360 องศา นาฬิกาของเรา

ข้อมูลเบื้องต้น

360     องศา นาฬิกาของเรา

ไม่รู้ซินะ....วันเวลาของฉันมันสั้น..ยาวไม่เท่ากันซักเท่าไร...บางวันฉันมีความสุข...วันนั้นมันก็ช่างสั้นเหลือเกิน

แต่บางวันที่ทุกข์โหมกระหน่ำ.............ฉันก็.

                                                                                                        

พาย...พาย ....เพื่อนมาหานะลูก..ลงมาข้างล่างหน่อย เสียงแม่ทำให้ฉัน ตื่นจากภวังค์ และรีบปิดไดอารี...

ฉันตกใจแต่ก็ขานรับแม่                ใครอะแม่   ขัดจังหวะจริง

 

                       ตึกๆๆๆๆ    ฉันลงบันไดจนจะถึงขั้นสุดท้าย......แต่ ......................โครม...........

 

 

 

กรี๊ด...ด....ด.....ด....ขาหนู....แม่...แม่..    แต่ไม่ใช่แม่นิ.......มือใครอะ...เรียวจัง.......แถมขาวอีกด้วย

 

 

มานี่ .......ฉันช่วย...ซุ่มซามเหมือนเดิมนะเธอ........ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ..เลยนะ พายไหม้...

 

O.O พายไหม้..คุ้นมากชื่อนี้........โอ้ใช่แล้ว...   ประภัสร ไอ้ประภัสรเพื่อนยาก...ตอนสมัยม.ต้นนี่เอง

แต่ทำไม...มันหล่อขึ้น.....มาก......จนจำไม่ได้อย่างนี้....โอยังกะเจอเทพ...บะ...บุตร

โอ้ยๆๆๆๆๆ.......เจ็บโว๊ย...เบาๆซิ....คนตกบันได...เพราะรีบลงมาหาแกนี่เหละฉันรีบกลบเกลื่อนความคิด

                        มาได้ไงวะ..ไหนบอกว่าจะไปอยู่...ภูเก็ต

     พลัส..นั่งลงบนโซฟาสีเขียวมะนาวที่แม่ฉันบรรจงทำความสะอาดทุกเช้า-.เย็น

ผิวขาวๆของมันไม่ได้บ่งบอกว่ามัน...กลับมาจากทะเล..-*- แถมยังหน้าหล่อๆของมัน...จมูกยังกะไปเสริมนั้นอีก...

หล่อเป็นบ้า...

ก็...พ่อแกได้งานที่นี่..ก็เลยไม่ได้ย้ายนะ...ก็เลยนึกถึงแกคนแรก...ก็เลยแวะมา...

ตั้งแต่จบม.ต้น..ก็..ไม่ได้คุยกันเลยนิ.....จริงมั๊ย ^^,

จริง.....-*-   ก็จบไปมันก็เลยไม่ลาเพื่อนซักคำ....ฉันอุตส่าห์จะเอาการ์ดที่ทำเองกะมือให้มัน ..ยังมะรู้เลยว่าไปตอนไหน

คิดแล้ว..ยังแค้น...(ไม่มีเพื่อนคนไหนที่..ไม่ได้การ์ดมรณะใบนั้น55555   ข้างในบรรจุสัตว์น่ารักน่าเอ็นดู เช่น จิ๊งจก ใส้เดือน     กิ้งกือ แต่ ..ของพลัส พิเศษ สุดๆ ฝูงแมลงสาป   *ผู้ชายที่ไหนเค้ากลัวแมลงสาปกัน*+.+ )

 

อันที่จริงฉันก้อไม่กลัวหรอก.....ถ้าฉันให้การ์ด..กับพลัส..วันนั้นไปก็คงไม่เกิดเหตุการณ์สยองขวัญหรอก

