คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 นิทานพื้นบ้าน และ คำทำนายพิศวง
วิ่งเล่นไปเสียทั่ว ดวงไฟสว่างแต่งแต้มถนนให้สวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ อากาศร้อนจากความเนืองแน่นของผู้คน ผิดกับอากาศภายนอก ทำให้ในวันที่หนาวเย็นนี้อบอุ่นขึ้นทันตา บรรดาของเล่นมากมายที่ไม่อาจได้เคยสัมผัสอาหารเลิศรสที่ไม่เคยได้กิน สิ่งที่เคยได้แต่เพียงยืนมองจากที่ไกลๆ วันนี้ดูเหมือนผมจะได้กลายเป็น ‘เด็กธรรมดาๆ’เสียที ตอนนี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน….
“โหววววว ดูโชว์นั่นสิ เจ๋งเป็นบ้าเลย” ผมระริกระรี้กับการแสดงบนเวทีประกวดอย่างออกนอกหน้า
“อ๋อ ไอ่ที่หมุนจานบนปลายไม้นั่นหน่ะนะ ถ้าชอบก็ลองของให้เจ้าไนท์สอนให้สิ” แอลที่วันนี้ต้องมาเป็นพี่เลี้ยง(นำเที่ยว)ของผมเอ่ยขึ้น
“เอ๋ ไนท์คุงแบบนั้นได้ด้วยเหรอ สุดยอดดดด!!!” แอลเกาหัวแล้วตอบกลับมาว่า
“อ่า..ถ้าจะพูดแบบนั้น มันก็ใช่อยู่หรอก”
“อยากจะขอเป็นลูกศิษย์จัง”
“ก็เอาสิ เดี๋ยวกลับเรือไปก็ขอซะสิ”
“กลับเรือ? ยังไง ผมไม่เข้าใจ” ผมงงนี่แอลพยายามจะสื่อสารอะไรกับผม
“ก็นั่นมันเจ้าไนท์ไง ดูไม่ออกเหรอ..”
“ห๊า!! พูดจริง!?!?” ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อคนๆนั้นหน้าไม่เห็นเหมือนไนท์คุงเลอะ..เลย…เดี๋ยวสิ ไนท์คุงเค้า…….
“ไนท์คุงปลอมตัวมาหรอกเหรอครับ” ผมเอ๊ะใจถามไป
“อ่าหมอนั่นแหละ อันที่จริงหมอนั่นปลอมตัวมาแสดงในโชว์ต่างๆวันนี้รวมแล้วมากกว่า7คนแล้ว แถมชนะเลิศทุกงานอีกต่างหาก เป็นนักล่ารางวัลเลยหล่ะ” แอลอธิบายอย่างกับไม่ได้มาด้วยกัน เพราะผมไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย
“เอ๋…อย่างขี้โกงอ่ะ แต่….สุดยอดไปเลยนะครับ”
“อ่า หมอนั่นหน่ะ สุดยอดจริงๆแหละ”
“เอ๋ แปลกใจที่มีคนโดนชมจากปากแอลด้วยนะเนี่ย”
“ก็นะ แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆแหละ หมอนั่นขึ้นเรือมาก่อนนายได้ไม่นาน แต่ก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของกำลังรบของเดอะคิลเลอร์อย่างรวดเร็ว อาจไม่ถึงกับที่สุด แต่หมอนั่น…ก็ใก้เคียงคำว่าสมบูรณ์แบบมาก”
“สมบูรณ์แบบ?”
“ใช่ ไม่ว่าเรื่อศิลปะการต่อสู้แขนงต่างๆ ฝีมือดาบ ฝีมือการยิงปืน ฝีมือด้านดนตรี ฝีมือด้านทำอาหาร การปลอมตัว การคาดคะเน ความรู้วิทยาการ ความรู้ด้านกายภาพมนุษย์ วิชาแพทย์ วิชาการซ่อมบำรุง ถึงไม่ใช่ที่สุดแต่ก็ถือว่าไม่ธรรมดา หรือจะให้พูดรวมๆคือ ทั้งสมรรถนะ ทั้งทักษะ และไหวพริบก็ล้วนเหนือกว่าคนธรรมดามากนัก เก่งรอบตัวเสียทุกด้าน แบบนี้จะไม่ให้เรียกว่าสมบูรณ์แบบไม่ได้หรอก”
“เอ๋!!!! นี่ไนท์คุงเก่งขนาดนั้นเลย!!ÒДó”
“อืม เก่งจนน่ากลัวเลยล่ะ ว่าคนแบบนี้ขึ้นเรือมาทำไม” ในประโยคนี้แอลพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง
เราเองก็อยากมีประโยชน์กับกลุ่มคิลเลอร์แบบนั้นมั่งจัง นั่นเป็นความคิดที่แว็บเข้ามาในหัวของผม และทำให้รู้สึกอยากจะพยายามให้มากกว่านี้ขึ้นไปอีก
