คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 เหล่าความลับบนเรือ และ ลูกเรือคนใหม่
Chapter 1 เหล่าความลับบนเรือและลูกเรือคนใหม่
วันที่ 3 October 1121 เวลา 12.07น. ณ ท่าเรือนอร์ธเกท
“เอ่อ นี่คุณLนี่ชอบอ่านข่าวจังเลยนะครับ” ชายแต่งตัวรุ่มรามสีดำเสื้อกั๊กคล้ายนักมายากล กล่าวขึ้นภายใต้หน้ากากที่ยิ้มอย่างมีเลิศนัย
“ข่าวเป็นข้อมูลที่สำคัญนะไนท์ แต่ที่น่าเบื่อก็คือตอนนี้ดูของสำนักไหนก็มีแต่เรื่องของสงครามทางเหนือ อ่านจะเอียนแล้วตอนนี้” ชายที่ชื่อL พูดพร้อมพับเก็บหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะในห้องของกัปตันพร้อมคว้าถ้วยกาแฟมาจิบต่อ
“แต่จะไม่เป็นไรแน่หรอครับที่มาใช้ห้องกัปตันแบบนี้” ไนท์กล่าวถามอีก
“นี่ก็ห้อง ชั้นนะ แค่ไม่ได้ทำเขตแบ่ง พอดีชั้นไม่ค่อยชอบที่โล่งๆแล้วก็อยู่กับกัปตันมันสงบเงียบจากพัตเตอร์ดี” Lตอบกลับไป
“อ๋อ เจ้าเด็กป่วนนั่นนะครับ ชอบทำให้วุ่นวายจริงๆเลย คราวที่แล้วก็ไปป่วนห้องวิจัยผมจนเละเทะเลย”
“นั่นมันเละเทะอยู่แล้วไม่ใช่เร๊อะ”
“แหะๆ แต่มันก็เหลือเกินจริงๆเลยนะครับ ไม่รู้ว่าจะมาทำอะไรบนเรือกันแน่เอาแต่เล่นทั้งวัน”
“ใช่ มาทำไมกันแน่”
“ใช่ไหมหล่ะครับ เจ้าพัตเตอร์อ่ะ”
“หมายถึงแกนั่นแหละ เนียนขโมยขนมชั้นตั้งแต่เมื่อกี้แล้วO[]o!!”
“T[]T! โดนจำได้แล้ว!!! แหะๆ^///^”
“ไม่ต้องมาเนียนเขินเลยนะO[]o!!”
“แหม ก็ผมเอาเงินไปลงทุนวิจัยหมดแล้ว เงินจะกินเลยไม่พอหน่ะครับ สงสารผมเถอะนะ แหะๆ”
“เอาเถอะ แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ”
“ไชโย!!!”
“นี่ไนท์ ”
“หืมครับ?”
“นายขึ้นมาบนเรือนี้นานเท่าไหร่แล้ว”
“เอ ซัก7เดือนเห็นจะได้มั้งครับ ทำไมหรอครับ”
“นายพอจะรู้จัก….เอ่อ ช่างมันเถอะ แล้วแผลเมื่อวานเป็นไงบ้างเห็นบอกโดนแก้วทดลองระเบิดใส่หนี่”
“เอ๋อ สบายมากครับ พอตื่นมามันก็หายเป็นปกติซะงั้น ผมคงแข็งแรงมากๆแหละครับ ฮ่าๆ งั้นยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ บาย” ว่าแล้วไนท์ก็จากไปพร้อมหอบขนมซะเต็มอ้อมแขน
ตอนนี้ในห้องเหลือทิ้งไว้แต่ Lผู้กำลังนั่งครุ่งคิดอย่างเงียบเชียบ
“นายเป็นใครกันแน่ไนท์” Lพึมพำขึ้นพร้อมหยิบใบประกาศจับเก่าๆขึ้นมาใบนึงจากกระเป๋ากางเกงของเขา และนั่นก็เป็นรูปที่คุ้นเคย หน้ากากอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเลิศนัยนั้นกลับปรากฏอยู่บนใบประกาศและที่สำคัญคือ