เรื่องมีอยู่ว่าฉันเก็บการ์ดนั้นไว้ในเสื้อนักเรียน..เพราะกลัวเพื่อนจะไปบอกไอ้ประภัสร   แล้ว..ฉันก้อวิ่งหามันจนเหนื่อย..แล้วฉันก็เจอมัน..ขึ้นรถ.กำลังจะไป โดยไม่ได้รับการ์ดที่พิเศษเช่นนี้ ฉันวิ่งตามรถมัน..อย่างกับหนังเกาหลี...ที่นางเอกวิ่งตามพระเอกยังไงอย่างงั้น.....แต่ฉันก็ล้มพลัก..ลง     ..พลัสมองมาที่ฉันและโบกไม้โบกมือลา...แล้วก็กลับไปนั่งเป็นคุณชายเช่นเดิม.......แต่ฉัน...ฉัน....ฉันกับฝูงแมลงสาปที่เตรียมไว้ให้มัน. TOT.....บางตัวก็บินมาเกาะหัวฉัน.......บางตัวมันยังอยู่ในเสื้อ....คลานยุบหยับ........ยุบหยับ..แล้วไอ้ตัวที่เด็ดสุดนะ......มันก็บินตรงมาที่ปากฉัน.....และเกาะ.......อย่างกับเครื่องบินที่ลงจอดบนรันเวย์เลย.......แค่นั้นแหละ....ฉันกรี๊ด...สุดเสียง สุดๆที่จะทำได้...และเป็นลมไป....คุณครูที่อยู่แถวนั้นเลยเอาฉันไปส่งที่ห้องพยาบาล.......แต่ฉันก้อต้องเจอคำ.......นินทาสารพัด จากรุ่นน้อง แถวนั้น..ว่าฉันชอบประภัสรมาก จนต้องวิ่งเอาการ์ด...ที่เขียนถ้อยคำสารภาพรักให้....ก่อนจะจากกัน ..แต่โชคร้ายประภัสร..ไม่ได้รับ..และฉันก็เสียใจจนเป็นลมไป...เรื่องนี้ลือกันทั้งโรงเรียน....เป็นข่าวที่ฉันอับอายที่สุด......ตั้งแต่เกิดเป็นพายกรอบ......แห่ง เซ็นโทรซีเวอร์เนียร

.....................................................................................................................................................................................

บทสนทนาดำเนินต่อไปฉันก็ถามสารทุกข์พลัส ถามโน้น ถามนี่ เรื่อยเปื่อยตามประสาคนอัธยาศัยดีของฉัน

แต่เมื่อเวลาล่วงเลยมา    ฉันจึงตั้งต้นเริ่มคำถาม    กับเพื่อนเก่า

   พลัส...   -.-

   อะไรหรอ..      ^^,

         นายง่วงนอนยัง??      ขณะที่ฉันถามมัน....เวลามันเกือบเที่ยงคืนแล้ว

             NO         นั้นคือคำตอบของมัน...TOT โถ!!!!!ไอ้คุณเพื่อน

          แต่ฉันง่วง    ฉันตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ   และ.....ฉันก็ยังมะอาบน้ำด้วย.......ขอตัวแล้วไอ้เพื่อน

        <   อืม ตามสบายจ๊ะแม่พายไหม้...ฉันจะรอแกอาบน้ำเสร็จ..ละกัน.. มันตอบหน้าตาเฉย

                    เอ้า!!!เอากะมัน...ฉันหมดความอดทนที่จะไล่มันกลับ

ฉันดึงแขนพลัสให้ยืนขึ้น และลากมันไปที่ประตูบ้าน นอนหลับฝันดีนะเพื่อนฉันกล่าวอำลา

Q.Q เออ......ก็ได้เดี่ยวพรุ่งนี้มาใหม่นะเจ๊พาย..^^,

 -*- ฉันปิดประตูบ้าน และพลัสก็เดินกลับไป

บนถนนที่ตอนนี้ไฟเปิดสลัวๆเป็นสีส้มอ่อนๆสะท้อนกับผิวกายขาวๆของชายหนุ่มมองดูราวกับร่างของเค้าเป็นสีทองของพระจันทร์ตอนวันเพ็ญ...........สองข้างทางมีต้นไม้สีเขียวสลับกับสีแดงของต้นคริสมาส...หมอกกำลังตกเพราะตอนนี้ดึกมากแล้ว.......พลัสเดินต่อไปจนสุดสายตามองเห็นเพียงหมอกสลัวๆเท่านั้น

ฉันเข้ามาในบ้านและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว   เพื่อจะไปอาบน้ำ ฉันเปิดฝักบัวอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์   แต่เมื่อฉันหยิบสบู่เหลวมาฟอกตัว ฉันกลับนึกถึงแขนที่เรียวเล็กของพลัสตอนที่ฉันลากเค้าไปส่งที่ประตูผู้ชายอะไรแขนเรียวเป็นบ้า

เล็กกว่าแขนฉันรึเปล่านะ ฉันแอบคิดในใจ เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จฉันกลับรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้ามาก ฉันจึงนอนมันที่โซฟานี่แหละ

ผ้าหุ่มผืนหนาปกคลุมร่างอันผอมบางของพายและไม่นานเธอก็หลับไป.......คืนนี้คงเป็นคืนที่หนาวที่สุดในหน้าร้อนของพาย

ก็อากาศมันแปรปรวนนินะ บางวันร้อน บางวันหนาว เฮ้อ!!!

