วันที่มีเรา

ลำดับตอนที่ #1 : รอยยิ้มของคุณแม่

“สวัสดีครับคุณครู”  เด็กชายแทนไทกล่าวสวัสดีอาจารย์เธียรชัยเมื่อรถที่บ้านมารอรับพร้อมกับคุณยายที่แสนใจดีที่กำลังเดินเข้ามารับหลานชายวัยแปดขวบ

“สวัสดีคุณยายด้วยครับ”  อาจารย์เธียรชัยยิ้มเมื่อคุณยายเดินเข้ามาหาหลานชาย

“สวัสดีครับคุณยาย”  เด็กชายแทนไทประนมมือไหว้คุณยายด้วยท่าทีของเด็กน้อยที่ดูท่าจะถูกอบรมณ์มาอย่างดี

“วันนี้มาเร็วจังเลยนะครับคุณยาย” อาจารย์เธียรชัยยิ้มให้กับคุณยายอย่างคนคุ้นเคย

“วันนี้คุณแม่น้องแทนเค้ามาค่ะ  ต้องรีบกลับหน่อย”  คุณยายยิ้มก่อนที่จะลาอาจารย์แล้วจูงหลานชายผิวขาวตัวกลมไปขึ้นรถ

วันนี้น้องแทนตั้งใจเรียนเป็นพิเศษเพราะรู้ว่าคุณแม่จะมาวันนี้  เด็กชายตัวน้อยเดินขึ้นรถหน้าตาเบิกบานเมื่อขึ้นไปนั่งรถก็ต้องยิ้มแฉ่งเพราะคนขับรถไม่ใช่ใครอื่นเป็นคุณแม่นั่นเอง 

“สวัสดีครับคุณแม่”  น้องแทนกระโดดขึ้นนั่งตักคุณแม่สาวสวยที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันไม่มีผิด

“สวัสดีครับคุณลูก” คุณแม่ฟ้าลดาหอมแก้มลูกชายฝอดใหญ่ก่อยที่จะสั่งให้ไปนั่งที่เบาะหลังตามเดิม  น้องแทนทำตามคำของคุณแม่ฟ้าลดาอย่างว่าง่าย  เด็กชายนั่งสงบนิ่ง  แต่ท่าทางอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะเป็นวันดีที่คุณแม่กลับมา

ฟ้าลดามองใบหน้ากลมของลูกชายผ่านกระจก  ใบหน้าน้อยใบนั้นทำให้จิตใจหญิงสาววัยยี่สิบเก้าปีผู้นี้มีความสุขทุกครั้งที่ได้จ้องมอง  คุณยายก็เช่นเดียวกัน  น้องแทนเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้บ้านมีรอยยิ้ม

รถบีเอ็มดับเบิลยูจอดลงที่ลานจอดรถกว้างหน้าบ้านที่มีสนามหญ้าเขียวที่มีสปริงเกอร์ฉีดน้ำจนสนามหญ้าชุ่มไปหมด

น้องเฟรมลูกสาวของคุณเฟื่องฉัตรพี่ชายของฟ้าลดาวิ่งออกมาจากบ้าน  ทั้งน้องแทนและน้องเฟรมกระโดดเข้ากอดกันเพราะไม่ได้เจอกันนาน  ตามมาด้วยเฟื่องฉัตรพี่ชายของฟ้าลดาที่เป็นแพทย์ศัลยกรรมโรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดที่วิ่งตามลูกสาวตัวน้อยวัยหกขวบออกมา

“มาสวัสดีคุณอาก่อนลูก”  เฟื่องฉัตรบอกลูกน้องเฟรมเมื่อฟ้าลดเดินมาสมทบกับเด็กๆพร้อมกับคุณยาย