“ไง ทั้งสองคน ไปเที่ยวกันมาทั่วรึยัง!! ( = ̅ ∀ ̅= )” พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา… ไนท์เองครับตอนนี้กลับ‘ร่างเดิม’เข้ามาทักพวกเรา
“ยังเลยครับ ยังเที่ยวได้ไม่ถึงครึ่งงานเลย..” ผมตอบไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจก็ยังวนเวียนอยู่กับเรื่องในความคิดเมื่อครู่
“เอ๋ ดูไม่ร่าเริงเลย มาเที่ยวทั้งที เอานี่ชั้นให้จะได้อารมณ์ดี” ไนท์กล่าวและยิ้มให้พร้อมส่งลูกกรวดแท่งโตให้ผมมาหนึ่งก้าน
“ขอบคุณฮะ แล้วนี่ไนท์คุงจะไปไหนต่อเหรอ” ผมถามกลับไป
“ตามหาคุณมิบุนะสิ….ตอนนี้เจ้าพัตเตอร์พาไปเที่ยวไหนแล้วฟร้าÒ[]ó” พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรมีอันไฟลุกพรึ๊บทุกที
“อ่า ถ้างั้นชั้นไปหาของรางวัลบ้างล่ะ ขี้เกียจเจอเจ้บ่นเหมือนกัน” แอลตัดบทพร้อมเดินจากไป ซึ่งแน่ล่ะผมก็ต้องรีบตามไปเช่นกัน
“งั้นไปก่อนนะไนท์คุงแล้วเจอกัน” ผมโบกมือลาให้ไนท์ที่กำลังยืนมองดูพวกเราเดินจากไป
อยู่ๆเราก็เดินมาจนสุดงานอย่างไม่ทันรู้ตัว แต่ท่าแปลกคือ ณ ตอนนี้สมาชิกเรือก็มากันสียเกือบครบ
“เอาล่ะๆ ได้เวลาอีเวนท์พิเศษแล้ว นั่นคืองานพิสูจน์ความกล้า!! กติกานั้นง่ายมาก เพียงจับคู่ชายหญิงแล้วใช้เส้นทางป่านี้ไปเอาโคมไฟกลับมาให้ได้คนแรกก็พอ!!!! เป็นไงน่าสนใจใช่ไหมเราก็จะร่วมงานนี้ด้วยเช่นกัน!!” อาเจ้ซิลลฟี่ร่าเริงอย่างออกนอกหน้าทีเดียว
“เฮ้ย แกหน่ะถอยไปนะ” เสียงไนท์กำลังมีน้ำโหกับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“ถอยให้โง่สิ คุณมิบุชั้นจะพาไปเอง แกนั่นแหละที่ต้องถอยไป” พัตเตอร์นั่นเองครับ คู่นี้กัดกันมาตั้งแต่เช้าแล้ว และไม่มีทีท่าว่าจะลดราวาศอกกันเลย
และในขณะที่ทั้งคู่กำลังเข้าห้ำหั่นเพื่อแย่งชิงตัวคุณมิบุนั้น กำปั้นเพชฌฆาตของเจ้ซิลฟี่ก็ฟาดลงกลางกระหม่อมทั้งคู่ลงไปนอนกับพื้น
“พวกแกนี่เสียงดังหน้ารำคาญซะจริง!!!” อาเจ้เองก็สียงดังใช่ย่อยนะครับ = = ”
“เอางี้ เดี๋ยวชั้นจับคู่ให้ มิบุเธอไปกับซีกเกอร์แล้วกันนะ”
“เอ๋?!?!? ” x3 เป็นการประสานเสียงที่พร้อมเพรียงกันมากของไนท์ พัตเตอร์และวายจัง รายหลังออกแนวอาฆาตเบาๆ
“แล้วเนลเธอคู่กับวายจังนะ(ไม่มีใครรู้หลอกว่าชายคู่ชาย) ส่วนพวกแกใครก็ได้มาคู่กับชั้นคนนึง!!” คำสั่งกัปตันนออกมาแล้ว พาบรรยากาศมาคุอย่างยิ่ง
“ชั้นจะไปเล่นไพ่หาตังก่อนแล้วกัน” และผู้ทำลายบรรยากาศความเงียบคนแรกก็คือแอลแถมตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีไปแล้ว เหลือเพียงไนท์และพัตเตอร์ยืนจังก้ากันอยู่สองคน
“อ่าว ว่าไงเร็วสิงใครก็ได้หนึ่งในสองคนนั้น” เจ้ซิลฟี่เริ่มหงุดหงิด
“ผมไปเองครับ” ไนท์ยกมืออาสาและนั่นทำให้พัตเตอร์รอดตัวไปโดยปริยาย
“เอ่อ ถ้างั้นชั้นไปเที่ยวงานก่อนนะ ฮ่าๆ” พัตเตอร์จากไปพร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ย
“เอาล่ะ ได้ทีมกันแล้ว….”
