เสน่หาวิวาห์วอน

ตอนที่ 5 : บทที่ ๑ เผชิญหน้า

“เฮ้ นี่คุณไหวไหม” โคดี้ก้าวเร็วๆ ไปคว้าต้นแขนของคนที่เดินเซๆ ไว้ทัน ทำให้อันธิตาที่เดินออกมาด้วยความเสียใจเงยหน้าขึ้นมองเขา

“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า”

โคดี้ถามเมื่อสาวสวยแปลกหน้ากำลังร้องไห้  หญิงสาวยกมือขึ้นเกาะแขนเขาไว้พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้านว่า

“คุณว่าฉันสวยไหม มีเสน่ห์บ้างไหม หรือว่าไม่เลย” โคดี้นิ่งอึ้ง เมื่อจู่ๆ ผู้หญิงที่มีเสน่ห์จนเขาต้องตามตอแยหันมาถามแบบไม่น่าจะถามเลยสักนิด“ว่ายังไง หรือว่าฉันมันน่าเกลียด ไม่มีเสน่ห์เลยสักนิด บอกมาสิ!”

“ไม่ คุณมีเสน่ห์มาก คุณสวยมากที่รัก” โคดี้กล่าวเบาๆ มือใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นหมายจะเช็ดน้ำตาให้ แต่กลับถูกกระชากจากด้านหลังพร้อมเสียงขู่เข้ม

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!”

หนุ่มหล่อต่างชาติเซถอยเมื่อไม่ทันตั้งตัว

“เฮ้ย อะไรวะคุณ!” โคดี้ทำท่าเอาคืน แต่กลับถูกกษิดิศตะคอกกลับจนต้องชะงัก

“อย่ามายุ่งกับเมียผม!” 

ดวงตาโกรธจัดของผู้ชายเอเชียทำให้โคดี้หันไปมองอันธิตาด้วยสายตาเป็นคำถาม 

“จริงหรือ ผู้ชายคนนี้เป็นสามีคุณจริงๆ”

หญิงสาวมองผู้ชายสองคนตรงหน้าแล้วเม้มปาก ซึ่งพอดีกับที่ปาริสาก้าวตามออกมา

“ดิศ!”

กษิดิศหันขวับไปยังเสียงเรียก ทำให้โคดี้เริ่มอ่านออกว่าอะไรเป็นอะไร ที่รักของเขาคงจะโกรธสามีที่พาผู้หญิงอื่นออกมาพลอดรักแน่ 

อันธิตาน้ำตาคลอพลางเมินหน้ามาจากชายหนุ่มและคนรักของเขา หันกลับไปยังท้องถนน โบกเรียกแท็กซี่โดยไม่พูดจาอะไรอีก กษิดิศเห็นดังนั้นจึงรีบขยับเข้าไปใกล้แล้วบอก

“พี่ไปส่งเอง” 

คำพูดของเขาทำให้ผู้หญิงสองคนชะงัก 

“ดิศ! แล้วคุณจะทิ้งฉันเหรอ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!” น้ำเสียงไม่พอใจอย่างยิ่งของปาริสาเรียกสายตาใครต่อใคร ขณะที่กษิดิศมีสีหน้าลังเลใจออกมาให้เห็น อันธิตามองคนทั้งสองแล้วตัดสินใจทันทีที่รถแท็กซี่เคลื่อนมาหยุด

“ไม่ต้องไปส่ง อันกลับเองได้” หญิงสาวบอกเสียงหนักแน่น ก่อนหันไปยังโคดี้ที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกเพราะฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง

“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ลาก่อนค่ะ”

แล้วร่างบางก็หายผลุบเข้าไปในรถแท็กซี่... 

“อัน!” กษิดิศก้าวพรวดตามไปหมายกระชากประตูให้เปิดกว้าง แต่หญิงสาวคว้าไว้แล้วรีบบอกคนขับรถให้ออกตัวทันที ทำให้เขาต้องสบถออกมาด้วยความโกรธ ขณะที่โคดี้ได้แต่มองตามอย่างเสียดาย ปาริสามองคนรักพร้อมกำมือแน่น โคดี้หันกลับมามองผู้ชายตรงหน้าสลับสาวสวยข้างกายแล้วส่ายหน้า

“ภรรยาคุณเป็นคนน่ารัก แต่คุณยังกล้านอกใจเธอได้ ผมละเสียใจแทนภรรยาคุณจริงๆ”

กษิดิศเม้มปากที่ฝ่ายนั้นบังอาจยุ่งเรื่องของเขา โคดี้ส่ายหน้าราวสมเพชก่อนเดินออกไปจากบริเวณนั้นอย่างหมดอารมณ์ ดวงตาคมกริบตวัดกลับไปยังท้องถนนที่อันธิตาหายไป ก่อนจะสบตาที่มองเขาอย่างเจ็บปวดของคนรัก

“ปลา...”

