คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C H A P T E R 01 : โอฟีเรีย ฟีโอน่า ไรเซ็น
โอฟีเรีย
ฟีโอน่า ไรเซ็น
เปลือกตาสีอ่อนขยับขึ้นลงหลายครั้งด้วยความฉงน
ใบหน้าฉายแววงุนงงเมื่อมองไปยังสิ่งของรอบกายที่คล้ายกับว่าเธอนอนหลับอยู่ในท้องพระคลังหลวงที่เต็มไปด้วยเงินทองและอัญมณี
ก่อนที่เด็กสาวจะตวัดผ้าห่มที่คลุมกายออกแล้วเดินตรงไปยังกระจกบานใหญ่ที่ปลายเตียง
ฝ่ามือบอบบางขาวผ่องราวหิมะแรกของปีแตะลงบนผิวกระจกอย่างแผ่วเบา
นัยน์ตาสีเขียวมรกตจับจ้องยังภาพสะท้อนไม่วางตาด้วยความตกใจ
ภาพสะท้อนในกระจกคือเด็กหญิงร่างเล็กเจ้าของเรือนผมยาวสีชมพูหวานราวกับสตอร์เบอร์รี่
นัยน์ตากลมโตสีเขียวมรกตประกายวิบวับแลดูสดใสและมีชีวิตชีวา
จมูกเล็กปลายเชิดขึ้นเล็กน้อยบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจของเจ้าของที่น่าจะมีอยู่ไม่น้อยรับกับริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มสีชมพูพีชที่กำลังเผลอขึ้นน้อยๆ
แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตามองที่สุดคือเขาคู่เล็กสีแดงเข้มที่อยู่เหนือหน้าผากขึ้นไปเล็กน้อย
อ๊า!! นี่เธอกลายเป็นใครไปแล้วเนี่ย!
เฟียขยับกายถอยห่างแล้วยกมือขึ้นกุมศีรษะที่ปวดจี๊ด
ปลายนิ้วสัมผัสกับผ้าพันแผลที่พันรอบหัวเอาไว้เสียหนาเตอะเบาๆ
แล้วล้มตัวลงนอนกับพื้นเมื่อความเจ็บระลอกใหม่มาพร้อมกับภาพหลากหลายที่หลั่งไหลเข้ามาราวกับเขื่อนแตกกระจาย
หากแต่มันกลับไม่ประติดประต่อเท่าไหร่นัก
“อึก!”
เด็กสาวกัดฟันกรอดเมื่อความเจ็บปวดเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนปรนให้เลยแม้แต่น้อย ก่อนที่เด็กสาวจะรู้สึกราวกับฟ้าถล่มลงมาเมื่อภาพตรงหน้าดับวูบจนมืดสนิท
พร้อมกับเสียงที่กล่าวดังสะท้อนอยู่รอบตัว
‘เรานำเจ้าคืนสู่ชีวิตที่แท้จริงแล้ว’
‘จงใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มค่า’
‘หวังว่าเจ้าจะโชคดี’
แสงสว่างเจิดจ้าขึ้นอีกครั้งเมื่อสิ้นเสียงดังก้อง
ความเจ็บปวดเจียนตายที่เกิดขึ้นเองก็หายไปด้วย เฟียหอบหายใจหนักหน่วงพลางปาดเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้าออกไปก่อนจะสะดุ้งกายเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกมาจากด้านนอกอย่างรุนแรง
ก่อนที่ชายร่างสูงโปร่งในชุดเครื่องทรงเต็มยศจะก้าวเข้ามาเป็นคนแรก
“โอฟีเรีย!
หนูตื่นแล้วเหรอคะ!”