“เดี๋ยวก่อนครับกัปตัน!!” อยู่ๆไนท์ก็ขัดขึ้นมา หนำซ้ำยังทำหันรีหันขวาง เหมือนจะหาอะไรบางอย่าง
“ขอสลับคู่ได้ไหมครับ สลับตัวผมกับเนลได้รึเปล่าครับ” อยู่ๆไนท์ก็เสนอแปลกๆขึ้น
“เอ…จะว่าได้ก็ได้อยู่หรอก แต่ทำไมรึ” เจ้ซิลฟี่ได้แต่งุนงง และทันใดนั้นไนท์ก็ลากวายจังไปซุบซิบบางอย่าง ซึ่งวายจังเองก็ดูสนใจมากทีเดียว
เอ๋อ!!! ผมเข้าใจล่ะ ต้องเป็นแผนสลับคู่แน่ๆ สองคนนั่นต้องพยายามไล่ตามคู่คุณมิบุกับซีกเกอร์คุงแล้วทำการสลับคู่ เป็นซีกเกอร์คู่วายจัง และไนท์คุงคู่คุณมิบุ หนอยเจ้าเล่ห์นักนะไนท์คุง
“เอาล่ะๆ ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้วนะ งั้นพอโฆษกงานประกาศเริ่มก็วิ่งเลยนะ” ‘เฮ้ยเจ้ นั่นไม่ใช่งานพิสูจน์ความกล้าแล้วนั่นมันแข่งวิ่งกีฬาสีชัดๆ’ ผมได้แต่เถียงในใจ….
และแล้วงานก็เริ่มขึ้น ซึ่งก็เป็นอย่างที่เจ้แกบอกจริงๆ พอเขาให้เริ่มเดินทางปุ๊บเจ้แกก็ฉุดลากผมเข้าป่าด้วยความเร็วสูงทันที คบเพลิงในมือแทบจะหรี่ดับด้วยแรงลมจากการวิ่ง(ของเจ้ซิลฟี่) และด้วยความเร็วขนาดนี้รางวัลชนะเลิศก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ยกเว้นเสียแต่ว่า…..
“หลงทางสินะ…” ผมพูดขึ้นและดูเหมือนจะแทงใจดำอาเจ้แกมากด้วย
“หุบปากไปเลยนะ เจ้าเด็กใหม่ ก็มาหาว่ากัปตันผู้ข้ามน้ำข้ามทะเลทั่ว 4 ดินแดนสมุทรว่าหลงทางเร๊อะ ÒДó”
“ก็หลงไม่ใช่เร๊อะ” Σ ( = ̅ ∆ ̅= )
“ใครเขาเรียกว่าหลง แค่ไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน เราจะไปไหน ทิศไหนทิศเหนือ ก็แค่นั้น ( = ̅ ω ̅= )”
“หลงทางอย่างสมบูรณ์แบบเลยสินะ = = ”
“ทำไงดีล่ะเนี่ย บ้าที่สุดดดดดด” แล้วเจ้ซิลฟี่ก็ออกอาการโวยวายเหมือนเด็กอีกแล้ว
“อ๊ะ นั่นดาวตกนี่” ผมเห็นดาวตกสีฟ้าวิ่งตัดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่เร็วพอที่ผมจะอธิฐานได้เสร็จ
“นายทำอะไรหน่ะเนล” เจ้ซิลฟี่ถามผมด้วยใบหน้าสงสัยอย่างที่สุด
“ก็อธิฐานไงครับ เค้าว่ากันว่าถ้าเห็นดาวตกและอธิฐานสามครั้ง คำอธิฐานจะเป็นจริง”
“จริงเหรอ งั้นตอนนี้จะยังทันมั๊ย ไม่สิ…” เธอพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็รีบอธิฐานเพราะคงกลัวจะไม่ทัน
“ปรกติเค้าให้อธิฐานทันทีที่เห็นนะครับ ว่าแต่อยากจะอธิฐานอะไรหรือครับ”
“ขอให้วิญญาณลูกหมาป่าไม่โดดเดี่ยวหน่ะ”
“วิญญาณลูกหมาป่า?” ผมย้อนประโยคนั้นด้วยความสงสัย
“เธอไม่เคยได้ยินนิทานพื้นเมืองของทะเลแถบเหนือหรอกหรือ มันเป็นเรื่องเล่าที่น่าเศร้า”
ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมรู้สึกถึงความเศร้าที่หมองหม่นเสียยิ่งกว่าความมืดมิดในค่ำคืนนี้สะท้อนออกมาจากดวงตาสีดำอมเขียวนั่น มันพยายามทอความรู้สึกอันแสนเศร้านี้ออกมาราวกับจะสัมผัสได้ด้วยผิวกาย
“มันเป็นเรื่องของหมาป่าสีขาวตัวหนึ่งที่ถูกฝูงแกะเก็บมาเลี้ยงด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน
และดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่าน้อยตัวนั้นก็คิดว่าตนเองคือแกะป่าเฉกเช่นเดียวกับตัวอื่นๆ
แต่อยู่มาวันหนึ่ง ก็มีหมาป่าฝูงหนึ่งบุกเข้าโจมตีฝูงแกะนั้น
