คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue
“ถึงโรงเรียนเราแล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ” พี่โอนิกซ์ นักร้องสุดฮอตขวัญใจสาวทั่วประเทศ บอกฉันขณะจอดรถที่หน้าโรงเรียน
“คริสตั้งใจอยู่แล้วค่ะ ^ ^”
“เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วมารอพี่ที่หน้าโรงเรียนนะ”
“ค่ะ” ฉันตอบพี่โอนิกซ์ แล้วลงจากรถ
พอเดินเข้าประตูโรงเรียนเท่านั้นแหละ ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียวเลย แล้วก็ตามด้วยเสียงซุบซิบมากมาย
(เอ๊ะ นั่นใครน่ะ ไม่เคยเห็น) ซุบซิบๆ
(น่ารักเป็นบ้า เด็กใหม่หรอ) ซุบซิบๆ
(มีแฟนรึยังนะ) ซุบซิบๆ
ก็ไม่แปลกเท่าไหร่หรอก ก็ฉันเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่โอนิกซ์สุดหล่อนี่ ก็ต้องหน้าตาดีหน่อยเป็นธรรมดา ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อคริสตัล ทิพานัน อายุ 17 ปี เพิ่งย้ายกลับมาเรียนที่เมืองไทยเกรด11นี่แหละ หลังจากที่ย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ที่ญี่ปุ่น 6 ปี
“คริสตัล...ทางนี้” เสียงใสๆทัก ฉันเลยหันไปตามเสียงนั้น แล้วก็พบกับยัยน้ำหวานเพื่อนสนิทตอนประถมของฉันเอง น้ำหวานตัวจริงสวยกว่ารูปในไลน์อีกนะเนี่ย
ตุบ!!
“โอ๊ย” ฉันร้องเสียงหลง เมื่อมีลูกบาสเกตบอลจากไหนก็ไม่รู้ลอยมากระแทกแขนของฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงไป
“นี่เธอ เจ็บมากไหม เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เสียงทุ้มๆ พูดพร้อมกับยืนมือมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้น
“ฉันไม่เป็นไร”ฉันตอบแบบผ่านๆและเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายตรงหน้า โอ๊ย! ผู้ชายอะไรหน้าหวานมาก ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูดฉันคงคิดว่าเขาเป็นหญิงแน่เลย ให้ตายเถอะผู้ชายตาหวานผมสีน้ำตาลเข้ม คนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย
“เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ ฉันขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยจริงๆ” ผู้ชายหน้าหวานยังคงถามซ้ำด้วยคำถามเดิม และตามด้วยคำขอโทษ เอ๊ะขอโทษแทนเพื่อน งั้นก็แปลว่านายหน้าหวานนี่ไม่ใช่คนโยนลูกบาสมาโดนฉันน่ะสิ
“คริสตัลเจ็บมากไหมแก” ยัยน้ำหวานวิ่งมาด้วยสีหน้าตกใจ
“ฉันโอเค แล้วก็ขอบคุณนายด้วยนะที่มาช่วย” ฉันบอกยัยน้ำหวานแล้วก็หันไปขอบคุณนายหน้าหวาน
“ยัยนี่ไม่เป็นไรแล้วก็กลับไปซ้อมต่อเถอะ” เสียงผู้ชายอีกคนแทรกขึ้นมาทำให้ฉันหันไปมองต้นเสียง ก็เจอกับผู้ชายหล่อเท่ เจ้าของเรือนผมสีทอง ดวงตาเรียวคม รับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน และริมฝีปากได้รูป คุณพระ! ผู้ชายโรงเรียนนี้มีแต่คนหน้าตาดีหรือไงนะ
“แกมาก็ดีละ ขอโทษเธอซะ” นายหน้าหวานหันไปบอกเพื่อนของเขา
“แกก็ขอโทษไปแล้วนี่ ไปซ้อมต่อเถอะ ชักช้า....น่ารำคาญ =_=”
นายหน้าหล่อพูดกับนายหน้าหวานแต่ปลายตามามองฉันตรงคำว่าน่ารำคาญพอดี พอพูดเสร็จนายหน้าหล่อก็หยิบลูกบาสแล้วก็เดินกลับไปหน้าตาเฉย โอ้พระเจ้านี่นะเหรอสิ่งที่ฉันได้รับจากคนที่ทำให้ฉันเจ็บตัว ไม่คิดจะขอโทษฉันสักคำจริงๆเหรอ บ้าเอ้ย! หน้าตาดีซะเปล่าแต่ไม่มีมารยาทเลย
“ฉันขอโทษแทนมันอีกครั้งนะที่เสียมารยาทกับเธอ” เสียงนายหน้าหวานทำให้ความคิดฉันหยุดลง
“อืม”
“ฉันชื่อปันปันนะ อยู่เกรดสิบสอง ถ้ามีให้ไรให้ฉันช่วยทำเป็นการไถ่โทษก็บอกนะ ^ ^”
นายหน้าหวานบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะรีบวิ่งกลับไปซ้อมบาสเกตบอลต่อ
“กรี๊ด!!! พี่ปันปันยิ้มน่ารักได้อีก โอ๊ย ฉันแทบคลั่งเลยล่ะ” ยัยน้ำหวานร้องขึ้นมาหลังจากพี่ปันปันหน้าหวานวิ่งห่างออกไป
“ฉันว่านะเธอไม่ได้แทบคลั่งแล้วล่ะ แต่คลั่งมากต่างหาก” ฉันพูดจริงๆนะ ก็ดูสายตาที่ยัยนี่มองตามหลังพี่ปันปันซะหวานเยิ้ม แถมบิดตัวไปมาขนาดนี้ ไม่เรียกว่าคลั่งก็ไม่รู้จะเรียกอะไรแล้ว
“ก็พี่เขาน่ารักนี่ ^.^”
“พาฉันไปห้องเรียนเถอะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้ลูกบาส ลูกบอลหล่นใส่หัวแล้ว”
นายไร้มารยาท(เปลี่ยนชื่อเรียกละ)ทำร้ายฉันแล้วก็เดินไปหน้าตาเฉย มันไม่ยุติธรรมเลย
คอยดูนะฉันจะต้องเอาคืนให้ได้....
ความคิดเห็น