คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พิษรัก...สาวขายตรง(1)
พิษรัก...สาวขายตรง (1)
“คงเป็นเวรกรรมของฉันเอง ที่ไม่อาจทำให้ฉันสามารถทำให้วินรับรู้ถึงความรักที่มีให้เขาได้..”
...เป็นอีกคืนหนึ่งที่ฉันนอนไม่หลับ เฝ้าปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น เอาอีกแล้วเจ้าคำถามต่างๆ ชอบเข้ามาถามคำถามที่ฉันยากจะหาคำตอบให้กับมัน จะไม่ให้กลุ้มใจได้อย่างไร ก็วินเพิ่งจะถูกคนรักหักอกมา เมื่อมาเจอกับสาวสวยพูดจาออดอ้อนซะขนาดนั้น โอ้ย...ไม่อยากจะคิดเลย ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะ...
...ที่ป้ายรถเมล์เช้าวันนี้ฉันรู้สึกเหม่อลอย คิดหาคำตอบต่อจากเมื่อคืน วินเดินเข้ามายืนใกล้ๆ ฉัน นี่คงเป็นวันแรกที่เราบังเอิญมารอรถเมล์พร้อมกัน...
“ไงเมย์...วันนี้คุยได้ยังล่ะ” วินแซวขึ้น
“ฉันไม่ได้เป็นใบ้นี่” ฉันตอบห้วนๆ
“รถมาพอดีเลย..เร็วเข้าเดี๋ยวขึ้นรถไม่ทัน”
วินดึงขอมือให้ฉันเดินตามขึ้นรถเมล์ไปพร้อมกับเขา
...บนรถเมล์คนไม่แน่นเหมือนกับทุกวันแต่ทำไมฉันรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน วินยืนโหนรถเมล์อยู่ข้างเบาะที่ฉันนั่ง ฉันรับหนังสือ 2-3 เล่มที่เขาถืออยู่มาวางบนตัก สายตาก็พลันเหลือบเห็นนามบัตรของแม่สาวชมพู่ ที่สอดอยู่ใต้ปกพลาสติกใสที่ห่อหุ้มหนังสือเล่มบนสุด มันทำให้ฉันว้าวุ่นใจมากยิ่งขึ้น นี่ถึงกับพกนามบัตรไว้ตลอดเลยหรือ...
“สวัสดีครับ” ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ขณะที่วินกำลังพูดคุยโทรศัพท์
“ได้ครับ แล้วเย็นนี้ผมจะเข้าไปครับ”
“เมย์..เย็นนี้ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ”
“ไปไหน”
“ก็คุณชมพู่โทรมาชวน บอกว่าเย็นนี้ที่บริษัทมีโปรแกรมพิเศษ อยากให้วินไปร่วมกิจกรรม”
“เค้าไม่ได้ชวนฉันนี่” ฉันตอบแบบเล่นตัว
“ตกลงว่าไม่ไปใช่ไหม เราไปคนเดียวก็ได้”
ฉันยังไม่ได้ตอบเลย แต่เขาสรุปการตัดสินใจให้ฉันเรียบร้อย ฉันได้แต่นั่งนิ่งหันหน้าออกทางหน้าต่างของรถเมล์เพื่อไม่ให้เขาได้เห็นว่าใบหน้าของฉันตอนนี้มันบ่งบอกถึงความไม่พึงพอใจอย่างยิ่ง
...ที่ริมระเบียงตอนเย็น ฉันมายืนรอดูว่าวินจะกลับมาตอนไหน แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย บรรยากาศเริ่มมืดลงไปทั่วบริเวณ มีเพียงแสงไฟจากไฟทางตลอดทางเข้าซอย คนเพียงไม่กี่คนเดินผ่านเข้ามาในซอย แต่วินก็ไม่ได้มีปะปนอยู่ในคนจำนวนนั้น ฉันอยากจะยืนรอจนเห็นเขากลับมา แต่ก็สู้กับเจ้ายุงร้ายที่คอยมาเป็นมารความพยายามของฉัน...
“น้องเมย์...นอนหรือยังเอ่ย”
เสียงพี่หน่อยมาเคาะประตูเรียกที่หน้าห้อง
“ยังค่ะ...”
