เจ้าสาวใต้เพลิงรัก (ซีรีส์เพลิงใจไฟรักมาเฟีย)

ตอนที่ 2 : บทที่1 :: คำสัญญา (1)

​เจ้าสาวใต้เพลิงรัก

โดย...ดณิศา

บทที่1 

คำสัญญา

‘ออกไปให้หมดเลยนะออกไปให้หมดเลย!! ออกไป!!’

เพล้ง!!

‘จ้างให้ก็ไม่โดนหรอก! จ้างให้ก็ไม่โดน! ไอ้เด็กตาบอด!!’

‘ใช่! ตาก็บอดยังจะมาปาข้าวของใส่คนอื่นอีกไม่เจียมตัวเองเลย! เด็กตาบอด! เด็กตาบอด! ไอ้เด็กตาบอด!’

‘คุณหนูๆคะ พอเถอะค่ะ พูดแบบนี้กันไม่ได้นะคะ เชิญออกไปก่อนเลยค่ะ ไปค่ะพวกพี่ไปส่งหาคุณพ่อคุณแม่นะคะ’

สาวใช้สองคนรีบพากันนำตัวเด็กหญิงและชายกว่าหกคนที่เป็นลูกๆของเพื่อนเจ้านายออกจากบริเวณสวนย่อมโดยจำเป็นต้องปล่อยให้คุณหนูแห่งรัชตะการินทร์ทายาทคนสำคัญซึ่งเวลานี้ตามองไม่เห็นไว้เพียงลำพังบนรถเข็นเพราะไม่อย่างนั้นคนเดียวคงพาเด็กๆเหล่านี้ออกไปไม่ได้

เด็กพวกนี้คุณ ‘เพลิงพล’ ประมุขของบ้านตั้งใจให้มาเล่นกับลูกชายเพื่อเป็นกำลังใจในการสู้ต่อและลดความเครียดของเขาแต่ไม่ได้รู้เลยว่าลับหลังจะเกิดสิ่งนี้ขึ้น

‘ฮือๆๆ…’

…ในขณะเดียวกันนั้นมีเด็กสาวตัวน้อยอายุราวๆห้าหกขวบยืนแอบมองเหตุการณ์ที่พี่เธอและเพื่อนๆเด็กพวกนั้นทำอยู่ตลอดเวลาแล้วมองเด็กผู้ชายรุ่นพี่ด้วยใจนึกสงสารยิ่งเห็นเขาร้องไห้เธอก็ยิ่งอยากช่วยเหลือแม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย…

‘ฮือๆๆ ฮึกๆ’

‘พะ พี่คะ…’

‘ใคร!! ออกไปเลยนะ ออกไป!! บอกให้ออกไปไง!!’

คนที่นั่งร้องไห้อยู่แกว่งมือสะเปะสะปะปัดไล่เสียงที่อยู่ใกล้เมื่อนึกว่าเป็นเด็กใจร้ายพวกเดิม อุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสามเดือนก่อนทำให้ตาเขามองไม่เห็นชั่วคราวซึ่งต้องรักษาและผ่าตัดแล้วจะกลับมาเป็นปกติแต่ต้องใช้เวลา

‘พระพายมาเล่นเป็นเพื่อนพี่ค่ะ พระพายใจดี ไม่ได้ใจร้ายหรอก’ เสียงเด็กสาวตัวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มเนียนใสแก้มระเรื่อสีแดงปากสีพีชสดเอ่ยบอกรุ่นพี่ที่ดูโตกว่าเธอหลายปีโดยการถอยห่างยืนใช้มือโบกปฏิเสธไปมา

‘เพื่อนเล่นงั้นหรอ? ไม่จริง! อย่ามาโกหก! พวกนั้นก็พูดกับฉันแบบนี้ตอนคุณพ่อคุณแม่ฉันอยู่ด้วย! เธอก็คงเหมือนกัน! ออกไปซะ!! ออกไป!!’