“Night the Phantom ค่าหัว 46,000,000โกล ลงวันที่ 17 July 1021 หนึ่งร้อยปีพอดีเหรอ นายเป็นใครกันแน่ไนท์คุง ชักน่าสนุกแฮะ” แล้วแอลก็ยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจอย่างพอใจ
ในเวลาเดียวกัน ซักแห่งในเมืองท่านอร์ธเกท
“(= =a”)เอ่อ…เจ้ฟี่ครับ เรากำลังทำอะไรกันอยู่หรอครับ” ชายที่ชื่อSeeker เอ่ยถามกัปตันหญิงของเขาในขณะที่ทั้งคู่นั่งแอบซุ่มอยู่หลังถังขยะข้างทางเดิน
“สะกดรอยตามไงไม่น่าถาม” กัปตันสาวตอบกลับมา
“( = = a”) เอ่อ….แล้ว…..แล้วเราจะสะกดรอยตามทำไมนะครับ”
“ก็มันน่าสนุกไง”
“ตามไอ่เด็กเมื่อตอนเช้าเนี่ยนะครับ แล้วที่สำคัญไอ่การสะกดรอยตามมันต้องเป็นเป้าสายตาขนาดนี้เลยหรอครับผมอาย =///=” แล้วSeekerก็ทำเขินๆหลบสายตาเหล่าผู้คนที่หยุดดูพฤติกรรมแปลกๆของทั้งสองคน
“นั่น!! เด็กนั้นเลี้ยวเข้าซอยไปแล้ว!! ไปกันเถอะ!” แล้วกัปตันสาวก็ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมฉุดแขนรองกัปตันคู่ใจ(ลาก)วิ่งไป
“ไม่ได้สนใจที่ผมบอกเลย TT^TT” Seeker ได้แต่บ่นในใจ
ทั้งคู่ตามเด็กน้อยที่ชื่อ “เนล” มาจนถึงหน้าบาร์เบียร์แห่งหนึ่งและที่นั่นเอง ทั้งคู่ก็ได้พบนักเลงหัวไม้ร่างยักษ์สามคนดักรอเด็กน้อยอยู่
“เป็นไง วันนี้ได้อะไรมาบ้าง” เจ้ายักษ์ผมทรงโทโมฮอกแดงเอ่ยทักขึ้นก่อน
“ได้มานิดหน่อยครับ” เด็กที่ชื่อเนลตอบไปพร้อมหยิบถุงเงินยื่นให้ไป
“ทำได้ไม่เลว ไอ่หนู ดีมากแบบนี้สิค่อยคบกันยืด” ไอ่ยักษ์โทโมฮอกแดงกล่าวอย่างพอใจ
“ไม่!! ข้าได้กลิ่นเงินอยู่ แก ตุกติกรึไง!!” เจ้ายักษ์อีกคนที่ไว้ทรงผมสกิลเฮดสีดำ กล่าวแทรกขึ้นอย่างเดือดดาล แล้วมันก็เอาฝ่ามืออันใหญ่โตของมันคว้าคอเด็กน้อยไว้พร้อยจับคว่ำเขย่าเหมือนเป็นถังเปล่าก็ไม่ปาน และแล้วถุงเงินอีกถุงก็ตกลงมา
“นั่นไง แกคิดไม่ซื่อจริงๆด้วย แกคิดว่าที่แกเตร็ดเตร่ในเมืองนี้ได้โดยไม่โดนอันตพาลอัดเนี่ย เพราะใครหา?!?! ” เจ้ายักษ์สกิลเฮดไม่พอใจมาก
“พอเถอะหน่า พวกแกก็ใจร้ายกับมันไป อย่าไปว่ามันเลย แค่สั่งสอนนิดหน่อยก็พอ หึหึ” เสียงทุ้มใหญ่น่าสยองดังมาจากข้างหลังเจ้ายักษ์ทั้ง2คนนั้น เป็นร่างกายที่ใหญ่โตจริงๆ ทำเอาสองคนแรกกลายเป็นเด็กไปเลย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลถูกฟันอย่างหน้ากลัว แม้กระทั่งบนศีรษะที่โล้นเลี่ยนนั้นยังเต็มไปด้วยรอยแผลที่บ่งบอกว่าผ่านเรื่องวิวาทมาอย่างโชกโชน