บรรดาแกะน้อยใหญ่ต่างวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตแต่ก็มีแกะน้อยพึ่งเกิดใหม่ตัวหนึ่งที่หนีไม่ทันและดูเหมือนจะต้องตกเป็นอาหารอันโอชะของเหล่าหมาป่าเสียเป็นแน่
ทันใดนั้นเจ้าหมาป่าขาวตัวน้อยก็กระโจนออกมาจากฝูง แยกเขี้ยวเล็บข่มขู่อริด้วยสัญชาตญาณ
แต่นั่นทำให้หมาป่าน้อยรู้สึกตัวว่าตน ‘แตกต่าง’
ศัตรูที่อยู่ตรงหน้ากลับมีรูปร่างเหมือนตนไม่ใช่แกะที่เลี้ยงดูมา ‘แกคือหมาป่า’
ความจริงอันโหดร้ายเข้าประดังหมาป่าน้อย หัวหน้าฝูงเห็นว่าหมาป่าน้อยเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน จึงคิดชวนเข้าฝูงและจะพาออกล่าแกะด้วยกัน
แต่หมาป่าน้อยผูกพันเกินกว่าจะทำร้าย ‘ครอบครัว’แม้จะไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริงก็ตาม
หมาป่าน้อยจึงเข้าห้ำหั่นกับฝูงหมาป่า
และในที่สุดฝูงหมาป่าก็ล่าถอยไป หมาป่าน้อยทั้งที่ควรจะกลับไปอย่างวีรบุรุษแต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น
สายตาแกะตัวอื่นๆที่มองเขาแปลกไป ตอนนี้เขาอยู่ในฝูงแกะในฐานะหมาป่า แกะตนอื่นๆเข้าใจเช่นนั้น
แม้ว่าเจ้าหมาป่าจะคอยขอบไล่สัตว์ตนอื่นๆให้แต่ด้วยความไม่ไว้ใจ ทุกคนจึงเริ่มตีตัวออกห่างจากหมาป่าน้อย
และไม่นานต่อมาแกะก็เริ่มหายไปทีละตัว อาจเพราะถูกหมาป่าดักทำร้าย แต่แกะตนอื่นๆกลับคิดว่าเป็นฝีมือของหมาป่าน้อยจึงจับหมาป่าน้อยแขวนคอ
ปล่อยให้ตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีฝูงหมาป่าไม่มีฝูงแกะ ไม่มีเลย หมาป่าตัวย้อยไม่เหลืออะไรเลย….”
“น่าเศร้าใช่ไหมล่ะ” พอเล่าจบเจ้ซิลฟี่ก็หันมาถามผมอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้ซึมไปแล้ว
“น่าสงสารหมาป่าตัวนั้นนะครับ งั้นคราวหน้าผมจะอธิฐานให้หมาป่าตัวนั้นด้วยอีกแรงนะครับ” ผมแค่อยากให้บรรยากาศดีขึ้น ซึ่งนั่นก็ดูเหมือนจะได้ผลนิดหน่อย
“โอ้!! หมาป่าต้องดีใจแน่ งั้นเรากลับกันเถอะ” เจ้ซิลฟี่สลัดอารมณ์โศกเศร้าเพียงชั่วเสียงดีดนิ้วเท่านั้น
“อ่าว แล้วนี่เราจะไม่ไปเอาตะเกียงแล้วเหรอครับ”
“ป่านนี้พวกซีกเกอร์กับไนท์คุงคงจะได้ไปแล้วล่ะ เรากลับงานดีกว่านี่งานก็ใกล้จะเลิกเต็มทีละ”
จากนั้น เราก็เดินตามแสงไฟลิบๆที่สว่างมาจากตัวงานเพื่อกลับเข้าตัวงาน ระหว่างทางบรรยากาศก็น่ากลัวใช้ได้เลยทีเดียว เพียงแต่ไม่ยักกะเจอใครเข้ามาหลอกตลอดทางเลย คนพวกนั้นไปไหนกันนะ…
จากนั้นไม่นานเราก็เดินลัดงานมาจนถึงหน้าทางเข้าฐานพิสูจน์ความกล้ากันออกครั้ง และแน่นอนเรามาถึงกลุ่มสุดท้าย…
“หา!!! ว่าไงนะไม่ได้รางวัล!! พวกนายทำอะไรกันอยู่!!ò[]Ó” เจ้ซิลฟี่วีนแตกเมื่อทั้งสองกลุ่มกลับมาด้วยมือเปล่า แต่ที่หน้าแปลกคือ..
“พอดีเราถูกซุ่มโจมตีหน่ะเลยล่าช้าโทษทีแล้วกัน” ซีกเกอร์พูดออกมาอย่างเนิบๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผิดกับไนท์คุง
“ใช่ๆ แปลกจังแฮะ ผมก็โดนซุ่มโจมตีเหมือนเลย บังเอิญจริง ฮ่าๆๆ”
รายนี้เละเทะทั้งตัว ก็พอเดาได้ว่าคนที่ซุ่มโจมตีคุณซีกเกอร์ก็คือไนท์คุงนั้นเอง ตามแผนสลับคู่สินะ แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จซะด้วย แถมยังคอยไล่เก็บคนที่ตามหลอกเพราะกลัวคุณซีกเกอร์จะได้กระหนุงกระหนิงกับคุณมิบุนะซี่ รู้หรอกนะ เอ๊ะ!! เหมือนหมู่นี้จะฉลาดขึ้นมาหน่อยๆเหมือนกันแฮะเรา….