ชายคนแรกที่ก้าวเข้ามาภายในห้องอุ้มร่างของเด็กสาวเสียลอยหวือ เขาทั้งอุ้มทั้งเหวี่ยงพลางหัวเราะเสียงดังลั่น
ก่อนจะกดปลายจมูกลงบนแก้มของเด็กสาวในร่างเด็กน้อยหน้าตาน่ารักเสียฟอดใหญ่
“อะแฮ่ม! ท่านไฮรอส
กรุณาวางองค์หญิงลงด้วยพะย่ะค่ะ นางเพิ่งฟื้น
คงไม่ดีนักหากท่านยังเหวี่ยงนางไปมาเช่นนั้น”
เฟียรีบพยักหน้าเห็นด้วยในทันทีที่ชายหนุ่มสวมแว่นท่าทางคงแก่เรียนซึ่งก้าวเข้ามาทีหลังเอ่ยขึ้น
ก่อนที่ชายร่างสูงโปร่งหน้าตาดีเป็นเลิศจะยู่ปากใส่คนพูดห้ามแล้ววางร่างของเด็กน้อยบนเตียงนอนอย่างเบามือ
“โอฟีเรียคะ
คุณพ่อดีใจนะคะที่หนูฟื้นขึ้นมาแล้ว” เฟียกระพริบตาปริบๆ
แล้วค่อยๆ ฟังที่ชายคนนี้พูดอย่างเชื่องช้าเป็นการประติดประต่อเรื่องราว
ก่อนจะเริ่มเข้าใจมากขึ้นอีกนิดหน่อยเมื่อเขาขยายความ “หนูปีนต้นไม้ที่สวนแล้วตกลงมา
หลับไปตั้งสองอาทิตย์เลยนะ”
เฟียขมวดคิ้วมุ่นจนแทบจะผูกเป็นโบว์ได้
เธอลูบผ้าพันแผลเบาๆ พลางทบทวนความทรงจำที่ได้มาใหม่นี้ไปด้วย
ความทรงจำใหม่ที่ได้รับมานั้นบอกว่าเธอมีชื่อว่า
โอฟีเรีย ฟีโอน่า ไรเซ็น องค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของประเทศฟีโอน่า
ซึ่งมีความโดดเด่นทางด้นเวทมนต์และเทคโนโลยีที่มีความล้ำสมัย
นอกจากนั้นแล้วประเทศไรเซ็นยังเป็นหนึ่งในสิบสองประเทศที่ขึ้นชื่อว่าปลอดภัยที่สุดสำหรับอมนุษย์
ซึ่งชายที่อุ้มเหวี่ยงจนเฟียเวียนหัวคนนี้คือพระราชาของประเทศฟีโอน่า
ไฮรอส เฟลคัส ไรเซ็น บิดาของโอฟีเรีย
และในเช้าวันที่ยี่สิบสองเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
โอฟีเรียก็ดันมีความคิดประหลาดอยากจะปีนต้นไม้เก็บผลแอปเปิ้ลลูกสีแดงสดซึ่งเป็นของโปรดเพียงหนึ่งเดียวให้กับพระบิดาเป็นของขวัญวันเกิดที่ใกล้จะถึงด้วยตัวเอง
ขาขึ้นนั้นเป็นไปอย่างปกติ เด็กน้อยได้แอปเปิ้ลมาหลายลูก
หากแต่ขาลงกลับผิดพลาดเมื่อกิ่งไม้ที่ใช้เหยียบต่างพื้นหักออกจากต้นดัง ‘เป๊าะ’
นี่คือสิ่งที่ความทรงจำของโอฟีเรียจดจำได้...
เฟียที่ตอนนี้กลายเป็นโอฟีเรียไปแล้วถอนหายใจแผ่วเบา
แม้ว่าจะเสียดายชีวิตของเฟียที่ยังคงอยู่ในวัยเจริญเติบโตและยังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณแก่พ่อแม่ที่เลี้ยงดูมา
แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะอะไรที่เสียไปแล้วเธอนั้นไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้
สู้ทำปัจจุบันให้ดีกว่าเดิมจะดีเสียกว่าอีก