...............................................................................................................................................................................................

เช้าวันที่อากาศสดใสเริ่มต้นขึ้น...วันนี้เป็นวันเปิดเรียน   !!!!!! แต่ !!!! ฉันไม่ไป...ฮ่าๆๆ

กลิ่นไข่เจียวของแม่ลอยมากระทบจมูก~~~หอมจังนะ~~~~~-ของโปรดของฉันนินะ    แม่นิช่างใจดีจังน๊า

เสียงตะหลิว กระทบกระทะและเสียงสนทนาที่ฉันไม่คุ้นเคย ก็ดังขึ้น

               แม่ครับต้องใส่อะไรเพิ่มรึเปล่าครับ

              อ๋อ...ไม่หรอกลูก   นี่ไข่เจียวของโปรดยัยพายเลยนะ..แม่บอกพร้อมยิ้มแก้มปริ

              ครับ ^^,   กินอะไรที่ง่ายจังนะ    ยัยพายไหม้ พลัสคิดพลาง ช่วยแม่ฉันทำอาหาร

 ฉันยังนอนคุดคู้ อยู่ในผ้าหุ้มผืนหน้า   ฝันถึง ไอ้พลัสแต่เช้าเลยโว๊ย.......ฉันคิดพลางพลิกตัว เสียงมันยังชัดแจ๋วในหู

             ฮ้าว..~~~~&.&   ช่างมีความสุขจริง~~~~การนอนท้ากินเนสบุ๊คของฉาน~~~น

                                             ตื้น ได้ แล้ว ยัย   ขี้ เกียจ 

โอ๊ย!!!~ เสียงใครรบกวนประสาทจริง ฉันใช้มือสะบัดไล่เสียงนั้น ยังกับมันเป็นแมลงวัน แมลงหวี่

 พลัสนั่งลงใกล้ๆหน้าฉัน    และเป่าหูฉัน O.O     หว่า~~~หวา   ไอ้โรคจิต

ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว........โป๊ก+++++++ หัวฉันชนหัวพลัสอย่างจัง....++++++++

          โอ๊ย....!!!!!! >.<

           มาได้ไง ไอ้โรคจิต 

ฉันมาแต่เช้าแล้ว   แกแหละ   ไม่ตื้นเอง พลัสตอบพร้อมลูบหน้าผาก ที่ตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศ

ฉันแอบอมยิ้ม......หน้ามันตอนนี้ดูไม่จืดเลย    5555+อ้าว   _..< หรอ   ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

ก็เออซิ   แล้วไอ้โรคจิตที่แกว่าเนี๊ย มันคือฉันหรอ ..ยัยบ้า   ใครกันโรคจิต

วันนี้เปิดเรียนไม่ใช่หรอ.??

เออ....+*+แล้วไง

แต่แกยังนอนอืดอยู่บ้านเนี้ย (+,+)

อือ   (--)   _._

เจริญ + ++++   ประเทศชาติ 

เจริญ !!!!!!!! ฉันย้ำคำท้าย ยั่วโมหซักหน่อย

พลัสตบที่หัวของฉันอย่างแรง   พลัก!!!!

โอ๊ย%%%เจ็บโว้ย ไอ้พลัส บังอาจที่สุด

ฉันกำลังเงื้อมือจะเอาคืน ....แต่

ลูกพาย ตื่นแล้วหรอลูก

ก็แหงแหละแม่เชิญไอ้โรคจิตนี่เข้ามาในบ้าน   แล้วหนูจะไม่ตื่นได้ไง   ฉันคิดพลาง

อ้าวลูกพลัส..หิวรึยัง     ปะไปทานข้าวกัน

ครับแม่หิวมาก ครับ   ฝีมือคุณแม่คงอร่อยน่าดู %><

 ชิ....เสนอหน้า  รอดตัวไปนะแก รอบนี้            

      ลูกพายก็ไปทานข้าวกัน 

              คะแม่

วันนี้ฉันเพิ่งจะสังเกต ว่าไอ้ ..โอโม้ พลัส   มีสไตล์การแต่งตัวกะเค้าด้วย --โอโม้พลัส ฉันแอบตั้งฉายานี้ให้มันในใจมันยังมะรู้หรอก ฮ่าๆๆ ก้ออยากขาวกว่าฉันทำไม ละเดี๋ยวซักวันฉันจะขาวกว่าแกให้ได้ฮึ(+O)---