“พวกแก!! ไม่ล่ารางวัลมาทดแทนที่เสียไปเลยÒДó!!” เจ้ซิลฟี่วีนแตกไล่ตะเพิดลูกเรือ
“งั้นผมขอตัวไปหาแอลก่อนนะครับ” ผมขอแยกตัวออกมาทันที
“ถ้าคุณแอลหน่ะ อยู่ตรงโซนคาซิโนนู่น ไปตามตรงนั้นได้เลย” ไนท์บอกกับผมมา
ผมรีบเดินไปตามเส้นทางที่ไนท์บอกมา แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่เพราะเสียงเอ๊ะอะในวงไพ่นั้นดังจนหาง่ายเสียเหลือเกิน
“นี่แกโกงใช่มั๊ย!! เล่นมารวม20ตาแล้วแต่ทำไมมีแต่แกคนเดียวที่ได้เอาๆ” เหมือนจะมีเสียงเดือดดาลดังออกมาจากโต๊ะๆหนึ่งที่มีคนมุงอยู่เยอะมาก
“เปล่าหรอก ผมไม่ได้โกงคุณหรอกแต่ถ้าคุณอยากเล่นเกมที่มีทางชนะผมบ้างก็แนะนำให้เล่นเกมที่ใช้ดวงล้วนๆเลยดีกว่า เกมจิตวิทยาแบบโปกเกอร์หน่ะ โอกาสชนะไม่ใช่ 50ต่อ50หรอกนะ” เมื่อมองตามเสียงอันคุ้นเคยไปก็พบแอลนั่งอยู่และดูเหมือนกำลังมือขึ้นสุดๆเสียด้วย
‘สุดยอดเลย ตอนนี้แอลดูเหมือนกำลังเป็นราชาในวงนี้เลย คุมเกมไว้หมดแล้วสินะ’ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ก่อนการแจกไปรอบต่อไป คนที่เคยนั่งอยู่ก็ลุกหนีออกไปหมดเหลือแต่ชายที่มีปากเสียงกับแอลเมื่อครู่ เป็นชายร่างใหญ่ดูไม่เหมือนคนชอบเล่นการพนันซักเท่าไหร่ และดูไม่น่าจะมีเงินมากมายเสียด้วย ถ้าจะให้อธิบายก็คง ชาวไร่ ล่ะมั้ง
แล้วการแจกไพ่ก็เริ่มอีกครั้ง โดยครั้งนี้มีผู้เล่นเหลืออยู่แค่สองคน ในเกมที่ชื่อว่าโปกเกอร์นี้จะทำการจากไพ่ให้ผู้เล่นแต่ละคนถือไว้ในมือ คนละ2ใบ โดยบนโต๊ะจะมีอีก3ใบและจะค่อยๆเพิ่มมาทีละใบจนครบ5ใบ ระหว่างนั้นก็จะสามารถเพิ่มเดิมพันหรือที่เรียกว่าเกทับกันได้นั่นเอง วิธีการเล่นคือเราต้องนำไพ่สองใบในมือเราแทนลงไปในชุดไพ่ที่อยู่บนโต๊ะ เมื่อแทนลงไปแล้วชุดไพ่ใครใหญ่กว่าก็จะชนะ
แต่ไม่ใช่แค่ไพ่ใหญ่กว่าก็ชนะได้ในเกมโปกเกอร์นั่นค่อนไปทางการละเล่นทางจิตวิทยา หากสามารถทำให้คู่แข่งยอมแพ้หรือที่เรียกว่าหมอบก่อนได้ แม้ไพ่ในมือเราจะเล็กกว่าแต่เราก็จะเป็นฝ่ายชนะ
ในเกมการ์ดนี้จะมีศัพท์เฉพาะอย่างหนึ่งที่ควรรู้คือโปกเกอร์เฟส(Poker Face) หมายถึงการไม่แสดงอารมณ์ออกมาแม้ว่าตนเองจะได้เปรียบหรือเสียเปรียบนั่นเอ โดยปรกติโปกเกอร์ก็เป็นเกมที่เล่นกันแบบนั้นน่ะนะ ยกเว้นเสียแต่ว่า…..จะถูกเล่นโดยชายคนนี้…
“ว่างายยยยย หมอบๆไปเถอะเล่นมาตั้งหลายตาแล้วคิดว่าจะชนะเหรอ กลับบ้านไปเลี้ยงลูกเถอะ” แอลทำเสียงกวนประสาทเต็มที่ เกมโปกเกอร์ที่ปกติจะเล่นกันเงียบๆกลายเป็นละครเวทีไปเสียแล้ว
“เงียบไปเลยนะเจ้าหนุ่ม” อีกฝ่ายก็พยายามควบคุมอารมณ์เต็มที่
“งั้นชั้นขอเกทับไปอีก3,000โกล ไงนั่น หมดตัวนายเลยไม่ใช่เหรอรีบหมอบแล้วก็กลับไปเถอะ ลูกไม่สบายไม่ใช่เหรอ” แอลเกทับไปอย่างเลือดเย็น