“สวัสดีค่ะอาฟ้า” น้องเฟรมประนมมือไหว้ฟ้าลดาก่อนที่จะไปสนใจเล่นกับน้องแทนต่อ

“สวัสดีค่ะพี่เฟื่อง”  ฟ้าลดายิ้มพร้อมกับประนมมือไหว้พี่ชาย

เฟื่องฉัตรรับไหว้น้องสาวก่อนที่จะช่วยคุณเพชรลดาถือกระเป๋าของน้องแทนแล้วพากันเดินเข้าบ้าน 

ระยะหลังฟ้าลดาต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศบ่อยเพราะคุณภาณุภัทรต้องเดินทางไปดูงานที่ขยายสาขาไปประเทศแถบโซนยุโรป  ฟ้าลดาเป็นเลขาจึงจำเป็นมากที่ต้องติดตามไป  แล้วก็ไปทีก็สองถึงสามสัปดาห์

พี่นภา หลานสาวของคุณเพชรลดาที่มาช่วยดูแลบ้านจัดอาหารที่โต๊ะกลางสนามหญ้า หลังจากที่เก็บสปริงเกอร์ลดน้ำสนาม  น้องแทนก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยออกมาวิ่งเล่นที่สนามหญ้ากับน้องเฟรม

“น้องแทนครับค่อยๆวิ่งลูกเดี๋ยวจะล้ม”  ฟ้าลดาปรามลูกชาย  แต่ไม่ทันจะได้พูดต่อ  รถเฟอร์รารี่สีบอร์นของคุณภาณุภัทรก็เลี้ยวเข้ามาจอดสนิทตรงด้านข้างรถของฟ้าลดา 

เฟื่องฉัตรเดินถึงตัวภาณุภัทรเป็นคนแรก  ทั้งสองสวมกอดกันเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

“ว่าไงกิจการเจริญรุ่งเรื่องใหญ่จนไม่มีเวลาคบหาเพื่อนเลยนะแก”  เฟื่องฉัตรตบไหล่เพื่อนพลางพากันเดินมาที่สนามหญ้าที่มีการจัดอาหารรับประทานกันเป็นบาบีคิวแบบง่ายๆ

“สวัสดีครับน้องฟ้า”  ภาณุภัทรกล่าวทักฟ้าลดาจังหวะเดียวกับที่ฟ้ายกมือไหว้

“ไม่รู้ว่าคุณเปลวจะมาค่ะ”  ฟ้าลดาทำหน้าแหยเพราะอาหารที่เตรียมทานกันในวันนี้เป็นอาหารธรรมดาเท่านั้น

“สวัสดีครับแม่แก้ม”  ภาณุภัทรยกมือไหว้คุณเพชรลดาพลางสวมกอดอย่างสนิทสนมเพราะตอนสมัยเรียนเค้ามักจะมานอนเล่นที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ

“ไม่ต้องกังวลหรอกฟ้า  ไอ้เพื่อนพี่คนนี้มันกินง่ายอยู่ง่าย”  เฟื่องฉัตรมองหน้าเพื่อนอย่างรู้ทันว่าการมาของเจ้าเพื่อนตัวแสบคนนี้ไม่ได้เพราะผ่านมา แต่เป็นเพราะตั้งใจมาเจอฟ้าลดาต่างหาก

ภาณุภัทรยิ้มอย่างอายๆเมื่อมองเห็นหน้าเฟื่องฉัตรที่มองเค้าอย่างรู้ทัน  ก่อนที่จะหาทางแก้เขินไปหันไปเล่นกับน้องแทนและน้องเฟรมแทน

เฟื่องฉัตรมองหน้าน้องสาว  ที่ดูเธอก็รู้เหมือนกันถึงเหตุผลที่ภาณุภัทรขับรถมาถึงที่นี่  ทั้งๆที่บ้านก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันสักนิด

การรับประทานอาหารผ่านไปอย่างเรียบๆแต่ก็มีสีสันเพราะมีน้องแทนกับน้องเฟรมทีเป็นความสดใสร่าเริงของบ้าน