รองเท้าผ้าใบ สบายๆ เสื้อกีฬาตัวโปร่งๆสีน้ำเงิน เข้ม กางเกงเข้ากันได้ดีกะเสื้อ มองดูยิ่งมีความรู้สึกอิจฉาที่มันดูดี ราวเทพบุตรเดินดิน มิน่าละแม่ถึงอ่าแขนรับมันเป็นอย่างดี แม่ฉันชอบเหลือเกินผู้ที่มีความสะอาด เรียบ เนียบ

 ซึ่งที่ว่ามาทั้งหมดต่างกับฉันลิบลับ---เหนื่อยไหนนอนนั้น แต่งตัวก็ไม่แมชกัน...เสื้อสี รองเท้าสี กิ๊บสี....โอ้---แม่คงจะไล่ฉันกลับไปใส่ชุดกระโปรงแสนหวานที่แม่ซื้อให้ฉันซักโหลได้----

พ่อของพลัส เป็นนายพล ประจำกองทหารที่ ภูเก็ต แต่ตอนนี้ ย้ายมาที่ประจำที่ประจวบคิริขันธ์....ฉันเป็นคนที่นี้ก็จริงแต่ฉันไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนหรอก...เพราะฉันมีกันสองคนกับแม่.....พ่อเสียได้ประมาณ 2 ปีเศษ ฉันก็เลยดูแลตัวเอง แม่ และบ้าน  แต่ทุกๆคืน ฉันก็แอบร้องไห้คิดถึงพ่อ...แม่เองก็คงไม่ต่างกับฉัน...เพียงแต่เราต่างก็ไม่แสดงออกเท่านั้น...

...............................................................................................................................................................................................

                     เช้าวันอังคาร...ที่มหาวิทยาลัย

พายกรอบ...มอร์นิ่งจ้า เสียงไอริสเพื่อนรัก..ทักทายเมื่อเดินมาถึงม้าหินอ่อนหน้า คณะ

กลุ่มเพื่อนๆของฉันนั่งกันอยู่อย่างพร้อมหน้า พร้อมตา     แจน จิน   ตุ๊ก หวา ชีส และไอริส..

มอร์นิ่ง ไอริส ฉันเอ่ย สองพี่น้องแสนแสบ.. แจน จิน     ฉันส่งยิ้มหวานให้เพื่อนๆ พร้อมคำทักทายที่เป็นเอกลักษณ์

 ตุ๊ก  หวา      ชีส     จ๊ะแม่สาวน้อยจอมแก่น..

วันนี้ไง..มาสายจัง....เมื่อวานเปิดเรียนแกก็ไม่มา......ชีส ตั้งคำถามกับฉัน..

ฉัน....ตื่นสายอะแก .... แล้วเพื่อนเก่าสมัยม.ต้น    มันมาเยี่ยมฉันนะ

มันก็เลยยาวนะ......

 อ๋อ...      ชีสทำหน้าเหมือนจะเข้าใจ....และพยักหน้ารับ

ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ปีสอง......คณะบริหารธุรกิจ........ฉันอยากสานต่อความฝันของพ่อ...ที่ท่านอยากให้เป็นนักธุรกิจแถวหน้าของประเทศไทย.......แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างนั้นได้จริงๆรึเปล่า.........

 

เออ ...พาย... ตุ๊ก มันนัดพวกเราไปวันเกิดมัน ที่ร้านเดิม วันเสาร์นะ   แจนบอกฉัน

จ้า....แล้ว กี่โมงหรอ.......ฉันถามต่อ

สองทุ่มตรง น่ะ   แจนบอกเวลากับเพื่อนๆ ทุกคนร่วมถึงฉันด้วย

ฉันจึงหันหน้าไปคุยกับ ไอริส..

ไอริส แกมารับฉันหน่อยนะ  

ได้เลย !! งั้นเราไปพร้อมกัน OK. ปะ

ตกลง !! ตามนั้นเลย ^^,

 

......................................................................................................................ติดตามเรื่องต่อ..........ตอนต่อไป

สองทุ่มตรง..ของคืนวันเสาร์...มาถึงเร็วยังกะรถไฟฟ้า....ฉันนั่งถือกล่องของขวัญรอ ยัย..ไอริส..ที่มาสายเช่นเคย...