“รู้ได้ยังไง ว่าลูกชั้นไม่สบาย” เหมือนว่าชายคนนั้นจะตกใจเอามากๆเลย
“เอาน่า เรามาเล่นตานี้ให้จบก่อนเถอะ รีบๆยอมแพ้ซะเถอะ” แอลบ่ายเบี่ยงประเด็นออกไป
“แก พยายามจะปั่นหัวชั้นใช่มั๊ย รู้แล้วความจริงไพ่แกไม่ดีเลยคิดจะปั่นหัวให้ชั้นยอมแพ้สินะ ชั้นทุ่มหมดหน้าตัก!!” เหมือนชายคนนั้นจะฟิวส์ขาดไปเสียแล้ว
และผลออกมาอย่างที่คาดหวังเพราะขาดความสุขุมในการตัดสินใจ แอลชนะในเกมนั้นไป ทำให้ชายอีกคนนั้นต้องหมดเนื้อหมดตัว
“นายหน่ะ มากับชั้นหน่อยได้มั๊ย?” อยู่แอลก็เดินเข้าไปหาชายคนนั้นแล้วชักชวนเขาให้ตามไป
มันเป็นทางป่าข้างงานเทศกาลเดินเข้ามาไม่ไกลนัก ผมอดไม่ได้ที่จะตามแอบมาดูแล้วก็เห็นแอลเชื้อเชิญชายอีกคนให้นั่งลงเพื่อเจรจากันซักอย่าง แต่ก่อนหน้านั้น
“พอเลยเนล นายช่วยมานี่หน่อย” เหมือนแอลจะรู้ตัวแล้วว่าผมตามมา ซึ่งผมก็เดินไปหาอย่างว่าง่าย
“ทำไมรึ แอลคุง” ผมถามไป
“ช่วยดูรอบๆนี้หน่อยว่ามีใครแอบดูเราอยู่หรือเปล่า” ด้วยความงุนงแต่ผมก็ทำตามแต่โดยดี
“ไม่มีใครอยู่เลยแอล” ผมบอกเขาไป
“แล้วนี่คุณพาผมมาที่นี่ทำไม” ชายคนนั้นเริ่มเปิดประเด็นที่ค้างคาใจ
“ต้องผ่าตัดหรือเปล่า?” เป็นคำถามที่ผมไม่รู้จริงๆว่าเขาหมายความว่าอะไร แต่ชายอีกคนกลับพยักหน้าเหมือนสื่อสารกันเข้าใจ
“ลูกคุณเป็นอะไร พอรู้ไหม” อ๋อ! ผมเข้าใจแล้วล่ะ พวกเขากำลังพูดถึงอาการของลูกที่ไม่สบายของชายคนนั้น
“ไม่รู้ครับ หมอบอกผมแล้วแต่ผมโง่เกินกว่าจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูด แต่เหมือนว่าเขาจะบอกให้ไปรักษาตัวในเมืองให้แล้วต้องผ่าตัดอะไรกอย่างเนี่ยแหละ” ชายอีกคนตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“แล้วต่อจากนี้คุณจะทำอย่างไร”
“ผมไม่รู้ ตอนแรกคิดว่าจะหาเงินให้มากพอแล้วจะลองติดต่อหาหมอเถื่อนให้รักษาลูกของผมเพราะคงมีปัญญาแค่นั้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว” แล้วน้ำตายของชายฉกรรจ์ก็ไหลออกมา
“เด็กคนนั้นคงสำคัญกับคุณมากนะครับ นี่ครับน่าจะพอกับค่ารักษาทั้งหมดรวมถึงค่าเดินทางและที่พัก เอาไปรักษาเค้าซะและขอให้ออกเดินทางคืนนี้เลย เพราะการมีเงินขนาดนี้ไว้ในครอบครองจะเสี่ยงต่อการตกเป็นเป้าการปล้นสะดมนะครับ ” อยู่แอลก็ทำในสิ่งที่ผมไม่อยากจะเชื่อเขามอบเงินทั้งหมดที่ได้ให้ชายคนนั้นไปเสียดื้อๆ
“ทำไมกัน ผมรับไว้ไม่ดะ…ไม่สิ…ได้โปรดมอบเงินก้อนนั้นให้ผมเถอะครับผมจำเป็นต้องใช้มัน” ชายคนนั้นรีบก้มหัวขอร้องแอล ซึ่งแอลก็รีบพยุงเขาขึ้นอย่างเกรงใจ ตอนนี้ผมได้รู้แล้วชายคนนั้นแม้จะทำดูเหมือนไม่มีศักศรีแต่ช่างดูยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน ความรักที่มีต่อคนสำคัญนั่น….