‘แต่ตอนนี้ไม่มีคุณพ่อคุณแม่พี่อยู่ด้วยนี่คะ พระพายอยากเป็นเพื่อนกับพี่ พี่เหงามากไหมคะ ได้ยินคุณแม่บอกว่าพี่ไม่ได้ไปโรงเรียนนานแล้วคงคิดถึงเพื่อนๆแย่ ให้พระพายเล่นด้วยไหมพระพายก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน’

‘เธอก็ไม่มีเพื่อนงั้นหรอ…?’

ท่าทีคนถามอ่อนลงเล็กน้อย สายตาเขามองเลยผ่านหน้าเด็กสาวไปอย่างไร้จุดหมายทำให้คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าตอบโดยเร็วแต่เมื่อนึกได้ว่าเด็กชายรุ่นพี่ตรงหน้าคงมองไม่เห็นเธอจึงเปล่งเสียงแทน

‘ไม่ค่ะ พี่พิมพ์กับเพื่อนชอบรำคาญพระพายเพราะพระพายเป็นเด็กแล้วบอกว่าพระพายชอบยุ่งวุ่นวาย’

‘เป็นยัยตัวยุ่งน่ะสิ…แล้วเธออายุเท่าไหร่?’ เด็กชายเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าตนไม่ได้แย่ไปกว่าคู่สนทนาซะทีเดียว อย่างน้อยเด็กเสียงใสๆนี่ก็ถูกคนอื่นรังเกียจไม่ต่างจากเขาเวลานี้

อยากเห็นหน้าเสียจริงว่าจะเป็นเช่นไร น่ารักเหมือนน้ำเสียงหรือไม่

‘หกขวบค่ะ แต่พระพายโตขึ้นแล้วนะคะคุณแม่บอกสูงขึ้นตั้งสองเซ็นต์แน่ะ’ อธิบายสีหน้าเป็นจริงเป็นจังราวเรื่องใหญ่นักหนา

‘หกขวบเองหรอ...ฉันชื่อเพลิง เธอชื่อพระพายใช่ไหม?’ ถามจุดหมายสายตายังคงอยู่ที่เดิม ปกติเพลิงเพทายไม่ใช่เด็กอารมณ์ร้ายเด็กชายค่อนข้างเป็นเด็กที่น่ารักในสายตาผู้ใหญ่แต่อาการป่วยของเขาทำให้เขาเปลี่ยนไปพอสมควร

‘ค่ะ…พี่เพลิงจะให้พระพายเล่นด้วยแล้วใช่ไหมคะ?’

‘เธอรังเกียจคนตาบอดรึเปล่าล่ะ?’

‘ไม่ค่ะ พระพายไม่รังเกียจ ไม่เห็นน่ารังเกียจตรงไหนเลย อีกอย่างคุณแม่ก็บอกว่าพี่เพลิงแค่ป่วยเดี๋ยวก็หายแล้ว…พี่เพลิงให้พระพายเล่นด้วยนะคะ?’

‘ถ้าเธอไม่รังเกียจฉัน ฉันก็จะให้เล่นด้วย แต่ห้ามทำแบบพวกนั้นนะ’

‘ไม่ทำหรอกค่ะ…แล้วพี่เพลิงจะรำคาญพระพายไหม?’

‘เธอก็อย่าทำตัวน่ารำคาญสิ’

‘แล้วถ้าพระพายเผลอทำตัวน่ารำคาญละคะ?’

‘ไม่รู้ ถึงตอนนั้นก่อน แต่อย่าวุ่นวาย ห้ามดื้อ ห้ามซน เข้าใจไหม?’