“นี่สำหรับการโกหกพวกเรา” ตู้ม!!! เสียงร่างของเด็กน้อยปลิวไปติดกล่องลังไม้พังยับเยินโดยหลังมืออันเต็มไปด้วพละกำลังมหาศาลของเจ้าโล้นยักษ์
“นี่เจ้ฟี่ เราจะไม่เข้าไปช่วยเหรอ” เสียงSeekerแอบกระซิบคุยกับกัปตันสาวอยู่ที่มุมซอย
“เห๊อะ! เรื่องอะไรชั้นจะไปช่วยอีตานั่น มันอยากตายนี่เมื่อเช้าชั้นได้ยินอย่างนั้น” กัปตันสาวตามพร้อมเชิดใส่
“เดี๋ยวสิ งั้นแล้วเราจะตามมาทำไม = = ทำไมเป็นคนเข้าใจยากอะไรแบบนี้เนี่ย” และป็นอีกครั้งที่Seekerได้แต่คิดในใจ
………………….
“เดี๋ยวสิลูกพี่ เดี๋ยวเด็กมันก็ตายหรอก ฮ่าๆ” เจ้าผมโทโมฮอกแดงแซวชายโล้นร่างยักษ์
“แหม ไม่หรอกชั้นยั้งๆมือแล้วนะเนี่ย คนธรรมดาเนี่ย อ่อนแอจริงน้าดูหน้ามันสิเหมือนหมาใกล้ตายซะไม่มี ฮ่าๆ” เจ้ายักษ์หัวเรอะอย่างซะใจ
“จริงด้วย หน้าตาเหมือนจะชวนให้ตื้บเลยนะเจ้านี่เนี่ย”เจ้ายักษ์สกิลเฮดพูดอวยลูกพี่มันพร้อมเดินเข้าปกระทืบเด็กน้อยซ้ำ
“ใช่มั๊ยหล่า! หน้าตามันกวนโอ้ยสุดๆเลยหล่ะ” เจ้ายักษ์พอเห็นว่ามีคนอวยให้เลยเข้าไปกระทืบด้วยคน
………………..
“นี่เจ้ไม่คิดจะช่วยมันจริงอ่ะ ตายได้เลยนะนั่น”Seekerเริ่มเป็นกังวล
“ยัง…..ไม่ใช่ตอนนี้” กัปตันซิลฟี่ตอบอย่างใจเย็น
“รออะไรอยู่เหรอครับ” Seekerถามย้ำอีกครั้ง
“ไม่บอก!!”
“?!?!?!?!?!”
……………………………………………………………..
อีกด้านหนึ่งเด็กหนุ่มก็โดนรุมสะกำอย่างมันมือ และเริ่มที่จะไม่ไหวแล้วและในตอนนั้นเอง
“เฮ้ยพวกแกหน่ะ รังแกคนที่ตัวเท่ากันดีกว่ามั๊ย!!” ในที่สุดSeekerก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นมาคำรามใส่เจ้ายักษ์ทั้งสาม และก็ได้ผลเจ้ายักษ์ทั้งสามชะงักไปในทันที ต่างหันมามองผู้ยโสองอาจท้าทาย
“แกเป็นใครว่ะ แซ่อะไรด้วย!!” เจ้ายักษ์ผมสกิลเฮดยั๊วะแตกในบัดดล
“Seekerใครใช้ให้นายออกไป ไม่ฟังคำสั่งกัปตันเลยนะว่าอย่าพึ่งยื่นมือเข้าไปช่วย” แล้วไม่ใช่แค่เจ้ายักษ์คนเดียวที่ปรี๊ดแตก เจ้ฟี่เองก็ด้วย
“ขอโทษครับกัปตัน แต่ผมทนเห็นไม่ได้จริงๆ” นักดาบผู้อาจหาญตอบกลับไป
“ดีงั้นนาย ห้ามสู้!!!!!” และแล้วคำสั่งพิสดารก็ออกมาจนได้จากปากของกัปตันสาวเอง
“ครับ!!” Seekerตอบกลับไป
“อ๋อ พวกอยากเป็นพระเอกสินะ ดี!! ให้เป็นสมใจ” ว่าแล้วเจ้าโทโมฮอกแดงก็คว้าเศษไม้จากลังที่แตกอยู่ใกล้มาและ!!