ฉันมองนาฬิกาข้อมือ....ครั้งแล้ว..ครั้งเล่า...ก็ยังไม่เห็นวี่แววของไอริส เพื่อนรัก.....เฮ้อ..ยายสาย...เอ๊ย..ฉันนั้งถอนหายใจ...............จู่ๆ..เสียงโทรศัพพ์ของฉันก็ดังขึ้น......ไอรีส...   อ๋อ..ยัยสายนี่เอง..

ฉันกดรับสายและ......ฮัลโหล..พายหรอ...คือ....ฉันสายมาก...อะ...แกไปก่อนก็ได้นะ...ไม่ต้องรอ...

แล้วแกจะให้ฉันไปยังไง...ไอ..ตู๊ด...ๆ....ๆ...ๆ  

ไอ้บ้า....แล้วฉันจะไปยังไงกัน..

กิ๊งก่องงๆๆ เสียงออดน่าบ้านดัง...

เอ๊ะ....รึมันอำฉันเล่นนะ....ฉันคิด...ขณะเดินไปเปิดประตู

!!!!ประภัสร!!!ไอ้พลัสเพื่อน ยามยาก มาได้จังหวะพอดี   ฮ่าๆ 

อ้าว..พลัส..^^,   มาไรหรอ...

ว่างใช่ปะ..

งั้นขึ้นรถเลย

ฉันยัดเยียด..ให้พลัสนั้งที่เบาะคนขับ..

ฉันนั่งลงและปิดประตูรถ.....ปึ๊ก...เรียบร้อย..แค่นี้ก็มีรถไปแล้ว.....ฮ่าๆโชคดีอะไรอย่างนี้....

เธอทำอะไร พลัสถามหน้านิ่งๆ   ดูจริงจัง และน่ากลัวสายตาดุๆ ของมัน อีก ...ตายแน่ๆฉัน...

เธอ   ทำ อะ   ไร   พลัสเน้น คำถามที่ละคำ

ฉะ ฉัน แค่...จะให้นายไปส่ง.....ขณะที่ฉันตอบคำถามของมัน หน้ามันอยู่ห่างฉันแค่ปลายจมูก...

แปลกจัง....ทำไมถึงใจเต้นแรงอย่างนี้นะ.....อาจจะเป็นเพราะฉันร้อนแน่ๆเลย ก็เลย เป็นอย่างนี้ เฮ้อ..

พลัสออกรถไปอย่างรวดเร็ว.....

รถ madda สีขาว วิ่งมาถึงร้านอาหารริมทะเล..... พระจันทร์ทะเลใต้....ร้านเนี๊ยแหละที่พวกนั้นนัด ฉันมองดูชื่อร้าน..

ใช่ร้านนี้รึเปล่า.....พลัสเอ่ยปากถามฉัน

อืม...ใช่.....แต่เอ๊ะ!!!นายรู้ได้ไง...!!!

เคยมาที่นี่หรอ...

เปล่า..

อ้าวว....แล้วมาถูกได้ไง...

ก็...แค่เดา เอานะ....ฉันไม่โง่เหมือนเธอหรอก..

อ้าว....นายว่าฉันโง่ได้ไง....

ส่วนไหนที่แสดงออกว่า....ฉัน...โง่ ห๊า....ประภัสร

(ยิ้ม) ม่าย รู้ซิ.....

หน้าสวยๆของเธอมั้ง.....

ตอนนี้ ฉันคิดคำที่จะด่ามันไม่ออก   โอ๊ย...เป็นอะไรไปนะ   พายกรอบ......ฉันรู้สึกร้อนผ่าวๆตรงแก้มด้วย...

ฉันเอามือจับแก้มสองข้าง... ไอ้ พลัสก็ยังจ้องฉันอยู่    >///<

พอฉันมองออกไปนอกกระจกรถ....ฉันเห็นกลุ่มเพื่อนๆมากันแล้ว.....แจน   จิน ชีส หวา และยัยไอริส....ฉันคิดว่า ตุ๊กคงรอเราข้างในแล้ว ..เพราะในกลุ่มเรายัยตุ๊ก ตรงเวลาเป็นมาตรฐานของกลุ่มที่สุด

ฉันเปิดประตูรถ..หันหน้ามาหา พลัส..

