หนามรักสนิมใจ

ตอนที่ 14 : บทที่ ๖

“โกรธพี่แทนเพื่อนเธอหรือไงพรรณ” เขาทำเสียงขรึม แววตาหาเรื่องเช่นกัน ทำให้คนที่หัวใจร้อนวาบเม้มปากแน่น อยากพูดทุกอย่างออกมาให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่ติดที่คุณมาลัย

“พี่ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า แค่นี้มันก็ฟังดูแย่เกินพอแล้ว” มนรัตน์นิ่วหน้าเมื่อน้องทำท่าหันหลังให้ ก่อนจะนึกอะไรออกแล้วหันกลับมาใหม่ “อีกอย่างนะ ที่ก้อยต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ก็เพราะว่าก้อยไม่อยากให้ผัวที่ว่าต้องมาจมอยู่กับมันจนยอมทิ้งอนาคตตัวเองต่างหาก มันต้องเสียสละอุ้มท้องจนคนเอาไปนินทาว่ามันแรดจนท้องไม่มีพ่อ ที่ต้องเป็นแบบนั้นก็เพราะมันเสียสละให้ผู้ชายคนนั้นได้มีอนาคตที่สวยหรู จนทุกวันนี้ถึงได้มีแต่คนนับหน้าถือตา อนาคตไกลแถมยังมีแต่คนชื่นชอบ ในขณะที่ก้อยต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว หากินงกๆ เลี้ยงลูกกับแม่แก่ๆ ตามลำพัง ทีนี้ก็โปรดรับรู้และเข้าใจเสียใหม่ด้วย!” 

พูดจบคนที่ยั๊วะแทนเพื่อนก็หมุนตัวเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกโมโหจัด ทิ้งให้คนเป็นพี่นิ่งงันอยู่ที่เดิม ไม่เข้าใจเรื่องที่น้องพูดนัก แต่ที่แน่ๆ เขาเจ็บ เจ็บเพราะหล่อนรักคนอื่น เจ็บและไม่เข้าใจว่าทำไมกุสุมาจะต้องเสียสละตัวเองขนาดนั้น 

เขาอยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น คนที่กุสุมาเสียสละทุกอย่างแม้แต่อนาคตของตนเอง แล้วประโยคหนึ่งของแพรวพรรณก็ดังขึ้นในความคิดอีกครั้ง

มันต้องเสียสละอุ้มท้องจนคนเอาไปนินทาว่ามันแรดจนท้องไม่มีพ่อ ที่ต้องเป็นแบบนั้นก็เพราะมันเสียสละให้ผู้ชายคนนั้นได้มีอนาคตที่สวยหรู จนทุกวันนี้ถึงได้มีแต่คนนับหน้าถือตา มีแต่คนชื่นชอบ

หัวใจเขาเต้นแรงรัว ใช่แล้ว เขากำลังคิดถึงตัวเอง ร่างสูงผุดลุกจากขอนไม้ แล้วเดินแกมวิ่งตามน้องสาวไปอย่างรวดเร็ว

แพรวพรรณหงุดหงิดหัวใจจนอยากจะร้องกรี๊ดๆ ทำไมทุกคนถึงทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากกันไปหมด หล่อนอยากจะบอกความจริงกับมนรัตน์ให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่าปล่อยให้อีกฝ่ายมองกุสุมาด้วยสายตาผิดๆ 

“เดี๋ยวพรรณ!” เขาฉุดท่อนแขนน้องสาวเอาไว้ อีกฝ่ายหันขวับมองเขาด้วยแววตาหาเรื่อง 

“ถ้าจะตามมาด่าก้อยให้ฟังอีกก็ไม่ต้องพูดเลย” บอกอย่างอารมณ์เสียก่อนจะดึงแขนออก โมโหไม่หาย ทำให้พี่ชายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง อีกฝ่ายจึงค่อยเพลาท่าทางหงุดหงิดลงได้

“พี่มีเรื่องอยากจะถามพรรณ เราหาที่คุยเงียบๆ กันเถอะ”