ท่อนไม้ก็ถูกฟาดลงไปเต็มแรงที่ศีรษะของSeeker เสียงดังสนั่นไปทั่ว ผิดกับอากัปกริยาของเจ้าตัวที่ยังคงสงบนิ่ง แต่ที่เปลี่ยนไปคือนัยน์ตาสีเขียวมรกตนั่น ที่กำลังคำรามแทนเสียงพูดอย่างดุดัน เจ้ายักษ์ถึงกับผงะเมื่อพบสายตาคู่นั้น
“ม…มองอะไรของแกห๊า!!!” เจ้ายักษ์โทโมฮอกทำโกรธกลบเกลื่อนด้วยการกระหน่ำตีSeekerอย่างไม่ปราณี จนเลือดเริ่มอาบทั่วใบหน้า แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ขยับหรือโอดครวญเลยซักนิด ภาพอันทารุณอย่างนั้นยังคงดำเนินไปอย่างน่ากลัว
“สู้มันสิ! ทำไมไม่สู้มันหล่ะ ผมรู้คุณออกจะเก่งแล้วทำไมไม่สู้มันหล่ะ” ในที่สุดเด็กน้อยที่ชื่อเนลก็เริ่มเอ่ยปากพูดอะไรบ้าง
“…………..” Seekerยังคงสงบนิ่ง พร้อมๆกับเจ้ายักษ์โทโมฮอกแดงที่ตีจนแขนล้าแล้ว
“พวกแกนี่ไม่ได้เรื่องเลย ต้องชั้นนี่!” ว่าแล้วเจ้าโล้นยักษ์ที่ทนดูลูกน้องไม่ได้ความของตนเองก็พาลหงุดหงิด มันตรงดิ่งมาที่Seekerแล้วก็จัดการง้างแขนอันมหึมาขึ้นและ!!
ตู้ม!!!! กำปั้นยักษ์อัดเต็มสีข้างSeeker จนได้ยินเสียงกระดูกหักอย่างชัดเจน Seekerปลิวทะลุกำแพงร้านบาร์เบียร์และนอนสงบนิ่งเต็มกองเลือดที่ไหลเต็มตัว หมัดนั่นแรงขนาดไหนคงไม่ต้องกล่าวถึง
“นึกว่าจะแน่ ถุ้ย!! สุดท้ายก็แค่พวกสวะ” เจ้าโล้นยักษ์เย้ยหยันอย่างสะใจ “ส่วนแกไอ่เด็กเปรตเมื่อกี้แกเชียร์ใครว่ะ!!” ในขณะที่เจ้าโล้นยักษ์กำลังหันไปสนใจเนลนั่นเอง เหตุการ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
“ล…ล….ลูกพี่!! หม….หมอนั่น” เจ้ายักษ์โทโมฮอกแดงกล่าวขึ้นอย่างตกใจ เพราะภาพที่ผมคือSeekerที่มีสภาพไม่ต่างจากซากศพลุกยืนขึ้นอีกครั้ง เลือดแดงฉานอาบท่วมร่างกายเนื้อตัวสะบักสะบอมเกินกว่าจะเชื่อว่ายังยืนไหว ค่อยๆเดินค่อยๆก้าวมาทีละก้าวแล้วสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าโล้นยักษ์อีกครั้ง
“ทำ….ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมถึงไม่สู้” เด็กน้อยเนลพูดทั้งน้ำตา
“แก!! นี่มันยังไงอยากตายนักเร๊อะห๊า!!!!” แม้แต่เจ้าโล้นยักษ์เองก็ยังนึกสยอง จึงทำโมโหกลบเกลื่อนเช่นกัน ว่าแล้วมันก็ง้างหมัดขึ้นอีกครั้ง และในเวลานั้นเอง….