“อย่าทำแบบนั้นเลยครับ เอานี่ติดตัวไปด้วยนะครับ ที่เมืองฮาโมริสไม่ไกลจากเกาะนี้ มีหมอหลวงที่ผมรู้จักอยู่ชื่อแจทเทอร์รีน เอานี่ให้เธอดู เธอจะช่วยคุณอย่างเต็มที่” แอลพูดพร้อมหยิบนามบัตรของเขาให้
“บุญคุณนี้จะไม่ลืมเลย ต่อจากนี้จะให้ชดใช้ด้วยชีวิตก็ยินดี”
“เก็บชีวิตไว้ให้คนที่คุณรักและคนที่รักคุณเถอะครับ ที่ผมต้องการคือในวันข้างหน้าถ้าหากผมต้องประสบเรื่องเดือดร้อนอะไร ถึงตอนนั้นก็ช่วยช่วยผมด้วยนะครับ” แอลสุภาพมากต่างจากภาพลักษณ์ราชาในคาสิโนอย่างกับเป็นคนละคน
“ผมชื่อ อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน ขอทราบชื่อผู้มีพระคุณด้วย…”
“แอล เดอะคิลเลอร์ครับ…”
ไม่รู้ว่าทำไมแต่ดูแล้วเท่สาดดดดดดÒ[]ó นี่สินะผู้มีอิทธิพลของจริง มิน่าไปไหนก็มีแต่คนนับหน้าถือตา หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันอีกสักพัก ชายที่ชื่ออัลเบิร์ตก็ขอตัวกลับไปเตรียมตัวเดินทางอย่างที่แอลบอก ทิ้งผมกับแอลไว้เบื้องหลัง
“นี่แอล ทำไมถึงรู้ว่าลูกของคนๆนั้นป่วยล่ะ” ในที่สุดเวลาที่ผมอัดอั้นก็จะได้ระบายซักที
“คิดเองบ้างสิ ไม่ฝึกคิดบ่อยๆแล้วจะเก่งได้ยังไง เจ้าโง่!” แอลกลับมาเป็นคนเดิมเสียแล้ว
“หรือว่าแอล แอบไปสืบประวัติของบ้านนนั้นมาแล้ว Ò[]ó ”
“ใครจะไปทำฟระ ò[]Ó”
“แล้วรู้ได้ไงอ่ะ”
“เฮ้อ..ครั้งนี้จะอธิบายให้แล้วกัน ชายวัยกลางคนท่าทางลุยๆ แต่เสื้อกลับไม่มีรอยขาด แต่เมื่อมองดูดีๆแล้วจะเห็นรอยเย็บอย่างประณีต เป็นหลักฐานว่าชายคนนั้นมีครอบครัวแล้วยังไงล่ะ
นอกจากนั้นที่บริเวณคอเสื้อกลับมีรอยจางๆของดินสอวาดเป็นรูปการ์ตูนแบบเด็กๆ การจะขึ้นไปวาดบนชายร่างสูงใหญ่ขนาดนั้นเป็นไปไม่ได้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาถอดมันทิ้งไว้ ประกอบกับรอยสักที่แขนนั่นที่เป็นรูปหัวใจซ้อนกันสองดวงและมีอีกดวงเล็กๆอยู่ข้างบนระหว่างหัวใจที่ซ้อนกันนั้น นั่นคือหลักฐานว่าเขามีลูกแล้วและมีเพียงคนเดียวเสียด้วย
นอกจากนี้เมื่อพิจารณาพฤติกรรมของเด็กแล้ว เด็กน่าจะอายุไม่เกิน 7ปี ต้องเป็นเด็กที่พอวาดรูปเป็นแต่ไม่รู้ว่าไม่ควรวาดบนเสื้อของพ่อ ชายท่าทางเหมือนกรรมกรหรือชาวไร่แบบนั้นเข้ามาเสียโชคในบ่อนดูเป็นเรื่องที่ไม่เข้ากันเท่าไหร่ ยกเว้นเสียแต่ว่าเขาต้องการเงินจำนวนมากภายในเวลาอันสั้นเพื่อบางอย่างและนั้นทำให้ชั้นคิดว่าลูกของชายคนนี้อาจจะป่วยอยู่ก็ได้”
“เอ๋ งั้นทำไมถึงไม่คิดว่าคนที่ป่วยอาจจะเป็นภรรยาเค้าก็ได้”
“มีเหตุผลยืนยังสองข้อ หนึ่งถ้าภรรยาของชายคนนี้ป่วยจริงเค้าเอาเด็กไปไว้ไหน หรือจะทิ้งให้เด็กอายุไม่น่าเกินเจ็ดขวบอยู่กับแม่ที่ไม่สบายล่ะ และข้อสองกล่องอาหาร ชั้นเห็นชายคนนั้นถือกล่องอาหารเข้ามาด้วย”
“เอ๋ แล้วกล่องอาหารเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ”
“โง่จริง! คิดว่าชายลุยๆแบบนั้นจะทำข้าวกล่องเองเร๊อะ นั่นหน่ะเป็นหลักฐานว่าจนวันนี้ภรรยาของเค้ายังสบายดียังไงล่ะ งั้นความเป็นไปได้ของคนที่น่าจะป่วยก็เหลือเพียงลูกของเค้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ถึงจะเจ็บใจก็เถอะ…แต่ต่อหน้าชายคนนี้…ทุกคนก็กลายเป็นไอ้โง่ได้ภายในพริบตา
“สุดยอดเลยแอล ถ้าฉลาดขนาดนี้ก็ไม่ต้องกลัวใครแล้ว” ผมพูดไปด้วยอารามตื่นเต้นแต่กับถูกถามกลับมาโดยทันที
“ความฉลาดในความคิดของนายหมายถึงอะไร”
“เอ…ก็คงหมายถึงมีความรู้มากๆมั้งครับ”
“ผิดแล้ว ความรู้คือข้อมูล ข้อมูลทำอะไรไม่ได้หรอก ต่อให้รู้มากแค่ไหนมันก็ใช้ประโยชน์ใดๆไม่ได้”
“แล้วที่แอลเรียนรู้อยู่ทุกๆวันล่ะ”
“จริงอยู่ที่ความรู้ในปัจจุบันเป็นได้แค่ข้อมูล แต่ข้อมูลในอนาคตคืออาวุธทรงอนุภาพนะ จงเรียนรู้ให้มากเมื่อให้รู้ถึงแนวโน้มของข้อมูลในอนาคตและถ้าหากมันไม่เป็นไปอย่างที่เจ้าต้องการ เจ้าก็แค่ต้องเปลี่ยนข้อมูลในปัจจุบันให้เป็นไปตามที่เราต้องการซะ!!”