‘เข้าใจค่ะ แล้ว…ถ้าใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้พี่เพลิงตอนนี้พระพายจะวุ่นวายรึเปล่าคะ?’ เด็กสาวที่รู้สึกถึงความไม่เรียบร้อยชัดเจนบนใบหน้าพี่ชายเอ่ยถามพร้อมล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสะพายเบี่ยงข้างสีชมพูสดใสของตัวเองที่แม่ได้เตรียมให้พกไว้ออกมา 

‘หน้าฉันเลอะเหรอ?’

‘เปื้อนคราบน้ำตาเต็มเลย มีน้ำมูกด้วย’ เด็กสาวตอบพาซื่อแต่ทำให้เด็กชายนึกอายอยู่ลึกๆ ‘แต่ก็ยังหล่ออยู่เหมือนเดิม ถ้าเช็ดออกจะต้องหล่อกว่านี้’

คำเสริมที่ได้ฟังทำให้เด็กชายที่กำลังจะไม่พอใจถึงกับอมยิ้มกริ่ม ก่อนจะยอมให้เด็กสาวตัวน้อยมาช่วยเช็ดหน้าให้ และน้ำหนักมือจากมือเล็กๆก็ไม่ได้สร้างความรำคาญหรือเจ็บอะไรแก่เขาเลยมิหนำซ้ำกลิ่นแป้งเด็กและโลชั่นหอมอ่อนๆยังทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเสียอีก

‘เสร็จแล้วค่ะ หล่อขึ้นแล้ว’ เมื่อสังเกตว่าพี่ชายเขาน่าจะชอบคำชมเธอจึงว่าอีก

‘ขอบใจ หยิบขนมในจานมากินสิพี่แบ่งให้ ถือเป็นค่าตอบแทน…ยังเหลืออยู่ใช่ไหม?’ ก่อนหน้านี้สาวใช้พี่เลี้ยงเอาให้เขากินไปสองชิ้นรวมทั้งเด็กพวกนั้นมันเป็นคุกกี้รสโปรดคิดว่าน่าจะยังเหลืออยู่บ้าง และนอกจากจะใจดีแบ่งขนมน้องแล้วสรรพนามของเด็กชายยังเปลี่ยนไปด้วย

‘เหลือค่ะ แต่ว่า…’ มองดูพวกคุกกี้ที่เหลือจำนวนมากแต่กระจายเกลื่อนพื้นหมดแล้วเพราะฝีมือเด็กชายที่ก่อนหน้าขว้างปาสิ่งของใส่เด็กใจร้ายพวกนั้น

‘แต่ว่าอะไร?’

‘มันตกพื้นหมดเลย’ ทำหน้าและเสียงแสนเสียดาย

‘อ้าวหรอ...พี่ขอโทษแล้วกันนะ เอาไว้คราวหน้าเดี๋ยวบอกคุณแม่ทำให้ใหม่ ว่าแต่เธอจะได้มาเจอพี่อีกไหม?’

‘พระพายไม่รู้ค่ะแล้วแต่คุณแม่’

‘ถ้าได้มาอีกจะแบ่งให้นะ’

‘แล้วพี่เพลิงจะไม่รำคาญพระพายก่อนหรอคะ?’ เด็กสาวยังกังวลมันเหมือนเป็นปมในใจที่พี่ของเธอมักขับไล่เด็กอย่างเธอไม่ให้เล่นด้วย แล้วแม่ก็ชอบดุเธอซ้ำเสมอ

‘ก็บอกว่าอย่าทำตัววุ่นวาย น่ารำคาญ ถ้าไม่ดื้อมากก็ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ว่า’

‘แสดงว่าดื้อนิดนึงได้ใช่ไหมคะ?’

‘จอมยุ่งเสียจริงด้วย ถามมากความคงเรียกพระพายไม่ได้ต้องเรียกว่าจอมยุ่ง’

‘ไม่ดื้อเลยก็ได้…’

‘พี่ไม่ได้ว่าอะไร ทำไมทำเสียงเศร้าแบบนั้นล่ะ ไม่ชอบหรอ?’

