คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0 เด็กชายที่ชื่อ เนล และ กลุ่มโจรสลัด The Killer
ผมชื่อเนลครับอายุน่าจะซัก12ปีมั้ง เป็นเด็กจากบ้านเด็กกำพร้า “เวลเนส” ผมรู้สึกว่าชีวิตมันลำบากมากเมื่ออยู่ที่นั่นผมจึงหนีออกมา และนั่นทำให้ผมได้รู้ว่าโลกภายนอกมันน่ากลัวขนาดไหน นี่ก็วันที่4แล้วที่ผมต้องคุ้ยถังขยะหาอะไรกิน ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้ก็เพียงจ้องฉกชิงวิ่งราวเท่านั้น นั่นจะทำให้ผมมีเงินใช้ในการมีชีวิตอยู่ แต่นั่นก็ไม่ง่ายจนตอนนี้ผมยังทำไม่สำเร็จเลยซ้ำยังถูกซ้อมจนปางตายทุกครั้ง จนบางครั้งผมก็คิดว่าตายไปซะได้ก็ดีเสียด้วยซ้ำ
“ผมสีดำสนิทถึงแม้จะดูยุ่งๆแต่ถ้าได้ตัดได้สระดีๆก็พอไปวัดไปวาได้นะเนี่ย ตาสีน้ำตาลรึก็ดูดีมีชาติตระกูล ถ้าจะเสียก็คงมีแค่ตัวเล็กผอมบางเนี่ยแหละ แต่อีกหน่อยก็โต เห็นมั๊ยชั้นก็มีดีเหมือนกัน…..แต่ทำไมกัน….ทำไมไม่มีใครต้องการชั้นเลย” ผมมักจะคุยกับเงาที่สะท้อนจากแอ่งน้ำขังในมุมมืดของตรอกซอยอยู่บ่อยๆและร้องไห้คนเดียวเพียง…ลำพัง
วันนี้ผมอยู่ที่ท่าเรือ นอร์ธเกท ประตูหลักสู่ทะเลทางฝั่งเหนือ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะแค่รอให้มีใครลืมอะไรไว้หรือทำมันตก แต่ถ้าไม่มีทางเลือกผมก็คงต้องขโมยเท่านั้น!
“ตึ้ง!!!!!!” เสียงทุบโต๊ะดังสนั่นจนคนต้องหันมามองทั้งสถานี
“หมายความว่ายังไง ผ่านไปไม่ได้ เงินชั้นก็มีแล้วมันมีปัญหาอะไร!!” เสียงอันเต็มไปด้วยความเดือดดาลดังขึ้นจากผู้หญิงผิวขาว ผมสีเขียวจนเกือบดำยาวไปจนถึงสะโพกในลักษณะมัดรวบไว้ เธอกำลังต่อว่านายประตูที่ไม่ให้เธอผ่านไปทะเลทางเหนือนั่นเอง
“ไม่ได้ครับๆ ช่วงนี้กำลังมีสงครามแล้วเส้นทางนี้ก็เป็นเส้นทางการเดินเรือของพวกทหารเรือในตอนนี้นะครับ ถือผมปล่อยพวกคุณไปแล้วไปจ๊ะเอ๋กันเข้าผมก็แย่สิครับ ผมรู้นะครับว่าพวกคุณเป็นโจรสลัดและพวกเราก็ไม่ได้รังเกียจเลยแต่ความผิดมันไม่ใช่น้อยๆนะครับคุณผู้หญิงการให้ความช่วยเหลือโจรสลัดเนี่ย กรุณาเข้าใจผมนะครับ” ชายไว้หนวดจิ๋มแต่ชุดพนักงานสีน้ำเงินกำลังอธิบายด้วยอาการเลิกลักอย่างมาก
“มีอะไรเหรอกัปตัน” เสียงชายคนหนึ่งลอยขึ้นมาจากทางด้านหลังผู้หญิงคนนั้น เป็นผู้ชายตัวสูงซัก175เซนติเมตร ไว้ผมยาวประบ่าสีดำ ที่สำคัญแววตาสีเขียวนั่นดูน่ากลัวมากพอๆกับดาบยาวสีดำที่พกข้างเอว
“Seeker ก็ตาลุงเนี่ยสิ ยึกยักไม่ยอมให้ผ่านนอร์ธเกท นี่ลุง ชั้น Sypharia G Gale (ซิลฟาเรีย จี. เกล) แห่งกลุ่มโจรสลัดThe Killer ไม่เคยรู้จักรึไงให้เราผ่านๆไปเถอะ” เธอที่อ้างว่าชื่อซิลฟาเรียยังไม่ยอมเลิกรา
“เอ่อ…ไม่เห็นจะรู้จักครับ” ตาลุงยิ้มแหะๆตอบมาอย่างเขินๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเจอรอยยิ้มแปลกๆที่กดดันอย่างประหลาด
“หึ……….หึ….seeker เจี๋ยนอีตาลุงนี่ทีสิ…”
“…….. ได้สิ”