ปาริสาหันหลังเดินเร็วๆ ไปตามฟุตปาธ คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเริ่มมองเห็นเค้าลางความยุ่งยากใจก่อนก้าวตามคนรักไปติดๆ

กษิดิศและปาริสากลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อีกฝ่ายก็เข้าไปนั่งหน้าตูมในห้องนอน ไม่ยอมมองชายหนุ่มเพราะยังคงโกรธอีกฝ่ายส่ายหน้าเบาๆ พลางเอ่ยเสียงอ่อนว่า

“ปลา ไม่เอาน่า” เขาเข้ามานั่งข้างคนรัก รวบหล่อนเข้ามากอดปลอบใจเบาๆ “ผมรักคุณนะ ที่ทำแบบนั้นเพราะมันเป็นหน้าที่ ผมต้องดูแลเขาด้วยแม้ใจจริงจะไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขาก็ตาม”

ปาริสาเหลือบตามองคนรักอย่างงอนๆ พลางถอนหายใจเฮือก

“ปลาทราบค่ะ แต่คุณคงไม่รู้หรอก ว่าเวลาปลาเห็นคุณทำท่าห่วงใยผู้หญิงอื่น ปลาเจ็บปวดแค่ไหน”

ชายหนุ่มนิ่งงันกับคำพูดของหญิงสาวแล้วคิดถึงอันธิตา ไม่รู้ป่านนี้หล่อนจะกลับถึงห้องหรือยัง คิดแล้วก็ให้นึกเป็นห่วง ซึ่งพอดีกับที่ปาริสาผละเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มจึงฉวยโอกาสนั้นโทรศัพท์เข้าเครื่องภรรยาทันที

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ทำให้คนที่เพิ่งก้าวเข้าห้องพักขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นว่าเป็นสายของใครหญิงสาวก็เม้มปากแน่น

“โทร.มาทำไม” ตัดพ้อแล้วจึงกดตัดสายทันทีเพราะไม่อยากได้ยินเสียงเขาอีกแล้ว ประจวบกับที่เริ่มปวดหัวรุมๆ รู้สึกคล้ายจะเป็นไข้ จึงก้าวตรงไปยังเตียงนอน ทว่ากลับวูบจนทรุดลงบนพื้นพรมหน้าเตียงอย่างรวดเร็ว แสงสลัวสีเทามืดลงฉับพลันพร้อมกับโทรศัพท์ที่กระเด็นไปอีกทาง...

กษิดิศเพียรกดโทรศัพท์หาภรรยาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว ต้องอารมณ์เสียเพราะหล่อนไม่ยอมรับสาย กระทั่งปาริสาออกมาจากห้องน้ำเขาจึงรีบวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วก้าวไปหาอีกฝ่าย

“อาบน้ำสิคะ” บอกพลางเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ชายหนุ่มเหลือบตามองโทรศัพท์อีกครั้งก่อนผ่อนลมหายใจอย่างตัดใจแล้วตรงไปยังห้องน้ำ ปาริสาเหลือบตามองชายหนุ่มจนฝ่ายนั้นหายเข้าไปในห้องน้ำ จึงก้าวไปหยิบโทรศัพท์ของอีกฝ่ายขึ้นมาดู แล้วก็ต้องเม้มปากแน่น เมื่อรู้ว่าเขาพยายามโทร.หาอันธิตา…

เมื่อกษิดิศออกมาจากห้องน้ำ คนรักของเขาก็นอนรอที่เตียงแล้ว ชายหนุ่มเช็ดศีรษะจนแห้งจึงก้าวขึ้นเตียงนอน ปาริสาเบียดกายเข้าหาแล้วจูบริมฝีปากของชายหนุ่ม เขาตอบรับหล่อนอย่างรู้ใจ นอนราบลงกับที่นอนนุ่มตามแรงผลักของคนรัก แล้วร่างงามจึงคร่อมร่างเขาเอาไว้ พร้อมกับเคลื่อนตัวซุกไซ้ใบหน้ากับผิวกายแข็งแกร่ง...