ฉันลุกไปเปิดประตู แล้วให้พี่หน่อยเข้ามาด้านใน เราพากันมานั่งที่เตียงนอนของฉัน
“พี่หน่อยมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือพี่มีเรื่องรบกวนน้องเมย์หน่อยนะ”
“รบกงรบกวนอะไรกันคะ คนกันเอง ว่าแต่มีอะไรว่ามาเลยคะ”
“พี่จะฝากกุญแจห้องให้น้องเมย์ไว้ แล้วน้องเมย์ช่วยเลี้ยงปลาให้พี่หน่อยตอนช่วงวันเสาร์-อาทิตย์ ที่จะถึงนี้แหละ”
“พี่หน่อยจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเหรอคะ”
“เปล่าหรอกจ้ะ..คือพี่ต้องไปสัมมนากับบริษัทที่พัทยาน่ะ”
“ดีจังเลยค่ะ บริษัทพี่หน่อยนี่เอาใจพนักงานน่าดูเลย”
“โอ้ย..ถ้าน้องเมย์หมายถึงบริษัทที่พี่ทำประจำอยู่ล่ะก็ ผิดละ”
“อ้าว.....”
“บริษัทขายตรงน่ะ...เออน้องวินเค้าก็ไปนะ”
“พี่เจอกับวินด้วยเหรอคะ” ฉันถามพี่หน่อยเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบ
“ใช่..พี่เจอเค้าเมื่อเย็นที่บริษัท วินเข้าฟังบรรยายกับวิทยากรด้วย แล้วทางบริษัทก็เสนอโปรแกรมสัมมนา เพื่อเพิ่มศักยภาพในการขายตรงให้เกิดผลประโยชน์สูงสุด โดยจัดสัมมนาที่พัทยาโน่นแน่ะ พี่เห็นว่ามันตรงกับวันหยุด ไม่ต้องลางาน ก็เลยลงทะเบียนไปกับเค้าด้วย”
พี่หน่อยสาธยายให้ฟังจนฉันไม่ต้องซักถามอะไรเพิ่มเติมเลย
“แล้วนายวิน เค้านึกยังไงถึงได้สมัครไปกะเขาด้วยล่ะ”
จริงๆ แล้วฉันแค่บ่นกับตัวเอง ไม่คิดว่าพี่หน่อยจะได้ยิน
“ตอนแรกน่ะ น้องวินเค้าก็ลังเล แต่ว่าน้องชมพู่น่ะสิคะยั้นคะยอจนใจอ่อน อีกอย่างคนก็แย่งกันลงทะเบียนด้วย”
ยัยชมพู่อีกแล้วหรือเนี่ยะ นายวินนะนายวิน มันน่าจับมาเขกกะโหลกซะให้น่วมไปเลย
“เอ่อ..ยังไงๆ พี่ก็ฝากน้องเมย์ด้วยแล้วกันนะ พี่กลัวปลาจะอดอาหารตายซะก่อนที่พี่จะกลับ”
“ค่ะ แล้วเมย์จะดูแลให้ค่ะ”
...พี่หน่อยฝากธุระกับฉันแล้วก็ออกจากห้องไป ในใจฉันอยากจะฝากธุระให้พี่หน่อยเหมือนกัน ก็แค่ให้จับตาดูพฤติกรรมของนายวินกะยัยชมพู่แทนฉันที แต่ก็อายที่จะบอกพี่หน่อยไป เพราะฉันกลัวพี่หน่อยจะล่วงรู้ว่าฉันแอบรักวินอยู่ในขณะนี้...
...พี่หน่อยกลับไปนานแล้วแต่ทิ้งข่าวความเคลื่อนไหวของวิน ที่ทำให้ฉันเกือบคลุ้มคลั่งให้ได้ในตอนนี้ ฉันคิดเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหนแล้ว ระหว่างนายวินกับแม่สาวคนนั้น...
.............................................................................................................................................................
...จากวันนั้นจนวันนี้เย็นวันศุกร์แล้ว วินไม่เคยปริปากบอกฉันเลยเรื่องที่จะไปสัมมนาที่พัทยา ฉันเองก็ไม่กล้าถามเช่นกัน และตอนนี้ฉันเองก็ไม่อาจจะอดทนความอัดอั้นไว้ได้อีกต่อไป เมื่อเห็น วินเดินเข้าซอยมาจนใกล้ถึงหอพักแล้ว เขาหิ้วของพะรุงพะรังคงจะเป็นของที่เตรียมเดินทางไปพัทยาในวันพรุ่งนี้...
