<<< จักรวาลและกาลเวลาที่บิดเบี้ยว >>>

 

 “ จักรวาลและกาลเวลาที่บิดเบี้ยว ” 

23/11/2557 เวลา 1.02 pm

บทนำ  … เด็กหญิงทานตะวัน…

      บนดาวเคราะห์ดวงสีน้ำเงินดวงน้อยๆ ดวงนี้  แสงไฟสีเหลืองสลัว .. กาลเวลาล่วงเลยมาจนสองยามแล้ว

เด็กหญิงทานตะวัน ยังนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ได้ผ่านพ้นมาในวัย 22 ปี ผ่านมา 22 ฝน 22 หนาว  ได้สร้างเรื่องราวมากมายในใจของเธอ ..  การจากลา การพบพาล การเรียนรู้  “คำว่าชีวิต”  มันสร้างวีรกรรมไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยเสียจริงๆ ..

“ทานตะวัน”  .. แม่เรียกฉันอย่างนั้นตั้งแต่เด็กๆ  .. “ ใช่ ”  .. ฉันคือทานตะวัน  เอาแต่ใจ ขี้แย น้อยใจ และดื้อรั้น มันคือสิ่งที่ติดมากับตัวของฉันจนอาจจะเรียกว่าแก้ไม่หายเลย ก็ไม่ผิดนัก

ในวัยเด็กแสนเด็ก .. ฉันมีทุกๆสิ่งมากกว่าพี่ๆน้องๆของฉัน  .. ฉันมีความสามารถ .. ฉันเข้ากับผู้คนได้มากมาย .. ฉันมีครูที่ค่อยดูแลเอาใจใส ฉันมีเพื่อนที่ฐานะดีกว่าและเค้าก็รักฉัน …  การเรียนหรือ ก็ไม่ได้แย่ จัดว่าแถวหน้าก็ไม่ผิดเลย .. ในใจของฉัน .. ทานตะวัน..  มันช่างมีความสุขกับการควบคุมสิ่งต่างๆให้หมุนรอบตัวเราเสียจริงๆ

เปรียบทุกสิ่งคือสิ่งที่ฉันแสวงหา ด้วยความสามารถ .. ฉันได้มันมา .. กอดเก็บมันไว้ในใจ .. สุขเหลือล้น .. หัวใจช่างอิ่มเอม

อะไรล่ะ … จะทำให้เราได้ทุกสิ่ง ? จากคนรอบๆกายเรา  ชื่อเสียง .. ความรัก … การยอมรับ .. “ใช่” เราต้องการทุกสิ่ง …

“เด็กหญิงทานตะวัน”  เกิดในครอบครัวชาวนา พ่อเป็นชาวนา ส่วนแม่ทำอาชีพเสริมที่เกือบจะเป็นอาชีพหลักคือ การค้าขายในตลาดสดตอนเช้า … ทานตะวันมีพี่สาวและน้องสาว … แน่ล่ะ .. เด็กหญิงทานตะวันเป็นลูกสาวคนกลางนั้นเอง

พ่อแม่ส่งเสียลูกสาวทั้งสามให้ได้เรียนหนังสือเท่าๆกัน …  มันก็แล้วแต่ความสามารถของพวกเอ็งที่จะเรียนในด้านไหน .. อยากจะเป็นอะไร .. แม่.. ผู้ทำหน้าที่หลักในการจัดการเรื่องค่าเล่าเรียนได้กล่าวย้ำกับ ฉันและพี่น้องเสมอ..

ในบางเวลา … ที่เราขาดแคลนเงินจุลเจือครอบครัว .. ภาระ.. หนี้สิน … ความลำบากของชีวิต …. มันก็ทำให้ ”เราทะเลาะกัน”  …แต่สิ่งที่รับรู้ได้ .. คือ .. จะไม่มีใครทิ้งความฝัน และเป้าหมายที่เรามีร่วมกันคือ .. ดีกว่านี้ ..

บ่อยครั้ง .. ที่ฉันได้ยินเสียงแม่ทะเลาะกับพ่อในยามเช้ามืด.. เรื่องที่ทะเลาะกันก็ไม่พ้นเรื่อง ปากท้องของคนในบ้าน  … นั้นแหละในวัยเด็กแสนเด็ก .. ฉันคิดว่านี่ตัวเราเป็นภาระหรอ .. ทำไม ? ครอบครัวอื่นๆเค้าสามารถให้ทุกๆสิ่งกับลูกเค้าได้ .. ตุ๊กตา  .. เงินทอง .. ของเล่น .. หรือแม้แต่    “ลูกโป่งสวรรค์”   ที่ขายในตลาดตอนเช้ามืด .. ที่ฉันพยามบอกแม่ว่าฉันอยากได้มันหนักหนา .. สวยงามและล่องลอย  มันช่างอิสระ    แต่ทุกๆครั้งฉันก็ไม่เคยได้มันเลย …  “เด็กหญิงทานตะวัน” ทำได้เพียงน้อยใจ และเคืองโกรธ … ได้แต่คิดในใจ  ทำไมนะ ? แม่ใจร้าย แม่ไม่ยอมให้สิ่งที่เราอยากได้  แม่ไม่รักเรา

และทุกครั้งฉันจะร้องไห้ … น้อยเนื้อต่ำใจ  .. ในสิ่งที่เราเป็น .. อะไรล่ะ .. จะทำให้ฉันมีทุกอย่าง .. ฉันค้นหาคำตอบนั้นตลอดมา …