เสียงครางกระเส่าดังแผ่วเป็นระยะเมื่อถูกปลุกเร้าจากสาวเจ้า ชายหนุ่มแทบไม่ต้องทำอะไรเมื่อร่วมหลับนอนกับปาริสา หล่อนเก่งกาจ เร้าใจและรู้ใจเขาไปหมด ทั้งสองสลัดเสื้อผ้าเพียงชิ้นเดียวออกจากร่างโดยที่ร่างระหงของปาริสายังคงปรนเปรอเขาไม่หยุด และเมื่อหล่อนเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปยังส่วนกลางกาย ชายหนุ่มก็ครางออกมาอีกครั้ง 

จากนั้นพักใหญ่ ปาริสาจึงเคลื่อนลำตัวขึ้นหมายครอบครองกายกำยำของเขาในทันที ทว่ากษิดิศยังมีสติ เขารีบดันร่างงามของคนรักพลางบอก...

“เดี๋ยว ผมยังไม่ได้ป้องกัน” เขาพลิกตัวเอื้อมไปยังลิ้นชักหัวเตียงของหญิงสาว พร้อมกับดึงเอาถุงยางอนามัยออกมาหนึ่งกล่อง ขณะที่เขากำลังดึงมันออกปาริสาที่เม้มปากแน่นก็ร้องออกมาว่า

“ไม่ต้องใส่ก็ได้นี่คะ ปลามีคุณคนเดียว ปลาอยากให้เรารักกันแบบไม่ต้องป้องกัน”

กษิดิศนิ่วหน้า เขาไม่คิดว่าเป็นความคิดที่เข้าท่าเลยสักนิด 

“ไม่ดีหรอกปลา”

“คุณกลัวปลาท้องใช่ไหม ไม่อยากรับผิดชอบปลาสินะ” คนเอาแต่ใจเริ่มโวยวายและพลิกตัวลงจากร่างใหญ่ของเขา ทำให้อารมณ์รักของกษิดิศลดลงในทันที

“ไม่ใช่แบบนั้นนะปลา แต่เพราะผมยังไม่พร้อม คุณเองน่าจะรู้ว่าเพราะอะไรนะ” เขาอธิบายเสียงเครียด

“แต่ปลาไม่สน ปลาอยากมีลูกกับคุณ ลูกของเราไงคะที่รัก”

หญิงสาวออดอ้อน พลางเบียดตัวเข้าหา แต่ชายหนุ่มส่ายหน้า ผลักหล่อนออกห่างอย่างไม่เห็นด้วย

“ผมยังมีภาระปลา ผมจะมีลูกกับคุณไม่ได้ตราบใดที่ผมยังเป็นสามีอันอยู่” แม้จะเพียงในนามก็เถอะ! ประโยคหลังเขาต่อในใจ

“ฮึ! ปาริสาสะบัดหน้าไปอีกทาง น้ำตาคลอ อัดอั้นตันใจนัก

“บางทีปลาก็คิดว่าคุณไม่รักปลาเหมือนเดิมแล้ว”

ชายหนุ่มถอนใจเฮือก โอบแขนกระชับไหล่นุ่มให้หันกลับมามองเขา

“ผมรักคุณปลา เคยรักยังไงก็ยังรักอยู่เหมือนเดิม แต่คุณต้องเข้าใจสถานะของผมในตอนนี้ ผมยังไม่พร้อม รออีกนิดนะปลา” เขาจูบหน้าผากคนรัก ฝ่ายนั้นหลุบตาลงปิดบังแววตา เม้มปากแน่นก่อนจะค่อยๆ เอนกายลงบนที่นอนอย่างยอมอ่อนข้อให้ในที่สุด ดวงตาคู่งามมองเขาสวมเครื่องป้องกันอย่างเจ็บใจ กระทั่งเขาหันกลับมาจึงหลับตาพริ้มเมื่อชายหนุ่มพลิกมาเป็นฝ่ายครอบครองหล่อน หญิงสาวครางอย่างสุขสมแม้จะไม่ค่อยพอใจนัก แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็อยู่กับหล่อน ถึงวันนี้จะไม่สำเร็จแต่สักวันหล่อนจะต้องท้องลูกของเขาให้สำเร็จจงได้

“ฉันรักคุณค่ะดิศ รักคุณเหลือเกิน”

กษิดิศบดกรามแน่นขณะเคลื่อนไหวไปบนร่างกายอันเย้ายวนของคนรัก วูบหนึ่งเขาคิดถึงอันธิตา แต่เมื่อถูกผลักให้นอนราบลง ความคิดทุกสิ่งอย่างก็เลือนหาย เหลือเพียงคนตรงหน้าที่กำลังขึ้นควบคุมเขาอีกครั้งด้วยความซ่านสุขในอารมณ์...