกกับเฟื่องฉัตรว่าเค้าเป็นพ่อของเด็กในท้องของฟ้าลดา  จนถูกเฟื่องฉัตรต่อยจนเข้าโรงพยาบาล

ฟ้าลดาไม่เคยบอกว่าใครคือพ่อของน้องแทน  และเธอพร้อมจะรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตนเอง  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นในครอบครัว  เรื่องนี้ทำให้พ่อของฟ้าลดาถึงกับช็อกและเสียชีวิตในเวลาต่อมา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฝังใจฟ้าลดา  ตลอดเวลาหกปีที่ผ่าน การเฝ้ามองกรเติบโตของน้องแทนเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอมีชีวิตอยู่ได้  ทั้งที่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องความผิดครั้งนั้น  แต่มันไม่เคยลบเลือนจากความทรงจำ  คนที่พรากเสาหลักสำคัญของครอบครัวคือเธอสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในทุกลมหายใจของฟ้าลดา

“เข้าบ้านได้แล้วลูก”  คุณเพชรลดาเดนเข้ามาโอบเอวลูกสาวให้เดินเข้าบ้าน  ฟ้าลดาดูโตขึ้นมาก  ทั้งๆที่อายุเพียงยี่สิบเจ็ดปี  เป็นเพียงการเริ่มต้น  แต่การใช้ชีวิตของเธอกลับดูวุ่นวายกว่าคนในวัยเดียวกันมาก  ไม่ใช่เพราะมีน้องแทนที่ต้องดูแล  แต่เรื่องของจิตใจที่หนักอึ้งมากกว่า  เพราะการเสียชีวิตของคุณพ่อทำให้ทางบ้านตัดขาดจากญาติทางพ่อของฟ้าลดาและใช้ชีวิตกับเพียงฟ้าลดา  คุณเพชรลดา  น้องแทน  และมีเฟื่องฉัตรเข้ามาดูแลบ้าง  แต่ก็ไม่เต็มที่เพราะเฟื่องฉัตรแต่งงานมีครอบครัวแล้ว  คนสำคัญอีกคนที่ให้ความช่วยเหลือก็คือภาณุภัทรที่ให้ฟ้าลดาทำงานเป็นเลขาของตนเองทั้งที่ฟ้าเองก็เป็นคนที่ไม่มีประสบการณ์เลย

“พรุ่งนี้พี่เปลวชวนไปเที่ยวรีสอร์ทของเพื่อนที่เพชรบูรณ์ ไปด้วยกันนะคะแม่”  ฟ้าลดายิ่มขณะดินเข้ามาในบ้าน

“ทำไมตาเปลวมาชวนเอาฉุกลหุกอย่างนี้  แม่นัดกับป้าเพ็ญเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวบ้านป้าแข  สงสัยจะไม่ได้  เอาไว้คราวหลังดีกว่า  หนูโทรไปเลื่อนพี่เปลวไม่ได้เหรอลูก”

“พี่เค้าไม่ค่อยมีเวลาค่ะแม่  ตอนนี้มีเวลาเค้าเลยอยากพักผ่อน  ฟ้าจะโทรไปบอกพี่เค้าว่าเราไปด้วยไม่ได้ดีกว่า”  ฟ้าลดายิ้มก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือ

“แม่ว่าฟ้าไปก็ดีนะลูก  พักผ่อนบ้างก็ดี  แม่เห็นหนูทำงานล่ะเหนื่อยแทนเลย  เอาเจ้าตัวเล็กไปด้วยก็ดี  ดูเฉาๆพักหลังแม่ไม่ค่อยได้พาออกไปข้างนอก”

“แต่ฟ้าว่าจะไม่ดีมั๊งคะ  ดูแปลกๆ  ให้พี่เค้าพาฟ้ากับลูกไปเที่ยวเกรงใจพี่เค้าเหมือนกันค่ะแม่”

“พี่เค้าเต็มใจ  ฟ้าก็รู้ว่าพี่เค้าคิดยังไง  อย่าปิดโอกาสตัวเองนักลูกฟ้าเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ดเองนะ” คุณเพชรลดามองหน้าลูกสาวก่อนที่จะดึงมากอดแน่น  ฟ้าลดานิ่งไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่ยืนอยู่อย่างนั้น   ยืนเงียบๆกับใจที่ว่างเปล่า  ความผิดมันยังจุกอกอยู่  ไม่มีสักวันที่เธอจะไม่คิดถึงเรื่องราวที่ผิดพลาด  วันที่พ่อจากไป  วันที่หลายอย่างเปลี่ยนแปลง วันที่แม่ต้องเงียบเหงาอ้างว้าง คุณเพชรลดากำลังน้ำตาไหล  ฟ้าลดารู้ดี  ทุกครั้งที่คิด จะต้องเป็นอย่างนี้เสมอ  แต่ใจเธอชินชาและเจ็บปวดเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาได้

เช้าวันรุ่งขึ้น  น้องแทนวิ่งไปมาอยู่หน้าบ้าน  น้องแทนแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมพร้อมที่จะไปเที่ยวกับคุณภาณุภัทร

รถคุณภาณุภัทรเข้ามาจอดเช่นกัน  ฟ้าลดาเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบกระทัดรัดซึ่งมีเพียงเสื่อผ้าที่เตรียมพร้อมสำหรับหนึ่งวันหนึ่งคืน