หญิงสาวมองตาพี่ชายแล้วถอนนายใจพรืด ก่อนจะเดินนำไปยังศาลาริมสระ ร่างสูงนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับน้องสาวที่ยังหน้างอไม่หาย

“โกรธอะไรนัก” 

คนถูกถามตวัดสายตาค้อน ก่อนจะส่ายหน้าอย่างอึดอัดใจ

“มีอะไรก็ว่ามาเถอะ เดี๋ยวคุณป้าตื่นก็เรียกหาพรรณไม่ได้คุยกันอีก”

ชายหนุ่มนิ่งขึง เขามองเข้าไปนัยน์ตาของหญิงสาวแล้วตัดสินใจถาม

“ที่พรรณบอกกับพี่เรื่องก้อยหมายความว่ายังไง”

แพรวพรรณมองคนถามอย่างนิ่งคิด ถามตนเองว่าบอกเลยเสียดีไหม อะไรๆ จะได้จบๆ ลงเสียที แล้วถ้าคุณป้าจะโกรธก็ให้โกรธไป เรื่องอะไรจะมาปิดบังพ่อลูกไม่ให้รู้จักกันด้วยเล่า

เมื่อคิดได้อย่างนั้นแพรวพรรณก็ตัดสินใจเด็ดขาด  ต่อให้ถูกป้าโกรธจนตะเพิดออกจากบ้านหล่อนก็ยอม

“ก็หมายความเหมือนอย่างที่พูด”

คิ้วสีเข้มย่นชนกัน ดวงตาไหววาบ 

“รู้ไหม ว่าใครเป็นพ่อของมะเหมี่ยว”

คนถูกถามกระตุกยิ้ม แล้วมองคนถามด้วยสายตาชนิดหนึ่ง ราวจะถูกแคลนประหลาดจนมนรัตน์รู้สึกโกรธแต่ขณะหนึ่งเขาใจกระตุก

“อยากรู้จริงๆ น่ะเหรอ”

“ถ้าไม่อยากรู้แล้วจะถามหาพระแสงอะไรล่ะ” คราวนี้เขาตอบกลับเสียงแข็ง ชักเริ่มโกรธน้องสาวขึ้นมาบ้าง หญิงสาวได้ฟังน้ำเสียงบอกอารมณ์ของพี่ชายก็ยิ้มออกมา

“กว่าจะอยากรู้ใช้เวลานานจังเลยนะ”

คำพูดของแพรวพรรณทำให้ชายหนุ่มยิ่งงงงัน 

“พรรณ ใคร...เป็นพ่อ...ของมะเหมี่ยว” น้ำเสียงเข้มจัดแต่ชัดถ้อยชัดคำทำให้แพรวพรรณรู้ตัวว่าคงไม่อาจยืดเยื้อได้อีกต่อไป หญิงสาวเบือนหน้ามองไปที่สระ แล้วผ่อนลมหายใจยาวๆ ก่อนจะหันกลับมายังพี่ชายอีกครั้ง

“ก้อยไม่เคยมีแฟน ผู้ชายคนเดียวที่มันคบก็คือพี่มน แล้วพี่มนคิดว่าใครเป็นพ่อของมะเหมี่ยวล่ะ อีกอย่างเวลามองหน้ามะเหมี่ยวแล้วไม่รู้สึกคุ้นเลยหรือไง”

คำตอบที่ได้รับจากน้องสาวทำให้เขาแทบทรุดทั้งที่นั่งอยู่นั่นแหละ ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงจนน้องเห็นใจ ขณะเดียวกันความซาบซ่านก็บังเกิด เพราะเหตุนี้ใช่หรือไม่จึงทำให้เขารักและเอ็นดูมะเหมี่ยวผิดปกติ

“ทำไมไม่มีใครคิดจะบอกกับพี่สักคน แล้วทำไมคุณป้าต้องโกหกพี่ว่าก้อยมีคนอื่น นี่มันเรื่องบ้าอะไร!” ใบหน้าของเขาแดงจัด ความโกรธพวยพุ่ง เขากำลังจะเป็นบ้า ทั้งโกรธทั้งเสียใจ และไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องทำกับเขาแบบนี้...

หนามรักสนิมใจโหลดอีบุ๊กได้แล้วนะคะ