“โอ้ ผมชักจะมีไฟขึ้นมาแล้วววว!!!”
“น้ำหน้าอย่าเอ็งทำไม่ได้หรอก” ชะ!! ดักซะหมดไฟเลย แต่มันก็จริงการจะทำขนาดนั้นได้ถ้าไม่ใช่แอลคงยาก
“แต่อย่างพึ่งทำหน้าจ๋อยซะเด็กน้อย อย่างนายน่ะมันหัวทึบ ก็คงรู้ตัวดีดังนั้นสำหรับนายแล้วไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่าง100%หรอกแค่เอามันมาใช้ให้ได้100%ของสิ่งที่รู้ก็พอ แค่นั้นนายก็ก้าวเข้าสู่โลกของอัจฉริยะได้แล้ว…”
ถึงจะเป็นการให้กำลังใจแบบแปลกๆตามแบบฉบับของแอลแต่ก็ดูเหมือนจะได้ผลนิดหน่อย ผมมีกำลังใจขึ้นมาก นับจากนี้ก็แค่ต้องพยายามหาให้ได้ว่าเรามีความสามารถหรือสนใจด้านอะไรเท่านั้น เราเดินกลับเข้ามาในงานซึ่ตอนนี้ดูเหมือนงานจะเลิกเสียแล้ว ผู้คนบางตาลงมากต่างทยอยกลับกันเสียเกือบหมด ผมกับแอลก็ตกลงกันแล้วว่าจะกลับเรือแต่ในตอนนั้นเอง…
“พ่อหนุ่มทั้งสองคนนั้น สนใจจะทำนายดวงชะตาหน่อยมั๊ย?” เป็นเสียงหญิงสาวที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของงาน แต่งตัวในชุดผ้าคลุมสีม่วงตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งผมและแอลเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายและตั้งใจจะเดินจากไปแต่ตอนนั้นเองคำพูดพิศวงก็ลอยมาจากหญิงลึกลับคนนั้น
“บุตรแห่งสมุทรเอ๋ย ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นบุตรแห่งมหาสมุทร ล่องลำนาวาท้าคลื่นโต้ลม ดวงชะตาของเจ้าหากถูกรับเลือกจะต้องพบกับการเปลี่ยนแปลง”
ผู้หญิงคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเราคือโจรสลัด ผมรีบหันมามองแอลซึ่งตอนี้กำลังเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากในท่าขบคิด ไม่นานแอลก็เดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้หน้านักดูดวงคนนั้น…
“คุณดูเป็นคนน่าสนใจนะครับคุณผู้หญิง งั้นผมขอดูดวงซักหน่อยแล้วกัน” ผมได้แต่มายืนอยู่ข้างหลังแอลอย่างสงสัยเท่านั้น
“เจ้าคนๆนั้น หากไม่อยากโชคร้ายจงไปสูบบุหรี่ให้ห่างข้า!!” อยู่ๆหญิงคนนั้นก็โพลงออกมาใส่ชายที่กำลังยืนสูบบุหรี่ใกล้ๆก่อนจะหยิบสำรับไพ่ขึ้นมา
เธอคลี่ไพ่มากมายในสำรับนั้นลงบนโต๊ะขอเธอที่ปูด้วยผ้าปูสีแดง แล้วก็เงยขึ้นมาพูดกับเรา
“เลือกมาหนึ่งใบพ่อหนุ่มแล้วเจ้าจะได้รับอนาคตจากข้า” เธอบอกกับแอลซึ่งเขาก็ปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย
เธอรับไพ่ที่แอลเลือกขึ้นมาพร้อมพลิกให้เราดู รูปบนไพ่ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนบนล่าง รูปบนเป็นรูปกษัตริย์นอนตายกอดดาบ และรูปล่างเป็นรูปโจรสลัดนอนตายกอดแผนที่ รูปทั้งสองหากกลับขึ้นมาเป็นส่วนบนจะเห็นคนในรูปนอนหันหัวไปทางซ้ายทั้งคู่ และตรงหัวท้ายมีอักษรเขียนไว้เป็นชื่อไพ่และไพ่นั่นก็คือ THE DEATH
“จากนี้พวกเจ้าจะพบพายุลูกใหญ่รุนแรง พัดพาตัวเจ้าให้ลอยไปอย่างเบาหวิวราวกับขนนก ท่ามกลางงกองไฟมหึมาที่ใครก็ไม่อาจหยุดยั้ง แต่เจ้า!!....อาจถูกเลือกจากโชคชะตา….ด้วยความเมตตาของเจ้า…ต่อคนทั้งสองในไพ่นี้….”
คำพยากรณ์น่ากลัวนั้น มีความหมายที่แท้จริงอย่างไรกันแน่นั้น คงถูกเก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของรอยยิ้มของแอลคนนั้นอย่างแน่นอน…
ความคิดเห็น