“พั๊วะ!!!” เสียงท่อนไม้เล็กๆฟาดลงบนหลังของเจ้ายักษ์นั่น และที่น่าตกใจคือ มันมาจากมือของเด็กชายตัวน้อย “เนล”
“หยะ…หยุด นะ” เนลน้อยพูดทั้งๆที่ยังสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“แกคิดจะทำอะไรหน่ะ อยากตายอีกคนเร๊อะ!!” เจ้าโล้นยักษ์ที่กำลังโมโหยิ่งเดือดพล่านเข้าไปอีก
“พูดโง่ๆ ใครมันจะอยากตายฟ่ะ นี่แหนะ!!” ว่าแล้วเนลก็ขว้างท่อนไม้ไปแล้วก็วิ่งหนี แต่ก็ไม่พ้นไม่ทันไรก็ถูกชายร่างยักษ์อีก2คนที่เหลือจับตัวไว้
“เนี่ยนะ ทำพูดซะดีสุดท้ายก็วิ่งหนีเป็นหมาหางจุกตูดเลยนะ” เจ้าโล้นยักษ์เย้ยหยันอีกครั้ง
“เปล่าเลย ทำได้ดีแล้วหล่ะ จะน่าอายยังไงทุลักทุเลขนาดไหน ขอให้มีชีวิตอยู่ คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้มีชีวิตอยู่นั่นแหละ คนที่สมควรมีชีวิตอยู่หล่ะ เฮ้อ นึกว่านายจะทำชั้นผิดหวังซะแล้วนะเด็กน้อย” ในที่สุดกัปตันสาวที่ยืนสงบนิ่งอยู่นานเธอก็เริ่มเปลี่ยนทีท่า
“เอาหล่ะ ชั้นพอใจแล้วSeeker จัดการแล้วกลับเรือกันเถอะ”
“…….. นึกว่าจะต้องตายก่อนจะได้ยินคำนี้นะเนี่ย ฮ่ะๆ” ในที่สุดท่านรองกัปตันSeekerก็เริ่มเคลื่นไหวอีกครั้ง
“อะไรของพวกแกว่ะ!!!” เจ้ายักษ์สิกลเฮดตะโกนคำรามใส่ และในพริบตานั้น….
ร่างของเจ้ายักษ์กิลเฮดกับเจ้ายักษ์โทโมฮอกแดงก็ลงไปกองกับพื้น โดยไม่ทันได้มองด้วยซ้ำ กว่าจะรู้ตัวSeekก็อยู่ข้างหลังเนลเสียแล้ว
“นายเคยถามใช่มั๊ย ว่าทำไมชั้นถึงไม่สู้ งั้นถามหน่อยตอนนั้นทำไมนายถึงไม่สู้หล่ะ” Seekerหันไปถามเด็กน้อย
“ก็ผมอ่อนแอหนี่ครับ” เด็กน้อยตอบกลับไปอย่างสังเวทตัวเอง
“แค่อ่อนแอ ก็ใช่ว่าจะสู้ไม่ได้ถึงรู้ว่าจะไม่ชนะบางครั้งคนเราก็ต้องสู้ พ่ายแพ้กับยอมแพ้ระดับศักศรีมันต่างกันนะ” Seekerพูดพร้อมก้าวเดินออกไปเพื่อประจันหน้ากับเจ้าหัวหน้านักเลงที่ตอนนี้ยืนจังก้าอยู่ ภาพแผ่นหลังที่กำลังประจัญหน้ากับชายที่ตัวโตกว่าตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้านของชายคนนี้ทำให้เนลถึงกับขนลุก
“แกทำอะไร2คนนั่นห๊า!!!” เจ้าโล้นยักษ์เดือดดาลสุดๆ
“แค่สันดาบไม่ตายหรอก ว่าแต่แกเถอะ ยอมรับนะว่าหมัดแกหนัก แต่….ไม่…เจ็บ….เลย….หว่ะ” ตอนนี้เป็นSeekerเองที่ทำหน้าตายั่วโมโหสุดๆ
“แก!!! ตายซะ” เจ้ายักษ์ง้างหมัดขึ้นกะอัดเข้าเต็มหน้าSeeker แต่แทนที่เขาจะหลบกลับต่อยสวนกลับไปดื้อๆ
“ตึ้ง!!!” เสียงหมัดปะทะกันดังลั่นไปทั่ว กลบทุกสรรพเสียงโดยรอบอย่างสิ้ยเชิง
“อ๊าคคคค!!!! มือชั้น!! ” เจ้ายักษ์กุมมือขวาด้วยความเจ็บปวด
“นี่สิถึงจะเจ็บ จำเอาไว้ หึหึ” Seekerหัวเราะอย่างพอใจ
แต่ในขณะนั้นเองเจ้ายักษ์หัวสกิลเฮดก็ฟื้นขึ้นมาพอดี และในขณะที่มันกำลังได้สตินั้นมันก็ปรี่เข้าไปหากัปตันสาว
“ไอ่หมอนั่น มันปีศาจชัดๆ เราจับนังนี่เป็นตัวต่อรองก่อนดีกว่า!!”