“สวัสดีครับคุณลุง”  น้องแทนวิ่งเข้าไปหาคุณภาณุภัทรที่รออุ้มเด็กน้อยอยู่แล้ว

ภาณุภัทรอุ้มน้องแทนเดินมาหาฟ้าลดาและนภาที่กำลังเดินมาพอดี

“แม่แก้มล่ะฟ้า”

“คุณแม่มีนัดกับป้าแขป้าเพ็ญแต่เช้าแล้วค่ะ สงสัยเราต้องไปกันสามคน”  ฟ้ายิ้มมองใบหน้าภาณุภัทร  ใบหน้าของเธอสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อคืนมาก  ไม่มีร่องรอยว่าเธอร้องไห้เลยแม้แต่น้อย

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันสามคน  พี่นภาไปด้วยกันมั๊ยครับ”  ภาณุภัทรยิ้มให้กับนภาที่ยืนอยู่ข้างๆฟ้าลดา

นภาส่ายหน้า  เพราะทุกคนรู้ดีว่าภาณุภัทรชอบฟ้าลดามานานมาก

ภาณุภัทรยิ้มอย่างอายๆก่อนที่จะดึงกระเป๋าที่มือฟ้าลดามาถือ  ทั้งๆที่ยังอุ้มน้องแทนอยู่

ฟ้าลดามองดูใบหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่มที่ดูจะเอ็นดูน้องแทนมาก  เธอมองเค้าจนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ไปได้แล้วฟ้า  เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณลูกเค้าจะรอ”  นภายิ้ม ฟ้าลดากลับทำจมูกย่นก่อนที่จะเดินตามหนุ่มน้อยกับหนุ่มใหญ่ไป

คุณเพชรลดากับคุณเพ็ญมาเดินซื้อของดิบไปทำอาหารกลางวันกันที่บ้านของคุณแข

“นี่ฉันว่าเราพอเถอะ กินกันแต่สามคน  จะกินยังไงหมดฮะเนี่ย” คุณเพ็ญเริ่มบ่นเพราะเห็นเพชรลดาซื้อโน่นซื้อนี่

“ก็ยายแขเค้าเจ็บออดๆแอดๆไม่ค่อยได้ออกไปไหน ลูกหลายเค้าก็ไม่มี  นี่หล่ะดีแล้วเราต้องซื้อไปฝากเค้าเยอะๆ” เพชรลดาพูด

ทั้งคู่เดินเถียงกันไปตลอดทางแต่คุณเพชรลดาก็ไม่คิดจะหยุดหยิบของ

“อ้าวหนูปัด มากับใครเนี่ย”  คุณเพ็ญทักทายเด็กผู้หญิงที่ดูท่าจะอ่อนกว่าฟ้าลดาสองสามปี

“มาซื้อกับข้าวค่ะคุณป้า  วันนี้วันเกิดเพื่อนค่ะ”  ปัทมายิ้มก่อนที่จะยกมือไหว้คุณเพชรลดา

“แล้วมาคนเดียวเหรอจ๊ะ” คุณเพ็ญถามต่อในจังหว่ะเดียวกับที่อาจารย์เธียรชัยเดินมายืนข้างๆปัทมาพอดี

เธียรชัยยิ้มให้กับคุณเพชรลดาก่อนที่จะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

“อาจารย์มาซื้อของเหรอคะ” คุณเพชรลดายิ้ม  อาจารย์เธียรชัยพยักหน้ารับ คุณเพ็ญยิ้มมองหลานสาวจนเธอต้องแนะนำเธียรชัยให้รู้จัก

“สุขสันต์วันเกิดนะคะอาจารย์” คุณเพชรลดาพูด

“ขอบคุณมากครับคุณยาย  ว่าแต่น้องแทนไม่มาด้วยเหรอครับ”

“เค้าก็ติดหนึบกับแม่เค้าล่ะสิ  นานๆแม่เค้าจะว่างเลยพากันไปเที่ยวเพชรบูรณ์เย็นพรุ่งนี้คงจะกลับ”

ภาณุภัทรอุ้มน้องแทนเข้ามานอนในห้องพัก  เพราะตลอดทางเล่นมาตลอดเลยหลับไม่รู้เรื่อง  ฟ้าลดาเปิดม่านห้องพักดูวิวข้างนอกที่ติดกับบึงขนาดใหญ่  อากาศที่นี่ค่อนข้างหนาวเพราะเป็นเดือนพฤศจิกายน  แม้ว่าจะเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว  แต่อากาศก็ยังเย็นอยู่

“ไปเดินเล่นดูอะไรหน่อยมั๊ยฟ้า”  ภาณุภัทรเอ่ยชวน  แต่พอมองเห็นน้องแทนที่นอนอยู่ก็เลยนิ่งยิ้ม

“แต่รอน้องตื่นก่อนดีกว่า พี่ก็ขอนอนพักซักหน่อยนะ  ถ้าจะไปทานข้าวก็เรียกพี่ด้วยล่ะ” 

ภาณุภัทรเดินออกไปแล้ว  ฟ้าลดาเลยทิ้งตัวลงนอนมองใบหน้าลูกชายตัวน้อย  ที่เป็นเหมือนชีวิตทั้งชีวิตของเธอ  เธอจุมพิตที่หน้าผากลูกชายเบาๆด้วยความรัก  ก่อนที่จะมองใบหน้าน้อยๆใบนั้นนิ่ง  กับสมองที่ว่างเปล่าและน้ำตาที่เอ่อออกมาน้อยๆ