ภาสกรอ้อนรัก

ตอนที่ 12 : บทที่ ๕

๕

วันเวลาผ่านไปแต่ละวันนั้นรวดเร็วราวติดปีก ปุบปับก็ผ่านไป หนึ่งเดือนที่แคทรียามาพักผ่อนที่บ้านนาดอน หญิงสาวเริ่มคิดเรื่องการเดินทางออกจากหมู่บ้านเพื่อท่องเที่ยวไปยังสถานที่อื่นๆ ในประเทศ ทว่าภาสกรนั้นมีงานมาก จึงไม่อาจเป็นคนพาหญิงสาวไปเที่ยวได้ตามที่เคยสัญญาไว้

“เสียดาย พี่พาไปไม่ได้ น้องแคทต้องระมัดระวังตัวให้มากๆ นะครับ” เขาบอกกับหญิงสาวที่กำลังเตรียมตัวออกเดินทางด้วยความเป็นห่วง หญิงสาวจึงหันมายิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณพี่ภาสที่เป็นห่วงแคท แต่แคทเคยเดินทางท่องเที่ยวคนเดียวมาก่อนแล้ว จึงพอจะรู้วิธีการเอาตัวรอด”

แต่ภาสกรยังมีสีหน้ากังวล หญิงสาวจึงยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วบอก

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกนะคะ อยู่ทางนี้อย่าลืมชวนพี่ยุไปเที่ยวบ้างก็แล้วกัน พี่ยุทำงานทุกวันคงเหงา”

ภาสกรมองอีกฝ่ายพลางหรี่ตาแคบ เขาไม่รู้ว่าแคทรียารับรู้อะไรมาบ้าง แต่เมื่ออีกฝ่ายกล่าวออกมาเช่นนี้เขาก็คิดว่าคงรู้มาไม่น้อยเช่นกัน ชายหนุ่มเริ่มไม่สบายใจ

“พี่เจอกับยุบ่อยๆ อยู่แล้ว อีกอย่างยุไม่ค่อยชอบออกไปไหน ชอบอยู่บ้านมากกว่า” เขาบอก แต่แคทรียากลับยิ้มมากขึ้น หญิงสาวยัดของใส่กระเป๋า แล้วหันมามองผู้ชายหน้าเข้มตรงหน้ายิ้มๆ

“พี่ภาสรู้ได้ยังไง ว่าพี่ยุไม่อยากไปไหน”

ชายหนุ่มนิ่วหน้า

“ก็วันๆ เห็นแต่อยู่บ้าน ไม่เข้าสวนก็ช่วยแม่ทำนา”

ได้ฟังดังนั้นหญิงสาวก็ถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ แต่กลับทำให้อีกฝ่ายมองอย่างไม่เข้าใจมากขึ้น

“แคทหัวเราะพี่แบบนี้มีอะไรจะบอกหรือเปล่า” เขายกมือขึ้นกอดอก ใบหน้าคมเข้มเชิดขึ้นเล็กน้อย ขณะที่หญิงสาวไหวไหล่เบาๆ แล้วรูดซิปกระเป๋าก่อนสบตาเขาอีกครั้ง

“พี่ภาสชอบคิดเองแบบนี้เสมอเหรอคะ ลองถามพี่ยุแล้วใช่ไหมว่าอยากอยู่บ้านมากกว่าไปเที่ยว”

คำตอบของหญิงสาวทำให้คนฟังนิ่งเงียบไปนาน สาวงามจึงส่ายหน้าเบาๆ แล้วบอก

“ลองไปถามใหม่สิคะ คำตอบอาจเป็นตรงกันข้ามกับที่พี่ภาสคิด เอาละ! เสร็จเสียที”

หญิงสาวถอนหายใจพรืด แล้วเลิกคิ้วขึ้น ชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟา เขามองคนที่ตระเตรียมของแล้วเอ่ยถาม

“ให้พี่ไปส่งที่ขนส่งแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ สักแปดโมงได้ไหมคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ

“ได้สิ”

ภาสกรมองร่างบางนิ่ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด พบกันครั้งนี้มีหลายอย่างเปลี่ยนไป แคทรียาดูเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังคบหากับยุวดี แต่ในเวลาเดียวกันหล่อนก็รับรู้ว่าเขาชอบหล่อน เขามั่นใจว่ารู้เพราะตนเองไม่เคยปกปิดความรู้สึกที่มีต่อคนตรงหน้า

แคทรียาหันไปมองคนที่ยืนนิ่ง มองตาเขาแล้วเม้มปาก หล่อนชอบเขา ชอบมาก แต่เมื่อคิดถึงผู้หญิงอีกคน ความรู้สึกเร้นลึกภายในใจกลับเป็นตัวฉุดรั้งไม่ให้หล่อนถลำลึก ทว่าเมื่อได้ใกล้ชิดและสบตาคมเข้มลึกซึ้งอีกครั้ง หัวใจที่ทำท่าจะแข็งขืนก็อ่อนไหวอีกครา

ร่างบางก้าวเข้าไปหาคนตัวโต สบตาคมกริบที่มองลงมานิ่ง หญิงสาวมองดวงตา คิ้วหนายาวพาดเหนือลูกตาคมกริบ จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากได้รูปสีเข้ม ก่อนหยุดนิ่งห่างกันเพียงคืบ มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มสากของเขาแผ่วเบาแล้วเลื่อนลงแตะไล้ที่ริมฝีปากนุ่ม ชายหนุ่มที่ยืนนิ่งยกมือขึ้นกุมมือเรียว กระชับแน่นแล้วกดจุมพิตบางเบา

แคทรียาหัวใจกระตุก ร่างบางก้าวเข้าหาพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นโน้มศีรษะของเขาลงมาแล้วเป็นฝ่ายทาบเรียวปากของตนลงบนเรียวปากหยักลึก

ภาสกรเผยอปากรับปลายลิ้นอ่อนนุ่มพร้อมกับรั้งร่างบางเข้ากอดแน่น รสสัมผัสนั้นเร่าร้อน เรียกร้อง ต่างผลัดกันรับส่ง จนลืมเลือนไปว่าประตูบ้านเปิดกว้างพอให้คนที่กำลังจะก้าวเข้ามาได้เห็นเต็มตา

ยุวดีรู้สึกเย็นเยียบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หัวใจปวดหนึบอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าร้อนผ่าว ปากสั่นมือสั่นจนต้องรีบขบเม้มเอาไว้ รีบวางของในมือลงบนโต๊ะที่หน้าระเบียง แล้วหมุนตัวออกจากบ้านของตระการตาอย่างรวดเร็ว ขณะที่พวกเขาจมอยู่ในห้วงพิศวาสจนไม่อาจรับรู้ว่ามีใครมาเยือน

โหลดอีบุ๊กได้ตรงนี้ค่ะ https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetailsdata=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTM2MjQ4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTI0NTMwIjt9