‘…’ เด็กสาวไม่ตอบทำหน้างอนแกมอมลมอยู่คนเดียวทั้งๆที่เพลิงเพทายไม่ได้มองเห็นเลย

‘โอเค อนุญาตให้ดื้อได้นิดนึงนะตกลงไหม?’

‘ไม่เอาจอมยุ่งด้วยนะคะ!’ มีต่อรองอีกกระบวนแน่ะ

‘ฮ่าๆ ก็ได้ๆ’ เด็กชายดูเหมือนจะลืมเรื่องหมองใจก่อนหน้านี้ไปเลยเขาจินตนาการหน้าเด็กสาวเองแล้วก็นึกขำออกมาตามน้ำเสียง

…และเมื่อได้เวลาเด็กสาวจะกลับบ้านเด็กหนุ่มที่รู้สึกชีวิตมีความสุขขึ้นมาบ้างก็เอ่ยประโยคหนึ่งออกมากับน้องน้อยเพื่อนใหม่ของเขา

‘ตัวเล็ก…’ สรรพนามใหม่ถูกแทนที่เมื่อเอ่ยถามพี่เลี้ยงที่กลับมาแล้วบอกว่าเด็กหญิงคนนี้ตัวเล็กๆเท่านั้น ‘มาเล่นกับพี่บ่อยๆจนกว่าพี่จะหายนะ ถ้าหายแล้วพี่สัญญาว่าจะให้คุณแม่พาทำคุกกี้ให้กินเองกับมือพี่เลย สัญญานะ’

‘ไม่รู้คุณแม่จะพามาอีกรึเปล่าค่ะ’

‘ต้องพามาสิพี่จะขอคุณพ่อพี่ให้บอกแม่ตัวเล็กเอง พ่อพี่ตามใจอยู่แล้วล่ะ แต่ตัวเล็กต้องมาอีกนะ’

‘ค่ะพระพายจะมาหาพี่เพลิงอีกจนพี่เพลิงหายเลย’

‘สัญญาแล้วนะ พี่จะรอวันเห็นหน้าตัวเล็กนะ’

‘ค่ะ…สัญญา…’

สองนิ้วก้อยเกี่ยวกันผสานคนหนึ่งมองมันสัมผัสด้วยสายตาอีกคนสัมผัสผ่านความรู้สึกของมือด้วยรอยยิ้มที่เชื่อมั่นว่าสักวันจะกลับมาพบเจอและทำตามคำมั่นสัญญาที่ตกลงไว้อย่างแน่นอน…

​

เพลิงเพทาย:: สัญญาแล้วนะ พี่จะรอวันเห็นหน้าตัวเล็กนะ

​

พิมพ์พระพาย :: ค่ะ…สัญญา…

0000000000000000000000000000000000000000000

​Dnisa-Talk :: Hello!! มาเริ่มเปิดเรื่องนี้อย่างเป็นทางการแล้วนะคะตามการรอคอยของใครหลายๆคนที่แม้ว่าจะอยู่ในช่วงทำวิจัยและโปรเจคจบแค่ไหนเราก็จะสู้ไม่ถอยในการมาอัพนิยายเรื่องนี้ค่ะ ใครเข้ามาใหม่ก็ฝากติดตามด้วยนะคะ^^

​#เปิดบทแรกมาคุณเพลิงก็สัญญากับน้องไว้ซะแล้ว...แต่บทนำก็น่าจะบอกอะไรหลายๆอย่างแล้วเน๊าะว่ามีใครลืมคำสัญญารึเปล่า??? 

ปล.ยังไม่สามารถระบุช่วงเวลาการอัพได้เป็นที่แน่นอนรอแต่งจบก่อนนะคะเรื่องนี้พึ่งแต่ไปได้ครึ่งเดียว แต่รับรองว่าจะเอาให้จบแน่นอนค้าาาา ฝากติดตามด้วยน้า

-ขอบคุณสำหรับการติดตาม-

ดณิศา