“แหม...จะไปเที่ยวไม่บอกกันบ้างเลยนะวิน”
ฉันรีบมาดักเขาไว้ก่อนที่จะผ่านหน้าหอพักไป แล้วถามคำถามเพื่อหยั่งเชิง
“อ๋อ..แล้วเมย์รู้ได้ไง พี่หน่อยคงบอกแล้วสิ”
“นี่ถ้าพี่หน่อยไม่บอก นายก็คงไม่บอกให้ฉันรู้” ฉันพูดดักคอ
“จริงๆ มันไม่ได้สำคัญนักหรอก ก็เลยไม่ได้บอก อีกอย่างไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่หรอก”
“ไม่จริงละม้าง....เตรียมข้าวของซะขนาดนี้”
“จริงสิ..แต่มันจำเป็น ไม่ได้ไปไหนมาตั้งนาน ก็ต้องเตรียมไว้บ้าง”
“แล้วนายไปสมัครเป็นสมาชิกขายตรงตั้งแต่เมื่อไหร่...หา”
“ก็ตั้งแต่วันที่ไปกับเมย์นั่นแหละ..พอสมัครแล้วก็ได้นวดหน้าฟรีไง”
“ใจง่ายจริงนะ”
“ก็ช่วยไม่ได้..ดีกว่านั่งรอเฉยๆ ไปก่อนดีกว่าต้องไปจัดกระเป๋าอีก”
“เชิญเถอะ...เชอะ”
“เอาน่า...เดี๋ยวจะซื้อของมาฝาก”
...วินเดินจากไป ปล่อยให้ฉันยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว นี่ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากไปแทนพี่หน่อยซะเอง จะได้คอยขัดขวางเขากับแม่สาวคนนั้น...
.............................................................................................................................................................
...พี่หน่อยแวะเอากุญแจห้องมาฝากฉันตอนหกโมงเช้า แล้วรีบหอบกระเป๋าออกจากหอพักไป วินก็คงไปขึ้นรถที่หน้าบริษัทเช่นกัน ฉันล้มตัวลงนอนต่อ ตาเหม่อมองเพดาน พร้อมกับความคิดที่ว้าวุ่นอีกเช่นเคย มารู้สึกอีกทีก็เกือบสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว เพราะมีเสียงมือถือดังขึ้น วินนั่นเอง ฉันเป็นคนตั้งเสียงเรียกเข้าของเขาด้วยเพลงนี้เอง เพราะมันมีความหมายว่าเรากำลังรักใครสักคนนั่นเอง...
“ว่าไงวิน..” ฉันทัก ..ในใจก็รู้สึกดีใจที่วินโทรมาหา
“เมย์...เราเบื่อมากๆ เลย วิทยากรพูดอะไรก็ไม่รู้ ยกตัวเองว่าเก่งอย่างนั้นเก่งอย่างนี้”
“อดทนหน่อยสิวิน สัมมนาก็อย่างนี้แหละ”
“นี่เพิ่งจะเบรกแรกนะเนี่ยะ”
“เอาน่า..เข้าไปฟังต่อแล้วลองหาประโยชน์จากการฟังดู ไปแล้วอย่าเสียเปล่าเลย”
“เออๆ..งั้นเราเข้าไปฟังต่อนะ”
...อย่างน้อยเวลาที่วินไม่สบายใจ เขาชอบโทรมาหาฉัน นี่แหละเป็นยาขนานเอกที่สามารถลบความรู้สึกว้าวุ่นลงได้บ้าง...
“เป็นไงดีขึ้นไหม” ฉันรับโทรศัพท์จากวินเวลาเที่ยงกว่าๆ แล้ว
“น่าเบื่อเหมือนเดิม” วินพูดน้ำเสียงเซ็งๆ
“ไม่เจอพี่หน่อยเหรอ”
“พี่หน่อยนั่งด้านหน้าโน่น ตั้งใจฟังน่าดู”
“แล้วคนที่ชวนนายไปน่ะ เค้าไม่ดูแลนายเหรอ” ฉันอดที่จะถามถึงแม่สาวคนนั้นไม่ได้
“หมายถึง..คุณชมพู่น่ะเหรอ เค้าก็ต้องทำงานกับทีมงานเค้านะสิ”
“นายก็หาเพื่อนคุยสิ จะได้หายเบื่อ”
“ไม่ละ...ช่วงบ่ายเราจะหนีไปเดินเที่ยวริมทะเล”
“ซะงั้น....”
...ถ้าฉันไปพัทยาตอนนี้ได้ฉันคงหายตัวไปหานายแล้วล่ะนายวิน แต่อย่างน้อยฉันก็ได้รู้ว่ายัยชมพู่นั่นไม่ได้มาก้อล่อก้อติดกับเขา และฉันเพิ่งจะยิ้มอย่างสบายใจเพราะไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มาหลายวันแล้ว...
…ป่านนี้วินจะเป็นยังไงบ้างนะ จะหายเบื่อหรือยังก็ไม่รู้ ฉันหยิบโทรศัพท์เพื่อกดไปหาพี่หน่อยเพื่อถามข่าวคราวของวิน...