บทสนทนาฝังดูเผินๆเหมือนจะแค่ล้อเล่นแต่ทำไมสีหน้าดูจริงจังเสียจริง
“นี่เลิกเล่นกันได้แล้ว เขาไม่ให้ไปมันก็มีเหตุผลอยู่ แล้วเราจะโวยวายทำไม ไปที่อื่นก็สินเรื่อง…..” ชายผมสั้นดำกระเซิง ใส่ชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกางเกงยีน รองเท้าไม่ใส่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะรับรอง ดูๆไปก็เหมือนขี้ยาอยู่ๆก็กล่าวขึ้นมาหน้าตาเฉย
“ไม่ได้นะLคุง เพราะที่เมืองโอราริส กำลังจะมีงานเทศกาลช็อคโกแลต ชั้นไม่พลาดซักปีเลยนะ แล้วปีนี้ชั้นก็สัญญากับลุงกิลเบิร์ตแล้วว่าจะไปกินอีก งั้นลุงเท่าไหร่เท่ากันชั้นให้สองเท่าเลย!!” ว่าแล้วเธอก็เอาถุงเงินอีกถุงวางลงบนโต๊ะอย่างแรง แรงจนทำให้เงินในถุงแรกที่วาอยู่นั้นกระฉอกกระเด็นออกมา แล้วมันก็กลิ้งมาที่ผม มันมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมรู้ว่านี่มันไม่ดี แต่ตอนนี้ผมต้องการเงินนั่น ผมก้มลงเก็บอย่างไม่ลังเลและรวดเร็วเพราะกลัวใครจะเห็น แต่แล้วในขณะที่ก้มลุงกำลังเก็บเหรียญเงาใครบางคนก็บังผมเสียสนิท
“นี่เจ้าหนู!! ไม่เคยมีใครสอนหรอ ว่าอย่ายุ่งกับเงินของโจรสลัด” ผมถึงกับสะดุ้งหงายถอยไป ผู้หญิงคนนั้น!! แล้วเธอก็ปรี่มาคว้าคอเสื้อผมจนตัวลอย
“ว่าไง หืม? อยากได้หรอ ใจกล้านะเนี่ย ไม่กลัวรึไง” เธอถามผมด้วยสัชีหน้าหยอกล้อ
ผมพอจะเดาได้ครับว่าจะเกิดอะไร การยุ่งกับของๆคนอื่นนั้น ไม่มีใครคิดให้อภัยหรอกครับ ก็คงจะโดนซ้อมเหมือนอย่างเคย มันเจ็บจนชินชาแล้วครับ ครั้งนี้ยิ่งเป็นโจรสลัดผมคงไม่รอด
“อะไร………. สายตาแบบนั้น……. หมดอาลัยตายอยาก ดูน่าสมเพทที่สุด ไม่คิดจะสู้ขัดขืนบ้างรึไง” จู่ๆเธอก็เดือดดาลใส่ผม
“จะต้มยำทำแกงยังไงก็เชิญครับ ผมอยากตายอยู่แล้ว หึหึ” ผมตอบประชดไป
เพี๊ยะ!!!!!! เธอตบผมกระเด็ดไปจนติดกำแพง เจ็บจริงๆ เจ็บกว่าโดนต่อยเมื่อวานอีก ตอนนี้โต๊ะตั่งที่เคยเรียงอยู่ที่เละล้มระเนระนาดเป็นทาง
“คนที่ได้เกิดมาและยังมีชีวิตอยู่ไม่มีสิทธิ์จะพูดแบบนี้ นายคิดว่ามีคนอีกตั้งเท่าไหร่ที่ยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้มีชีวิตอยู่ คนโหลยโท่ยอย่างนั้นคงไม่เข้าใจหรอก น่าโมโหชะมัด…ชิ!” เธอโมโหผมสุดๆจนผมไม่เข้าใจเลยว่าผมทำอะไรผิดขนาดนั้น
แล้วเธอก็โมโหคว้าถุงเงินเดินกลับออกไปนอกสถานี พอผมมองตามไปก็เจอเจ้าขี้ยายิ้มและยกนิ้วให้แล้วก็พูดกับผมว่า
“พูดจี้ใจดำเก่งนี่ ฮ่าๆ” พอพูดเสร็จเขาก็เดินตามผู้หญิงคนนั้นออกไป และก็ตามด้วยชายที่พกดาบและก่อนจะออกจากร้านไปก็หันมาพูดกับผมอีกเช่นกันว่า
“ชั้นไม่รู้นะว่านายไปเจอเรื่องอะไรมาขนาดไหน แต่ถ้าเป็นเธอเขาจะไม่คิดแบบแก เอ้านี่!! เธอให้แกเอาไปซื้อข้าวกินซะ” แล้วเขาก็โยนถุงเงินถุงหนึ่งให้ก่อนจะเดินจากไป
“โอ้ย…เจ็บชะมัด กลุ่มโจรสลัดThe Killer เหรอ เป็นโจรสลัดแบบไหนกันนะ….”
ความคิดเห็น