“อย่ารุนแรงกับสุภาพสตรีซิจ๊ะ..” “ตู้ม!!!!” เสียงเจ้ายักษ์หัวสกิลเองปลิวติดกำแพงจากหลังมือของสาวร่างบางผมเขียวเกือบดำ
“เธอนั่นแหละที่รุนแรง = = ” Seekerมองด้วยความเอือม
แล้วกัปตันหญิงก็ค่อยเดินเข้ามาตรงหน้าเจ้าหัวหน้าอันตพาลที่กำลังกุมมือด้วยคามเจ็บปวด แล้วก็ค่อยๆก้มเก็บถุงเงินที่ตกตรงหน้า
“นี่พวกแก ชั้นจะฟ้องพวกทหารเรือให้มาจับตัวพวกแกให้หมด!! อย่าหวังว่าจะรอดไปได้นะ” เจ้ายักษ์อ้างขู่
“แหม….พวกชั้นไม่ค่อยกลัวซะด้วยสิ อีกอย่างไม่มีใครสอนเหรอจ๊ะ ว่าอย่ายุ่งกับเงินของโจรสลัด!! ” “ตู้ม!!!” แล้วก็เป็นอีกหนึ่งรายที่ต้องดับดิ้นด้วยหลังมือของกัปตันสาวร่างบาง(น่ากลัวจริงๆ)
“แหม ในที่สุดเรื่องก็จบแล้วกลับไปที่เรือดีกว่า นี่เจ้าหนูอยู่นี่ก็ตายเหมือนหมาข้างถนน สนใจจะไปกับชั้นมั๊ย ไปเป็นโจรสลัด”
นี่เป็นครั้งแรกครั้งที่ผมมีใครชวนทำอะไรแบบนั้น ผมดีใจมากและถ้าอยู่กับคนพวกนี้ผมจะต้องแข็งแกร่งได้แน่ ซักวันผมจะอยู่บนโลกอันโหดร้ายนี้ได้อย่างภาคภูมิ
“ไปครับ กรุณาให้ผมขึ้นเรือด้วยเถอะครับ!!!!” เด็กน้อยตอบเสียงดังฉะฉาน
“ดีมาก!!! แล้วเราชื่ออะไรหล่ะ” กัปตันซิลฟี่ถามกลับไป
“เนลครับ ลีโอนาโด เนล” เด็กชายตอบอย่างมุ่งมั่นเต็มที่ กัปตันซิลฟี่ยิ้มกริ่มพร้อมพูดกึกก้องไปว่า
“เนล!! จากนี้เธอคือบุตรแห่งมหาสมุทรผู้มีอิสรภาพและเสรีแห่งท้องทะเล ยินดีต้อนรับ เจ้าลูกเรือคนใหม่ของกลุ่มโจรสลัด The Killer!!!! วะฮ่ะฮ่าๆ”
ความคิดเห็น