“จ๋า  ไม่เกินสี่ทุ่มจ้ะ”  เฟื่องฉัตรรับโทรสัพท์จากภรรยาที่ทำงานเป็นผู้จัดการห้องสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

“สงสัยต้องกลับแล้วกลับแล้วครับคุณแม่”  เฟื่องฉัตรมองหน้ามารดาและน้องสาวพลางยิ้มนิดๆ

“แม่ว่ากลับก็ดีเหมือนกันขับรถดึกๆมันอันตราย  น้องเฟรมคงจะง่วงแล้วด้วย นภาลองไปดูซิ  หายเข้าไปนั่งเล่นเกมกันในห้องจะหลับหรือยังไม่รู้” คุณเพชรลดากล่าว พลางหยิบน้ำขึ้นมาจิบ

“ผมเห็นทีต้องกลับเหมือนกันครับแม่แก้ม”  ภาณุภัทรยิ้มพลางมองหน้าฟ้าลดาเป็นเชิงว่าให้เดินไปส่งที่รถหน่อย

ภาณุภัทรกล่าวลาคุณเพชรลดาก่อนที่จะเดินนำมาที่รถโดยที่มีฟ้าลดาเดินตามมาส่ง

ฟ้าลดาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยืนนิ่งๆ  ภาณุภัทรยืนมองเธอครู่หนึ่งก่อนที่จะเปิดประตูรถ

“พรุ่งนี้วันเสาร์ฟ้ามีโปรแกรมอะไรหรือยังครับ”  ภาณุภัทรยิ้ม

ฟ้าลดาคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหน้า “ยังไม่มีโปรแกรมเลยค่ะ  คงจะอยู่บ้านกับน้องแทนแล้วก็ทำอะไรทานกันเหมือนเดิมค่ะ”

“เราไปหาที่เที่ยวพักผ่อนสมองกันดีมั๊ย พี่มีเพื่อนทำรีสอร์ทที่เพชรบูรณ์  ชวนแม่แก้มกับน้องแทนด้วย  สนุกดี  พักนี้ฟ้าทำงานหนัก พี่ว่าน่าจะหาโอกาสพักผ่อนบ้าง”

ฟ้าลดาทำจมูกย่นมองหน้าภาณุภัทร  ทั้งคู่ทำงานและเกือบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแต่ทั้งคู่กลับไม่สนิทกันไปมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง

“ไปเหอะฟ้า  ที่บ้านพี่เค้าก็ทำงานกันหมด  พี่อยากพักผ่อนก็ไม่รู้จะไปกับใคร  เห็นฟ้าทำงานหนักน่าจะไปด้วยกัน  ออกพรุ่งนี้แต่เช้า พักสักคืนแล้วก็กลับเย็นๆวันอาทิตย์ก็ได้”

“เอาเป็นว่า…”

“ไม่ต้องเอาเป็นว่าหรอก  สรุปว่าไปก็แล้วกันเพราะนานๆเราจะหาเวลาพักกันได้  พรุ่งนี้พี่จะมารับแต่เช้าแล้วกันนะคะ”  ภาณุภัทรตัดบทเข้าไปนั่งในรถก่อนที่จะเปิดกระจกออกมายิ้ม 

“ถ้าไม่ไปพี่โกรธนะ” 

ฟ้าลดามองหน้าภาณุภัทรกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า

ภาณุภัทรขับรถออกไปแล้วตามด้วยรถของเฟื่องฉัตรที่ออกตามไปติดๆ แต่เธอยังยืนอยู่ที่เดิม  เธอนึกถึงรอยยิ้มเมื่อครู่ของภาณุภัทร  มันเป็นรอยยิ้มเดียวที่คอยให้กำลังใจเธอ  แม้ว่าเธอจะพลาดอะไรไปหลายอย่างในชีวิต  แต่รอยยิ้มนั้นไม่เคยเปลี่ยน