กษัตริย์ไฮรอสเห็นบุตรสาวไม่ตอบคำถามแต่กลับถอนหายใจใส่แทนก็อึ้งไปชั่วอึดใจ
ก่อนที่ใบหน้าจะเบ่งบานขึ้นทันใดเมื่อลูกสาวเพียงคนเดียวพูดกับตนเป็นประโยคแรกในรอบสองอาทิตย์
“เอ่อ...ท่านพ่อ...สินะคะ” เฟียเงยหน้ามองชายหน้าใสกิ๊งที่มีส่วนคล้ายกับร่างนี้อยู่ค่อนข้างมากโดยเฉพาะเขาคู่สีแดงเข้มอยู่บริเวณหน้าผากนั่นแล้วเอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยความไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
ทำให้ปลายเสียงนั้นแผ่วจนแทบจะไม่ได้ยินหากไม่ตั้งใจฟังดีๆ
“ค่ะ ว่ายังไงคะโอฟีเรีย?” ไฮรอสยิ้มแฉ่งราวจานเชิง เขาขยับกายขึ้นมานั่งบนเตียงของบุตรสาวแล้วกะพริบนัยน์ตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายจับจ้องเด็กน้อยไม่วางตาจนเฟียรู้สึกขนลุกเบาๆ
เด็กสาวในร่างขององค์หญิงน้อยกระแอมแล้วกล่าวเสียงแหบว่า
“คือเฟีย...หมายถึงหนู...หิวข้าวค่ะ”
เฟียพูดพลางหลุบตามองท้องของตนเองแล้วลูบไปมาเบาๆ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองผู้เป็นพ่อของร่างนี้แล้วส่งสายตาออดอ้อนเผื่อแผ่ไปยังหนุ่มแว่นหน้านิ่งที่ปลายเตียงด้วย
“โอฟีเรียไม่ได้ทานอะไรมาตั้งสองอาทิตย์
คงจะหิวแย่เลยใช่มั้ยคะ เดี๋ยวคุณพ่อไปหาอะไรให้ทานนะคะ” พระราชาผู้ยิ่งใหญ่ฟีโอน่าลูบเรือนผมสีชมพูซากุระของบุตรสาวที่ท่าทางเหมือนคนอ่อนแรงเบาๆ
แล้วมองจิกไปยังเสนาบดีคู่กายที่ทำงานร่วมกันมาหลายร้อยปีที่บังอาจได้รับสายตาออดอ้อนจากบุตรสาวของตัวเองก่อนจะฉุดอีกฝ่ายให้ออกมาด้วยกัน
เขาไม่มีวันปล่อยตัวผู้ให้อยู่กับลูกสาวสองต่อสองหรอก!
“ขอตัวนะพะย่ะค่ะ”
หนุ่มแว่นหันมาโค้งศีรษะให้กับองค์หญิงที่นั่งพิงหัวเตียงด้วยใบหน้านิ่งเรียบ
เฟียพยักหน้ารับแล้วโบกมือให้ทั้งสองคนที่เดินออกไปหยอยๆ ก่อนจะวิ่งแผล่วลงจากเตียงไปปิดประตูห้องให้เรียบร้อย
แล้วหยุดอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่อีกครั้ง
เด็กสาวจับสะเปะสะปะไปทั่วใบหน้าของตัวเองพลางจับจ้องอย่างละเอียด
ในความทรงจำนั้นเธอค่อนข้างจะคุ้นเคยกับใบหน้านี้ ไม่รู้ว่าไปเห็นอีกฝ่ายที่ไหน
แต่เหมือนว่าจะเห็นบ่อยจนจำติดสมองเลยเชียวล่ะ
น่าเสียดายที่ภายในความทรงจำของเฟียไม่สามารถบอกได้ว่าเธอเคยเห็นโอฟีเรียตอนไหนกัน
“อืม...ที่ไหนนะ
หน้าเหมือนพวกนางอิจฉาแบบนี้” เฟียจับเขาคู่สีแดงเข้มของตัวเองพลางบ่นพึมพำไม่หยุด
ก่อนจะชะงักมือที่สำรวจใบหน้าของตนเมื่อนึกสะดุดกับคำพูดของตัวเอง
นางอิจฉา...