“สวัสดีค่ะพี่หน่อย เมย์เอง”
“ว่ายังไงน้องเมย์..พูดเสียงดังๆ หน่อยนะ พี่ไม่ค่อยได้ยิน”
ก็จะได้ยินยังไงล่ะเสียงเพลงเหมือนอยู่ในดิสโก้เทค
“เดี๋ยวๆ นะ เดี๋ยวพี่ออกไปข้างนอกก่อน”
“ได้ยินชัดหรือยังคะ”
“ชัดแล้วน้องเมย์ พอดีเค้าจัดเลี้ยงให้พวกที่เข้าสัมมนา เลยเสียงดังไปหน่อย”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ จะถามเรื่องวิน”
“น้องวิน...ทำไมเหรอ”
“ก็ฝากให้พี่หน่อยคุยเป็นเพื่อนเค้าหน่อย เมื่อกลางวันโทรมาบอกว่าเบื่อ”
“โอ้ย...น้องเมย์ไม่ต้องห่วงเลย โน่นแดนซ์กระจายอยู่กะน้องชมพู่ข้างในแน่ะ”
“เหรอคะ...งั้นพี่หน่อยไปสนุกต่อเถอะคะ”
...ฉันรู้สึกสับสนมากหลังจากได้ข้อมูลจากพี่หน่อย ทำไมมันผิดกับที่ฉันได้พูดคุยกับเขาเมื่อกลางวัน ฉันไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไป กดโทรศัพท์ไปหาวิน เป้าหมายคืออยากรู้จากปากของเขานั่นเอง ยิ่งโทรก็ยิ่งทำให้เครียดยิ่งขึ้น เพราะไม่มีการรับสายจากปลายทางที่โทรไปเลย ฉันเดินกระวนกระวายอยู่ภายในห้องพักเฝ้ากดโทรศัพท์หาเขาอยู่เป็นระยะๆ แต่ก็ไร้ผลเช่นเคย....
“โหล...” น้ำเสียงงัวเงียเมื่อฉันรับโทรศัพท์เมื่อกลางดึก หลังจากที่หลับไปเมื่อไหร่ก็ได้รู้
“เมย์เหรอ...” เสียงของวิน เสียงที่ฉันต้องการได้ยินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“เมย์มีอะไรหรือเปล่า เห็นโทรมาตั้งสิบกว่าครั้ง”
“เปล่า..แค่เป็นห่วง”
“อ๋อ..ไม่ต้องห่วงเราแล้วล่ะ เราไม่เบื่อแล้ว ถ้าไม่มีอะไรงั้นเราขอตัวไปสนุกต่อนะ”
...วินวางสายไป ปล่อยให้ฉันถือโทรศัพท์แนบหูค้างอยู่อย่างนั้น ฉันไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยว่าทำไมอารมณ์เค้ามันช่างผันแปรได้รวดเร็วปานนั้น ฉันไม่ควรคิดมากไปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าก็กลับมาแล้วล่ะ...
...วันอาทิตย์ทั้งวันฉันไม่ยินเสียงโทรศัพท์ของวินเลย มีเพียงพี่หน่อยที่โทรมาเตือนเรื่องเลี้ยงปลาในห้องเท่านั้น เวลาผ่านไปจนเกือบค่ำ พี่หน่อยมาเคาะประตูเอาของฝากมาให้ และขอกุญแจเข้าห้องคืน...
“สนุกไหมคะพี่หน่อย”
“ก็งั้นๆ แหละแต่ก็ดีได้ความรู้ เทคนิคดีๆ หลายอย่าง”
“แล้ววินคงเข้าหอพักไปแล้วสิคะ”
“อ๋อ..น้องวินเหรอ เค้าฝากมาบอกน้องเมย์ว่าจะเอาของฝากมาให้ทีหลังนะ เพราะเค้ายังไม่กลับวันนี้”
“หา..ยังไม่กลับวันนี้”
“ใช่..เห็นบอกว่าน้องชมพู่เค้าชวนไปเที่ยวบ้านที่สัตตหีบน่ะ น้องเค้าขับรถมาเอง”
“ไปกะชมพู่...” ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย
“ใช่..สองคนนี้เค้าสนิทสนมกันจะตายเห็นเต้นคู่กันตลอด”
“แล้ววินจะกลับเมื่อไหร่คะพี่หน่อย”
“อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ...พี่ขอตัวก่อนนะล้ามากๆ เลย ขอบใจนะที่เลี้ยงปลาให้”
...พี่หน่อยออกไปแล้วปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่ที่หน้าประตูเพียงลำพัง คนบ้าอะไรบอกเราว่าเบื่อๆๆๆ แต่พอถึงเวลากลับ ดันไม่กลับ แถมไปด้วยกันกับยัยชมพู่ตัวดีซะอีก มันชักจะยังไงๆ ซะแล้ว โอ้ย...ฉันต้องนอนไม่หลับอีกแล้วหรือเนี่ยะ...
“นายวินคงจะกำลังมีความสุข แต่ฉันสิจมอยู่กับกองทุกข์เพียงลำพัง...”
ความคิดเห็น