ขอบใจนะ..*-*

ไม่..

เอ๊ะ....นายจะเอาไรอีก 

จูบ....

O.O/div>

.

.

ล้อเล่นน่า....หน้าอย่างเธอ..ฉันไปขอตามวัดยังได้เลย..พลัส บุ้ยหน้า

เออ...

.......

ขับรถดีดีละ....

เป็นห่วงฉันหรอ....

เปล่า...

แค่กลัวจะไม่มีใครให้ทะเลาะด้วย

......งั้นเดี๋ยวตอนกลับฉันมารับนะ....OK.    บาย

ปึ๊ก..

เดี๋ยว....มะ

ปรึ๊น..........

ไม่ต้อง...

รถออกไปแล้ว....อือๆ   ไอ้พลัส   ไม่ได้ยินแหงๆ

ฉันต้องกลับบ้านกับปีศาจหรอเนี๊ย

......อือๆๆ.....

พายไก่...เอ้ย!!!พายกรอบ

เสียงแจ๋วๆ...ของยัยชีส...ร้องตะโกนเรียกฉัน

ชีส แก่เรียกพายว่าไงนะมะกี้ อะ...

ยัยจิน ถามอย่างล้อเลียน 

พายไก่ ไอริส ไอ้เพื่อนรักเติมชื่อให้ฉันอย่างไพเราะเพราะพริ้ง

บทสนทนาของเราจบลงด้วยเสียงหัวเราะของทุกคน ยกเว้น ตุ๊ก   สงสัยจะงอนที่พวกเรามาช้า...ละมั้ง

ไปบนร้านกันเถอะ     ตุ๊ก เอยชวนเพื่อนๆ

เรานั่งกันที่โต๊ะ ริมสุดของร้าน มุมนี้ติดริมน้ำ ได้ยินเสียงคลื่นน้ำดังซ่าๆๆ มองออกไปที่ท้องฟ้า คืนนี้เป็นคืนที่มืดจังนะ

ฉันคิด เห็นดาวทุกดวงเลย...     ร้านอาหารร้านี้เปิดเพลงอคูสติก เบา ๆ      ..ฟังแล้วรู้สึกถึงการพักผ่อนจริงๆ

เมนูอาหารมาแล้ว ทุกๆคนเปิด เมนู มองดู    แล้วก็เริ่มสั่งอาหาร

ตุ๊ก    ขอเป็นกุ้งมังกร ยำ     โป๊ะแตกทะเล   ปลาหมึก ยัดใส้    แล้วก็ไก่อบสมุนไพร คะ

แจน   ขอเครื่องดื่มด้วยนะคะ

บ๋อย ครับ   เขารับเมนูและเดินออกไป

อาหารเริ่มทยอยมาเป็นลำดับ...จนจานสุดท้าย    ไก่อบสมุนไพร...

เราดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน....จนถึงตอนนี้จะได้เวลาเป่าเค้กแล้ว...

ของขวัญ...ของขวัญของฉันละ   ฉันมองรอบๆตัวก็ไม่เจอ   ... ใช่   !!!! มันต้องอยู่บนรถ ไอ้พลัสแน่ๆ

ฉันขอตัวไปห้องน้ำ เพราะลืมของขวัญ   ทำไงดี ทำไงดี    * ชอบก็จีบเลย ชอบก้จีบเลยเซ่ ชูวับ ชูวับ*

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น..   เบอร์ใครกัน   ไม่คุ้นเลย...

ติ๊ด...ฮัลโหล.....

พายไหม้ ....!!!! เธอลืมของขวัญไว้ที่รถชั้น...แล้วจะให้เพื่อนได้ไง ยัยเบือก...

    ยัยเบือก  Y.Y หมอนั้นเรียกเราหรอ (--) 

เออ...นั้นแหละ   ดีมากที่นายโทร. มา เพราะงั้น เอามา ให้ฉัน ที่หน้าร้าน   เดี๋ยวฉันไปเอา..

ติ๊ด....

ตู๊ด ๆ   ๆ ๆ    อ้าวตัดไปซะแล้ว....ยัยบ๊องนิ   ถ้าจะสติไม่ดี

........................................................................................................................................................................................

หน้าร้าน พระจันทร์ทะเลใต้

ณ   รถคนสีขาว คนขับหน้าตาหล่อเหลายังกับเทพบุตร........แต่ฉันไม่สน ...เพราะฉันต้องการของขวัญให้เพื่อนฉัน....