ใช่
เกมวายที่ซื้อจากงานอีเว้นท์ที่เพิ่งได้เล่นไปแค่รูทเดียวนั้นก็มีนางร้ายตัวขัดขวางความรักที่หน้าตาคล้ายๆ
แบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ เหมือนว่านางจะชื่อ...โอฟีเรีย
เฟียตาค้าง
ความทรงจำของนางร้ายคนนั้นแล่นเข้ามาเป็นฉากๆ ใบหน้าของเธอซีดจางลงเรื่อยๆ
จนแทบจะคล้ายไก่ต้มจนสุกอยู่ร่อมร่อ ฝ่ามือที่แตะค้างอยู่ข้างแก้มขยับยุกยิกอย่างคนทำอะไรไม่ถูกและในไม่กี่วินาทีตามาเสียงตบหน้าฉาดใหญ่ก็ดังขึ้นภายในห้อง
ใบหน้าของเฟียชาวาบ
แม้ว่าจะไม่ได้แรงมากนักเพราะร่างนี้อายุยังน้อยทำให้รู้สึกเพียงแค่แสบเบาๆ
เล็กน้อยและจางหายไป แต่นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าตอนนี้เด็กสาวไม่ได้ฝัน
ไม่ได้ละเมอคิดไปเองแต่อย่างใด หากแต่สิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นั้นคือความจริง
ความจริงที่ยากจะยอมรับ
เกิดใหม่ตามพล็อตนิยายออนไลน์นั้นเธอไม่ได้ขัดข้องหรอก
เพราะยังไงซะเฟียก็สนใจปัจจุบันที่สุด
อดีตจะเป็นมาแบบนั้นมันก็คือเรื่องผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้
แต่ต้องไม่ใช่ตัวละครตัวนี้สิ!
รู้มั้ยว่าตัวประกอบ
A B C ยังจบสวยกว่าเลย!
ในเกมนั้นโอฟีเรียคือองค์หญิงหนึ่งเดียวของประเทศ
เธอคือผู้ที่ยิ่งใหญ่รองลงมาจากพระราชา เด็กคนนี้อยู่เหนือผู้คนนับหมื่นแสน
ทำอะไรไม่เคยไว้หน้าใคร
แม้กระทั่งนายเอกของเกมที่เป็นถึงบุตรชายคนโตของตระกูลขุนนางเก่าแก่หล่อนยังด่าฉอดๆ
กลางสนามหลวงได้
เพราะว่าเกิดมามีตำแหน่งสูงส่งและด้วยความรักใคร่อย่างไม่มองฟ้ามองดินของผู้เป็นพ่อ
เธอจึงเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ ปากร้ายและชอบดูถูกคน
นายเอกของเกมที่แม้ว่าจะเป็นบุตรชายคนโตแต่ก็เป็นลูกนอกสมรสทำให้โอฟีเรียดูถูกเหยียดหยามและกลั่นแกล้งสารพัด
ในตอนจบของรูทองครักษ์ของโอฟีเรียที่ชื่อว่า
คารอส นั้น เธอได้จับนายเอกของเกมไปขังยังกระท่อมกลางป่าเพื่อไม่ให้องครักษ์ของตนได้ลงเอยกับผู้ชายคนนี้และจ้างวานให้พวกทหารรับจ้างหน้าโหดโฉดประจำเมืองรุมโทรมนายเอกให้เละเทะที่สุดก่อนที่คารอสจะไปช่วย
แต่ดันผิดแผน คารอสนั้นสามารถช่วยนายเอกออกมาได้อย่างปลอดภัยโดยไร้รอยขีดข่วน
โอฟีเรียโดนตลบแผนเสียพังยับ
คารอสส่งทหารรับจ้างชุดเดิมที่เธอจ้างไว้มารุมโทรมตัวเธอเองอย่างเลือดเย็น
ในตอนก่อนที่เกมจะจบนั้นเฟียยังจำได้ขึ้นใจถึงเสียงกรีดร้องของโอฟีเรียและคำพูดที่หล่อนพ่นออกมาว่า
‘ฉันทำเพื่อนายนะ!
ทำไมทำกับฉันแบบนี้ กรี๊ดดดด!!’
ฉากนั้นบอกเลยว่าเฟียสะใจเหลือเกินที่นางมารร้ายจอมขัดขวางหายไปจากชีวิตนายเอกเสียที
แต่ตอนนี้เด็กสาวกลับอยากเอาหน้าซุกหมอนแล้วร้องไห้โฮสักหลายๆ รอบ!
ทำไมต้องเป็นโอฟีเรีย! เป็นแค่ตัวประกอบฉากก็ได้
ไม่ต้องให้บทใหญ่ขนาดนี้หรอก!
แล้วที่บอกว่าให้ใช้ชีวิตให้คุ่มค่าเนี่ย
พูดเล่นเหรอ?!
อยู่ในร่างตัวละครจุดจบอเนจอนาถปานนั้นแล้วจะคุ่มค่ายังไงยะ!
ไหนมาตอบกันหน่อยสิ
ไอ้เสียงปริศนาเฮงซวยเอ้ย!
ความคิดเห็น